Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih čitanja
Pogłębienie czytań liturgicznych

[SEMI] IV DOMENICA DI AVVENTO (Anno C) 2

ITALIANO

L’autore della Lettera agli Ebrei si rivolge ai cristiani chiamandoli fratelli.

Questo vuol dire che è viva la figliolanza in Cristo Gesù, perciò i battezzati si percepiscono l’un l’altro raccolti dall’amore del Padre nel Figlio suo come fratelli.

Ai fratelli fa un annuncio di una novità assoluta: con la venuta di Cristo in questo mondo, la situazione dell’uomo, la sua esistenza, è cambiata radicalmente, al punto che ciò che era il cuore cultuale dell’Antico Testamento non ha più alcun senso.

In un modo o nell’altro, ogni religione chiede all’uomo dei sacrifici per espiare le colpe e per avvicinarsi a Dio, riconquistando in questo modo la sua benevolenza.

Anche la tradizione levitica del popolo eletto ha elaborato una tradizione cultuale relativa ai sacrifici molto forte e molto dettagliata.

Il brano di oggi, in tre riprese, fa vedere che Dio non gradisce tutti questi sacrifici.

La prima affermazione di questo brano si rifà certamente al Sal 39,7-9. Ma la Lettera agli Ebrei è ancora più decisa e rende la questione estremamente chiara: “Tu non hai voluto né sacrificio né offerta” (Eb 10,5).

Immediatamente il brano lega i sacrifici e le offerte alla volontà di Dio. Ma la volontà di Dio non vuole i sacrifici e le offerte, dunque contraddice chiaramente l’antica tradizione, affermando che con Cristo siamo giunti ad una nuova e autentica conoscenza della volontà di Dio. Ciò che si faceva prima era determinato dal fatto che non era ancora stato rivelato in cosa consiste la volontà di Dio, come poi è avvenuto con la venuta di Cristo, che è già di per sé la manifestazione della volontà del Dio Padre (cf Gv 5,30).

La prima cosa che Cristo rivela è che Dio è Padre. Senza questa novità, non abbiamo nessun accesso corretto alla volontà di Dio. E Cristo lo ha manifestato da Figlio di Dio, attraverso la sua umanità, cioè attraverso il modo in cui ha vissuto la sua umanità.

“E il Verbo si fece carne e venne ad abitare in mezzo a noi; e noi abbiamo contemplato la sua gloria, gloria come del Figlio unigenito che viene dal Padre, pieno di grazia e di verità” (Gv 1,14).

Lui è venuto nel mondo mandato dal Padre, perché il Padre ha tanto amato il mondo da dare il suo Figlio unigenito, perché chi crederà in lui vivrà della sua stessa vita (cf Gv 3,16), perché a tutti coloro che lo accoglieranno sarà data la possibilità  di vivere la vita del Figlio di Dio (cf Gv 1,12).

E il Figlio, essendo il dono del Padre, sa che la volontà del Padre è l’amore che si dona.

Cristo è venuto per dare la sua vita per gli uomini (cf Gv 10,15).

Questo comandamento del Padre di dare la propria vita per amore è la vita eterna (cf Gv 12,50). Perciò Cristo, vivendo con la vita divina, cioè con la vita zoē, la realtà umana, ossia la vita come bios e psychē, dice che la volontà del Padre è il suo cibo. Lui si nutre dell’amore del Padre: “Il mio cibo è fare la volontà di colui che mi ha mandato e compiere la sua opera” (Gv 4,34).

Su tale sfondo si coglie subito il senso profondo e vero dell’affermazione radicale della Lettera agli Ebrei: “Tu non hai voluto né sacrificio né offerta, un corpo invece mi hai preparato. Non hai gradito né olocausti né sacrifici per il peccato” (Eb 10,5-6).

Due volte si ripete nel brano che Dio Padre non ha voluto sacrifici per il peccato e che non ha gradito i sacrifici: “Tu non hai voluto e non hai gradito né sacrifici né offerte, né olocausti né sacrifici per il peccato” (Eb 10,8).

La mentalità della religione fa leva sul culto e su ciò che si deve adempiere. Eppure, tutto ciò non salva, perché non ci vengono perdonati i peccati. Il peccato pesa nel cuore e spinge a fare qualcosa per dimostrare il rovescio del peccato. Però tu puoi fare tantissimi sacrifici, ma, per quanto riguarda il peccato, non cambia nulla.

“È impossibile infatti che il sangue di tori e di capri elimini i peccati” (Eb 10,4).

Infatti, pur facendo sacrifici di ogni tipo, mancherebbe ancora qualcosa di essenziale, perché per entrare nel cielo, nel Regno del Padre, non basta essere senza peccato, ma bisogna avere la stessa vita del Figlio, bisogna essere in Cristo Gesù, perché solo lui entra in cielo (cf Gv 3,13).

Sappiamo che non si diventa figli da soli, offrendo offerte e consumando sacrifici. Bisogna essere generati dal Padre (cf Gv 1,13).

Perciò la Lettera agli Ebrei mette tanta attenzione sul corpo di Cristo, attraverso il quale noi conosciamo la volontà del Padre e veniamo rigenerati da Figli.

“Un corpo mi hai preparato” (Eb 10,5).

“Ecco, io vengo a fare la tua volontà” (Eb 10,9).

“Mediante quella volontà siamo stati santificati per mezzo dell’offerta del corpo di Gesù Cristo, una volta per sempre” (Eb 10,10).

La liturgia della domenica scorsa ci invitava a gioire. Oggi la seconda Lettura fa vedere chiaramente perché gioire: “Siamo stati santificati per mezzo dell’offerta del corpo di Gesù Cristo, una volta per sempre” (Eb 10,10).

Con questo è abolita definitivamente la mentalità del primo sacrificio (cf Eb 10,9).

Si tratta della Pasqua di Cristo, che è l’evento della nostra rinascita, della nostra risurrezione con Cristo, nella novità della sua vita. Perciò la sua nascita nel mondo non è separata dalla nostra rinascita nel suo mistero pasquale.

Purtroppo, non è possibile non constatare un progressivo ritorno della fede cristiana alla religione dei sacrifici, delle offerte e degli sforzi per essere aderenti a ciò che la religione chiede, per sentirsi a posto e arrivare a pensare di essere salvati.

Questo modo di vivere la religione fa emergere una chiara assenza di amore, pace, gioia, magnanimità, benevolenza, bontà, fedeltà, dominio di sé (cf Gal 5,22).

Queste realtà non sono l’effetto del nostro impegno e del nostro sforzo, ma sono il frutto dello Spirito Santo, cioè della vita zoē, quella che vivono i figli di Dio. Sono l’effetto dell’accoglienza, se già vogliamo precisare la differenza degli atteggiamenti.

Infatti, oggi si constata che il sentire dominante in tanti ambiti anche della comunità ecclesiale è la paura per sé stessi. E la paura è gestita dalle forze oscure. Perciò porta al sospetto, al dubbio, alla cattiveria, alla violenza, all’egoismo radicale camuffato religiosamente.

Mentre chi crede in Cristo Gesù viene inabitato nel cuore dal Signore stesso. E, quando Cristo abita nei nostri cuori, “noi siamo radicati e fondati nella carità” (Ef 3,17). Perciò viviamo da fratelli e sorelle.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ESPAÑOL

El autor de la Carta a los Hebreos se dirige a los cristianos llamándolos hermanos.

Esto significa que la filiación en Cristo Jesús está viva, por lo que los bautizados se perciben unos a otros reunidos por el amor del Padre en su Hijo como hermanos.

A los hermanos les anuncia una novedad absoluta: con la venida de Cristo a este mundo, la situación del hombre, su existencia, ha cambiado radicalmente, hasta el punto de que lo que era el corazón cultual del Antiguo Testamento ya no tiene sentido.

De un modo u otro, todas las religiones exigen sacrificios al hombre para expiar sus pecados y acercarse a Dios, recuperando así su benevolencia.

La tradición levítica del Pueblo Elegido también desarrolló una tradición cultual muy fuerte y muy detallada en relación con los sacrificios.

El pasaje de hoy, en tres tomas, muestra que a Dios no le gustan todos estos sacrificios.

La primera afirmación de este pasaje remite ciertamente al Sal 39,7-9. Pero la Carta a los Hebreos es aún más decisiva y deja el asunto extremadamente claro: «No quisiste ni sacrificios ni ofrendas» (Heb 10,5).

Inmediatamente el pasaje vincula los sacrificios y las ofrendas a la voluntad de Dios. Pero la voluntad de Dios no quiere sacrificios ni ofrendas, por lo que contradice claramente la antigua tradición al afirmar que con Cristo hemos llegado a un conocimiento nuevo y auténtico de la voluntad de Dios. Lo que se hacía antes estaba determinado por el hecho de que aún no se había revelado en qué consistía la voluntad de Dios, como sucedió entonces con la venida de Cristo, que ya es en sí mismo la manifestación de la voluntad de Dios Padre (cf. Jn 5,30).

Lo primero que Cristo revela es que Dios es Padre. Sin esta novedad, no tenemos acceso adecuado a la voluntad de Dios. Y Cristo lo manifestó como Hijo de Dios, a través de su humanidad, es decir, por la forma en que vivió su humanidad.

«Y el Verbo se hizo carne y habitó entre nosotros, y vimos su gloria, gloria como del Hijo unigénito del Padre, lleno de gracia y de verdad» (Jn 1,14). Vino al mundo enviado por el Padre, porque el Padre amó tanto al mundo que le entregó a su Hijo único, para que todo el que crea en Él viva de su propia vida (cf. Jn 3,16), porque a todos los que lo acojan se les dará la posibilidad de vivir la vida del Hijo de Dios (cf. Jn 1,12). Y el Hijo, siendo don del Padre, sabe que la voluntad del Padre es amor que se da. Cristo vino a dar su vida por los hombres (cf. Jn 10,15). Este mandamiento del Padre de dar la vida por amor es la vida eterna (cf. Jn 12,50).

Por eso Cristo, viviendo con la vida divina, es decir, con la vida zoē, la realidad humana, es decir, la vida como bios y psychē, dice que la voluntad del Padre es su alimento. Se alimenta del amor del Padre: «Mi alimento es hacer la voluntad del que me envió y realizar su obra» (Jn 4,34).

Con este telón de fondo, se capta enseguida el sentido profundo y verdadero de la afirmación radical de la Carta a los Hebreos: «No quisiste sacrificio ni ofrenda, sino un cuerpo que me preparaste. No has querido ni holocaustos ni sacrificios por el pecado» (Heb 10,5-6).

Dos veces se repite en el pasaje que Dios Padre no quería sacrificios por el pecado, y que no le gustaban los sacrificios: «No quisiste ni te agradaron ni sacrificios ni ofrendas, ni holocaustos ni sacrificios por el pecado» (Heb 10,8).

La mentalidad de la religión se basa en el culto y en lo que hay que cumplir. Sin embargo, esto no salva, porque los pecados no son perdonados. El pecado pesa sobre el corazón y empuja a hacer algo para demostrar lo contrario del pecado. Se pueden hacer muchos sacrificios, pero en lo que respecta al pecado, nada cambia.

«Porque es imposible que la sangre de los toros y de los machos cabríos quite los pecados» (Heb 10,4).

De hecho, mientras se hacen sacrificios de todo tipo, sigue faltando algo esencial, porque para entrar en el cielo, en el Reino del Padre, no basta con estar sin pecado, sino que hay que tener la misma vida que el Hijo, hay que estar en Cristo Jesús, porque sólo Él entra en el cielo (cf. Jn 3,13).

Sabemos que uno no se hace hijo por sí mismo, ofreciendo ofrendas y consumiendo sacrificios. Hay que ser engendrado por el Padre (cf. Jn 1,13). Por eso la Carta a los Hebreos pone tanta atención en el cuerpo de Cristo, a través del cual conocemos la voluntad del Padre y somos regenerados como hijos.

«Me has preparado un cuerpo» (Hb 10,5).

«He aquí que vengo para hacer tu voluntad» (Hb 10,9).

«Por esa voluntad hemos sido santificados mediante la ofrenda del cuerpo de Jesucristo, hecha una vez para siempre» (Hb 10,10).

La liturgia del domingo pasado nos invitaba a alegrarnos. Hoy, la segunda lectura nos aclara por qué debemos alegrarnos: «Hemos sido santificados mediante la ofrenda del cuerpo de Jesucristo, hecha una vez para siempre» (Hb 10,10). Con ello, la mentalidad del primer sacrificio queda abolida de una vez para siempre (cf. Hb 10,9).

Se trata de la Pascua de Cristo, que es el acontecimiento de nuestro renacimiento, de nuestra resurrección con Cristo, en la novedad de su vida. Por tanto, su nacimiento en el mundo no está separado de nuestro renacimiento en su misterio pascual.

Desgraciadamente, es imposible no notar un progresivo retorno de la fe cristiana a la religión de los sacrificios, las ofrendas y los esfuerzos por adherirse a lo que la religión exige, para sentirse bien y llegar a pensar que uno está salvado. Esta forma de vivir la religión pone de manifiesto una clara ausencia de amor, paz, alegría, magnanimidad, amabilidad, bondad, fidelidad, dominio de sí mismo (cf. Ga 5,22).

Estas realidades no son efecto de nuestro empeño y esfuerzo, sino que son fruto del Espíritu Santo, es decir, de la vida zoē, la vida que viven los hijos de Dios. Son el efecto de la aceptación, si ya queremos precisar la diferencia de actitudes.

De hecho, hoy vemos que el sentimiento dominante en tantos ámbitos, incluso en la comunidad eclesial, es el miedo a uno mismo. Y el miedo es manejado por fuerzas oscuras. Por eso lleva a la sospecha, a la duda, a la malicia, a la violencia, al egoísmo radical disfrazado religiosamente.

Mientras que los que creen en Cristo Jesús son habitados en sus corazones por el Señor mismo. Y cuando Cristo habita en nuestros corazones, «estamos arraigados y cimentados en la caridad» (Ef 3,17). Por eso vivimos como hermanos y hermanas.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Avtor Pisma Hebrejcem nagovori kristjane tako, da jih imenuje brate.

To pomeni, da je sinovstvo v Jezusu Kristusu živo. Krščeni se zato med seboj dojemajo kot bratje, ki jih je Očetova ljubezen zbrala v njegovem Sinu.

Bratom sporoča absolutno novost: s Kristusovim prihodom na ta svet sta se človekov položaj in obstoj radikalno spremenila, in sicer do te mere, da to, kar je bilo srce obredov Stare zaveze, nima več nobenega smisla.

Vsaka religija tako ali drugače zahteva od človeka žrtve, da bi se odkupil za krivde in se približal Bogu ter si tako ponovno pridobil njegovo naklonjenost.

Tudi levitsko izročilo izvoljenega ljudstva je razvilo zelo močno in podrobno obredno izročilo o žrtvah.

Današnji odlomek trikrat pove, da Bogu vse te žrtve niso všeč.

Prva izjava v tem odlomku se zagotovo nanaša na Ps 39,7-9. Toda Pismo Hebrejcem je še bolj odločno in povsem jasno glede tega vprašanja: »Žrtve in daritve nisi hotel« (Heb 10,5).

Odlomek takoj poveže žrtve in daritve z Božjo voljo. Toda Božja volja noče žrtev in daritev, zato jasno nasprotuje starodavnemu izročilu in pravi, da smo s Kristusom prišli do novega in pristnega spoznanja Božje volje. To, kar so delali prej, je bilo določeno z dejstvom, da še ni bilo razodeto, v čem je Božja volja, kar se je zgodilo potem s prihodom Kristusa, ki je že sam po sebi razodetje volje Boga Očeta (prim. Jn 5,30).

Kristus najprej razodene, da je Bog Oče. Brez te novosti nimamo pravega dostopa do Božje volje. In Kristus je to razodel kot Božji Sin, po svoji človeškosti, se pravi po načinu, kako je živel svojo človeškost.

»In Beseda je postala meso in se naselila med nami. Videli smo njeno veličastvo, veličastvo, ki ga ima od Očeta kot edinorojeni Sin, polna milosti in resnice« (Jn 1,14).

Na svet je prišel poslan od Očeta, ker je Oče tako ljubil svet, da je dal svojega edinorojenega Sina, da bi vsak, ki bo veroval vanj, živel iz njegovega življenju (prim. Jn 3,16), saj bo vsem, ki ga bodo sprejeli, dana možnost živeti življenje Božjega Sina (prim. Jn 1,12).

In Sin, ki je Očetov dar, ve, da je Očetova volja ljubezen, ki se daruje.

Kristus je prišel, da dá svoje življenje za ljudi (prim. Jn 10,15).

Ta Očetova zapoved – dati svoje življenje iz ljubezni – je večno življenje (prim. Jn 12,50). Zato s tem, da človeško resničnost (življenje kot bios in psychē) živi z Božjim življenjem (zoē), Kristus pove, da je njegova hrana Očetova volja. Hrani se z Očetovo ljubeznijo: »Moja hrana je, da uresničim voljo tistega, ki me je poslal, in dokončam njegovo delo« (Jn 4,34).

Na tej podlagi takoj dojamemo globok in resničen pomen radikalne izjave iz Pisma Hebrejcem: »Žrtve in daritve nisi hotel, a telo si mi pripravil. Žgalne daritve in daritve za greh ti niso bile všeč« (Heb 10,5-6).

V tem odlomku je dvakrat ponovljeno, da Bog Oče ni hotel žrtev za greh in da mu niso bile všeč: »Žrtev in daritev in žgalnih daritev in daritev za greh nisi hotel in ti niso bile všeč« (Heb 10,8).

Religiozna miselnost se opira na češčenje in na to, kaj je treba izpolniti. Vendar to ne odrešuje, saj nam grehi niso odpuščeni. Greh obteži srce in človeka žene, da nekaj stori, da bi dokazal nekaj obratnega od greha. Vendar lahko naredimo veliko žrtev, a kar se tiče greha, se nič ne spremeni.

»Nemogoče je namreč, da bi grehe odvzemala kri volov in kozlov« (Heb 10,4).

Čeprav bi naredili vsakovrstne žrtve, bi namreč manjkalo nekaj bistvenega, kajti za vstop v nebesa, v Očetovo kraljestvo, ni dovolj biti brez greha, ampak je potrebno imeti Sinovo življenje, biti v Jezusu Kristusu, kajti samo on vstopi v nebesa (prim. Jn 3,13).

Vemo, da ne postanemo sinovi sami od sebe, s prinašanjem daritev in opravljanjem žrtev. Potrebno je, da nas rodi Oče (prim. Jn 1,13).

Zato Pismo Hebrejcem posveča toliko pozornosti Kristusovemu telesu, po katerem spoznavamo Očetovo voljo in smo prerojeni kot sinovi.

»Telo si mi pripravil« (Heb 10,5).

»Glej, prihajam, da izpolnim tvojo voljo« (Heb 10,9).

»V tej volji smo z daritvijo telesa Jezusa Kristusa posvečeni enkrat za vselej« (Heb 10,10).

Bogoslužje pretekle nedelje nas je povabilo k veselju. Današnje drugo berilo jasno pove, zakaj naj se veselimo: »z daritvijo telesa Jezusa Kristusa [smo] posvečeni enkrat za vselej« (Heb 10,10).

S tem je dokončno odpravljena miselnost prve žrtve (prim. Heb 10,9).

Gre za Kristusovo veliko noč, ki je dogodek našega prerojenja, našega vstajenja s Kristusom v novost njegovega življenja. Zato njegovo rojstvo na svet ni ločeno od našega prerojenja v njegovi velikonočni skrivnosti.

Žal je nemogoče, da ne bi opazili postopnega vračanja krščanske vere k religiji žrtev, daritev in naprezanj ustrezati zahtevam religije, da bi se čutili na mestu in da bi prišli do prepričanja, da smo odrešeni.

Takšen način življenja religije prinaša jasno odsotnost ljubezni, miru, veselja, velikodušnosti, dobrohotnosti, dobrote, zvestobe, samoobvladovanja (prim. Gal 5,22).

Te resničnosti niso posledica našega truda in napora, ampak so sad Svetega Duha, to je življenja kot zoē, življenja, ki ga živijo Božji otroci. So učinek sprejemanja, če že hočemo opredeliti razliko med držami.

Dejansko danes vidimo, da je strah zase prevladujoče čustvo na številnih področjih, celo v cerkveni skupnosti. S strahom pa upravljajo temne sile. Zato vodi v sumničavost, dvom, hudobijo, nasilje, radikalno sebičnost, ki je religiozno zamaskirana.

Medtem ko v srcih tistih, ki verujejo v Jezusa Kristusa, prebiva Gospod. Ko pa v našem srcu biva Kristus, smo »ukoreninjeni in utemeljeni v ljubezni« (Ef 3,17). Zato živimo kot bratje in sestre.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Autor Poslanice Hebrejima obraća se kršćanima nazivajući ih braćom.

To znači da je sinovstvo u Isusu Kristu živo. Krštenici se stoga međusobno doživljavaju kao braća koje je Očeva ljubav skupila u njegovu Sinu.

Braći priopćava apsolutnu novost: Kristovim dolaskom na ovaj svijet čovjekov položaj i postojanje radikalno su se promijenili, do te mjere da ono što je bilo srce obreda Staroga zavjeta više nema nikakvog smisla.

Svaka religija na ovaj ili onaj način zahtjeva od čovjeka žrtve kako bi okajao svoje grijehe i približio se Bogu te tako ponovno pridobio njegovu naklonost.

Levitska tradicija izabranog naroda također je razvila vrlo snažnu i detaljnu obrednu tradiciju s obzirom na žrtve.

Današnji odlomak tri puta kaže da se Bogu ne sviđaju sve te žrtve.

Prva izjava u ovom odlomku zasigurno se odnosi na Ps 39,7-9. Ali Poslanica Hebrejima još je odlučnija i posve jasna po tom pitanju: „Žrtva i prinos ne mile ti se“ (Heb 10,5).

Odlomak izravno povezuje žrtve i prinose s Božjom voljom. Ali Božja volja ne želi žrtve i prinose, pa stoga jasno proturječi drevnoj tradiciji, te kaže da smo s Kristom došli do nove i autentične spoznaje Božje volje. Ono što su činili prije bilo je određeno činjenicom da još nije bilo objavljeno u čemu je Božja volja, što se poslije dogodilo s dolaskom Krista, koji je već sam po sebi očitovanje volje Boga Oca (usp. Iv 5,30).

Krist najprije otkriva da je Bog Otac. Bez te novosti nemamo pravog pristupa Božjoj volji. A Krist ju je očitovao kao Sin Božji svojim čovještvom, odnosno načinom na koji je živio svoje čovještvo.

„I Riječ tijelom postade i nastani se među nama i vidjesmo slavu njegovu – slavu koju ima kao Jedinorođenac od Oca – pun milosti i istine“ (Iv 1,14).

Došao je na svijet poslan od Oca, jer je Otac tako ljubio svijet te je dao svoga Sina Jedinorođenca, da svaki koji u njega vjeruje živi njegovim životom (usp. Iv 3,16), jer će se svima koji ga prihvate dati mogućnost življenja života Sina Božjega (usp. Iv 1,12).

I Sin, koji je Očev dar, zna da je Očeva volja ljubav koja se daruje.

Krist je došao položiti svoj život za ljude (usp. Iv 10,15).

Ta Očeva zapovijed –položiti život iz ljubavi– jest život vječni (usp. Iv 12,50).

Zato time što ljudsku stvarnost (život kao bios i psychē) živi Božjim životom (zoē), Krist kaže da je njegova hrana Očeva volja. Hrani se Očevom ljubavlju: „Jelo je moje vršiti volju onoga koji me posla i dovršiti djelo njegovo“ (Iv 4,34).

Na toj podlozi odmah shvaćamo duboko i istinsko značenje radikalne izjave iz Poslanice Hebrejima: „Žrtva i prinos ne mile ti se, nego si mi tijelo pripravio; paljenice i okajnice ne sviđaju ti se“ (Heb 10,5-6).

U tom se odlomku dva puta ponavlja da Bog Otac nije želio žrtve za grijeh i da mu se one nisu sviđale: „Žrtve i prinosi, paljenice i okajnice – koje se po Zakonu prinose – ne mile ti se i ne sviđaju“ (Heb 10, 8).

Mentalitet religije oslanja se na obred i ono što se mora ispuniti. Međutim, sve to ne spašava, jer nam se grijesi ne oproštaju. Grijeh opterećuje srce i tjera čovjeka da učini nešto čime bi dokazao nešto što je suprotno grijehu. Međutim, možemo napraviti mnogo žrtava, ali što se tiče grijeha, ništa se ne mijenja.

„Jer krv bikova i jaraca nikako ne može odnijeti grijehâ“ (Heb 10,4).

Naime, i kad bismo prinijeli svakovrsne žrtve, ipak bi nešto bitno nedostajalo, jer za ulazak u nebo, u Očevo kraljevstvo, nije dovoljno biti bez grijeha, već treba imati sam Sinovljev život, biti u Isusu Kristu, jer samo on ulazi u nebo (usp. Iv 3,13).

Znamo da ne postajemo sinovi sami od sebe, prinošenjem darova i žrtava. Potrebno je da nas Otac rodi (usp. Iv 1,13).

Zato Poslanica Hebrejima posvećuje toliku pozornost tijelu Kristovu, po kojem spoznajemo Očevu volju i nanovo se rađamo kao sinovi.

„Nego si mi tijelo pripravio“ (Heb 10,5).

„Evo dolazim vršiti volju tvoju!“ (Heb 10,9).

„U toj smo volji posvećeni prinosom tijela Isusa Krista jednom zauvijek“ (Heb 10,10).

Liturgija prošle nedjelje pozvala nas je da se radujemo. Današnje drugo čitanje jasno kaže zašto se trebamo radovati: „U toj smo volji posvećeni prinosom tijela Isusa Krista jednom zauvijek“ (Heb 10,10).

Time je mentalitet prve žrtve konačno dokinut (usp. Heb 10,9).

Riječ je o Kristovoj Pashi, koja je događaj našeg novog rođenja, našeg uskrsnuća s Kristom u novosti njegova života. Zato njegovo rođenje u svijetu nije odvojeno od našeg novog rođenja u njegovu pashalnom otajstvu.

Nažalost, nemoguće je ne primijetiti postupni povratak kršćanske vjere religiji žrtava, prinosâ i nastojanjâ da udovoljimo zahtjevima religije, da se osjećamo sasvim u redu i dođemo do uvjerenja da smo spašeni.

Takav način življenja religije donosi očitu odsutnost ljubavi, mira, radosti, velikodušnosti, dobrohotnosti, dobrote, vjernosti, samokontrole (usp. Gal 5,22).

Te stvarnosti nisu plod našeg zalaganja i napora, nego su plod Duha Svetoga, odnosno života kao zoē, života kojim žive djeca Božja. One su učinak prihvaćanja, ako već želimo pojasniti razliku između držanjâ.

Naime, danas vidimo da je strah za sebe dominantni osjećaj u mnogim područjima, čak i u crkvenoj zajednici. A strahom upravljaju mračne sile. Zato on dovodi do sumnjičavosti, sumnje, zloće, nasilja, radikalne sebičnosti prerušene u religiju.

Dok u srcima onih koji vjeruju u Isusa Krista prebiva Gospodin. A kada Krist prebiva u našem srcu, mi smo „u ljubavi ukorijenjeni i utemeljeni“ (Ef 3,17). Stoga živimo kao braća i sestre.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

Autor Listu do Hebrajczyków zwraca się do chrześcijan, nazywając ich braćmi.

Oznacza to, że synostwo w Chrystusie Jezusie jest żywe; dlatego ochrzczeni postrzegają siebie nawzajem, zgromadzeni przez miłość Ojca w Jego Synu, jako braci.

Braciom ogłasza on absolutną nowość: wraz z przyjściem Chrystusa na ten świat sytuacja człowieka, jego egzystencja, zmieniła się radykalnie do tego stopnia, że to, co było kultowym sercem Starego Testamentu, nie ma już żadnego sensu.

W taki czy inny sposób każda religia wymaga od człowieka składania ofiar w celu zadośćuczynienia za winy i zbliżenia się do Boga, a tym samym odzyskania jego życzliwości.

Kapłańska tradycja Narodu Wybranego również wypracowała bardzo silną i bardzo szczegółową tradycję kultową dotyczącą ofiar.

Dzisiejszy fragment, w trzech częściach, pokazuje, że Bogu nie podobają się te wszystkie ofiary.

Pierwsze stwierdzenie w tym fragmencie z pewnością odnosi się do Psalmu 40, 7-9. Ale List do Hebrajczyków jest jeszcze bardziej zdecydowany i stawia sprawę niezwykle jasno: „Ofiary ani daru nie chciałeś” (Hbr 10,5).

Fragment ten natychmiast łączy dary i ofiary z wolą Bożą. Ale wola Boża nie chce ofiar i darów, więc wyraźnie zaprzecza starożytnej tradycji, stwierdzając, że wraz z Chrystusem doszliśmy do nowego i autentycznego poznania woli Bożej. To, co czyniono wcześniej, było zdeterminowane faktem, że nie zostało jeszcze objawione, na czym polega wola Boża, tak jak miało to miejsce w przypadku przyjścia Chrystusa, który już sam w sobie jest objawieniem woli Boga Ojca (por. J 5,30).

Pierwszą rzeczą, którą Chrystus objawia, jest to, że Bóg jest Ojcem. Bez tej nowości nie mamy właściwego dostępu do woli Bożej. Chrystus objawił to jako Syn Boży poprzez swoje człowieczeństwo, to znaczy poprzez sposób, w jaki żył swoim człowieczeństwem.

„A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy” (J 1,14).

On przyszedł na świat posłany przez Ojca, ponieważ Ojciec tak umiłował świat, że dał swojego jedynego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, żył Jego własnym życiem (por. J 3,16), ponieważ wszyscy, którzy Go przyjmą, otrzymają możliwość życia życiem Syna Bożego (por. J 1,12).

A Syn, będąc darem Ojca, wie, że wolą Ojca jest miłość, która się ofiarowuje. Chrystus przyszedł, aby oddać swoje życie za ludzkość (por. J 10,15).

To przykazanie Ojca, by oddać życie z miłości, jest życiem wiecznym (por. J 12,50). Dlatego Chrystus, żyjąc życiem boskim, czyli życiem zoē, w rzeczywistości ludzkiej, czyli życiem jako bios i psychē, mówi, że wola Ojca jest Jego pokarmem. Karmi się miłością Ojca: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” (J 4,34).

Na tym tle natychmiast pojmujemy głębokie i prawdziwe znaczenie radykalnego stwierdzenia z Listu do Hebrajczyków: „Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie” (Hbr 10,5-6).

Dwukrotnie w tym fragmencie powtarza się, że Bóg Ojciec nie chciał ofiar za grzech i że nie lubił ofiar: „ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie” (Hbr 10,8).

Mentalność religii opiera się na kulcie i tym, co ma być wykonane. Jednak to nie zbawia, ponieważ nasze grzechy nie są nam wybaczone. Grzech ciąży na sercu i popycha do zrobienia czegoś, aby udowodnić, że jest odwrotnie. Można jednak złożyć wiele ofiar, ale jeśli chodzi o grzech, nic się nie zmieni.

„Niemożliwe jest bowiem, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy” (Hbr 10,4).

W rzeczywistości, podczas składania wszelkiego rodzaju ofiar, wciąż brakuje czegoś istotnego, ponieważ aby wejść do nieba, do Królestwa Ojca, nie wystarczy być bez grzechu, ale trzeba mieć takie samo życie jak Syn, trzeba być w Chrystusie Jezusie, ponieważ tylko On sam wchodzi do nieba (por. J 3,13).

Wiemy, że nie można samemu stać się dzieckiem, składając ofiary i realizując wyrzeczenia. Trzeba być zrodzonym przez Ojca (por. J 1,13).

Dlatego List do Hebrajczyków kładzie tak duży nacisk na ciało Chrystusa, dzięki któremu poznajemy wolę Ojca i jesteśmy odrodzeni jako synowie.

„Ciało, które mi przygotowałeś” (por. Hbr 10,5).

„Oto idę, abym spełniał wolę Twoją”. (Hbr 10,9)

„Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze” (Hbr 10,10).

Liturgia ostatniej niedzieli zaprosiła nas do radości. Dzisiaj drugie czytanie wyjaśnia, dlaczego powinniśmy się radować: „Zostaliśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa, raz na zawsze” (por. Hbr 10,10). W ten sposób mentalność pierwszej ofiary zostaje raz na zawsze zniesiona (por. Hbr 10,9).

Chodzi o Paschę Chrystusa, która jest wydarzeniem naszego odrodzenia, naszego zmartwychwstania z Chrystusem, w nowości Jego życia. Dlatego Jego narodziny na świecie nie są oddzielone od naszego odrodzenia w Jego Misterium Paschalnym.

Niestety, nie sposób nie zauważyć postępującego powrotu wiary chrześcijańskiej do religii ofiar, poświęceń i wysiłków, aby stosować się do tego, czego wymaga religia, aby czuć się dobrze i myśleć, że jest się zbawionym.

Ten sposób przeżywania religii ujawnia wyraźny brak miłości, pokoju, radości, wielkoduszności, uprzejmości, dobroci, wierności, panowania nad sobą (por. Ga 5,22).

Te rzeczywistości nie są efektem naszego zaangażowania i wysiłku, ale są owocem Ducha Świętego, to znaczy życia zoē, życia, którym żyją dzieci Boże. Są efektem akceptacji, przyjęcia, jeśli już chcemy określić różnicę w postawach.

W rzeczywistości dzisiaj widzimy, że dominującym uczuciem w tak wielu obszarach, nawet we wspólnocie kościelnej, jest strach o siebie. A strachem zarządzają ciemne siły. Prowadzi to zatem do podejrzliwości, wątpliwości, niegodziwości, przemocy, radykalnego egoizmu zakamuflowanego religijnie.

Natomiast ten, kto wierzy w Chrystusa Jezusa, jest zamieszkany w swoim sercu przez samego Pana. A kiedy Chrystus mieszka w naszych sercach, „jesteśmy wkorzenieni i ugruntowani w miłości” (por. Ef 3,17). Dlatego żyjemy jako bracia i siostry.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej