Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] II DOMENICA DI AVVENTO (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2023/12/II-A-q-400x400.jpg "[SEMI] II DOMENICA DI AVVENTO (Anno B) 2")
La seconda lettura è tratta dalla Seconda Lettera di Pietro. Il brano ascoltato dice con chiarezza che questo mondo crollerà e che c’è una promessa di Dio alla quale i credenti in Cristo tengono molto, perciò aspettano nuovi cieli e una terra nuova abitati dalla giustizia (cf 2Pt 3,8-14).
Il fuoco ha certamente una dimensione di prova, che può avere anche un esito tragico, ma certamente ne ha uno almeno drammatico.
I cieli spariranno in un grande boato e ci sarà un calore che consumerà gli elementi, e la terra con tutte le sue opere sarà distrutta (cf 2Pt 3,10).
“… l’opera di ciascuno sarà ben visibile: infatti quel giorno la farà conoscere, perché con il fuoco si manifesterà, e il fuoco proverà la qualità dell’opera di ciascuno” (1Cor 3,13).
Dunque, il fuoco ha certamente una dimensione di prova che fa sparire ciò che non vale e fa emergere ciò che vale.
In Isaia abbiamo una lunga serie di esempi circa il fuoco che è divorante per chi non vive la via del Signore, per chi non ascolta la sua parola e non la accoglie come vero e reale contenuto della vita.
Anzi, quelli che ordinano la vita secondo un ragionamento fondato su questo mondo sono praticamente “come stoppia: il fuoco li consuma; non salveranno se stessi dal potere delle fiamme” (Is 47,14).
Eppure, se stai con il Signore, sei al sicuro. Infatti “i fiumi non ti sommergeranno; se dovrai passare in mezzo al fuoco, non ti scotterai, la fiamma non ti potrà bruciare, poiché io sono il Signore, tuo Dio, il Santo d’Israele, il tuo salvatore” (Is 43,2-3).
Allora il fuoco e tutto l’evento del crollo di questo mondo è anche un passaggio. Un passaggio attraverso una prova, anche dolorosa e drammatica, verso qualcosa di assolutamente nuovo.
Cristo accoglie la distruzione, si consegna agli uomini con amore, nell’amore e per amore, perché questa è la volontà del Padre che “ha tanto amato il mondo da dare il Figlio unigenito, perché chiunque crede in lui non vada perduto, ma abbia la vita eterna” (Gv 3,16).
Ma questo avviene con la crocifissione.
Dunque Cristo passa la morte – una distruzione reale, la condanna più umiliante di quel tempo.
Lui, l’agnello senza macchia, viene annoverato tra i malfattori e ucciso insieme a due ladroni.
Ma quando il Padre, per mezzo dello Spirito Santo, lo risuscita, Cristo comincia a manifestare un’umanità nuova che non è sottomessa alle leggi di questo mondo, e cominciano ad apparire i cieli nuovi e la terra nuova.
Infatti, in Ap 21 si manifestano i cieli nuovi e la terra nuova.
E proprio in Apocalisse la parola “nuovo” riguarda sempre il Cristo risorto, perché è lui la novità.
Il cielo e terra di ora passano.
Tuttavia, l’Apocalisse fa vedere chiaramente una continuità di questo cielo e di questa terra con i cieli nuovi e la terra nuova. Ma c’è un passaggio, e Pietro dice che questo passaggio è doloroso e drammatico per questo mondo. Anzi, può essere veramente tragico. Ma si tratta di un passaggio.
Infatti, il verbo usato significa proprio “passare”, come se uno guardando dalla finestra vede un uomo che passa per strada e poi entra nel condominio dal quale tu lo guardi. È passato e non lo si vede più.
Chi è passato come primizia? (domenica di Cristo Re abbiamo spiegato cosa si intende per primizia). Cristo, donando sé stesso con amore, per amore e nell’amore è passato ed è la primizia.
Infatti, che lui si sia donato totalmente, con amore e liberamente, non è secondo le leggi di questo mondo.
Cristo appare e passa con il suo corpo attraverso le porte chiuse, eppure mangia con i suoi discepoli.
Cammina sulle onde del lago e allo stesso tempo si trova sull’altra riva ad aspettarci.
L’umanità vissuta da Dio passa da questo mondo al modo di esistere della gloria di Dio.
Niente passa nel Regno di Dio se non è divino.
Infatti, già al Battesimo noi siamo stati assistiti nel nostro passaggio attraverso il fuoco, perché siamo stati battezzati con il fuoco (cf Mt 3,11 o Lc 3,16).
Noi già per il Battesimo, con il dono dello Spirito Santo (cf Gv 1,33) partecipiamo alla vita di Dio (cf Rm 8,14) come figli. Siamo già ora partecipi del Risorto (cf Rm 8,4). “Con lui ci ha anche risuscitato e ci ha fatto sedere nei cieli, in Cristo Gesù” (Ef 2,6).
Allora, il nostro fondamento è Cristo e noi siamo in Cristo e siamo nei cieli.
“Infatti nessuno può porre un fondamento diverso da quello che già vi si trova, che è Gesù Cristo” (1Cor 3,11).
La nostra vita non è fondata in questo mondo, in questo cosmo, in questa creazione, ma in Cristo Gesù, morto e risorto.
Perciò Pietro dice che Dio ci ha donato tutto per poter vivere secondo Dio.
“Egli ci ha donato i beni grandissimi e preziosi a noi promessi, affinché per loro mezzo diventiate partecipi della natura divina, sfuggendo alla corruzione, che è nel mondo a causa della concupiscenza” (2Pt 1,4).
Noi uomini siamo resi partecipi della natura divina – si tratta di qualcosa di grandioso!
La vita spirituale consiste nella continua divinizzazione dell’umanità e del creato. Questa è la vita nello Spirito Santo e non dobbiamo permettere che niente oscuri questa verità.
Cosa veramente definisce Dio? Da cosa viene definito Dio?
Gregorio di Nissa, sulla scia dell’Apostolo Giovanni, precisa che tutto ciò che Dio è, è Amore, anche la sua natura è Amore.
Non abbiamo tempo di approfondire questa grande visione di Gregorio di Nissa. Tuttavia, è l’Amore che definisce Dio ed è nell’Amore che, per mezzo dello Spirito Santo, in Cristo viene a noi partecipata la vita che si realizza amando.
Proprio questo realizza l’uomo in Cristo risorto e lo fa abitare nei cieli nuovi e nella terra nuova. Noi partecipiamo all’umanità vissuta dal Figlio di Dio. Noi non siamo semplicemente espressione della nostra natura, così come si nasce. Ma siamo fondati nell’umanità assunta e trasfigurata in Cristo. Siamo rigenerati nello Spirito Santo.
Tuttavia, la concupiscenza vorrebbe inchiodare l’uomo su questo mondo e renderlo la realizzazione della propria natura, che infatti partecipa a questa creazione ed è vulnerabile al veleno del peccato e della morte.
Perciò la concupiscenza, ossia la sensualità, rimane lo sforzo del tentatore di convincerci che possiamo da soli realizzare noi stessi, secondo questo mondo, cioè secondo la nostra stessa natura, magari con Dio che ci fa da assistente.
Così il mondo entra nella Chiesa ed è non solo accolto, ma addirittura applaudito.
“Non amate il mondo, né le cose del mondo! Se uno ama il mondo, l’amore del Padre non è in lui; perché tutto quello che è nel mondo – la concupiscenza della carne, la concupiscenza degli occhi e la superbia della vita – non viene dal Padre, ma viene dal mondo. E il mondo passa con la sua concupiscenza; ma chi fa la volontà di Dio rimane in eterno!” (1Gv 2,15-17). Noi non cerchiamo ciò che ci attira, ma siamo attenti a ciò che ci ispira, anzi a Colui che attraverso le cose e gli eventi ci ispira.
“Ma ora io vengo a te e dico questo mentre sono nel mondo, perché abbiano in se stessi la pienezza della mia gioia. Io ho dato loro la tua parola e il mondo li ha odiati, perché essi non sono del mondo, come io non sono del mondo” (Gv 17,13-14).
Siamo nel mondo non per piacere al mondo, per parlare come piace al mondo, per agire come piace al mondo, per soddisfare l’opinione pubblica, al fine di essere riconosciuti e apprezzati dal mondo. Siamo nel mondo per amarci gli uni gli altri. E, proprio per poter amare, Dio ci dona il creato. Noi guardiamo le cose e i beni del mondo per cogliere come possono diventare espressione del nostro amore, un dono gratuito dato agli altri.
In questo modo, il mondo diventa espressione e manifestazione del nostro amore, della nostra unità: questo diventa quel mondo che si manifesta come primizia dei cieli nuovi e della terra nuova.
Proprio ora, nella liturgia, si realizzerà tutto questo. Infatti, il pane e il vino, frutto della terra e della vite e del nostro lavoro, offerti e imbevuti dall’Amore dello Spirito Santo, diventano Cristo con il suo corpo e la sua stessa vita.
E noi siamo dentro, come unità perfettamente realizzata (cf Gv 17,23).
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
La segunda lectura está tomada de la Segunda Epístola de Pedro. El pasaje que hemos escuchado deja claro que este mundo se derrumbará y que existe una promesa de Dios la cual los creyentes en Cristo tienen en gran estima, por eso esperan unos cielos nuevos y una tierra nueva habitados por la justicia (cf. 2 Pe 3,8-14).
El fuego tiene ciertamente una dimensión de prueba, que también puede tener un desenlace trágico, pero ciertamente tiene uno al menos dramático. Los cielos desaparecerán con un gran estruendo y habrá un calor que consumirá los elementos, y la tierra con todas sus obras será destruida (cf. 2 Pe 3,10). “… la obra de cada uno será claramente visible: porque aquel día la dará a conocer, pues por el fuego se pondrá de manifiesto, y el fuego probará la calidad de la obra de cada uno” (1 Co 3,13).
Por tanto, el fuego tiene ciertamente una dimensión de prueba que hace desaparecer lo que no vale y hace surgir lo que vale. En Isaías tenemos una larga serie de ejemplos sobre el fuego que todo lo consume para los que no viven el camino del Señor, para los que no escuchan su palabra y no la aceptan como contenido verdadero y real de la vida.
En efecto, los que ordenan la vida según razonamientos basados en este mundo son prácticamente “como hojarasca: el fuego los consume; no se salvarán del poder de las llamas” (Is 47,14).
Sin embargo, si estás con el Señor, estás a salvo. Porque “no te desbordarán los ríos; si tienes que pasar por en medio del fuego, no te abrasarás, la llama no podrá quemarte, porque yo soy el Señor tu Dios, el Santo de Israel, tu Salvador” (Is 43,2-3).
Así pues, el fuego y todo el acontecimiento del hundimiento de este mundo es también un pasaje. Un paso a través de una prueba, incluso dolorosa y dramática, hacia algo absolutamente nuevo. Cristo acepta la destrucción, se entrega a los hombres con amor, en el amor y por amor, porque ésta es la voluntad del Padre que “tanto amó al mundo que dio a su Hijo único, para que todo el que crea en él no se pierda, sino que tenga vida eterna” (Jn 3,16).
Pero esto sucede en la crucifixión. Cristo pasa la muerte – una destrucción real, la condena más humillante de aquel tiempo. Él, el cordero sin mancha, es contado entre los malhechores y muerto junto con dos ladrones.
Pero cuando el Padre, por medio del Espíritu Santo, lo resucita, Cristo comienza a manifestar una nueva humanidad que no está sujeta a las leyes de este mundo, y comienzan a aparecer los cielos nuevos y la tierra nueva.
En efecto, en Ap 21 se manifiestan los cielos nuevos y la tierra nueva. Y precisamente en el Apocalipsis la palabra “nuevo” se refiere siempre a Cristo resucitado, porque él es la novedad. Los cielos y la tierra de ahora pasan.
Sin embargo, el Apocalipsis muestra claramente una continuidad de este cielo y esta tierra con los cielos nuevos y la tierra nueva. Pero hay un pasaje, y Pedro dice que este pasaje es doloroso y dramático para este mundo. De hecho, puede ser verdaderamente trágico. Pero es un pasaje.
De hecho, el verbo utilizado significa realmente “pasar”, como si uno se asomara a la ventana y viera pasar a un hombre por la calle y luego entrara en el edificio de apartamentos desde el que lo está mirando. Ha pasado y ya no se le ve.
¿Quién ha pasado como primicia? (El domingo de Cristo Rey explicamos qué se entiende por primicias). Cristo, entregándose con amor, por amor y en el amor, ha pasado y es la primicia. En efecto, su entrega total, amorosa y gratuita no es conforme a las leyes de este mundo.
Cristo aparece y pasa con su cuerpo a través de puertas cerradas, y sin embargo come con sus discípulos. Camina sobre las olas del lago y al mismo tiempo está en la otra orilla esperándonos. La humanidad vivida por Dios pasa de este mundo al modo de existencia de la gloria de Dios. Nada pasa al Reino de Dios si no es divino.
En efecto, ya en el Bautismo somos asistidos en nuestro paso por el fuego, porque hemos sido bautizados con fuego (cf Mt 3,11 o Lc 3,16). Ya por el Bautismo, por el don del Espíritu Santo (cf. Jn 1,33) participamos en la vida de Dios (cf. Rm 8,14) como hijos. Ya somos partícipes del Resucitado (cf. Rm 8,4). “Con Él también nos resucitó y nos sentó en los cielos, en Cristo Jesús” (Ef 2,6).
Así pues, nuestro fundamento es Cristo y nosotros estamos en Cristo y estamos en el cielo. “Porque nadie puede poner otro fundamento que el que ya existe, que es Jesucristo” (1 Cor 3, 11). Nuestra vida no está fundada en este mundo, en este cosmos, en esta creación, sino en Cristo Jesús, que murió y resucitó.
Por eso Pedro dice que Dios nos ha dado todo para que vivamos según Dios. “Nos ha dado los bienes grandísimos y preciosos que nos prometió, para que por ellos llegaseis a ser partícipes de la naturaleza divina, huyendo de la corrupción que hay en el mundo a causa de la concupiscencia” (2 Pe 1,4). Los seres humanos somos hechos partícipes de la naturaleza divina: ¡esto es algo grandioso!
La vida espiritual consiste en la continua divinización de la humanidad y de la creación. Esta es la vida en el Espíritu Santo y no debemos permitir que nada oscurezca esta verdad.
¿Qué define realmente a Dios? ¿Por qué se define Dios? Gregorio de Nisa, siguiendo las huellas del apóstol Juan, precisa que todo lo que Dios es, es Amor, incluso su naturaleza es Amor. No tenemos tiempo para profundizar en esta gran visión de Gregorio de Nisa. Sin embargo, es el Amor lo que define a Dios y es en el Amor donde, por medio del Espíritu Santo, se nos comparte en Cristo la vida que se realiza amando.
Es precisamente esto lo que realiza al hombre en Cristo resucitado y lo hace habitar en los cielos nuevos y en la tierra nueva. Participamos en la humanidad vivida por el Hijo de Dios. No somos simplemente una expresión de nuestra naturaleza, tal como nacemos. Sino que estamos cimentados en la humanidad asumida y transfigurada en Cristo. Somos regenerados en el Espíritu Santo.
Sin embargo, la concupiscencia querría clavar al hombre en este mundo y hacer de él la realización de su propia naturaleza, que de hecho participa de esta creación y es vulnerable al veneno del pecado y de la muerte.
Por eso, la concupiscencia, es decir, la sensualidad, sigue siendo el esfuerzo del tentador para convencernos de que podemos realizarnos por nosotros mismos, según este mundo, es decir, según nuestra propia naturaleza, quizá con Dios como ayudante. De este modo, mundo entra en la Iglesia y no sólo es bienvenido, sino incluso aplaudido.
“¡No améis al mundo ni las cosas del mundo! Si alguno ama al mundo, el amor del Padre no está en él; porque todo lo que hay en el mundo -la concupiscencia de la carne, la concupiscencia de los ojos y la soberbia de la vida- no viene del Padre, sino del mundo. Y el mundo pasa con su concupiscencia, pero el que hace la voluntad de Dios permanece para siempre” (1Jn 2,15-17).
No buscamos lo que nos atrae, sino que estamos atentos a lo que nos inspira, más aún, a Aquel que a través de las cosas y los acontecimientos nos inspira. “Pero ahora vengo a ti y te digo esto mientras están en el mundo, para que tengan en sí la plenitud de mi gozo. Yo les he dado tu palabra, y el mundo los ha odiado, porque no son del mundo, como tampoco yo soy del mundo” (Jn 17,13-14).
Estamos en el mundo no para agradar al mundo, para hablar como al mundo le gusta, para actuar como al mundo le gusta, para agradar a la opinión pública, para ser reconocidos y apreciados por el mundo. Estamos en el mundo para amarnos los unos a los otros. Y, precisamente para amar, Dios nos da la creación. Miramos las cosas y los bienes del mundo para ver cómo pueden convertirse en expresión de nuestro amor, en un don gratuito para los demás.
De este modo, el mundo se convierte en expresión y manifestación de nuestro amor, de nuestra unidad: se convierte en ese mundo manifestado como primicia de los cielos nuevos y de la tierra nueva.
Ahora mismo, en la liturgia, todo esto se hará realidad. Porque el pan y el vino, fruto de la tierra y de la vid y de nuestro trabajo, ofrecidos e impregnados del Amor del Espíritu Santo, se convierten en Cristo con su cuerpo y su vida misma. Y nosotros estamos en él, como una unidad perfectamente realizada (cf. Jn 17,23).
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Drugo berilo je vzeto iz Drugega Petrovega pisma. Odlomek, ki smo ga slišali, jasno pove, da bo ta svet propadel in da obstaja Božja obljuba, ki tistim, ki verujejo v Kristusa, zelo veliko pomeni, zato pričakujejo novo nebo in novo zemljo, v katerih biva pravičnost (prim 2 Pt 3,8-14).
Za ogenj je gotovo značilna preizkušnja, ki se lahko tudi tragično ali vsaj dramatično konča..
Nebo bo prešlo z velikim grmenjem, ogenj bo razkrojil prvine, zemlja in dela na njej pa bodo razkrita (prim. 2 Pt 3,10).
»… delo vsakega bo postalo vidno. Razkril ga bo namreč dan, ker se bo razodel z ognjem, in ogenj bo preizkusil, kakšno je delo tega ali onega« (1 Kor 3,13).
Torej ima ogenj zagotovo razsežnost preizkušnje, v kateri izgine to, kar nima vrednosti in pride na dan to, kar je vredno.
Pri Izaiju imamo celo vrsto primerov, kako ogenj požge tiste, ki ne živijo po Gospodovi poti, tiste, ki ne poslušajo njegove besede in je ne sprejmejo kot prave in resnične vsebine življenja.
Tisti, ki urejajo življenje po miselnosti tega sveta, so celo »kakor strnje, ogenj jih bo požgal,
ne morejo si rešiti življenja iz oblasti plamena« (Iz 47,14).
Če pa si z Gospodom, si na varnem. Namreč: »Ko pojdeš čez vodo, bom s teboj, ko čez reke, te ne poplavijo, ko pojdeš skoz ogenj, ne zgoriš in plamen te ne bo ožgal. Saj sem jaz, Gospod, tvoj Bog, Sveti Izraelov, tvoj rešitelj« (Iz 43,2-3).
Tako ogenj in vse to uničenje tega sveta pomenita tudi prehod. Prehod, ki gre preko preizkušnje, tudi boleče in dramatične, v nekaj povsem novega.
Kristus sprejme uničenje, ljudem se izroči z ljubeznijo, v ljubezni in iz ljubezni, ker je to volja Očeta, ki je »svet tako vzljubil, da je dal svojega edinorojenega Sina, da bi se nihče, kdor vanj veruje, ne pogubil, ampak bi imel večno življenje« (Jn 3,16).
Vendar se to zgodi pri križanju.
Kristus gre torej skozi smrt – skozi resnično uničenje, skozi najbolj ponižujočo obsodbo tistega časa.
On, Jagnje brez madeža, je prištet med hudodelce in ubit skupaj z razbojnikoma.
Ko pa ga Oče, po Svetem Duhu, obudi, začne razodevati novo človeškost, ki ni podvržena zakonitostim tega sveta, in postopoma se pojavita novo nebo in nova zemlja.
V Raz 21 se namreč pokažeta novo nebo in nova zemlja.
V Razodetju se beseda »novo« vedno nanaša na vstalega Kristusa, ker je on novost.
Sedanje nebo in zemlja preideta.
Pa vendar Razodetje jasno pokaže neko nadaljevanje tega neba in te zemlje v novem nebu in v novi zemlji. A gre za prehod, in Peter pove, da je za ta svet ta prehod boleč in dramatičen. Še več, lahko je celo tragičen. Vsekakor pa gre za prehod.
Glagol, ki je uporabljen, pomeni »preiti«, kot če gledaš z okna na ulico in vidiš človeka, ki gre mimo ter vstopi v zgradbo, s katere ga gledaš. Šel je mimo in ga ne vidiš več.
Kdo je prešel kot prvenec? (Na nedeljo Kristusa Kralja smo razložili, kaj pomeni prvenec.) Kristus, ki se je daroval z ljubeznijo, iz ljubezni in v ljubezni, je prešel in je prvenec.
To, da se je povsem daroval, z ljubeznijo in svobodno, ni po zakonitostih tega sveta.
Kristus se prikaže in gre s telesom skozi zaprta vrata, pa vendar jé z učenci.
Hodi po gladini jezera in nas hkrati čaka na obrežju.
Človeškost, ki jo je živel Bog, preide s tega sveta v način bivanja v Božji slavi.
V Božje kraljestvo ne gre nič, kar ni božje.
Že pri krstu smo doživeli prehod skozi ogenj, saj smo bili namreč krščeni z ognjem (prim. Mt 3,11 ali Lk 6,13).
Po daru Svetega Duha (prim. Jn 1,33) smo že s krstom kot otroci deležni Božjega življenja (prim. Rim 8,14). Že sedaj smo deležni Vstalega (prim. Rim 8,4). »In z njim nas je obudil in nas posadil v nebesa v Kristusu Jezusu« (Ef 2,6).
Naš temelj je torej Kristus. Smo v Kristusu in smo v nebesih.
»Drugega temelja namreč nihče ne more položiti namesto tistega, ki je že položen, in ta je Jezus Kristus« (1 Kor 3,11).
Naše življenje nima temeljev na tem svetu, v tem vesoljstvu, v tem stvarstvu, ampak v Kristusu Jezusu, umrlem in vstalem.
Zato Peter pove, da nam je Bog podaril vse, da bi mogli živeti po Bogu.
»Po njiju nam je podaril tiste dragocene in največje obljube, da bi po teh postali deležni božanske narave in ubežali pred svetno, poželjivo pokvarjenostjo« (2 Pt 1,4).
Mi ljudje smo deležni Božje narave – za nekaj neizmerno velikega gre!
Duhovno življenje je v nenehnem poboženju človeštva in stvarstva. To je življenje v Svetem Duhu in ne smemo dovoliti, da bi karkoli zatemnilo to resnico.
Kaj zares opredeljuje Boga? S čim je opredeljen Bog?
Gregor iz Nise po zgledu apostola Janeza pojasni, da je Bog Ljubezen, in sicer vse, kar Bog je, tudi njegova narava, je Ljubezen.
Nimamo časa, da bi se poglobili v to veliko vizijo Gregorja iz Nise. Kakorkoli, Ljubezen je tista, ki opredeli Boga in tudi mi smo po Svetem Duhu v Kristusu deležni življenja, ki se uresničuje v ljubezni.
Prav to uresniči človeka v vstalem Kristusu in mu omogoči bivanje na novem nebu in novi zemlji. Deležni smo človeškosti, ki jo je živel Božji Sin. Nismo zgolj izraz naše narave, kot ob rojstvu, ampak smo utemeljeni v človeškosti, ki je privzeta in spremenjena v Kristusu. Prerojeni smo v Svetem Duhu.
Poželenje pa želi, da bi se človek usidral v tem svetu in se uresničil v lastni naravi; vendar ta pripada temu stvarstvu in jo strup greha in smrti hitro rani.
Zato skušnjavec pritiska na poželenje, to je na čutnost, da bi nas prepričal, da se lahko sami uresničimo, po tem svetu, to je po naši naravi, morda celo tako, da postane Bog naš pomočnik.
Tako svet vstopi v Cerkev in ni samo sprejet, ampak mu celo ploskamo.
»Ne ljubite sveta in tudi ne tistega, kar je v svetu! Če kdo ljubi svet, v njem ni Očetove ljubezni, kajti vse, kar je v svetu – poželenje mesa, poželenje oči in napuh življenja – ni od Očeta, ampak od sveta. Svet in njegovo poželenje mineta; kdor pa izpolnjuje Božjo voljo, ostane vekomaj« (1 Jn 2,15-17). Ne iščemo tega, kar nas privlači, ampak smo pozorni na to, kar nas navdihuje, še več: na Njega, ki nas navdihuje preko stvari in dogodkov.
»Zdaj odhajam k tebi, vendar to govorim na svetu, da bodo imeli moje veselje v sebi dopolnjeno. Izročil sem jim tvojo besedo, svet pa jih je zasovražil, ker niso od sveta, kakor jaz nisem od sveta« (Jn 17,13-14).
Na tem svetu nismo zato, da bi ugajali svetu, da bi govorili in delali kot ugaja svetu, da bi zadovoljevali javno mnenje in bi nas svet priznal in cenil. Na svetu smo zato, da bi ljubili drug drugega. Da bi pa mogli ljubiti, nam Bog daje stvarstvo. Na stvari in dobrine sveta gledamo, kako bi mogle postati izraz naše ljubezni, zastonjski dar za druge.
Na ta način svet postane izraz in razodevanje naše ljubezni, naše edinosti: postaja svet, ki se razodeva kot prvenec novih nebes in nove zemlje.
Prav sedaj se bo v bogoslužju vse to uresničilo. Kruh in vino, sad zemlje in trte ter dela naših rok, darovana in prepojena v Ljubezni Svetega Duha, postaneta Kristus z njegovim telesom in njegovim življenjem.
In v njem smo mi, povsem uresničeni kot eno (prim. Jn 17,23).
SEMENA je rubrika centra Aletti, ki je na voljo vsak petek ali soboto (v italijanščini že v petek). Vsak teden bo na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Drugo čitanje uzeto je iz Druge Petrove poslanice. Odlomak koji smo čuli jasno kaže da će ovaj svijet propasti te da postoji Božje obećanje koje puno znači onima koji vjeruju u Krista, pa zato očekuju nova nebesa i zemlju novu u kojima pravednost prebiva (usp. 2Pt 3,8-14).
Ognju je svakako svojstvena kušnja, koja može završiti i tragično ili barem dramatično.
Nebesa će nestati u velikoj tutnjavi i oganj će uništiti počela, a zemlja i djela na njoj bit će razotkrivena (usp. 2Pt 3,10).
„…svačije će djelo izići na svjetlo. Onaj će Dan pokazati jer će se u ognju očitovati. I kakvo je čije djelo, oganj će iskušati“ (1Kor 3,13).
Dakle, oganj zasigurno ima dimenziju kušnje u kojoj nestaje ono što nema vrijednosti a izlazi na vidjelo ono što vrijedi.
U proroka Izaije imamo čitav niz primjera kako oganj spaljuje one koji ne žive po putovima Gospodnjim, one koji ne slušaju njegovu riječ i ne prihvaćaju je kao pravi i stvarni sadržaj života.
Štoviše, oni koji uređuju svoje živote po načinu razmišljanja ovoga svijeta praktički su „poput pljeve, oganj će ih sažeći“ (Iz 47,14).
Ali ako si s Gospodinom, siguran si. Naime, „rijeke te neće preplaviti; pođeš li kroz vatru, nećeš izgorjeti, plamen te opaliti neće, jer ja sam Gospodin, Bog tvoj, Svetac Izraelov, tvoj spasitelj“ (Iz 43,2-3).
Dakle, oganj i sve uništenje ovoga svijeta također znače prijelaz. Prijelaz kroz kušnju, bolnu i dramatičnu, u nešto sasvim novo.
Krist prihvaća propast, predaje se ljudima s ljubavlju, u ljubavi i iz ljubavi, jer to je volja Oca koji „je tako ljubio svijet te je dao svoga Sina Jedinorođenca da nijedan koji u njega vjeruje ne propadne, nego da ima život vječni“ (Iv 3,16).
No to se događa s razapinjanjem.
Dakle, Krist prolazi kroz smrt – kroz stvarno uništenje, kroz najponižavajuću osudu onoga vremena.
On, Jaganjac bez mane, među zlikovce ubrojen i ubijen zajedno s dva razbojnika.
Ali kad ga Otac, po Duhu Svetome, uskrisava, Krist počinje otkrivati novo čovještvo koje nije podložno zakonitostima ovoga svijeta, te se počinju pojavljivati novo nebo i nova zemlja.
Naime, u Otk 21 otkrivaju se novo nebo i nova zemlja. U Otkrivenju se riječ „novo“ uvijek odnosi na uskrslog Krista, jer je on novost.
Sadašnje nebo i zemlja prolaze.
Pa ipak, Otkrivenje jasno pokazuje nastavak toga neba i te zemlje u novom nebu i novoj zemlji. Ali to je prijelaz, a Petar kaže da je za ovaj svijet taj prijelaz bolan i dramatičan. Štoviše, može biti doista tragičan. U svakom slučaju, to je prijelaz.
Naime, glagol koji se koristi znači „proći“, kao da gledaš kroz prozor na ulicu i ugledaš čovjeka kako prolazi i ulazi u zgradu iz koje ga gledaš. Prošao je i više ga ne vidiš.
Tko je prošao kao prvina? (Pretprošlu nedjelju, na svetkovinu Krista Kralja, objasnili smo što znači prvina). Krist koji se s ljubavlju, iz ljubavi i u ljubavi prinio, prošao je te je prvina.
To što se on potpuno darovao, s ljubavlju i slobodno, nije po zakonitostima ovog svijeta.
Krist se ukazuje i prolazi sa svojim tijelom kroz zatvorena vrata, pa ipak jede sa svojim učenicima.
Hoda po valovima jezera i istovremeno nas čeka na obali.
Čovještvo koje je Bog živio prelazi s ovoga svijeta u način postojanja u Božjoj slavi.
Ništa ne prelazi u kraljevstvo Božje ako nije božansko.
Naime, već smo na krštenju doživjeli prolaz kroz oganj, jer smo bili kršteni ognjem (usp. Mt 3,11 ili Lk 3,16).
Po krštenju, s darom Duha Svetoga (usp. Iv 1,33) mi već sudjelujemo u Božjem životu (usp. Rim 8,14) kao sinovi. Već smo sada zajedničari Uskrsloga (usp. Rim 8,4). „Te nas zajedno s njim uskrisi i posadi na nebesima u Kristu Isusu“ (Ef 2,6).
Dakle, naš temelj je Krist. Mi smo u Kristu i na nebesima.
„Jer nitko ne može postaviti drugoga temelja osim onoga koji je postavljen, a taj je Isus Krist“ (1 Kor 3,11).
Naš život nema temelj na ovom svijetu, u ovom svemiru, u ovom stvorenju, nego u Kristu Isusu, umrlom i uskrslom.
Zato Petar kaže da nam je Bog dao sve kako bismo mogli živjeti po Božju.
„Time smo obdareni dragocjenim, najvećim obećanjima da po njima postanete zajedničari božanske naravi umakavši pokvarenosti koja je u svijetu zbog požude“ (2 Pt 1, 4).
Mi ljudi smo zajedničari božanske naravi – a to je nešto neizmjerno veliko!
Duhovni život sastoji se u neprestanom pobožanstvenju čovještva i stvorenja. To je život u Duhu Svetome i ne smijemo dopustiti da išta zatamni tu istinu.
Što uistinu definira Boga? Čime je Bog definiran?
Grgur iz Nise, po uzoru na apostola Ivana, pojašnjava da je Bog Ljubav, odnosno da sve ono što je Bog, uključujući i njegovu narav jest Ljubav.
Nemamo vremena za produbljivanje te velike vizije Grgura iz Nise. U svakom slučaju, Ljubav je ta koja definira Boga, a nama se u Ljubavi, po Duhu Svetom, u Kristu daje da sudjelujemo u životu koji se ostvaruje ljubeći.
Upravo to ostvaruje čovjeka u uskrslom Kristu i omogućuje mu da prebiva u novim nebesima i u novoj zemlji. Zajedničari smo čovještva koje je živio Sin Božji. Nismo samo izraz naše naravi, one s kojom smo rođeni, nego smo utemeljeni u čovještvu koje je preuzeto i preobraženo u Kristu. Preporođeni smo u Duhu Svetom.
Požuda pak želi prikovati čovjeka za ovaj svijet i učiniti ga ostvarenjem vlastite naravi, koja zapravo sudjeluje u ovom stvorenju a koju otrov grijeha i smrti brzo ranjava.
Zato napasnik pritišće na požudu, odnosno sjetilnost, kako bi nas uvjerio da se možemo ostvariti sami, po ovom svijetu, to jest, po samoj našoj naravi, kao da bi nam čak i Bog pritom mogao biti pomoćnik.
Tako svijet ulazi u Crkvu i ne samo da je prihvaćen, nego mu čak i plješćemo.
„Ne ljubite svijeta ni što je u svijetu. Ako tko ljubi svijet, nema u njemu ljubavi Očeve. Jer što je god svjetovno – požuda tijela, i požuda očiju, i oholost života – nije od Oca, nego od svijeta. Svijet prolazi i požuda njegova, a tko čini volju Božju, ostaje dovijeka“ (1Iv 2,15-17). Mi ne tražimo ono što nas privlači, nego smo pozorni na ono što nas nadahnjuje, štoviše: na Onoga koji nas nadahnjuje preko stvari i događaja.
„A sada k tebi idem i ovo govorim u svijetu da imaju puninu moje radosti u sebi. Ja sam im predao tvoju riječ, a svijet ih zamrzi jer nisu od svijeta kao što ni ja nisam od svijeta“ (Iv 17,13-14).
Nismo na ovom svijetu da ugađamo svijetu, da govorimo i djelujemo kako se svijetu sviđa, da udovoljimo javnom mnijenju, kako bi nas svijet priznao i cijenio. Na svijetu smo da ljubimo jedni druge. A da bismo mogli ljubiti, Bog nam dariva stvorenje. Gledamo na stvari i dobra svijeta kako bi mogla postati izraz naše ljubavi, besplatan dar za druge.
Na taj način svijet postaje izraz i očitovanje naše ljubavi, našeg jedinstva: postaje onaj svijet koji se očituje kao prvina novog neba i nove zemlje.
Sve će se to ostvariti upravo sada, u liturgiji. Naime, kruh i vino, plod zemlje i trsa te rada naših ruku, prineseni i natopljeni Ljubavlju Duha Svetoga, postaju Krist sa svojim tijelom i svojim životom.
A u njemu smo mi, potpuno ostvareni kao jedno (usp. Iv 17,23).
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Drugie czytanie kolejnej adwentowej niedzieli pochodzi z Drugiego Listu świętego Piotra. Fragment, który usłyszeliśmy, jasno pokazuje, że ten świat upadnie i że istnieje obietnica Boża, którą wierzący w Chrystusa pielęgnują, dlatego oczekują nowych niebios i nowej ziemi zamieszkanej przez sprawiedliwość (por. 2 P 3, 8-14).
Ogień, bez wątpienia ma wymiar próby, która może mieć również tragiczny finał, ale z pewnością ma co najmniej wymiar dramatyczny.
Niebiosa znikną w wielkim huku i nastanie żar, który pochłonie żywioły, a ziemia ze wszystkimi swoimi dziełami zostanie zniszczona (por. 2 P 3,10).
„(…) tak też jawne się stanie dzieło każdego: odsłoni je dzień [Pański]; okaże się bowiem w ogniu, który je wypróbuje, jakie jest” (1Kor 3,13).
Tak więc ogień z pewnością ma wymiar próby, która sprawia, że to, co nie jest wartościowe, znika i uwydatnia się to, co jest wartościowe.
W Księdze Izajasza mamy długą serię przykładów ognia trawiącego tych, którzy nie żyją drogą Pana, tych, którzy nie słuchają Jego słowa i nie przyjmują go jako prawdziwej i rzeczywistej treści życia.
Co więcej, ci, którzy planują życie zgodnie z rozumowaniem opartym na tym świecie, są praktycznie “jak źdźbła słomiane, ogień ich spali. Nie uratują własnego życia z mocy płomieni.” (Iz 47,14).
Jeśli jednak jesteś z Panem, jesteś bezpieczny. Bo “gdy pójdziesz przez wody, Ja będę z tobą, i gdy przez rzeki, nie zatopią ciebie. Gdy pójdziesz przez ogień, nie spalisz się, i nie strawi cię płomień. Albowiem Ja jestem Pan, twój Bóg, Święty Izraela, twój Zbawca” (Iz 43,2-3).
Tak więc ogień i całe wydarzenie rozpadu tego świata, to także przejście. Przejście przez próbę, nawet bolesną i dramatyczną, do czegoś zupełnie nowego.
Chrystus przyjmuje wyniszczenie, oddaje się ludzkości z miłością, w miłości i z miłości, ponieważ taka jest wola Ojca, który “tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16).
A dzieje się to w momencie ukrzyżowania.
Tak więc Chrystus przechodzi śmierć – prawdziwe unicestwienie, najbardziej upokarzające potępienie tamtych czasów.
On, baranek bez skazy, został zaliczony do złoczyńców i zabity razem z dwoma złodziejami.
Ale kiedy Ojciec, poprzez Ducha Świętego, wskrzesza go, Chrystus zaczyna manifestować nowe człowieczeństwo, które nie podlega prawom tego świata, i zaczynają się pojawiać nowe niebiosa i nowa ziemia.
Rzeczywiście, w 21. rozdziale Księgi Apokalipsy ukazują się nowe niebiosa i nowa ziemia.
I właśnie w Apokalipsie słowo “nowy” zawsze odnosi się do zmartwychwstałego Chrystusa, ponieważ On jest nowością.
Niebo i obecna ziemia przemijają.
Jednak Apokalipsa wyraźnie pokazuje ciągłość tego nieba i ziemi z nowymi niebiosami i nową ziemią. Istnieje więc przejście, a Piotr mówi, że to przejście jest bolesne i dramatyczne dla tego świata. W rzeczywistości może być naprawdę tragiczne. Ale to jest przejście.
W praktyce, użyty czasownik naprawdę oznacza “przejść“, tak jakbyśmy patrzyli przez okno i widzieli człowieka przechodzącego ulicą, a następnie wchodzącego do budynku mieszkalnego, z którego na niego patrzymy. Przeszedł i już go nie widzisz.
Kto przeszedł jako pierwociny? (W niedzielę Chrystusa Króla wyjaśniliśmy, co oznaczają pierwociny). Chrystus, dając siebie z miłością, z miłości i w miłości, przeszedł i jest pierwociną (pierwszym).
Rzeczywiście, to, że On oddał się całkowicie, z miłością i dobrowolnie, nie jest zgodne z prawami tego świata.
Chrystus ukazuje się i przechodzi ze swoim ciałem przez zamknięte drzwi, jednak spożywa posiłek ze swoimi uczniami.
Chodzi po falach jeziora, a jednocześnie stoi na drugim brzegu, czekając na nas.
Człowieczeństwo przeżywane przez Boga przechodzi z tego świata do sposobu istnienia według Bożej chwały.
Nic nie przechodzi do Królestwa Bożego, jeśli nie jest boskie.
Rzeczywiście, już podczas chrztu otrzymaliśmy pomoc w przejściu przez ogień, ponieważ zostaliśmy ochrzczeni ogniem (por. Mt 3, 11 lub Łk 3, 16).
Już przez chrzest, z darem Ducha Świętego (por. J 1, 33) uczestniczymy w życiu Boga (por. Rz 8, 14) jako dzieci. Już teraz jesteśmy uczestnikami Zmartwychwstałego (por. Rz 8, 4). “Wraz z Nim także nas wskrzesił i posadził na wyżynach niebieskich – w Chrystusie Jezusie” (Ef 2, 6).
Tak więc naszym fundamentem jest Chrystus, jesteśmy w Chrystusie i jesteśmy w Niebiosach.
„Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus” (1 Kor 3,11).
Nasze życie nie opiera się na tym świecie, w tym kosmosie, w tym stworzeniu, ale na Chrystusie Jezusie, który umarł i zmartwychwstał.
Dlatego Piotr mówi, że Bóg dał nam wszystko, abyśmy mogli żyć według Boga.
” Przez niego zostały nam udzielone drogocenne i największe obietnice, abyście się przez nie stali uczestnikami Boskiej natury, gdy już wyrwaliście się z zepsucia wywołanego żądzą na świecie” (2 P 1,4).
My, istoty ludzkie, staliśmy się uczestnikami boskiej natury – to coś wspaniałego!
Życie duchowe polega na ciągłym przebóstwianiu ludzkości i stworzenia. Jest to życie w Duchu Świętym i nie możemy pozwolić, aby cokolwiek przesłoniło tę prawdę.
Co tak naprawdę definiuje Boga? Przez co Bóg jest definiowany?
Grzegorz z Nyssy, podążając śladami apostoła Jana, precyzuje, że wszystko, czym jest Bóg, to Miłość, nawet Jego natura jest Miłością.
Nie mamy czasu, aby zagłębiać się w tę wspaniałą wizję Grzegorza z Nyssy. Jednak to Miłość definiuje Boga i to w Miłości, za pośrednictwem Ducha Świętego, życie, które urzeczywistnia się poprzez miłość, jest dzielone z nami w Chrystusie.
To właśnie ona sprawia, że człowiek realizuje się w zmartwychwstałym Chrystusie i zamieszkuje nowe niebiosa i nową ziemię. Uczestniczymy w człowieczeństwie, którego doświadczył Syn Boży. Nie jesteśmy po prostu wyrazem naszej natury, tak jak wtedy, gdy się rodzimy. Ale jesteśmy ugruntowani w człowieczeństwie przyjętym i przemienionym w Chrystusie. Jesteśmy odrodzeni w Duchu Świętym.
Jednakże pożądliwość chciałaby przykuć człowieka do tego świata i uczynić go realizacją jego własnej natury, która w rzeczywistości uczestniczy w tym stworzeniu i jest podatna na truciznę grzechu i śmierci.
Dlatego pożądliwość, tj. zmysłowość, pozostaje dążeniem kusiciela do przekonania nas, że możemy realizować siebie według tego świata, tj. według własnej natury, być może z Bogiem jako naszym pomocnikiem.
W rezultacie świat wchodzi do Kościoła i jest nie tylko mile przyjmowany, ale nawet oklaskiwany.
“Nie miłujcie świata ani tego, co jest na świecie! Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca. Wszystko bowiem, co jest na świecie, a więc: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia nie pochodzi od Ojca, lecz od świata. Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki” (1J 2,15-17).
Nie szukamy tego, co nas pociąga, ale jesteśmy uważni na to, co nas inspiruje, co więcej, jesteśmy uważni na Tego, który inspiruje nas poprzez rzeczy i wydarzenia.
“Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata” (J 17,13-14).
Jesteśmy na świecie nie po to, by podobać się światu, by mówić tak, jak podoba się światu, by działać tak, jak podoba się światu, by zadowolić opinię publiczną, by zostać uznanym i docenionym przez świat. Jesteśmy na świecie, aby kochać siebie nawzajem. I właśnie po to, by kochać, Bóg daje nam stworzenie. Patrzymy na rzeczy i dobra świata, aby zobaczyć, jak mogą one stać się wyrazem naszej miłości, darmowym darem dla innych.
W ten sposób świat staje się wyrazem i manifestacją naszej miłości, naszej jedności: staje się światem objawiającym się jako pierwociny nowego nieba i nowej ziemi.
Właśnie teraz, w liturgii, wszystko to zostanie zrealizowane. Chleb i wino, owoc ziemi, winnego krzewu i naszej pracy, ofiarowane i przepojone miłością Ducha Świętego, stają się Chrystusem z Jego ciałem i Jego życiem.
A my jesteśmy wewnątrz, jako doskonale urzeczywistniona jedność (por. J 17, 23).
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
