Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych

[SEMI] DOMENICA DI PASQUA (Anno B) 2

ITALIANO

Anche in questa Domenica di Pasqua ci fermiamo sulla seconda lettura.

Il primo versetto della Lettera ai Colossesi potrebbe essere così tradotto: “Se dunque veramente vi lasciaste risuscitare con Cristo, cercate le cose di lassù, dove Cristo si è definitivamente assiso alla destra di Dio” (Col 3,1).

Si tratta di vedere se davvero ci siamo lasciati risuscitare con Cristo, perché c’è il grande rischio, che Paolo aveva già costatato, di pensare di essere risorti con Cristo alla novità della vita, ma di fatto di continuare a vivere da uomo vecchio, che crede di vivere certe realtà spirituali mentre solo assume degli atteggiamenti religiosi. Ad ogni modo, si tratta di cose solo apparenti.

Bisogna dunque verificare se la nostra mente si occupa veramente del compimento di tutto in Cristo nutrendosi della vita del Regno.

Per il cristiano non esiste nessuna specie di dualismo tra cielo e terra, ma si tratta di vedere se viviamo la vita secondo lo Spirito Santo, o semplicemente la vita secondo la carne.

“Quelli infatti che vivono secondo la carne, tendono verso ciò che è carnale; quelli invece che vivono secondo lo Spirito, tendono verso ciò che è spirituale” (Rm 8,5).

“Se vivete secondo la carne, morirete” (Rm 8,13).

“Perciò se viviamo dello Spirito, camminiamo anche secondo lo Spirito” (Gal 5,25).

“È lo Spirito che dà la vita, la carne non giova a nulla; le parole che io vi ho detto sono spirito e sono vita” (Gv 6,63).

Si tratta cioè di vivere ciò che siamo diventati nel Battesimo, quando anche il nostro corpo è stato reso tempio dello Spirito Santo (cf 1Cor 6,19).

E che davvero in tutto ciò che siamo, lo siamo come corpo di Cristo (cf 1Cor 12,27).

Perciò Paolo dice che, se veramente ci fossimo lasciati risuscitare con Cristo, sarebbe visibile questa nostra appartenenza alla vita che ci dona lo Spirito Santo.

E dunque, “se siamo risorti con Cristo” siamo fondati nella sua risurrezione e siamo veramente “in Lui”.

Siamo in lui, a casa, nel Regno.

La nostra patria è il Regno. Siamo realmente “concittadini dei santi e familiari di Dio” (Ef 2,19).

È curioso che Paolo cominci con la risurrezione e poi parli della morte.

Per noi cristiani, infatti, la prima realtà è la risurrezione, perché nel battesimo siamo morti, e della morte non ci ricordiamo.

Ma siccome non siamo morti da soli, ma uniti a Cristo, dopo la sepoltura con Lui ci siamo risvegliati “in Cristo”, in una vita totalmente nuova, quella della risurrezione, cioè quella filiale, nel Figlio di Dio.

“Per mezzo del battesimo dunque siamo stati sepolti insieme a lui nella morte affinché, come Cristo fu risuscitato dai morti per mezzo della gloria del Padre, così anche noi possiamo camminare nella novità della vita” (Rm 6,4).

E questa novità consiste nel fatto che siamo figli di Dio e, partecipando alla risurrezione di Cristo, sperimentiamo la gloria di Dio Padre, che ci ha fatti passare oltre la morte, che ci fa sentire figli amati.

Ma se da tanto tempo la nostra impostazione pastorale non considera il battesimo come fondamento di tutto, cioè della nostra reale partecipazione alla Pasqua di Cristo, è evidente che la risurrezione è diventata una realtà astratta, spostata sempre più in avanti e sempre più nell’utopia. Mentre la sofferenza e la morte sono divenute sempre più presenti, anzi, pressanti.

Perciò i cristiani e i non cristiani si trovano praticamente nella stessa situazione: tutti guardiamo verso la morte e abbiamo paura di essa.

Perciò siamo concentrati sempre più sulla via crucis e non si considera l’esito della passione. Anzi, nel mistero pasquale la pastorale degli ultimi secoli non ha tenuto unito il Triduo pasquale con la Pentecoste, senza la quale il Triduo non viene capito come testimoniano gli Atti degli apostoli. Ma, soprattutto, quest’unità del mistero è accessibile grazie al sacramento del battesimo, con il quale noi diventiamo partecipi per mezzo dello Spirito Santo di Cristo morto e risorto.

Non si è tenuto unito il mistero pasquale e ci siamo fermati alla morte.

Siamo facilmente simili ai due discepoli in cammino verso Emmaus.

Essi sono totalmente immersi nella morte, nella crocifissione, nel fallimento e nell’amara delusione dopo tanta speranza.

Invece noi cristiani cominciamo la vita con la risurrezione, perciò possiamo affrontare nel modo giusto la sofferenza e la morte stessa.

E questo “perché io possa conoscere lui, la potenza della sua risurrezione, la comunione alle sue sofferenze, facendomi conforme alla sua morte, nella speranza di giungere alla risurrezione dai morti” (Fil 3,10-11).

Ecco, Paolo comincia con la potenza della risurrezione, che è la novità della vita nella quale si trova il battezzato.

“Come Cristo fu risuscitato dai morti per mezzo della gloria del Padre, così anche noi possiamo camminare in una vita nuova” (Rm 6,4), cioè in novità di vita.

Poi Paolo dice di partecipare alle sofferenze di Cristo, diventando conforme alla sua morte. E questa è proprio l’esperienza fondante della vita del battezzato.

Il battezzato nasce da questa esperienza.

Questo è il modo di affrontare il dolore, la malattia, le ingiustizie subite e tutte le cattiverie, e alla fine la stessa morte, perché questo era il modo attraverso il quale siamo arrivati alla risurrezione, alla vita di Dio –quella filiale.

“Se infatti siamo stati intimamente uniti a lui a somiglianza della sua morte, lo saremo anche a somiglianza della sua risurrezione. Lo sappiamo: l’uomo vecchio che è in noi è stato crocifisso con lui”(Rm 6,5-6).

L’aver vissuto con Cristo la sua passione e la sua morte, ci permette di vivere in modo tale che proprio la risurrezione battesimale diventa la garanzia della risurrezione definitiva alla fine dei tempi.

Infatti, Paolo stesso lo vive come la sua vera identità: “Sono stato crocifisso con Cristo, e non vivo più io, ma Cristo vive in me” (Gal 2,19-20).

Il brano odierno dice esattamente questa verità della nostra esistenza: “Voi infatti siete morti e la vostra vita è nascosta con Cristo in Dio! Quando Cristo, vostra vita, sarà manifestato, allora anche voi apparirete con lui nella gloria” (Col 3,3-4).

Proprio perché Cristo è la nostra vita, noi possiamo vivere il dolore, la sofferenza, il male e la morte stessa, perché la viviamo già da risorti, con la vita di Cristo, che è la caparra della definitiva abitazione nel Cristo risorto nei cieli nuovi e nella terra nuova.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ESPAÑOL

También en este Domingo de Pascua nos detenemos en la segunda lectura.

El primer versículo de la Epístola a los Colosenses podría traducirse así: “Por tanto, si realmente os dejáis resucitar con Cristo, buscad las cosas de arriba, donde está Cristo sentado definitivamente a la derecha de Dios” (Col 3,1).

Se trata de ver si realmente nos hemos dejado resucitar con Cristo, porque existe un gran riesgo, que Pablo ya había señalado, de pensar que hemos resucitado con Cristo a una vida nueva, pero en realidad seguir viviendo como un hombre viejo, que cree vivir ciertas realidades espirituales mientras sólo asume actitudes religiosas. En cualquier caso, estas cosas son sólo aparentes.

Por tanto, debemos verificar si nuestra mente está verdaderamente preocupada por el cumplimiento de todo en Cristo, alimentándonos de la vida del Reino.

Para el cristiano, no existe ningún tipo de dualismo entre el cielo y la tierra, sino que se trata de saber si vivimos la vida según el Espíritu Santo, o simplemente la vida según la carne.

“Porque los que viven según la carne tienden a lo carnal; pero los que viven según el Espíritu tienden a lo espiritual” (Rom 8,5).

“Si vivís según la carne, moriréis” (Rom 8,13).

“Por tanto, si vivimos según el Espíritu, también andaremos según el Espíritu” (Ga 5,25).

“El Espíritu es el que da vida, la carne no sirve de nada; las palabras que yo os he hablado son espíritu y son vida” (Jn 6,63).

Es decir, se trata de vivir lo que hemos llegado a ser en el Bautismo, cuando hasta nuestro cuerpo fue hecho templo del Espíritu Santo (cf. 1 Co 6,19).

Y que verdaderamente en todo lo que somos, somos como el cuerpo de Cristo (cf. 1 Co 12,27).

Por eso, Pablo dice que si de verdad nos hubiéramos dejado resucitar con Cristo, esta pertenencia a la vida que nos da el Espíritu Santo sería visible.

Por tanto, “si hemos resucitado con Cristo” estamos cimentados en su resurrección y estamos verdaderamente “en él”.

Estamos en él, en casa, en el Reino.

Nuestra casa es el Reino. Somos verdaderamente “conciudadanos de los santos y miembros de la familia de Dios” (Ef 2,19).

Es curioso que Pablo empiece con la resurrección y luego hable de la muerte.

Para nosotros los cristianos, en efecto, la primera realidad es la resurrección, porque en el bautismo morimos, y de la muerte no nos acordamos.

Pero como no morimos solos, sino unidos a Cristo, después de ser sepultados con Él, despertamos “en Cristo”, en una vida totalmente nueva, la de la resurrección, es decir, la vida filial, en el Hijo de Dios.

“Por el bautismo, pues, hemos sido sepultados con Él en la muerte, para que, así como Cristo resucitó de entre los muertos por la gloria del Padre, así también nosotros andemos en novedad de vida” (Rm 6, 4).

Y esta novedad consiste en que somos hijos de Dios y, al participar en la resurrección de Cristo, experimentamos la gloria de Dios Padre, que nos ha hecho pasar más allá de la muerte, que nos hace sentir hijos amados.

Pero si durante tanto tiempo nuestra pastoral no ha considerado el bautismo como el fundamento de todo, es decir, de nuestra participación real en la Pascua de Cristo, es evidente que la resurrección se ha convertido en una realidad abstracta, cada vez más utópica. Mientras que la realidad del sufrimiento y la muerte se han hecho cada vez más presentes, es más, sofocantes.

Por eso, cristianos y no cristianos estamos prácticamente en la misma situación: todos miramos hacia la muerte y le tenemos miedo.

Por eso nos centramos cada vez más en el camino de la cruz y no consideramos el desenlace de la pasión. De hecho, en el misterio pascual, la pastoral de los últimos siglos no ha mantenido unido el Triduo Pascual con Pentecostés, sin el cual no se entiende el Triduo, como atestiguan los Hechos de los Apóstoles. Pero, sobre todo, esta unidad del misterio es accesible a través del sacramento del bautismo, por el que nos hacemos partícipes por el Espíritu Santo de Cristo muerto y resucitado.

 

El misterio pascual no se ha mantenido unido y nos hemos detenido en la muerte.

 

Nos parecemos fácilmente a los dos discípulos de Emaús.

Están totalmente inmersos en la muerte, la crucifixión, el fracaso y la amarga decepción después de tanta esperanza.

En cambio, los cristianos comenzamos la vida con la resurrección, para poder afrontar el sufrimiento y la misma muerte de la manera correcta.

Y esto “para conocerle, el poder de su resurrección, la participación en sus padecimientos, haciéndome semejante a su muerte, en la esperanza de alcanzar la resurrección de entre los muertos” (Flp 3,10-11).

Pablo comienza por la fuerza de la resurrección, que es la novedad de vida en la que se encuentra el bautizado.

“Como Cristo resucitó de entre los muertos por la gloria del Padre, así también nosotros andemos en novedad de vida” (Rom 6,4), es decir, en novedad de vida.

Luego Pablo dice que participemos en los sufrimientos de Cristo, haciéndonos conformes a su muerte. Y ésta es precisamente la experiencia fundante de la vida del bautizado.

El bautizado nace de esta experiencia.

Este es el modo de afrontar el dolor, la enfermedad, la injusticia y toda maldad, y en último término la muerte misma, porque por este camino llegamos a la resurrección, a la vida de Dios, la vida filial.

“Porque si estuvimos íntimamente unidos a Él en la semejanza de su muerte, también estaremos unidos a Él en la semejanza de su resurrección. Lo sabemos: el hombre viejo que hay en nosotros ha sido crucificado con Él” (Rm 6, 5-6).

Haber vivido con Cristo en su pasión y muerte, nos capacita para vivir de tal manera que la misma resurrección bautismal se convierte en garantía de la resurrección definitiva al final de los tiempos.

De hecho, el mismo Pablo lo experimenta como su verdadera identidad: “Con Cristo estoy crucificado, y ya no vivo yo, sino que Cristo vive en mí” (Ga 2,19-20).

El pasaje de hoy dice exactamente esta verdad de nuestra existencia: “Porque estáis muertos, y vuestra vida está escondida con Cristo en Dios. Cuando Cristo, vuestra vida, se manifieste, entonces también vosotros apareceréis con él en la gloria” (Col 3,3-4).

Precisamente porque Cristo es nuestra vida, podemos experimentar el dolor, el sufrimiento, el mal y la misma muerte, porque la vivimos ya como resucitados, con la vida de Cristo, que es la prenda de la morada definitiva en Cristo resucitado en los cielos nuevos y la tierra nueva.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Tudi na velikonočno nedeljo se ustavimo pri drugem berilu.

Prvo vrstico Pisma Kološanom bi lahko prevedli: »Če bi se torej resnično pustili obuditi s Kristusom, iščite to, kar je zgoraj, kjer je Kristus, dokončno sedeč na Božji desnici« (Kol 3,1).

Gre za to, ali smo se resnično pustili obuditi s Kristusom. Obstaja namreč veliko tveganje, ki ga je zaznal že Pavel, in je v tem, da bi mislili, da smo vstali s Kristusom v novost življenja, dejansko pa še vedno živimo kot stari človek, ki misli, da živi določene duhovne resničnosti, v resnici pa zgolj prevzame določene religiozne drže. V vsakem primeru gre za zgolj navidezne stvari.

Treba je torej preveriti ali se naš um resnično ukvarja s tem, da se vse dopolni v Kristusu in se hrani z življenjem nebeškega kraljestva.

Za kristjana ne obstaja nobena vrsta dualizma med nebom in zemljo, ampak gre za to, da prepoznamo, ali živimo življenje po Svetem Duhu ali zgolj po mesu.

»Kajti tisti, ki so po mesu, mislijo na to, kar je meseno; tisti pa, ki so po Duhu, mislijo na to, kar je duhovno« (Rim 8,5).

»Če namreč živite po mesu, boste umrli« (Rim 8,13).

»Če živimo po Duhu, tudi delajmo po Duhu« (Gal 5,25).

»Duh je tisti, ki oživlja, meso nič ne koristi. Besede, ki sem vam jih govoril, so duh in življenje« (Jn 6,63).

Gre za to, da živimo to, kar smo postali pri krstu, ko je tudi naše telo postalo svetišče Svetega Duha (prim. 1 Kor 6,19).

Ter da v vsem, kar smo, živimo resnično kot Kristusovo telo (prim. 1 Kor 12,27).

Pavel zato pravi, da, če bi se zares pustili obuditi s Kristusom, bi se videlo, da pripadamo življenju, ki nam ga podarja Sveti Duh.

In zato, »če smo vstali s Kristusom«, smo utemeljeni v njegovem vstajenju in smo resnično »v Njem«.

V njem smo, doma, v nebeškem kraljestvu.

Naša domovina je Božje kraljestvo. Resnično smo »sodržavljani svetih in domačini pri Bogu« (Ef 2,19).

Zanimivo je, da Pavel začne z vstajenjem, potem pa govori o smrti.

Za nas kristjane je namreč prva resničnost vstajenje, saj smo pri krstu umrli in se smrti ne spominjamo.

Ker pa nismo umrli sami, ampak združeni s Kristusom, smo se, potem ko smo bili pokopani z Njim, prebudili »v Kristusu«, v povsem novo življenje, vstalo življenje, se pravi v sinovsko življenje, v Božjem Sinu.

»S krstom smo bili torej skupaj z njim pokopani v smrt, da bi prav tako, kakor je Kristus v moči Očetovega veličastva vstal od mrtvih, tudi mi stopili na pot novosti življenja« (Rim 6,4).

Novost je v tem, da smo Božji otroci, udeleženi pri Kristusovem vstajenju in zato izkušamo slavo Boga Očeta, ki nam je dal preiti smrt in nam da čutiti, da smo ljubljeni otroci.

Če pa naša pastorala že dolgo ne upošteva krsta kot temelja vsega, to je naše resnične udeleženosti pri Kristusovi veliki noči, je jasno, da vstajenje postane nekaj abstraktnega, vse bolj pomaknjeno naprej in vedno večja utopija. Vse bolj pa sta prisotna trpljenje in smrt ter pritiskata na človeka.

Kristjani in nekristjani smo zato dejansko na istem: vsi gledamo proti smrti in se je bojimo. Zato smo vse bolj osredotočeni na križev pot in ne upoštevamo izida trpljenja. Pastorala zadnjih stoletij v velikonočni skrivnosti ni povezovala velikonočnega tridnevja z binkoštmi, brez katerih tridnevja ne razumemo, kot nam pričujejo Apostolska dela. Ta enost skrivnosti pa je dosegljiva zlasti z zakramentom krsta, pri katerem po Svetem Duhu postanemo deležni umrlega in vstalega Kristusa.

Nismo obdržali enosti velikonočne skrivnosti in smo se ustavili pri smrti.

Zlahka smo podobni dvema učencema na poti v Emavs.

Onadva sta povsem potopljena v smrt, križanje, polomijo in grenko razočaranje po tolikem upanju.

Nasprotno pa kristjani začnemo življenje z vstajenjem, zato se lahko na pravi način soočamo s trpljenjem in smrtjo. In to zato, »da bi spoznal njega in moč njegovega vstajenja ter delež pri njegovem trpljenju, pri tem pa postajam podoben njegovi smrti, da kako pridem do vstajenja od mrtvih« (Flp 3,10-11).

Pavel začne z močjo vstajenja, ki je novost življenja, v katerem se nahaja krščenec.

»Da bi prav tako, kakor je Kristus v moči Očetovega veličastva vstal od mrtvih, tudi mi stopili na pot novosti življenja« (Rim 6,4).

Pavel zatem pove, da smo deležni Kristusovega trpljenja in podobni njegovi smrti. To je temeljna izkušnja življenja krščenca.

Krščenec se rodi iz te izkušnje.

To je način soočanja z bolečino, boleznijo, krivicami in vsemi hudobijami ter navsezadnje s smrtjo, saj smo tako prišli do vstajenja, do Božjega življenja – do sinovskega življenja.

»Če smo namreč z njim zraščeni v podobnosti njegove smrti, bomo tudi v podobnosti njegovega vstajenja. Vemo, da je bil naš stari človek križan z njim vred« (Rim 6,5-6).

To, da smo živeli s Kristusom njegovo trpljenje in smrt, nam omogoča, da živimo na tak način, da krstno vstajenje postane zagotovilo dokončnega vstajenja ob koncu časov.

Pavel sam ga namreč živi kot svojo resnično identiteto: »Skupaj s Kristusom sem križan. Ne živim več jaz, ampak Kristus živi v meni« (Gal 2,19-20).

Današnji odlomek govori natanko o tej resnici našega obstoja: »Kajti umrli ste in vaše življenje je skrito s Kristusom v Bogu. Ko se bo prikazal Kristus, vaše življenje, tedaj se boste tudi vi prikazali z njim v slavi« (Kol 3,3-4).

Ker je Kristus naše življenje, lahko živimo bolečino, trpljenje, zlo in celo smrt, saj že živimo kot vstali, s Kristusovim življenjem, ki je poroštvo dokončnega bivanja v vstalem Kristusu v novih nebesih in na novi zemlji.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsak petek.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

I na uskrsnu nedjelju zaustavljamo se na drugom čitanju.

Prvi redak Poslanice Kološanima mogao bi se prevesti ovako: „Ako ste dakle doista dopustili da uskrsnete s Kristom, tražite što je gore, gdje Krist zauvijek sjedi zdesna Bogu“ (Kol 3,1).

Radi se o tome da vidimo jesmo li doista dopustili da uskrsnemo s Kristom. Jer postoji veliki rizik, koji je Pavao već uočio, a sastoji se u tome da mislimo da smo uskrsli s Kristom u novost života, a da zapravo još uvijek živimo kao stari čovjek, koji vjeruje da živi određene duhovne stvarnosti, dok zapravo samo preuzima vjerska držanja. U svakom slučaju, to su samo prividne stvari.

Stoga treba provjeriti bavi li se naš um doista činjenicom da je sve ispunjeno u Kristu hraneći se životom nebeskog kraljevstva.

Za kršćanina ne postoji nijedna vrsta dualizma između neba i zemlje, nego se radi o tome da uvidimo je li živimo život po Duhu Svetom ili samo po tijelu.

„Da, oni koji žive po tijelu, teže za onim što je tjelesno; a koji po Duhu, za onim što je Duhovo“ (Rim 8,5).

„Jer ako po tijelu živite, umrijeti vam je“ (Rim 8,13).

„Ako živimo po Duhu, po Duhu se i ravnajmo!“ (Gal 5,25).

„Duh je onaj koji oživljuje, tijelo ne koristi ništa. Riječi koje sam vam govorio duh su i život su“ (Iv 6,63).

Radi se zapravo o tome da živimo ono što smo postali na krštenju, kada je i naše tijelo postalo hramom Duha Svetoga (usp. 1Kor 6,19).

I da u svemu što jesmo uistinu živimo kao tijelo Kristovo (usp. 1Kor 12,27).

Pavao stoga kaže da bi, ako smo doista dopustili da uskrsnemo s Kristom, bila vidljiva naša pripadnost životu koji nam dariva Duh Sveti.

I zato, „ako smo suuskrsli s Kristom“, utemeljeni smo u njegovu uskrsnuću i zaista smo „u Njemu“.

U njemu smo, kod kuće, u kraljevstvu nebeskom.

Naša domovina je Božje kraljevstvo. Mi smo doista „sugrađani (…) svetih i ukućani Božji“ (Ef 2,19).

Zanimljivo je da Pavao počinje s uskrsnućem, a zatim govori o smrti.

Naime, za nas kršćane prva stvarnost je uskrsnuće, jer smo na krštenju umrli i ne sjećamo se smrti.

No budući da nismo umrli sami, nego sjedinjeni s Kristom, nakon što smo s Njime ukopani, probudili smo se „u Kristu“, u potpuno novom životu, uskrslom životu, odnosno sinovskom životu, u Sinu Božjem.

„Krštenjem smo dakle zajedno s njime ukopani u smrt da kao što Krist slavom Očevom bî uskrišen od mrtvih, i mi tako hodimo u novosti života“ (Rim 6,4).

A ta novost je u tome da smo djeca Božja i, sudjelovanjem u Kristovu uskrsnuću, kušamo slavu Boga Oca, koji nas je proveo kroz smrt i koji nam daje da se osjećamo ljubljenom djecom.

Međutim, ako naš pastoral odavno ne smatra da je krštenje temelj svega, odnosno naše stvarno sudjelovanje u Kristovoj Pashi, jasno je da uskrsnuće postaje nešto apstraktno, sve više pomicano naprijed i sve veća utopija, dok su patnja i smrt sve prisutniji i pritišću čovjeka.

Stoga su kršćani i nekršćani u gotovo istoj situaciji: svi gledamo prema smrti i strahujemo od nje.

Zato smo sve više usredotočeni na Križni put i ne uzimamo u obzir ishod muke. Štoviše, pastoral posljednjih stoljeća u pashalnom otajstvu nije povezivao pashalno Trodnevlje s Pedesetnicom, bez koje se Trodnevlje ne razumije, o čemu svjedoče Djela apostolska. To jedinstvo otajstva postiže se osobito sakramentom krštenja, u kojem po Duhu Svetom postajemo dionici mrtvog i uskrslog Krista.

Nismo sačuvali jedinstvo pashalnog otajstva pa smo se zaustavili na smrti.

Lako možemo biti poput dvojice učenika na putu u Emaus.

Obojica su potpuno uronjeni u smrt, raspeće, neuspjeh i u gorko razočaranje nakon tolike nade.

Mi kršćani, naprotiv, započinjemo život s uskrsnućem, pa se zato možemo na ispravan način suočiti s patnjom i smrću.

I to zato „da upoznam njega i snagu uskrsnuća njegova i zajedništvo u patnjama njegovim, ne bih li kako, suobličen smrti njegovoj, prispio k uskrsnuću od mrtvih“ (Fil 3,10-11).

Pavao započinje sa snagom uskrsnuća, a to je novost života u kojoj se krštenik nalazi.

„Kao što Krist slavom Očevom bî uskrišen od mrtvih, i mi tako hodimo u novosti života“ (Rim 6,4).

Potom Pavao kaže da sudjeluje u Kristovim patnjama, postajući suobličen smrti njegovoj. A upravo je to temeljno iskustvo života krštenika.

Iz tog iskustva rađa se krštena osoba.

To je način suočavanja s boli, bolešću, pretrpljenim nepravdama i svim zloćama, a na kraju i sa samom smrću, jer smo tako došli do uskrsnuća, do Božjeg života – sinovskog života.

„Ako smo doista s njime srasli po sličnosti smrti njegovoj, očito ćemo srasti i po sličnosti njegovu uskrsnuću. Ovo znamo: naš je stari čovjek zajedno s njim raspet“ (Rim 6,5-6).

To što smo s Kristom proživjeli njegovu muku i smrt omogućuje nam da živimo na način da upravo krsno uskrsnuće postane jamstvo konačnog uskrsnuća na koncu vremenâ.

Naime, sam Pavao to živi kao svoj pravi identitet: „S Kristom sam razapet. Živim, ali ne više ja, nego živi u meni Krist“ (Gal 2,19-20).

Današnji odlomak govori upravo o toj istini našeg postojanja: „Ta umrijeste i život je vaš skriven s Kristom u Bogu! Kad se pojavi Krist, život vaš, tada ćete se i vi s njime pojaviti u slavi“ (Kol 3,3-4).

Budući da je Krist naš život, možemo živjeti bol, patnju, zlo pa i samu smrt, jer već živimo kao uskrsli, s Kristovim životom, koji je jamstvo definitivnog prebivanja u uskrslom Kristu u novim nebesima i na novoj zemlji.

 

SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije

 

POLSKI

Również w tę Niedzielę Wielkanocną zatrzymamy się nad drugim czytaniem.

Pierwszy werset Listu do Kolosan można przetłumaczyć następująco: “Jeśli więc rzeczywiście pozwolicie się wskrzesić z Chrystusem, szukajcie tego, co w górze, gdzie ostatecznie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga” (Kol 3,1).

Jest to kwestia zobaczenia, czy naprawdę pozwoliliśmy się wskrzesić wraz z Chrystusem, ponieważ istnieje wielkie ryzyko, które już Paweł zauważył: mianowicie myślimy, że zmartwychwstaliśmy wraz z Chrystusem do nowego życia, gdy w rzeczywistości nadal żyjemy jak stary człowiek, który wierzy, że żyje pewnymi duchowymi rzeczywistościami, przyjmując jedynie postawy religijne. W każdym razie, te rzeczy są tylko pozorne.

Należy zatem zweryfikować, czy nasz umysł jest naprawdę zainteresowany wypełnieniem wszystkiego w Chrystusie poprzez karmienie się życiem Królestwa.

Dla chrześcijanina nie ma dualizmu między niebem a ziemią, ale jest to kwestia tego, czy żyjemy według Ducha Świętego, czy po prostu według ciała.

“ Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha – do tego, czego chce Duch” (Rz 8,5).

“Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć” (Rz 8:13).

“Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (Ga 5,25).

“Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem” (J 6,63).

Oznacza to, że jest to kwestia życia tym, czym staliśmy się w chrzcie, kiedy również nasze ciało stało się świątynią Ducha Świętego (por. 1 Kor 6,19).

I że rzeczywiście we wszystkim, czym jesteśmy, jesteśmy jako ciało Chrystusa (por. 1 Kor 12,27).

Dlatego Paweł mówi, że gdybyśmy naprawdę zmartwychwstali z Chrystusem, ta przynależność do życia, które daje nam Duch Święty, byłaby widoczna.

A zatem, “jeśli zmartwychwstaliśmy z Chrystusem”, jesteśmy ugruntowani w Jego zmartwychwstaniu i naprawdę jesteśmy “w Nim”.

Jesteśmy w Nim, w domu, w Królestwie.

Naszą ojczyzną jest Królestwo. Naprawdę jesteśmy “współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Ef 2,19).

To ciekawe, że Paweł zaczyna od zmartwychwstania, a następnie mówi o śmierci.

Dla nas, chrześcijan, pierwszą rzeczywistością jest zmartwychwstanie, ponieważ w chrzcie umarliśmy, a śmierci nie pamiętamy.

Ale ponieważ nie umarliśmy sami, ale zjednoczeni z Chrystusem, po pogrzebaniu z Nim budzimy się “w Chrystusie”, w zupełnie nowym życiu, zmartwychwstałym, to znaczy w życiu synowskim, w Synu Bożym.

“Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6,4).

A ta nowość polega na tym, że jesteśmy dziećmi Bożymi i uczestnicząc w zmartwychwstaniu Chrystusa, doświadczamy chwały Boga Ojca, który sprawił, że przeszliśmy poza śmierć i czujemy się Jego ukochanymi dziećmi.

Ale jeśli przez tak długi czas nasze podejście duszpasterskie nie traktowało chrztu jako fundamentu wszystkiego, to znaczy jako naszego prawdziwego uczestnictwa w Passze Chrystusa, jest oczywiste, że zmartwychwstanie stało się rzeczywistością abstrakcyjną, coraz bardziej przesuwaną w kierunku utopi. Podczas gdy cierpienie i śmierć stały się coraz bardziej obecne, wręcz przytłaczające.

Dlatego chrześcijanie i niechrześcijanie są praktycznie w tej samej sytuacji: wszyscy patrzymy na śmierć i boimy się jej.

Z tego powodu coraz bardziej koncentrujemy się na drodze krzyżowej i nie zastanawiamy się nad skutkami męki. Rzeczywiście, w misterium paschalnym duszpasterstwo ostatnich wieków nie zachowało jedności Triduum Paschalnego z Pięćdziesiątnicą, bez której Triduum jest niezrozumiałe, jak świadczą Dzieje Apostolskie. Ale przede wszystkim ta jedność tajemnicy jest dostępna przez sakrament chrztu, dzięki któremu poprzez Ducha Świętego stajemy się uczestnikami Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał.

Misterium paschalne nie było utrzymywane w jedności i zatrzymaliśmy się na śmierci.

Z łatwością upodabniamy się do dwóch uczniów na drodze do Emaus. Są oni całkowicie zanurzeni w śmierci, ukrzyżowaniu, porażce i gorzkim rozczarowaniu po tak wielu nadziejach.

Natomiast my, chrześcijanie, zaczynamy życie od zmartwychwstania, abyśmy mogli stawić czoła cierpieniu i samej śmierci we właściwy sposób.

I to wszystko “przez poznanie Jego: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach – w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych” (Flp 3,10-11).

Oto Paweł zaczyna od mocy zmartwychwstania, która jest nowością życia, w jakiej znajduje się ochrzczona osoba.

“Jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca, tak i my możemy kroczyć w nowym życiu” (por. Rz 6,4), to znaczy w nowości życia.

Następnie Paweł mówi, że uczestniczy w cierpieniach Chrystusa, upodabniając się do Jego śmierci. I to jest właśnie fundamentalne doświadczenie życia osoby ochrzczonej.

Osoba ochrzczona rodzi się z tego doświadczenia.

Jest to sposób radzenia sobie z bólem, chorobą, niesprawiedliwością i wszelką niegodziwością, a ostatecznie z samą śmiercią, ponieważ to była droga, przez którą doszliśmy do zmartwychwstania, do życia Bożego – życia synowskiego.

“Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany” (Rz 6,5-6).

Doświadczenie przeżycia z Chrystusem Jego męki i śmierci, pozwala nam żyć w taki sposób, że właśnie zmartwychwstanie chrzcielne staje się gwarancją ostatecznego zmartwychwstania na końcu czasów.

W rzeczywistości sam Paweł doświadcza tego jako swojej prawdziwej tożsamości: “Razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 19-20).

Dzisiejszy fragment mówi dokładnie o tej prawdzie naszej egzystencji: ” Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale” (Kol 3, 3-4).

Właśnie dlatego, że Chrystus jest naszym życiem, możemy doświadczać bólu, cierpienia, zła i samej śmierci, ponieważ przeżywamy je już jako zmartwychwstali, z życiem Chrystusa, które jest gwarancją ostatecznego zamieszkania w zmartwychwstałym Chrystusie w nowych niebiosach i nowej ziemi.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej