Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] XXX DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno A) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2023/10/230-025-2021-Seminario-Romano-Roma-Italia-Abside-Buon-Samaritano-2-400x400.jpg "[SEMI] XXX DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno A) 2")
La seconda lettura della Liturgia odierna, tratta dalla Prima Lettera di Paolo ai Tessalonicesi, parte dalla metà del v. 5. Ma, per comprendere il testo, è bene ricordare la prima parte del versetto che abbiamo ascoltato la domenica scorsa.
“Il nostro Vangelo, infatti, non si diffuse fra voi soltanto per mezzo della parola, ma anche con la potenza dello Spirito Santo e con profonda convinzione” (1Ts 1,5ab). Poi Paolo continua: “ben sapete come ci siamo comportati in mezzo a voi per il vostro bene” (1Ts 1,5c).
Paolo, con i suoi annuncia il Vangelo non solo con la Parola, ma “con la potenza dello Spirito Santo”, che agisce in modo che la comunicazione della Parola sia un evento di pienezza.
Plērophoria, è tradotto con “convinzione”, ma di per sé si tratta di una pienezza che abbraccia tutto, che coinvolge tutto, dalla quale niente rimane escluso.
Lo Spirito Santo fa partecipare alla vita di Dio.
“La mia parola e la mia predicazione non si basarono su discorsi persuasivi di sapienza, ma sulla manifestazione dello Spirito e della sua potenza, perché la vostra fede non fosse fondata sulla sapienza umana, ma sulla potenza di Dio” (1Cor 2,4-5).
Se la potenza dello Spirito Santo rende partecipe l’uomo della vita di Dio e “Dio è amore” (1Gv 4,8), allora questo amore che lo Spirito Santo versa nei nostri cuori (cf Rm 5,5) è la vita stessa di Dio.
Questo amore cambia l’identità dell’uomo. Tuttavia, attenzione: non si tratta di qualche piccola o grande correzione sull’uomo, ma di una vera e propria rinascita, di una risurrezione.
Dunque, non si tratta solo di parlare o di insegnare, ma di generare donne e uomini nuovi mediante il Vangelo (cf 1Cor 4,15).
Infatti, nasce un uomo nuovo, che non cercherà di sforzarsi per arrivare da qualche parte, di conquistare qualcosa nei confronti di Dio o di compiere semplicemente le prescrizioni religiose, ma quest’uomo manifesterà il dono che ha ricevuto, cioè l’amore di Dio Padre.
La vita come amore, comunicata con la Parola e lo Spirito Santo, è quella di Cristo. Paolo, infatti, dice di non vivere più lui, ma Cristo in lui (cf Gal 2,20). Perciò i Tessalonicesi vedono concretamente realizzata in Paolo, Sila e Timoteo, la vita di Cristo, perché loro si donano totalmente come Cristo stesso. Poiché vivono la vita di Cristo, seguendo i suoi passi, cominciano anche loro subito a parlare, nelle prove e nelle sofferenze, della gioia dello Spirito Santo.
Questa è una dimostrazione fortissima che sono rinati.
Infatti, solo chi ha la vita donata dallo Spirito Santo può trovare nelle persecuzioni un motivo di gioia.
“Beati voi quando vi insulteranno, vi perseguiteranno e, mentendo, diranno ogni sorta di male contro di voi per causa mia” (Mt 5,11).
“Beati voi”, makarioi, ciò che succede sulla strada giusta porta al compimento della vita in Cristo, e dunque alla pienezza della gioia.
Lo Spirito Santo fa sì che la Parola non sia semplicemente una parola come la intendiamo noi, ma un evento che si manifesta come immagine.
Infatti, così è avvenuto per mezzo dello Spirito Santo nella Vergine di Nazaret.
Una realtà dove non si possono certamente inventare idealismi su come realizzare la Parola è la sofferenza, il dolore, il male ricevuto, la persecuzione, la passione nell’ora della morte. O si è in Cristo, o si crolla nel proprio io.
Fino ad un certo punto si può fingere la Parola, renderla teatrale, spettacolare, ma nelle persecuzioni, in mezzo a grandi prove diventa gioia solo per opera dello Spirito Santo, che ci innesta nel passaggio pasquale di Cristo.
Paolo aveva già questa esperienza.
Infatti, ad Antiochia Paolo e Barnaba, proprio a motivo di una grande persecuzione nei loro confronti, decidono di rivolgersi ai pagani.
Negli Atti degli apostoli leggiamo: “Essi, scossa contro di loro la polvere dei piedi, andarono a Icònio. I discepoli erano pieni di gioia e di Spirito Santo” (At 13,51-52).
Anche perseguitati generano dei credenti. E anche dovendo fuggire provano la gioia dello Spirito Santo.
Tale vita comunionale coinvolge gli altri. Invece le idee astratte e idealiste mai coinvolgono le persone nella loro interezza.
Paolo dice: “la vostra fede in Dio si è diffusa dappertutto” (1Ts 1,8b).
La fede, che è operosa, che muove le persone, che cambia la mentalità e dunque si manifesta in un nuovo modo di agire e di essere. È la comunità dei redenti che riesce a coinvolgere la vita precaria degli uomini preoccupati per loro perché destinati a morire.
Dopo l’incarnazione del Verbo, del Figlio di Dio, non è più possibile concentrarsi solo sulla Parola o tantomeno fermarsi ad un suo fraintendimento completo, some se la Parola fosse solo un parlare, una forma di insegnamento scolastico. Il crollo del cristianesimo è proprio l’effetto dell’eresia razionalista, che non vede la Parola come evento e come relazione con una Persona concreta, cioè Dio, che si coinvolge con noi e spinge a sua volta a coinvolgersi con altri.
Infatti, Paolo dice ai Tessalonicesi che sono quelli che hanno visto la fede e che adesso gli altri hanno visto la loro e la stanno raccontando agli altri.
I Tessalonicesi hanno visto negli apostoli la vita nuova, che è passata in loro e adesso sono loro a raccontarla ad altri.
Il racconto non fa riferimento a teorie, ma a degli eventi. Si racconta il vissuto e non qualcosa di pensato idealisticamente.
Anzi, il verbo greco qui usato (apangellousin) si può tradurre anche “fare un rapporto”, non solo “raccontare”, dunque qualcosa di vissuto realmente.
Dunque, i Tessalonicesi raccontano come gli apostoli sono venuti in mezzo a loro e come questa loro venuta abbia sconvolto il loro modo di vedere la realtà. La vita che entrava in loro ha provocato un radicale cambio di orientamento dei criteri e dei valori della vita. Qui c’è il punto saliente.
La loro vita ha realizzato un cambiamento di orientamento esistenziale, nel passaggio dagli idoli al Dio vivo e vero.
Paolo dice che i Tessalonicesi hanno abbandonato gli idoli e sono tornati a Dio, per “servire il Dio vivo e vero” (1Ts 1,9).
Due cose sono importanti spiritualmente parlando: hanno abbandonati gli idoli e sono tornati al Dio vivo e vero e si sono messi al servizio di questo Dio. Tornati, perché all’inizio, prima del peccato, l’uomo era orientato in questo modo.
Questo fatto di abbandonare gli idoli e di convertirsi è molto importante, perché Israele aveva nelle sue radici un’esperienza che dimostrava chiaramente che non è automatico l’abbandono di certe realtà.
Voltare le spalle ad una realtà è molto difficile, anche se si tratta di schiavitù e di lavori forzati.
Basta ricordare come, durante il cammino nel deserto, tornano attraverso i sensi diverse nostalgie che vanno dai cibi (cf Nm 11,5) alla vita in senso generale, fino alla morte (cf Es 16,3).
Israele è uscito dall’Egitto in una notte, ma in 40 anni l’Egitto non è riuscito ad uscire dagli Israeliti.
Per questo motivo, Paolo se la prende spesso anche con i cristiani provenienti dell’ebraismo, che facilmente cercavano di reintegrare nella fede in Cristo le usanze religiose della loro antica esperienza (cf Col 2,6-8.16-23).
Figuriamoci quanto è facile cadere nell’abitudine di portarsi dietro nostalgie legate alla mentalità di questo mondo, oppure di cercare di rianimare l’uomo vecchio che è morto e sepolto, affogato nelle acque battesimali.
La paura per noi stessi ci spinge alla rianimazione dell’uomo morto nel Battesimo.
Dalla paura della morte, dal nostro non riuscire, non affermarsi, non realizzare in forza il nostro io, nasce la nostalgia dell’uomo vecchio.
Chi è morto con Cristo, chi è stato sepolto con Lui e con Lui è stato risuscitato e cammina in novità di vita, trasmette il Cristo, il suo amore, cioè il suo modo di essere e vivere per realizzare la vita.
Chi invece cova dentro le sue attese e i suoi progetti per realizzarsi, per garantire ed affermare sé stesso, non trasmette, ma addirittura tradisce Cristo. E questa parola, “tradire”, è molto significativa in greco. “‘Ma ecco, la mano di colui che mi tradisce è con me, sulla tavola. Il Figlio dell’uomo se ne va, secondo quanto è stabilito, ma guai a quell’uomo dal quale egli viene tradito!’ Allora essi cominciarono a domandarsi l’un l’altro chi di loro avrebbe fatto questo. E nacque tra loro anche una discussione: chi di loro fosse da considerare più grande” (Lc 22,21-24).
Interessante che si è così chiusi in sé che non si vede la situazione di Cristo e non si sente ciò che dice, perché si è così presi da sé stessi e dalla propria realizzazione dell’affermazione dell’io.
Evidentemente la conversione non è affatto automatica ed essere “con Cristo” non vuole dire essere già “in Cristo” e “inabitati” da Lui. Questi, anche se molto impegnati in religione, possono solo tradire Cristo, ma non possono trasmettere la sua vita e la sua redenzione. Qui si vede il peso della parola usata da Luca paradidontos, che può voler dire sia tradire che “tradere”, consegnare.
Per trasmettere Cristo bisogna averlo dentro. E lo si vede nell’amare. Si è passati dalla morte alla vita perché amiamo i fratelli (cf 1Gv 3,14). Chi non ama i fratelli sta accanto a Cristo, o davanti o dietro, ma non in Lui, e perciò non lo può trasmettere. E quando la propria situazione arriva in una strettoia, cioè quando non può realizzare la propria volontà, lo tradisce.
Il vero principio dell’evangelizzazione è esattamente l’opposto: vedere la comunità cristiana e sentire l’appetito di essere con loro, sentire la fame e la sete di tale vita.
Ma se gli altri in noi vedono le cose del mondo, la mentalità del mondo e lo stesso modo di fare e le lotte per affermarsi, certamente non trasmettiamo la bellezza che suscita il desiderio della vita nuova, semplicemente perché non abbiamo tale vita. E la novità della vita consiste nel fatto che si guarda a partire dalla fine, dal compimento, che non è un ideale, ma una Persona che viene insieme ai cieli nuovi e alla terra nuova.
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
La segunda lectura de la liturgia de hoy, tomada de la Primera Carta de Pablo a los Tesalonicenses, comienza en la mitad del v. 5. Pero, para entender el texto, conviene recordar la primera parte del versículo que escuchamos el domingo pasado.
“Porque nuestro Evangelio no se difundió entre vosotros sólo de palabra, sino también por el poder del Espíritu Santo y con profunda convicción” (1 Tes 1,5ab). Luego Pablo prosigue: “Bien sabéis cómo nos hemos conducido entre vosotros para vuestro bien” (1Tes 1,5c).
Pablo, con los suyos, anuncia el Evangelio no sólo con la Palabra, sino “con la fuerza del Espíritu Santo”, que actúa para que la comunicación de la Palabra sea un acontecimiento de plenitud.
Plērophoria, se traduce como “convicción”, pero en sí misma es una plenitud que lo abarca todo, que lo implica todo, de la que nada queda excluido.
El Espíritu Santo hace participar en la vida de Dios.
“Mi palabra y mi predicación no se basaban en discursos persuasivos de sabiduría, sino en la manifestación del Espíritu y de su poder, para que vuestra fe no se fundara en la sabiduría humana, sino en el poder de Dios” (1 Co 2, 4-5).
Si el poder del Espíritu Santo hace al hombre partícipe de la vida de Dios y “Dios es amor” (1 Jn 4,8), entonces este amor que el Espíritu Santo derrama en nuestros corazones (cf. Rm 5,5) es la vida misma de Dios.
Este amor cambia la identidad del hombre. Pero, cuidado: no se trata de una pequeña o gran corrección en el hombre, sino de un verdadero renacimiento, de una resurrección.
Por tanto, no se trata sólo de hablar o enseñar, sino de generar mujeres y hombres nuevos por medio del Evangelio (cf. 1 Co 4,15).
De hecho, nace un hombre nuevo, que no tratará de esforzarse por llegar a alguna parte, por conquistar algo en relación con Dios o por cumplir simplemente las prescripciones religiosas, sino que este hombre manifestará el don que ha recibido, es decir, el amor de Dios Padre.
La vida como amor, comunicada con la Palabra y el Espíritu Santo, es la de Cristo. Pablo, de hecho, dice que ya no vive él, sino Cristo en él (cf. Ga 2,20). Por tanto, los tesalonicenses ven la vida de Cristo realizada concretamente en Pablo, Silas y Timoteo, porque se entregan totalmente como Cristo mismo. Porque viven la vida de Cristo, siguiendo sus pasos, también ellos comienzan inmediatamente a hablar, en sus pruebas y sufrimientos, de la alegría del Espíritu Santo.
Esta es una poderosa demostración de que han nacido de nuevo.
En efecto, sólo aquellos cuya vida está dada por el Espíritu Santo pueden encontrar en las persecuciones un motivo para alegrarse.
“Bienaventurados seréis cuando os vituperen y os persigan, y digan toda clase de mal contra vosotros, mintiendo, por mi causa” (Mt 5, 11).
“Bienaventurados seréis”, makarioi, lo que sucede en el camino recto conduce a la plenitud de la vida en Cristo y, por tanto, a la plenitud de la alegría.
El Espíritu Santo hace que la Palabra no sea simplemente una palabra tal como la entendemos, sino un acontecimiento que se manifiesta como imagen.
En efecto, así fue a través del Espíritu Santo en la Virgen de Nazaret.
Una realidad en la que ciertamente no se pueden inventar idealismos sobre cómo realizar la Palabra es el sufrimiento, el dolor, el mal recibido, la persecución, la pasión en la hora de la muerte. O estás en Cristo, o te derrumbas en tu propio yo.
Hasta cierto punto se puede fingir la Palabra, hacerla teatral, espectacular, pero en la persecución, en medio de las grandes pruebas sólo se convierte en alegría por obra del Espíritu Santo, que nos injerta en el pasaje pascual de Cristo. Pablo ya tuvo esta experiencia.
De hecho, en Antioquía, Pablo y Bernabé, precisamente a causa de una gran persecución contra ellos, decidieron dirigirse a los gentiles.
En los Hechos de los Apóstoles leemos: “Se sacudieron el polvo de los pies y fueron a Iconio. Los discípulos se llenaron de alegría y del Espíritu Santo” (Hch 13, 51-52).
Incluso perseguidos generan creyentes. E incluso teniendo que huir experimentan la alegría del Espíritu Santo. Esa vida de comunión implica a los demás. Por el contrario, las ideas abstractas e idealistas nunca implican a las personas en su totalidad.
Pablo dice: “vuestra fe en Dios se ha extendido por todas partes” (1 Tes 1,8).
La fe, que es activa, mueve a las personas, cambia las mentalidades y se manifiesta así en una nueva forma de actuar y de ser. Es la comunidad de los redimidos la que consigue comprometer la vida precaria de los hombres preocupados por ellos porque están destinados a morir.
Tras la encarnación del Verbo, del Hijo de Dios, ya no es posible centrarse sólo en la Palabra, ni siquiera detenerse en una incomprensión total de la misma, como si la Palabra fuera sólo palabrería, una forma de escolarización. El hundimiento del cristianismo es precisamente efecto de la herejía racionalista, que no ve la Palabra como acontecimiento y como relación con una Persona concreta, es decir, Dios, que se implica con nosotros y nos impulsa a su vez a implicarnos con los demás.
De hecho, Pablo dice a los tesalonicenses que ellos son los que han visto la fe y ahora otros han visto la suya y se la cuentan a los demás.
Los tesalonicenses vieron en los apóstoles la nueva vida, que pasó a ellos, y ahora son ellos quienes la cuentan a los demás.
El relato no se refiere a teorías, sino a hechos. Se relata la experiencia vivida y no algo pensado idealistamente.
De hecho, el verbo griego utilizado aquí (apangellousin) también puede traducirse como “hacer un informe”, no sólo como “contar”, es decir, algo realmente experimentado.
Así, los tesalonicenses cuentan cómo los apóstoles entraron en su medio y cómo su llegada trastornó su forma de ver la realidad. La vida que entró en ellos provocó un cambio radical en la orientación de los criterios y valores de la vida. He aquí lo más destacado.
Su vida provocó un cambio de orientación existencial, en la transición de los ídolos al Dios vivo y verdadero.
Pablo dice que los tesalonicenses abandonaron los ídolos y volvieron a Dios, para “servir al Dios vivo y verdadero” (1 Tes 1,9).
Dos cosas son importantes espiritualmente hablando: han abandonado los ídolos y han vuelto al Dios vivo y verdadero y se han puesto al servicio de este Dios. Retornados, porque en el principio, antes del pecado, el hombre estaba orientado de esta manera.
Este hecho de abandonar los ídolos y convertirse es muy importante, porque Israel tenía en sus raíces una experiencia que demostraba claramente que no es automático abandonar ciertas realidades.
Dar la espalda a una realidad es muy difícil, aunque se trate de esclavitud y trabajos forzados.
Basta recordar cómo, durante la marcha por el desierto, vuelven a través de los sentidos diversos anhelos, que van desde el alimento (cf. Nm 11,5) hasta la vida en sentido general, pasando por la muerte (cf. Ex 16,3).
Israel salió de Egipto en una noche, pero en 40 años Egipto no consiguió salir de los israelitas.
Por esta razón, Pablo arremete a menudo contra los cristianos procedentes del judaísmo, que intentaban fácilmente reintegrar las costumbres religiosas de su experiencia anterior en la fe en Cristo (cf. Col 2,6-8.16-23).
Imaginemos lo fácil que es caer en la costumbre de arrastrar nostalgias ligadas a la mentalidad de este mundo, o de intentar revivir al hombre viejo que está muerto y enterrado, ahogado en las aguas bautismales.
El miedo a nosotros mismos nos impulsa a resucitar al hombre muerto en el Bautismo.
Del miedo a la muerte, de nuestro fracaso en triunfar, en afirmarnos, en realizarnos con fuerza, surge la nostalgia del hombre viejo.
Quien murió con Cristo, quien fue sepultado con Él y resucitó con Él y camina en novedad de vida, transmite a Cristo, su amor, es decir, su modo de ser y de vivir para realizar la vida.
En cambio, quien se obstina en sus expectativas y planes para realizarse, para garantizarse y afirmarse, no transmite, sino que incluso traiciona a Cristo. Y esta palabra, “traicionar”, es muy significativa en griego. “Pero he aquí que la mano del que me traiciona está conmigo, sobre la mesa. El Hijo del hombre va, según lo que está establecido, pero ¡ay de aquel por quien es entregado! Entonces empezaron a preguntarse unos a otros quién de ellos haría esto. Y también se suscitó entre ellos una discusión sobre cuál de ellos había de ser tenido por mayor” (Lc 22, 21-24).
Es interesante que uno esté tan encerrado en sí mismo que no vea la situación de Cristo y no escuche lo que dice, porque está tan metido en sí mismo y en su propia realización de la afirmación del ego.
Está claro que la conversión no es en absoluto automática y que estar “con Cristo” no significa estar ya “en Cristo” y “habitado” por Él. Éstos, aunque estén muy comprometidos con la religión, sólo pueden traicionar a Cristo, pero no pueden transmitir su vida y su redención. Aquí vemos el peso de la palabra utilizada por Lucas paradidontos, que puede significar tanto traicionar como “entregar”.
Para transmitir a Cristo hay que tenerlo dentro. Y eso se ve en el amor. Hemos pasado de la muerte a la vida porque amamos a nuestros hermanos (cf. 1Jn 3,14). Quien no ama a los hermanos está al lado de Cristo, delante o detrás, pero no en Él, y por tanto no puede transmitirlo. Y cuando su propia situación llega a un punto de estrangulamiento, es decir, cuando no puede cumplir su propia voluntad, le traiciona.
El verdadero principio de la evangelización es exactamente el contrario: ver a la comunidad cristiana y sentir el apetito de estar con ella, sentir el hambre y la sed de esa vida.
Pero si otros ven en nosotros las cosas del mundo, la mentalidad del mundo y las luchas por establecerse, ciertamente no transmitimos la belleza que suscita el deseo de una vida nueva, sencillamente porque no tenemos esa vida. Y la novedad de la vida consiste en que miramos al final, a la plenitud, que no es un ideal, sino una Persona que viene junto con los cielos nuevos y la tierra nueva.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Današnje drugo berilo je vzeto iz Prvega Pisma apostola Pavla Tesaloničanom in se začne sredi pete vrstice. Za razumevanje besedila pa se je dobro spomniti prvega dela vrstice, ki smo ga slišali preteklo nedeljo.
»Kajti naš evangelij ni prišel med vas samo z besedo, ampak tudi z močjo in Svetim Duhom ter s popolno zanesljivostjo« (1 Tes 1,5ab). Pavel nato nadaljuje: »Saj veste, kakšni smo postali med vami v vaše dobro« (1 Tes 1,5c).
Pavel skupaj s svojimi oznanja evangelij ne le z Besedo, ampak »z močjo in Svetim Duhom«, ki deluje na tak način, da bi bilo posredovanje Besede dogodek polnosti.
Plērophoria se prevaja z »zanesljivostjo«, dejansko pa gre za polnost, ki zaobjame vse, vse vključi in iz katere ni nič izvzeto.
Sveti Duh udeleži človeka pri Božjem življenju.
»Moja beseda in moje oznanilo nista bila v prepričevalnih besedah modrosti, temveč sta se izkazala Duh in moč, zato da vaša vera ne bi temeljila na človeški modrosti, ampak na Božji moči« (1 Kor 2,4-5).
Če moč Svetega Duha stori človeka deležnega Božjega življenja, »Bog« pa »je ljubezen« (1 Jn 4,8), potem je ljubezen, ki jo Sveti Duh izliva v naša srca (prim. Rim 5,5) Božje življenje sámo.
Ta ljubezen spremeni človekovo identiteto. Vendar ne gre za kakšen manjši ali večji popravek človeka, ampak za pravo in resnično prerojenje, za vstajenje.
Zato ne gre le za govorjenje ali poučevanje, ampak za rojevanje novih žena in mož po evangeliju (prim. 1 Kor 4,15).
Rodi se namreč novi človek, ki se ne bo naprezal, da bi nekam prišel, da bi nekaj osvojil v odnosu do Boga ali da bi zgolj izpolnjeval religiozne predpise, ampak bo razodeval dar, ki ga je prejel, to je ljubezen Boga Očeta.
Življenje kot ljubezen, ki nam je bila posredovana z Besedo in Svetim Duhom, je Kristusova ljubezen. Pavel pravi, da ne živi več on, ampak Kristus živi v njem (prim. Gal 2,20). Zato Tesaloničani vidijo v Pavlu, Silu in Timoteju konkretno uresničeno Kristusovo življenje. Oni se povsem darujejo kot se je Kristus. Ker živijo Kristusovo življenje in hodijo po njegovih stopinjah, tudi sami v preizkušnjah in trpljenju takoj spregovorijo o veselju Svetega Duha.
To je zelo močan dokaz, da so prerojeni.
Samo ljudje, ki jim je Sveti Duh podaril življenje, lahko v preganjanju najdejo razlog veselja.
»Blagor vam, kadar vas bodo zaradi mene zasramovali, preganjali in vse húdo o vas lažnivo govorili« (Mt 5,11).
»Blagor vam«, makarioi; to, kar se zgodi na pravi poti, vodi v izpolnitev življenja v Kristusu, in torej do polnosti veselja.
Sveti Duh stori, da Beseda ni zgolj beseda, kot jo razumemo mi, ampak je dogodek, ki se razodene kot podoba.
Tako se je zgodilo po Svetem Duhu v Devici iz Nazareta.
Stvarnost, kjer si zagotovo ne moremo izmišljati idealizmov, kako bi uresničili Besedo, je trpljenje, bolečina, prejeto zlo, preganjanja, trpljenje ob smrtni uri. Ali smo v Kristusu ali pa se sesujemo v lastni jaz.
Do neke točke lahko igramo Besedo, jo potvarjamo, delamo privlačno, ko pa pridejo preganjanja in velike preizkušnje, je veselje lahko samo delo Svetega Duha, ki nas vcepi v Kristusov velikonočni prehod.
Pavel je to že izkusil.
V Antiohiji sta se namreč Pavel in Barnaba prav zaradi velikega preganjanja, ki sta ga doživela, odločila, da se obrneta k poganom. V Apostolskih delih beremo: »Ona dva sta proti njim [Judom] otresla prah s svojih nog in odpotovala v Ikónij, učenci pa so bili polni veselja in Svetega Duha« (Apd 13,51-52).
Tudi kot preganjani rojevajo vernike. In tudi, ko je treba bežati, izkušajo veselje Svetega Duha.
Takšno občestveno življenje vključi druge. Abstraktne in idealistične ideje pa nikoli celostno ne vključijo ljudi.
Pavel pravi: »Vaša vera v Boga se je razširila po vseh krajih« (1 Tes 1,8).
To je vera, ki je dejavna, ki zgane ljudi, spreminja miselnost in se pokaže v novem načinu delovanja in bivanja. Skupnost odrešenih je tista, ki uspe vključiti krhko življenje ljudi, zaskrbljenih zase zaradi usode smrti.
Po učlovečenju Besede, Božjega Sina, se ni mogoče osredotočiti samo na Besedo in še manj ustaviti se ob njenem povsem napačnem dojemanju, da je Beseda namenjena samo govorjenju in šolskemu načinu poučevanja. Propad krščanstva je učinek racionalistične herezije, ki Besede ne vidi kot dogodek in odnos s konkretno Osebo, to je z Bogom, ki se povezuje z nami in nas spodbuja, da se tudi mi povezujemo z drugimi.
Pavel namreč pravi Tesaloničanom, da so videli vero; zdaj pa drugi vidijo vero v njih in to pripovedujejo naprej.
Tesaloničani so v apostolih videli novo življenje, ki je prešlo vanje in sedaj o njem pripovedujejo naprej.
Pripoved ne zadeva teorij, ampak dogodke. Pripoveduje se o živih izkušnjah in ne o nekem idealističnem razmišljanju.
Grški glagol, ki je tukaj uporabljen (apangellousin) lahko prevedemo tudi »poročati«, in ne samo »pripovedovati«. Torej gre za nekaj dejansko doživetega.
Tesaloničani torej pripovedujejo, kako so apostoli prišli mednje in kako je njihov prihod omajal njihov način gledanja na resničnost. Življenje, ki je vstopalo vanje, je povzročilo radikalno spremembo usmeritve življenjskih kriterijev in vrednot. V tem je vrhunec.
Njihovo življenje je povzročilo spremembo bivanjske usmeritve: prehod od malikov k živemu in resničnemu Bogu.
Pavel pravi, da so Tesaloničani zapustili malike in se vrnili k Bogu, da bi »služili živemu in resničnemu Bogu« (1 Tes 1,9).
V duhovnem smislu sta pomembni dve stvari: zapustili so malike in se vrnili k živemu in resničnemu Bogu ter mu začeli služiti. Vrnili so se, kajti na začetku, pred grehom, je bil človek že tako usmerjen.
Dejstvo, da so zapustili malike in se spreobrnili, je zelo pomembno, kajti Izrael je imel v svojih koreninah izkušnjo, ki je jasno pokazala, da opustitev določenih resničnosti ni samodejna.
Zelo težko je obrniti hrbet določenim stvarem, pa čeprav gre za suženjstvo in prisilno delo.
Dovolj je, da se spomnimo, kako se jim je na poti skozi puščavo preko čutov vračalo domotožje raznih vrst: od domotožja po hrani (prim. 4 Mz 11,5) do življenja na splošno in vse do smrti (prim. 2 Mz 16,3).
Izrael je odšel iz Egipta v eni noči, vendar v 40 letih Egipt ni mogel oditi iz njihovih src.
Iz tega razloga se Pavel večkrat spoprime s kristjani iz judovstva, ki so v vero v Kristusa skušali zlahka vnesti religiozne navade svoje pretekle izkušnje (prim. Kol 2,6-8.16-23).
Tako hitro lahko pademo v nostalgijo po miselnosti tega sveta ali pa v to, da skušamo oživiti starega človeka, ki je umrl in bil pokopan, utopljen v krstni vodi.
Strah zase nas vodi v oživljanje človeka, ki je umrl pri krstu.
Iz strahu pred smrtjo, pred tem, da ne bi uspeli, da se ne bi uveljavili, da ne bi močno uveljavili svojega jaza, se rodi domotožje po starem človeku.
Kdor je umrl s Kristusom, kdor je bil z Njim pokopan in je z Njim vstal ter hodi v novosti življenja, posreduje Kristusa, njegovo ljubezen, se pravi njegov način bivanja in življenja in tako uresniči življenje.
Kdor pa v sebi goji lastna pričakovanja in načrte kako se uresničiti, kako se zagotoviti in uveljaviti sebe, ta ne posreduje Kristusa, ampak ga celo izdaja. Beseda »izdati« je v grščini zelo pomenljiva. »›Toda glejte, roka tistega, ki me izdaja, je z menoj pri mizi. Sin človekov sicer gre, kakor je določeno, toda gorje tistemu človeku, po katerem je izročen.‹ Oni pa so se začeli spraševati, kdo izmed njih bo to storil. Med njimi je nastal tudi prepir, kateri izmed njih se zdi največji« (Lk 22,21-24).
Zanimivo, da človek ne vidi Kristusove situacije in ne sliši njegovih besed. Preveč je namreč zaprt sam vase in zaposlen s seboj, z uresničevanjem samega sebe in uveljavljanjem svojega jaza.
Jasno je, da spreobrnjenje sploh ni samodejno in da biti »s Kristusom« še ne pomeni biti »v Kristusu« in, da Kristus »prebiva« v nas.
Čeprav so taki ljudje religiozno zelo zavzeti, lahko le izdajo Kristusa, ne morejo pa posredovati njegovega življenja in odrešenja. Tukaj vidimo težo besede paradidontos, ki jo uporabi Luka in lahko pomeni tako izdati kot izročiti.
Da bi lahko posredovali Kristusa, ga moramo imeti v sebi. To postane očitno samo v ljubezni. Iz smrti smo prešli v življenje, ker ljubimo brate (prim. 1 Jn 3,14).
Kdor bratov ne ljubi, je ob Kristusu, pred Njim ali za Njim, ne pa v Njem. Zato ga ne more posredovati. Ko ga življenje stisne, to je, ko ne more uresničiti lastne volje, ga izda.
Pravo načelo evangelizacije pa je prav nasprotno: videti krščansko skupnost in čutiti željo, da bi bili z njimi, občutiti lakoto in žejo po takšnem življenju.
Če pa drugi v nas vidijo stvari sveta, njegovo miselnost in način ter boj za uveljavljanje sebe, gotovo ne posredujemo lepote, ki prebuja željo po novem življenju, preprosto zato, ker nimamo takega življenja. Novost življenja pa je v tem, da gledamo s konca življenja, z njegove izpolnitve, ki ni nek ideal, ampak Oseba, ki prihaja skupaj z novimi nebesi in novo zemljo.
SEMENA je rubrika centra Aletti, ki je na voljo vsak petek ali soboto (v italijanščini že v petek). Vsak teden bo na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Današnje drugo čitanje, preuzeto iz Pavlove Prve poslanice Solunjanima, započinje od polovice 5. retka. No, da bismo razumjeli tekst, dobro je sjetiti se prvog dijela toga retka koji smo čuli prošle nedjelje.
„Jer evanđelje naše nije k vama došlo samo u riječi nego i u snazi, u Duhu Svetome i mnogostrukoj punini“ (1 Sol 1, 5ab). Pavao potom nastavlja: „Takvi smo, kao što znate, poradi vas među vama bili“ (1 Sol 1, 5c).
Pavao sa svojima naviješta Evanđelje ne samo Riječju, već „u snazi, u Duhu Svetome“, koji djeluje na način da je priopćavanje Riječi događaj punine.
Riječ plērophoria prevedena je kao „mnogostruka punina“, koja obuhvaća sve, koja uključuje sve, iz koje ništa nije isključeno.
Čovjek po Duhu Svetomu sudjeluje u Božjem životu.
„I besjeda moja i propovijedanje moje ne bijaše u uvjerljivim riječima mudrosti, nego u pokazivanju Duha i snage da se vjera vaša ne temelji na mudrosti ljudskoj nego na snazi Božjoj“ (1 Kor 2, 4-5).
Ako snaga Duha Svetoga čini čovjeka sudionikom Božjeg života a „Bog je ljubav“ (1 Iv 4, 8), onda ljubav koju Duh Sveti razlijeva u naša srca (usp. Rim 5,5) jest sami Božji život.
Ta ljubav mijenja čovjekov identitet. Ipak treba biti oprezan: ne radi se tu o nekom manjem ili većem popravljanju čovjeka, već o pravom pravcatom preporođenju, o uskrsnuću.
Dakle, ne radi se tu samo o govoru ili učenju, već o rađanju novih žena i muškaraca po Evanđelju (usp. 1 Kor 4, 15).
Naime, rađa se novi čovjek, koji se neće naprezati da negdje stigne, osvoji nešto u odnosu na Boga ili jednostavno ispuni vjerske propise, nego će taj čovjek očitovati dar koji je primio, to jest ljubav Boga Oca.
Život kao ljubav, koji nam priopćuju Riječ i Duh Sveti, jest Kristov život. Pavao, naime, kaže da više ne živi on, nego da u njemu živi Krist (usp. Gal 2,20). Zato Solunjani vide Kristov život konkretno ostvaren u Pavlu, Sili i Timoteju, jer se potpuno darivaju poput Krista. Budući da žive Kristov život slijedeći njegove stope, otpočinju i oni, u kušnjama i u patnjama, odmah govoriti o radosti Duha Svetoga.
Ovo je izuzetno jak dokaz da su preporođeni.
Naime, samo onaj kome je Duh Sveti darovao život može u progonstvima pronaći razlog za radost.
„Blago vama kad vas – zbog mene – pogrde i prognaju i sve zlo slažu protiv vas!“ (Mt 5, 11).
„Blago vama“, makarioi, ono što se događa na pravom putu vodi do ispunjenja života u Kristu, a time i do punine radosti.
Duh Sveti čini da Riječ nije samo riječ kako je mi razumijemo, već događaj koji se očituje kao slika.
To se dogodilo po Duhu Svetomu u Djevici iz Nazareta.
Patnja, bol, primljeno zlo, progon, muka u trenutku smrti jesu stvarnosti u kojima se zasigurno ne mogu izmišljati idealizmi o tome kako ostvariti Riječ. Ili smo u Kristu, ili se urušavamo u vlastiti „ja“.
Moguće je donekle oponašati Riječ, učiniti je teatralnom, spektakularnom, ali u progonstvima, usred velikih kušnji, radost može biti samo djelo Duha Svetoga, koji nas ucjepljuje u Kristov pashalni prijelaz.
Pavao je to već iskusio.
Naime, u Antiohiji su se Pavao i Barnaba odlučili obratiti poganima upravo zbog velikog progona koji su doživjeli.
U Djelima Apostolskim čitamo: „Oni pak stresu prašinu s nogu protiv njih pa odu u Ikonij. A učenici su se ispunjali radošću i Duhom Svetim“ (Dj 13, 51-52).
Čak i progonjeni rađaju vjernike. Pa i kad moraju bježati, doživljavaju radost Duha Svetoga.
Taj život zajedništva uključuje i druge. Suprotno tome, apstraktne i idealističke ideje nikada ne uključuju osobe u njihovoj cjelovitosti.
Pavao kaže: „nego se i vaša vjera u Boga posvuda tako proširila“ (1 Sol 1, 8).
Vjera, koja je djelotvorna, koja pokreće ljude, koja mijenja mentalitet i stoga se očituje na novi način djelovanja i postojanja. Zajednica otkupljenih je ona koja uspijeva uključiti krhki život ljudi koji su zabrinuti za sebe jer im je umrijeti.
Nakon utjelovljenja Riječi, Sina Božjega, nije više moguće usredotočiti se samo na Riječ, a još manje zaustaviti se na njenom potpuno krivom poimanju, kao da je Riječ samo govor, jedan oblik školskog poučavanja. Urušavanje kršćanstva upravo je učinak racionalističkog krivovjerja koje Riječ ne vidi kao događaj i odnos s konkretnom Osobom, odnosno s Bogom koji se povezuje s nama i potiče nas na povezivanje s drugima.
Naime, Pavao kaže Solunjanima da su oni vidjeli vjeru, te da sada drugi vide njihovu vjeru i pripovijedaju je dalje.
Solunjani su u apostolima vidjeli novi život koji je prešao u njih, pa su sada oni ti koji o tom životu pripovijedaju drugima.
Nije to pripovijedanje o teorijama, već o događajima. Pripovijeda se o proživljenom iskustvu, a ne o idealističkom razmišljanju.
Štoviše, grčki glagol koji se ovdje koristi (apaggellousin), može se također prevesti kao „izvijestiti“ a ne samo „pripovijedati“. Dakle to je nešto stvarno doživljeno.
Tako Solunjani pripovijedaju kako su apostoli došli među njih i kako su svojim dolaskom poljuljali njihov način gledanja na stvarnost. Život koji je u njih ulazio izazvao je radikalnu promjenu orijentacije životnih kriterija i vrijednosti. A to je vrhunac.
Njihov život je ostvario promjenu egzistencijalnog usmjerenja, u prijelazu od idola k živomu i istinskomu Bogu.
Pavao kaže da su Solunjani napustili idole i vratili se Bogu, kako bi „služili Bogu živomu i istinskomu“ (1 Sol 1, 9).
U duhovnom smislu važne su dvije stvari: napustili su idole i vratili se živom i istinskom Bogu i počeli mu služiti. Vratili su se, jer je čovjek na početku, prije grijeha, već bio tako orijentiran.
Činjenica da su napustili idole i obratili se vrlo je važna, jer je Izrael u svojim korijenima imao iskustvo koje je jasno pokazalo kako napuštanje određenih stvarnosti nije automatsko.
Vrlo je teško okrenuti leđa određenoj stvarnosti, pa makar to bilo ropstvo i prisilni rad.
Dovoljno je prisjetiti se kako su im se, na putu kroz pustinju, kroz osjetila vraćale razne nostalgije, počevši od hrane (usp. Br 11,5) do života općenito, pa čak i do smrti (Izl 16,3).
Izrael je u jednoj noći izašao iz Egipta, ali u 40 godina Egipat nije uspio izaći iz Izraelaca.
Zbog toga se Pavao često ljutio na kršćane koji su dolazili iz židovstva, a koji su religiozne običaje svojih starodrevnih iskustava s lakoćom nastojali uvesti u vjeru u Krista (usp. Kol 2,6-8.16-23).
Tako s lakoćom možemo upasti u nostalgiju za mentalitetom ovog svijeta, ili pak pokušati oživjeti starog čovjeka koji je umro i pokopan, utopljen u krsnoj vodi.
Strah za nas same potiče nas da oživimo čovjeka koji je umro na krštenju.
Nostalgija starog čovjeka rađa se iz straha od smrti, od neuspjeha, neafirmacije, neostvarivanja snažnoga „ja“.
Tko je s Kristom umro, tko je s Njime pokopan i s Njim uskrsnuo te hodi u novosti života, taj prenosi Krista, Njegovu ljubav, to jest Njegov način postojanja i življenja, te tako ostvaruje život.
Tko, naprotiv, gaji vlastita očekivanja i planove kako bi se ostvario, zajamčio sebi afirmaciju, taj ne prenosi, nego čak izdaje Krista. Riječ „izdaja“ vrlo je značajna u grčkom. „‘A evo, ruka mog izdajice sa mnom je na stolu. Sin Čovječji, istina, ide kako je određeno, ali jao čovjeku onomu koji ga predaje.’ I oni se počeše ispitivati tko bi od njih mogao takvo što učiniti. Uto nasta među njima prepirka tko bi od njih bio najveći“ (Lk 22, 21-24).
Zanimljivo koliko čovjek može biti zatvoren u sebe da ne vidi Kristovu situaciju i ne čuje njegove riječi. Previše je zaokupljen samim sobom i vlastitim ostvarenjem i afirmacijom svoga „ja“.
Jasno je da obraćenje nije uopće automatsko i da biti „s Kristom“ ne znači biti već „u Kristu“ i da Krist „prebiva“ u nama. Iako su takvi ljudi izuzetno religiozno predani, mogu samo izdati Krista, ali ne mogu prenijeti njegov život i njegovo otkupljenje. Ovdje se vidi težina riječi paradidontos koju koristi Luka, a što može značiti i izdati i „tradere“, predati.
Da bi smo prenijeli Krista, moramo ga imati u sebi. To postaje vidljivo samo u ljubavi. Prešli smo iz smrti u život jer ljubimo braću (usp. 1 Iv 3, 14). Onaj tko ne ljubi braću, taj je uz Krista, ispred Njega ili iza Njega, ali ne u Njemu. Zato ga ne može prenijeti. A kad ga život stisne, odnosno kada ne može ostvariti vlastitu volju, onda ga izda.
Pravo načelo evangelizacije upravo je suprotno: vidjeti zajednicu kršćana te osjetiti želju da budem s njima, osjetiti glad i žeđ za takvim životom.
No ako drugi u nama vide stvari svijeta, njegov mentalitet i način na koji se borimo da se afirmiramo, sigurno ne prenosimo ljepotu koja budi želju za novim životom, jednostavno zato što nemamo takav život. A novost života je u tome što gledamo s kraja života, iz njegova ispunjenja, koje nije ideal, nego Osoba koja dolazi zajedno s novim nebesima i novom zemljom.
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Drugie czytanie dzisiejszej liturgii, zaczerpnięte z Pierwszego Listu świętego Pawła do Tesaloniczan, rozpoczyna się od połowy wersu piątego. Aby jednak zrozumieć tekst, dobrze jest przypomnieć sobie pierwszą część wersetu, który słyszeliśmy w ostatnią niedzielę.
„Bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania” (1 Tes1,5ab). Następnie Paweł kontynuuje: „Wiecie bowiem, jacy byliśmy dla was, przebywając wśród was” (1Tes 1,5c).
Paweł, wraz ze swoimi, głosi Ewangelię nie tylko Słowem, ale “mocą Ducha Świętego”, który działa tak, aby przekazywanie Słowa było wydarzeniem pełni.
Plērophoria jest tłumaczona jako “przekonanie”, ale sama w sobie oznacza pełnię, która obejmuje wszystko; która angażuje wszystko; z której nic nie jest wykluczone.
Duch Święty sprawia, że człowiek uczestniczy w życiu Boga.
„A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej” (1Kor 2,4-5).
Jeśli moc Ducha Świętego sprawia, że człowiek uczestniczy w życiu Boga, a “Bóg jest miłością” (1 J 4,8), to miłość, którą Duch Święty rozlewa w naszych sercach (por. Rz 5,5), jest samym życiem Boga.
Ta miłość zmienia tożsamość człowieka. Jednak uwaga: nie jest to kwestia jakiejś mniejszej lub większej korekty człowieka, ale prawdziwego ponownego narodzenia, zmartwychwstania.
Dlatego nie jest to tylko kwestia przemawiania lub nauczania, ale zrodzenia nowych kobiet i mężczyzn poprzez Ewangelię (por.1 Kor 4,15).
W istocie rodzi się nowy człowiek, który nie będzie starał się gdzieś dotrzeć, coś zdobyć w odniesieniu do Boga lub po prostu wypełnić religijne zalecenia, ale będzie on manifestował dar, który otrzymał, a mianowicie miłość Boga Ojca.
Życie jako miłość, przekazywane przez Słowo i Ducha Świętego, jest życiem Chrystusa. Paweł mówi, że już nie on żyje, ale że to Chrystus żyje w nim (por. Ga 2, 20). Dlatego Tesaloniczanie widzą życie Chrystusa konkretnie urzeczywistnione w Pawle, Sylasie i Tymoteuszu, ponieważ oni ofiarowują się całkowicie jak sam Chrystus. I właśni dlatego, że żyją życiem Chrystusa, podążając Jego śladami, oni również, w swoich próbach i cierpieniach, natychmiast zaczynają mówić o radości Ducha Świętego.
Jest to bardzo mocny dowód na to, że narodzili się na nowo.
Rzeczywiście, tylko ci, którym życie daje Duch Święty, mogą znaleźć w prześladowaniach powód do radości.
„Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was” (Mt 5,11).
“Błogosławieni jesteście“, makarioi, bo to, co wydarza się na właściwej drodze, prowadzi do spełnienia życia w Chrystusie, a tym samym do pełni radości.
Duch Święty sprawia, że Słowo nie jest po prostu słowem w naszym rozumieniu, ale wydarzeniem, które objawia się jako obraz.
To właśnie stało się za sprawą Ducha Świętego w Dziewicy z Nazaretu.
Rzeczywistością, w której z pewnością nie da się wymyślać idealizmów na temat tego, jak realizować Słowo, jest cierpienie, ból, doświadczane zło, prześladowania, męka w godzinie śmierci. Albo jesteś w Chrystusie, albo pogrążasz się we własnym “ja”.
Do pewnego momentu można udawać Słowo, uczynić je teatralnym, spektakularnym, ale w czasie prześladowań, pośród wielkich prób, staje się ono radością tylko dzięki działaniu Ducha Świętego, który wszczepia nas w paschalne przejście Chrystusa.
Paweł miał już to doświadczenie.
Faktycznie, w Antiochii Paweł i Barnaba, właśnie z powodu wielkich prześladowań skierowanych przeciwko nim, postanowili zwrócić się do pogan.
W Dziejach Apostolskich czytamy: „A oni otrząsnąwszy na nich pył z nóg, przyszli do Ikonium, a uczniów napełniało wesele i Duch Święty” (Dz 13,51-52).
Nawet prześladowani rodzą wierzących. Nawet uciekając, doświadczają radości Ducha Świętego.
Takie wspólnotowe życie angażuje innych. Natomiast abstrakcyjne i idealistyczne koncepcje nigdy nie angażują ludzi w całości.
Paweł mówi: “wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać” (1Tes 1,8b).
Wiara, która jest aktywna, porusza ludzi, zmienia mentalność i w ten sposób przejawia się w nowym sposobie działania i bycia. To właśnie wspólnocie odkupionych udaje się zaangażować w niepewne życie ludzi, troszcząc się o nich, ponieważ ich przeznaczeniem jest śmierć.
Po wcieleniu Słowa, czyli Syna Bożego, nie jest już możliwe skupienie się tylko na Słowie, o wiele mniej zatrzymanie się na całkowitym jego niezrozumieniu, tak jakby Słowo było tylko mówieniem, formą szkolnego nauczania. Upadek chrześcijaństwa jest właśnie skutkiem herezji racjonalistycznej, która nie postrzega Słowa jako wydarzenia i jako relacji z konkretną Osobą, tj. z Bogiem, który angażuje się w nas i skłania nas z kolei do zaangażowania się w innych.
W rzeczywistości Paweł mówi Tesaloniczanom, że są oni tymi, którzy widzieli wiarę, a teraz inni zobaczyli ich wiarę i przekazują ją dalej.
Tesaloniczanie widzieli w apostołach nowe życie, które w nich przeszło, a teraz to oni opowiadają je innym.
Opowiadanie to nie odnosi się do teorii, ale do wydarzeń. Opowiadane jest przeżyte doświadczenie, a nie coś, co jest idealistycznie przemyślane.
W rzeczywistości użyty tutaj grecki czasownik (apangellousin) można również przetłumaczyć jako “zdać relację”, a nie tylko “opowiedzieć”, a więc coś faktycznie doświadczone, przeżyte.
Tak więc Tesaloniczanie opowiadają, jak apostołowie pojawili się pośród nich i jak ich przybycie zmieniło ich sposób postrzegania rzeczywistości. Życie, które w nich wstępowało, spowodowało radykalną zmianę w ukierunkowaniu kryteriów i wartości życiowych. Oto najistotniejszy punkt.
W ich życiu nastąpiła zmiana ukierunkowania egzystencjalnego, przejście od bożków do żywego i prawdziwego Boga.
Paweł mówi, że Tesaloniczanie porzucili bożki i powrócili do Boga, by “służyć Bogu żywemu i prawdziwemu” (1Tes 1,9).
Z duchowego punktu widzenia ważne są dwie rzeczy: porzucili bożki i powrócili do żywego i prawdziwego Boga, oddając się na służbę temu Bogu. Powrócili, ponieważ na początku, przed grzechem, człowiek był ukierunkowany w ten sposób.
Fakt porzucenia bożków i nawrócenia jest bardzo ważny, ponieważ Izrael miał w swoich korzeniach doświadczenie, które wyraźnie pokazało, że porzucenie pewnych rzeczywistości nie jest automatyczne.
Odwrócenie się od rzeczywistości jest bardzo trudne, nawet jeśli jest to niewolnictwo i przymusowa praca.
Wystarczy przypomnieć sobie, jak podczas wędrówki po pustyni, za pośrednictwem zmysłów powracają różne tęsknoty, począwszy od jedzenia (por. Lb 11,5), przez życie w sensie ogólnym, aż po śmierć (por. Wj 16,3).
Izrael wyszedł z Egiptu w ciągu jednej nocy, ale przez 40 lat Egipt nie wyszedł z Izraelitów.
Z tego powodu Paweł często uderza również w chrześcijan wywodzących się z judaizmu, którzy z łatwością próbowali ponownie zintegrować religijne zwyczaje swojego dawnego doświadczenia z wiarą w Chrystusa (por. Kol 2,6-8.16-23).
Nie mówiąc już o tym, jak łatwo jest wpaść w nawyk noszenia w sobie nostalgii związanych z mentalnością tego świata lub próbować reanimować starego człowieka, który jest martwy i pogrzebany, zatopiony w wodach chrztu.
Strach o nas samych popycha nas do reanimacji człowieka zmarłego w sakramencie chrztu.
Z lęku przed śmiercią, z lęku, że nam się nie powiedzie, że nie będziemy potwierdzeni, że nie zrealizujemy siebie siłą naszego “ja”, rodzi się nostalgia za starym człowiekiem.
Ten, kto umarł z Chrystusem, kto został z Nim pogrzebany, zmartwychwstał z Nim i chodzi w nowości życia, ten przekazuje Chrystusa, Jego miłość, to znaczy Jego sposób bycia i życia, aby życie się wypełniło.
Kto natomiast pogrąża się w swoich oczekiwaniach i planach, aby się zrealizować i potwierdzić samego siebie, ten nie przekazuje, ale wręcz zdradza Chrystusa. To słowo ” zdradzić ” jest bardzo znaczące w języku greckim. „Lecz oto ręka mojego zdrajcy jest ze Mną na stole. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi według tego, jak jest postanowione, lecz biada temu człowiekowi, przez którego będzie wydany». A oni zaczęli wypytywać jeden drugiego, kto by mógł spośród nich to uczynić. Powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy” (Łk 22,21-24)
Interesujące jest to, że jest się tak zamkniętym w sobie, że nie dostrzega się sytuacji Chrystusa i nie słyszy się tego, co On mówi, ponieważ jest się tak pochłoniętym sobą, własną realizacją i afirmacją ego.
Najwyraźniej nawrócenie nie jest bynajmniej automatyczne, a bycie “z Chrystusem” nie oznacza bycia już “w Chrystusie” i “zamieszkanym” przez Niego.
Ci, nawet jeśli są bardzo oddani religii, mogą jedynie zdradzić Chrystusa, ale nie mogą przekazać Jego życia i odkupienia. Tutaj widzimy wagę słowa użytego przez Łukasza paradidontos, które może oznaczać zarówno zdradzić, jak i “tradere”, wydać.
Aby przekazywać Chrystusa, trzeba mieć Go w sobie. Jest to widoczne w miłości. Przeszliśmy ze śmierci do życia, ponieważ miłujemy naszych braci (por. 1J 3,14). Kto nie miłuje braci, stoi obok Chrystusa, z przodu lub z tyłu, ale nie w Nim, i dlatego nie może Go przekazywać. A kiedy jego własna sytuacja doprowadza do jakieś trudności, to znaczy, kiedy nie może wypełnić swojej własnej woli, zdradza Go.
Prawdziwa zasada ewangelizacji jest dokładnie odwrotna: zobaczyć wspólnotę chrześcijańską i poczuć łaknienie bycia razem z nią, poczuć głód i pragnienie takiego życia.
Ale jeśli inni w nas widzą rzeczy tego świata, mentalność tego świata i walkę o potwierdzenie siebie, z pewnością nie przekazujemy piękna, które wzbudza pragnienie nowego życia, po prostu dlatego, że takiego życia nie mamy. A nowość życia polega na tym, że patrzy się zaczynając od końca, na spełnienie, które nie jest ideałem, ale Osobą przychodzącą wraz z nowymi niebiosami i nową ziemią.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
