Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih čitanja
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] MARIA SANTISSIMA MADRE DI DIO 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/12/MARIA-SANTISSIMA-Q-400x400.jpg "[SEMI] MARIA SANTISSIMA MADRE DI DIO 2")
Il mistero che oggi celebriamo è davvero grande. Ci spalanca il cuore con una immensa gratitudine. Il Figlio di Dio nasce nella storia, da uomo, per opera dello Spirito Santo e per l’accoglienza totale dell’azione dello Spirito da parte della Vergine Maria di Nazareth.
L’orecchio è stato la via attraverso la quale l’essere umano ha scambiato il suo interlocutore di fondo, colui da cui riceveva il soffio di vita. E, nella pienezza dei tempi, Dio Padre ha preparato una nuova Eva, Maria di Nazareth, che era così pronta ad accogliere Colui la cui immagine in Genesi 3 viene prima offuscata, per poi essere abbandonato.
Eva e Adamo hanno creduto alla suggestione a cui hanno prestato ascolto e si sono convinti che sarebbero divenuti loro stessi quel dio di cui il suggeritore parlava loro l’orecchio. Ma nel loro orecchio, invece della divinizzazione, è entrato il veleno della morte.
“Attraverso il serpente il Maligno / versò il suo veleno nell’orecchio di Eva; …
Eva ed Adamo attraverso il peccato / introdussero la morte nel mondo creato… il Buono ha fatto discendere la sua compassione, / ed è entrato per l’orecchio di Maria: / attraverso la porta per cui era entrata la morte, / anche la Vita è entrata, mettendo a morte la morte… il Dio che niente può contenere / Maria l’ha contenuto e portato” (Omelia sulla Natività di Efrem il Siro).
Attraverso il primo orecchio è entrata la religione nel mondo, cioè cosa si deve fare e cosa si deve avere per essere come Dio. Poi nasce la colpa e la paura e allora siamo pronti a fare tante cose per riconquistare la simpatia di Dio. Ma tutto rimane all’esterno. Puoi fare tante cose, ma non ti unisci con Dio. Ma l’orecchio di Maria esprime la fede. La fede è l’accoglienza che dà l’assoluta precedenza a Dio. Attraverso l’orecchio di Maria, Cristo ha abitato in lei. Paolo, infatti, dice che proprio per mezzo della fede Cristo abita nei nostri cuori (cf Ef 3,17). Si tratta di una differenza assoluta tra la fede in Cristo e una religione che fa leva su ciò che si deve fare, ma non ci rende abitati da Dio, dalla sua vita, che poi si esprime nella nostra umanità. La religione chiede l’impegno e le cose da fare. La fede chiede d i dare un po’ di spazio, di spostarsi dal centro, e già appare l’Amore e il suo Volto. Non solo. Lo Spirito Santo ha reso Maria Madre di Dio. E noi, grazie al suo Figlio, siamo resi figli di Dio. Ecco la via della fede cristiana: lo Spirito Santo – il dono che il Padre ci ha dato nel suo Figlio, che da Maria ha preso l’umanità. Per questo lo Spirito Santo ci orienta radicalmente al Padre, ma attraverso la nostra realtà umana.
Lo Spirito Santo ci fa vivere l’umanità con amore, in modo che gli altri, vedendo i cristiani, la Chiesa, il Corpo di Cristo, possano dire, con san Giovanni: “noi abbiamo contemplato la sua presenza nel modo di essere donne e uomini (cf Gv 1,14;1Gv1,1-3).
Questo è il vero principio dell’evangelizzazione, quando la Chiesa fa trasudare la vita della figliolanza che la abita, quando la zoē si esprime attraverso il bios e la psichē, che diventano l’amore, il dono, la carità verso gli altri e anche verso il creato.
Seguendo la via, che è lo Spirito Santo, siamo generati in Cristo come figli.
Cristo nato da donna, cioè veramente e totalmente uomo, nato sotto la legge religiosa, ci ha liberati da quell’esistenza perché ci ha resi figli e ha compiuto la legge stessa (cf Mt 5,17). E, se seguiamo lo Spirito, la giustizia della legge viene compiuta in noi (cf Rm 8,3-4).
La differenza è assoluta: o siamo figli, secondo la fede nel Dio trino, oppure siamo individui, che con la ragione cercano di imparare a pensare secondo l’insegnamento della religione e poi con la volontà si sforzano di eseguire ciò che hanno imparato e capito. Ma su questa seconda strada non si diventa mai figli, e dunque neanche eredi. Perciò cominciamo a fare il commercio religioso di cosa realizzare per avere almeno un premio finale. Mentre il figlio è erede, anzi coerede in Cristo (cf Rm 8,17): “Quindi non sei più schiavo, ma figlio e, se sei figlio, sei anche erede per grazia di Dio” (Gal 4,7).
A questo punto diventa molto significativo l’argomento della figliolanza che Paolo sottolinea: “E che voi siete figli lo prova il fatto che Dio mandò nei vostri cuori lo Spirito del suo Figlio, il quale grida: Abbà Padre” (Gal 4,6).
Ma, se chiediamo a qualche cristiano superficiale: “Come si vede che tu hai nel cuore lo Spirito del Figlio di Dio?”, non è facile ricevere una risposta valida. Non si tratta semplicemente di sentirlo. In questo caso, si tratterebbe di un soggettivismo che la Chiesa ha già conosciuto nei primi secoli nei messaliani. Ma allo stesso tempo è vero che lo Spirito Santo si fa sentire. In che modo? Chi ha lo Spirito di Cristo gli appartiene. “Se qualcuno non ha lo Spirito di Cristo non gli appartiene” (Rm 8,9).
Ma l’appartenenza a Cristo non è una realtà esterna. Infatti, Paolo afferma: “ora voi siete il corpo di Cristo” (1Cor 12,27). “Voi siete di Cristo e Cristo è di Dio” (1Cor 3,23).
Avere nel cuore lo Spirito Santo vuol dire essere in Cristo Gesù e nello stesso atto essere abitati da Cristo. Dunque, non è possibile pensare, volere, sentire, programmare, progettare e realizzare la vita se non in un modo che manifesta Cristo. Proprio questa è forse la cosa che meno sottolineiamo oggi. Siamo in grado di spiegare tante cose, ma diventa quasi impossibile trovare chi manifesti la zoē. Il che vuol dire che si tratta dell’assenza dello Spirito Santo, cioè dello Spirito di Cristo.
Si comprende allora il perché di una certa solitudine degli individui che cercano di vendere e difendere una visione della religione. Infatti, se non c’è la comunione dei cristiani, è tutto un gioco. “Da questo tutti sapranno che siete miei discepoli se avrete amore gli uni per gli altri” (Gv 13,35).
La festa della Madre di Dio è la festa della Chiesa che genera i suoi figli verginalmente. Non con le tecniche pastorali, né con le loro metodologie, ma con l’amore versato nei cuori dallo Spirito Santo (cf Rm 5,5).
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
El misterio que celebramos hoy es verdaderamente grande. Abre de par en par nuestros corazones con inmensa gratitud. El Hijo de Dios nace a la historia, como hombre, por obra del Espíritu Santo y por la aceptación total de la acción del Espíritu por parte de la Virgen María de Nazaret.
El oído fue la vía a través de la cual el ser humano intercambió su interlocutor básico, aquel de quien recibió el aliento de vida. Y, en la plenitud de los tiempos, Dios Padre preparó una nueva Eva, María de Nazaret, dispuesta así a recibir a Aquel cuya imagen, en el Génesis 3, primero se atenúa, para luego ser abandonada.
Eva y Adán creyeron la sugerencia que escucharon y se convencieron de que ellos mismos se convertirían en aquel dios a cuyo oído les habló el apuntador. Pero en su oído, en lugar de la divinización, entró el veneno de la muerte.
«A través de la serpiente el Maligno / vertió su veneno en el oído de Eva; …
Eva y Adán por el pecado / introdujeron la muerte en el mundo creado … el Bueno hizo descender su compasión, / y entró por la oreja de María: / por la puerta por la que había entrado la muerte, / entró también la Vida, dando muerte a la muerte … el Dios que nada puede contener / María lo contuvo y lo trajo» (Homilía sobre la Natividad de Efrén el Sirio).
A través de la primera oreja entró en el mundo la religión, es decir, lo que hay que hacer y lo que hay que tener para ser como Dios. Luego vienen la culpa y el miedo, y entonces estamos dispuestos a hacer muchas cosas para ganarnos de nuevo la simpatía de Dios. Pero todo queda en el exterior. Puedes hacer muchas cosas, pero no te unes a Dios. Pero el oído de María expresa la fe. La fe es la aceptación que da prioridad absoluta a Dios. A través de la oreja de María, Cristo habitó en ella. De hecho, Pablo dice que es precisamente a través de la fe como Cristo habita en nuestros corazones (cf. Ef 3,17). Esta es una diferencia absoluta entre la fe en Cristo y una religión que se basa en lo que hay que hacer, pero no nos hace habitar por Dios, por su vida, que luego se expresa en nuestra humanidad. La religión pide compromiso y cosas que hacer. La fe pide espacio, alejarse del centro, y ya aparece el Amor y su Rostro. Y no sólo eso. El Espíritu Santo hizo de María la Madre de Dios. Y nosotros, por su Hijo, somos hechos hijos de Dios. Este es el camino de la fe cristiana: el Espíritu Santo, el don que el Padre nos hizo en su Hijo, que tomó la humanidad de María. Por eso el Espíritu Santo nos dirige radicalmente al Padre, pero a través de nuestra realidad humana.
El Espíritu Santo nos hace vivir la humanidad con amor, para que otros, viendo a los cristianos, a la Iglesia, al Cuerpo de Cristo, puedan decir, con san Juan: «hemos contemplado su presencia en el modo de ser mujeres y hombres (cf. Jn 1,14; 1Jn 1,1-3).
Este es el verdadero principio de la evangelización, cuando la Iglesia exuda la vida de la filiación que la habita, cuando zoē se expresa a través de bios y psichē, que se convierten en amor, don, caridad hacia los demás y también hacia la creación.
Siguiendo el camino, que es el Espíritu Santo, somos engendrados en Cristo como hijos.
Cristo nacido de mujer, es decir, verdadera y plenamente hombre, nacido bajo la ley religiosa, nos ha liberado de esa existencia porque nos ha hecho hijos y ha cumplido la ley misma (cf Mt 5,17). Y, si seguimos al Espíritu, se cumple en nosotros la justicia de la ley (cf. Rm 8,3-4).
La diferencia es absoluta: o somos hijos, según la fe en el Dios trino, o somos individuos, que con la razón tratan de aprender a pensar según la enseñanza de la religión y luego con la voluntad se esfuerzan por ejecutar lo que han aprendido y comprendido. Pero en este segundo camino nunca se llega a ser hijo, y por tanto ni siquiera heredero. Entonces comenzamos el oficio religioso de lo que hay que cumplir para tener al menos una recompensa final. Mientras que el hijo es heredero, más aún, coheredero en Cristo (cf. Rm 8,17): «Por tanto, ya no eres esclavo, sino hijo; y si eres hijo, también eres heredero por la gracia de Dios» (Ga 4,7).
En este punto, el argumento de la filiación que Pablo subraya se vuelve muy significativo: «Y que sois hijos lo prueba el hecho de que Dios envió a vuestros corazones el Espíritu de su Hijo, que clama: Abba Padre» (Ga 4,6).
Pero, si preguntamos a cualquier cristiano superficial: «¿Cómo vemos que tenéis el Espíritu del Hijo de Dios en vuestro corazón?», no es fácil recibir una respuesta válida. No se trata simplemente de sentirlo. En este caso, se trataría de un subjetivismo que la Iglesia ya experimentó en los primeros siglos en los mesalianos. Pero, al mismo tiempo, es cierto que el Espíritu Santo se hace sentir. ¿De qué manera? Quien tiene el Espíritu de Cristo le pertenece. «Si alguno no tiene el Espíritu de Cristo, no le pertenece» (Rom 8,9).
Pero la pertenencia a Cristo no es una realidad externa. De hecho, Pablo dice: «ahora sois el cuerpo de Cristo» (1 Co 12,27). «Vosotros sois de Cristo y Cristo es de Dios» (1 Co 3,23).
Tener el Espíritu Santo en el corazón es estar en Cristo Jesús y en el mismo acto estar habitado por Cristo. Por tanto, no es posible pensar, querer, sentir, planificar y realizar la vida si no es de un modo que manifieste a Cristo. Esto es quizá en lo que menos insistimos hoy. Somos capaces de explicar tantas cosas, pero se hace casi imposible encontrar a alguien que manifieste zoē. Lo que significa que es la ausencia del Espíritu Santo, es decir, el Espíritu de Cristo.
Se comprende entonces por qué hay una cierta soledad de los individuos que intentan vender y defender una visión de la religión. Porque si no hay comunión de los cristianos, todo es un juego. «En esto conocerán todos que sois mis discípulos, si os tenéis amor los unos a los otros» (Jn 13,35).
La fiesta de la Madre de Dios es la fiesta de la Iglesia que engendra virginalmente a sus hijos. No con técnicas pastorales, ni con sus metodologías, sino con el amor derramado en los corazones por el Espíritu Santo (cf. Rm 5,5).
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Skrivnost, ki jo praznujemo danes, je resnično velika. V srcu nam prebuja neizmerno hvaležnost. Božji Sin se po delovanju Svetega Duha in popolnem sprejetju delovanja Duha s strani Device Marije iz Nazareta rodi v zgodovino kot človek.
Človeško bitje je preko ušesa zamenjalo svojega osnovnega sogovornika, tistega, od katerega je prejelo dih življenja. In ob polnosti časa je Bog Oče pripravil novo Evo, Marijo iz Nazareta, ki je bila pripravljena sprejeti njega, čigar podobo je v 1 Mz 3 skušnjava najprej zameglila, da bi jo človek nato zapustil.
Eva in Adam sta prisluhnila skušnjavi in ji verjela, prepričana, da bosta sama postala tisti bog, ki jima ga je prišepetaval skušnjavec. Toda namesto poboženja je v njuno uho vstopil strup smrti.
»Preko kače je Hudič / vlil svoj strup v Evino uho; … Eva in Adam sta z grehom / v ustvarjeni svet pripeljala smrt … Dobri [Bog] je spustil svoje usmiljenje / in vstopil skozi Marijino uho: / skozi vrata, skozi katera je vstopila smrt, / je vstopilo tudi Življenje in umorilo smrt … Boga, ki ga nič ne more zaobjeti, / je Marija zaobjela in nosila« (Homilija Efrema Sirskega o Rojstvu).
Preko prvega ušesa je v svet vstopila religija, to je: kaj mora človek storiti in kaj mora imeti, da bi bil kakor Bog. Iz tega sta se rodila krivda in strah, in zato smo pripravljeni marsikaj storiti, da bi si ponovno pridobili Božjo naklonjenost. Vendar vse ostane zunaj. Človek lahko naredi marsikaj, a se ne združi z Bogom. Marijino uho pa izraža vero. Vera je sprejemanje, ki daje absolutno prednost Bogu. Preko Marijinega ušesa se je Kristus naselil v njej. Pavel namreč pravi, da prav po veri Kristus prebiva v naših srcih (prim. Ef 3,17). To je popolna razlika med vero v Kristusa in religijo, ki sloni na tem, kaj moramo storiti, vendar v nas ne naseli Boga in njegovega življenja, ki se pokaže v naši človeškosti. Religija zahteva napor in stvari, ki jih je treba narediti. Vera predpostavlja, da naredimo nekaj prostora in se umaknemo iz središča, pa se že pojavita Ljubezen in njeno Obličje. A ne samo to. Sveti Duh je Marijo naredil za Božjo Mater. Mi pa smo po njenem Sinu postali Božji sinovi in hčere. To je pot krščanske vere: Sveti Duh – dar, ki nam ga je Oče dal v svojem Sinu, ki je od Marije sprejel človeškost. Zato nas Sveti Duh radikalno usmerja k Očetu, vendar preko naše človeške resničnosti.
Sveti Duh nam daje, da živimo človeškost z ljubeznijo, tako da drugi, ki vidijo kristjane, Cerkev, Kristusovo telo, lahko rečejo s svetim Janezom: »Videli smo Njegovo navzočnost v načinu, kako živimo kot ženske in moški« (prim. Jn 1,14; 1 Jn 1,1-3).
Prava evangelizacija je, ko Cerkev izžareva življenje sinovstva, ki jo naseljuje, ko se življenje kot zoē izraža skozi življenje kot bios in psihē, ki postaneta ljubezen, dar, ljubezen do drugih in tudi do stvarstva.
Ko hodimo po poti Svetega Duha, smo v Kristusu rojeni kot sinovi in hčere.
Kristus, rojen iz žene, in zato resnično in povsem človek, rojen pod postavo, nas je osvobodil obstoja pod postavo, saj nas je naredil za sinove in hčere in je izpolnil postavo (prim. Mt 5,17). In če sledimo Duhu, je pravičnost postave v nas izpolnjena (prim. Rim 8,3-4).
Razlika je popolna: ali smo otroci po veri v troedinega Boga ali pa smo posamezniki, ki se skušajo z razumom naučiti razmišljati v skladu z verskim naukom in si nato z voljo prizadevajo izvrševati, kar so se naučili in razumeli. Toda na tej drugi poti človek nikoli ne postane sin, in zato tudi ne dedič. Tako začnemo z religioznim trgovanjem, kaj je treba storiti, da bi prišli vsaj do končne nagrade. Sin pa je dedič, pravzaprav sodedič v Kristusu (prim. Rim 8,17): »Potemtakem nisi več suženj, temveč sin, če pa si sin, si tudi dedič po Bogu« (Gal 4,7).
Tu postane zelo pomembna tema sinovstva, ki jo poudarja Pavel: »Ker pa ste sinovi, je Bog poslal v naša srca Duha svojega Sina, ki vpije: ›Aba, Oče!‹« (Gal 4,6).
Vendar, če kakega površnega kristjana vprašamo: »Kako se vidi, da imaš v srcu Duha Božjega Sina?«, ne dobimo tako hitro tehtnega odgovora. Ne gre preprosto za to, da bi ga čutili. V tem primeru bi šlo za vprašanje subjektivizma, ki ga je Cerkev poznala že v prvih stoletjih pri mesalijancih. Toda hkrati je res, da se Sveti Duh daje čutiti. Na kakšen način? Kdor ima Kristusovega Duha, mu pripada. »In če kdo nima Kristusovega Duha, ni njegov« (Rim 8,9).
Toda pripadnost Kristusu ni nekaj zunanjega. Pavel namreč pravi: »Vi pa ste Kristusovo telo« (1 Kor 12,27). »Vi [ste] Kristusovi, Kristus pa Božji« (1 Kor 3,23).
Imeti Svetega Duha v srcu pomeni biti v Jezusu Kristusu in hkrati biti naseljen s Kristusom. Zato ni mogoče misliti, hoteti, čutiti, načrtovati in uresničevati življenja drugače kot na način, ki razodeva Kristusa. To je morda prav tisto, kar danes najmanj poudarjamo. Toliko stvari znamo razložiti, skoraj nemogoče pa je najti nekoga, ki razodeva življenje kot zoē. To pomeni, da gre za odsotnost Svetega Duha, to je za odsotnost Kristusovega Duha.
Potem lahko razumemo razlog osamljenosti določenih posameznikov, ki skušajo prodajati in zagovarjati neko vizijo religije. Če namreč ni občestva kristjanov, je vse skupaj le igra. »Po tem bodo vsi spoznali, da ste moji učenci, če boste med seboj imeli ljubezen« (Jn 13,35).
Praznik Božje Matere je praznik Cerkve, ki svoje otroke rojeva deviško. Ne s pastoralnimi tehnikami ali njihovimi metodologijami, ampak z ljubeznijo, ki jo v srca vliva Sveti Duh (prim. Rim 5,5).
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Otajstvo koje danas slavimo uistinu je veliko. Budi neizmjernu zahvalnost u našim srcima. Sin Božji rađa se u povijesti, kao čovjek, po djelovanju Duha Svetoga i potpunom prihvaćanju djelovanja Duha sa strane Djevice Marije iz Nazareta.
Ljudsko biće je preko uha zamijenilo svog osnovnog sugovornika, onoga od koga je dobilo dah života. I u punini vremenâ, Bog Otac je pripremio novu Evu, Mariju iz Nazareta, koja je bila spremna prihvatiti Njega, čija je slika u Post 3 bila najprije zamagljena kušnjom, da bi ga čovjek potom napustio.
Eva i Adam su slušali kušnju i povjerovali joj, uvjereni da će i sami postati bog kojeg im je napasnik prišapnuo. Ali umjesto njihova pobožanstvenja, u uho im je ušao otrov smrti.
„Preko zmije Zli / uli otrov u Evino uho; … Eva i Adam grijehom / doniješe smrt u stvoreni svijet… Dobri [Bog] spusti svoju samilost, / i uđe kroz Marijino uho: / kroz vrata kroz koja uđe smrt, / uđe također Život i ubi smrt… Boga kojega ništa ne može obuhvatiti / Marija je obuhvatila i nosila“ (Božićna homilija Efrema Sirca).
Kroz prvo uho ušla je u svijet religija, to jest: ono što čovjek mora činiti i što mora imati da bi bio kao Bog. Iz toga su se rodili krivnja i strah, te smo spremni učiniti mnogo toga kako bismo ponovno pridobili Božju naklonost. Ali sve ostaje vani. Čovjek može učiniti mnogo toga, ali ne i sjediniti se s Bogom. Marijino pak uho izražava vjeru. Vjera je prihvaćanje koje daje apsolutnu prednost Bogu. Preko Marijinog uha, Krist se nastanio u njoj. Pavao, naime, kaže da upravo po vjeri Krist prebiva u našim srcima (usp. Ef 3,17). To je suštinska razlika između vjere u Krista i religije koja se oslanja na ono što moramo činiti, ali ne nastanjuje u nas Boga i njegov život, koji se izražava u našem čovještvu. Religija zahtijeva trud i stvari koje treba napraviti. Vjera traži da ustupimo malo prostora i povučemo se iz središta, i već se pojavljuje Ljubav i njezino Lice. Ali ne samo to. Duh Sveti učinio je Mariju Majkom Božjom. A mi smo po njezinu Sinu postali Božji sinovi i kćeri. To je put kršćanske vjere: Duh Sveti – dar koji nam je Otac dao u svome Sinu, koji je od Marije preuzeo čovještvo. Zato nas Duh Sveti radikalno usmjerava k Ocu, ali preko naše ljudske stvarnosti.
Duh Sveti nam daje da živimo čovještvo s ljubavlju, tako da drugi, koji vide kršćane, Crkvu, Tijelo Kristovo, mogu reći sa svetim Ivanom: „vidjeli smo Njegovu prisutnost u načinu življenja žena i muškaraca“ (usp. Iv. 1,14; 1Iv1,1-3).
Prava evangelizacija je kada Crkva zrači životom sinovstva koji je u njoj nastanjen, kada se život kao zoē izražava kroz život kao bios i psychē, koji postaju ljubav, dar, djelotvorna ljubav prema drugima i prema stvorenju.
Kada hodimo stazom Duha Svetoga, rođeni smo u Kristu kao sinovi.
Krist od žene rođen, tj. uistinu i posve čovjek, rođen pod zakonom, oslobodio nas je postojanja pod zakonom, jer nas je učinio sinovima i kćerima i ispunio zakon (usp. Mt 5,17). I ako slijedimo Duha, ispunja se u nama pravednost zakona (usp. Rim 8,3-4).
Razlika je potpuna: ili smo sinovi, po vjeri u trojedinoga Boga, ili smo pojedinci, koji s razumom pokušavaju naučiti razmišljati u skladu s vjerskim naukom, a zatim voljom nastoje izvršiti ono što su naučili i shvatili. Ali na ovom drugom putu čovjek nikada ne postaje sin, pa stoga ni baštinik. Tako otpočinjemo s religioznim trgovanjem, s onim što bi trebalo učiniti da barem dođemo do konačne nagrade. Sin je pak baštinik, odnosno subaštinik u Kristu (usp. Rim 8,17): „Tako više nisi rob nego sin; ako pak sin, onda i baštinik po Bogu“ (Gal 4,7).
Tu postaje vrlo važna tema sinovstva koju Pavao naglašava: „A budući da ste sinovi, odasla Bog u srca vaša Duha Sina svoga koji kliče: »Abba! Oče!«“ (Gal 4,6).
No, upitamo li kojeg površnog kršćanina: „Kako se vidi da ti imaš Duha Sina Božjega u srcu?“, nećemo lako dobiti valjan odgovor. Ne radi se samo o tome da ga osjećamo. U tom slučaju radilo bi se o subjektivizmu koji je Crkva poznavala već u prvim stoljećima kod mesalijanaca. Ali u isto vrijeme istina je da se Duh Sveti daje osjetiti. Na koji način? Tko ima Kristov Duh, njemu pripada. „A nema li tko Duha Kristova, taj nije njegov“ (Rim 8,9).
Ali pripadnost Kristu nije nešto izvanjsko. Naime, Pavao kaže: „A vi ste tijelo Kristovo“ (1Kor 12,27), „vi [ste] Kristovi, a Krist Božji“ (1Kor 3,23).
Imati Duha Svetoga u srcu znači biti u Isusu Kristu i ujedno biti nastanjen Kristom. Dakle, nije moguće misliti, željeti, osjećati, programirati, planirati i ostvarivati život osim na način koji očituje Krista. Upravo je to ono što danas možda najmanje ističemo. Toliko je stvari koje možemo objasniti, ali je gotovo nemoguće pronaći nekoga tko očituje život kao zoē. Dakle, tu se radi o odsutnosti Duha Svetoga, odnosno Duha Kristova.
Tada možemo razumjeti razlog izvjesne usamljenosti pojedinaca koji pokušavaju prodati i braniti određenu viziju religije. Naime, ako nema zajedništva kršćana, onda je sve skupa samo igra. „Po ovom će svi znati da ste moji učenici: ako budete imali ljubavi jedni za druge“ (Iv 13,35).
Blagdan Bogorodice je blagdan Crkve koja na djevičanski način rađa svoju djecu. Ne pomoću pastoralnih tehnika, niti njihovim metodologijama, nego ljubavlju koju Duh Sveti ulijeva u srca (usp. Rim 5,5).
SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.
Tajemnica, którą dziś celebrujemy, jest naprawdę wielka. Z niezmierną wdzięcznością otwiera nasze serca. Syn Boży rodzi się w historii jako człowiek dzięki działaniu Ducha Świętego i całkowitej akceptacji Jego działania przez Dziewicę Maryję z Nazaretu.
Ucho było tą drogą, przez którą istota ludzka dokonała zamiany swojego zasadniczego rozmówcy, Tego, od którego otrzymała tchnienie życia. Gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg Ojciec przygotował nową Ewę, Maryję z Nazaretu, która była gotowa na przyjęcie Tego, którego obraz w Księdze Rodzaju w rozdziale trzecim, jest najpierw przyćmiony, a potem porzucony.
Ewa i Adam uwierzyli w sugestię, której posłuchali i przekonali się, że oni sami staną się tym bogiem, o którym do ucha mówił im podpowiadacz. Ale do ich ucha, zamiast przebóstwienia, dostała się trucizna śmierci.
„Przez węża Zły / wlał swoją truciznę do ucha Ewy; …
Ewa i Adam przez grzech / wprowadzili śmierć do stworzonego świata … Dobry sprowadził swoje współczucie / i wszedł przez ucho Maryi: / przez drzwi, przez które weszła śmierć, / również Życie weszło, uśmiercając śmierć … Bóg, którego nic nie może pomieścić / Maryja go pomieściła i przyniosła „(Homilia na Boże Narodzenie Efrema Syryjczyka).
Przez pierwsze ucho na świat weszła religia, to znaczy, co trzeba robić i co trzeba mieć, aby być jak Bóg. Później pojawia się poczucie winy i strach, a wtedy jesteśmy gotowi zrobić wiele rzeczy, aby odzyskać sympatię Boga. Wszystko pozostaje jednak na zewnątrz. Możesz zrobić wiele rzeczy, ale nie zjednoczysz się z Bogiem. Natomiast ucho Maryi wyraża wiarę. Wiara jest przyjęciem, które daje absolutne pierwszeństwo Bogu. Przez ucho Maryi zamieszkał w Niej Chrystus.
Rzeczywiście, Paweł mówi, że to właśnie przez wiarę Chrystus zamieszkuje w naszych sercach (por. Ef 3,17). Jest to zasadnicza różnica między wiarą w Chrystusa a religią, która wymaga od nas robienia różnych rzeczy, ale nie sprawia, że jesteśmy zamieszkani przez Boga, przez Jego życie, które następnie wyraża się w naszym człowieczeństwie. Religia wymaga zaangażowania i rzeczy do zrobienia. Wiara prosi, by dać trochę przestrzeni, odsunąć się od centrum, a już pojawia się Miłość i jej Oblicze. Nie tylko to. Duch Święty uczynił Maryję Matką Boga. A my, przez Jej Syna, staliśmy się dziećmi Bożymi. To jest droga wiary chrześcijańskiej: Duch Święty – dar, który Ojciec dał nam w swoim Synu, który wziął człowieczeństwo od Maryi. Dlatego Duch Święty radykalnie kieruje nas do Ojca, ale poprzez naszą ludzką rzeczywistość.
Duch Święty sprawia, że przeżywamy człowieczeństwo z miłością, aby inni, widząc chrześcijan, Kościół, Ciało Chrystusa, mogli powiedzieć wraz ze św. Janem: kontemplowaliśmy Jego obecność w sposobie, w jaki jesteśmy kobietami i mężczyznami (por. J 1, 14; 1J 1,1-3).
To jest prawdziwa zasada ewangelizacji, kiedy Kościół emanuje życiem synostwa, które go zamieszkuje, kiedy zoē wyraża się poprzez bios i psichē, które stają się miłością, darem, miłosierdziem wobec innych, a także wobec stworzenia.
Podążając drogą, którą jest Duch Święty, zostaliśmy zrodzeni w Chrystusie jako synowie.
Chrystus zrodzony z niewiasty, to znaczy prawdziwie i w pełni człowiek, zrodzony pod prawem religijnym, uwolnił nas od tej egzystencji, ponieważ uczynił nas synami i wypełnił prawo (por. Mt 5, 17). A jeśli podążamy za Duchem, sprawiedliwość prawa wypełnia się w nas (por. Rz 8, 3-4).
Różnica jest bezwzględna: albo jesteśmy dziećmi, zgodnie z wiarą w Trójjedynego Boga, albo jesteśmy jednostkami, które rozumem próbują nauczyć się myśleć zgodnie z nauką religii, a następnie wolą starają się wykonać to, czego się nauczyli i zrozumieli. Ale na tej drugiej ścieżce nigdy nie staje się synem, a zatem nie jest się nawet dziedzicem. Rozpoczynamy więc religijny handel tym, co należy osiągnąć, aby otrzymać przynajmniej ostateczną nagrodę. Natomiast syn jest dziedzicem, a nawet współdziedzicem w Chrystusie (por. Rz 8, 17): „A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4, 7).
W tym momencie temat synostwa, który Paweł podkreśla, staje się bardzo istotny: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!” (Ga 4,6).
Jeśli jednak zapytamy jakiegoś przeciętnego chrześcijanina: „Po czym poznać, że masz Ducha Syna Bożego w swoim sercu?”, niełatwo będzie otrzymać właściwą odpowiedź. Nie jest to po prostu kwestia odczuwania. W tym przypadku byłaby to kwestia subiektywizmu, którego Kościół doświadczył już w pierwszych wiekach w Mesalianach. Ale jednocześnie prawdą jest, że Duch Święty daje się odczuć. W jaki sposób? Kto ma Ducha Chrystusowego, należy do Niego. „Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy” (Rz 8,9).
Ale przynależność do Chrystusa nie jest rzeczywistością zewnętrzną. W rzeczywistości Paweł mówi: „Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa” (1 Kor 12,27). „Wy należycie do Chrystusa, a Chrystus do Boga” (por. 1 Kor 3,23).
Mieć Ducha Świętego w sercu oznacza być w Chrystusie Jezusie i w tym samym akcie być zamieszkałym przez Chrystusa. Dlatego nie można myśleć, pragnąć, czuć, planować i realizować życia inaczej niż w sposób, który manifestuje Chrystusa. Być może właśnie na to kładziemy dziś najmniejszy nacisk. Jesteśmy w stanie wyjaśnić tak wiele rzeczy, ale znalezienie kogoś, kto manifestuje zoē, staje się prawie niemożliwe. Oznacza to nieobecność Ducha Świętego, czyli Ducha Chrystusa.
Można więc zrozumieć, dlaczego istnieje pewna samotność poszczególnych jednostek próbujących sprzedawać i bronić wizji religii. Rzeczywiście, jeśli nie ma komunii chrześcijan, to wszystko jest jakąś grą. „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35).
Święto Matki Bożej jest świętem Kościoła, który rodzi swoje dzieci w sposób dziewiczy. Nie za pomocą technik duszpasterskich ani ich metodologii, ale dzięki miłości wlanej w serca przez Ducha Świętego (por. Rz 5, 5).
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
