Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych

[SEMI] IV DOMENICA DI PASQUA (Anno B) 2

ITALIANO

La fonte della nostra esistenza è l’amore di Dio, che è Padre.

“Vedete quale grande amore ci ha dato il Padre per essere chiamati figli di Dio, e lo siamo realmente!” (1Gv 3,1).

In virtù dell’amore di Dio Padre noi siamo figli, dunque è l’amore che ci ha generati che viene identificato come l’amore del Padre.

Il Padre viene riconosciuto dall’amore e per amore.

Il DNA del Figlio è l’amore del Padre, è il Figlio che manifesta il Padre.

“Chi ha visto me ha visto il Padre” (Gv 14,9).

Ma come il Figlio manifesta il Padre?

Solo con amore, per amore e nell’amore.

“Come il Padre ha amato me, anche io ho amato voi. Rimanete nel mio amore” (Gv 15,9).

Rimanere nel suo amore vuol dire amare gli altri, far passare attraverso la propria umanità l’amore con il quale sei amato: “Come io ho amato voi, così amatevi anche voi gli uni gli altri” (Gv 13,34).

L’amore non è un’opera nostra, ma è un’arte di trasmissione.

Chi non ha esperienza di essere amato non conosce il Dio vero, il Padre del Signore nostro Gesù Cristo, nostro fratello (cf Gv 20,17).

Il Padre di Gesù Cristo è il nostro Padre, e il suo Dio è il nostro Dio.

Per la nostra vita è di grande importanza che lui dica: “Salgo al Padre mio e Padre vostro, Dio mio e Dio vostro” (Gv 20,17). Non dice prima Dio, ma Padre, e ciò indica che la via della conoscenza di Dio è la paternità vissuta dai figli. Dal Padre si constata Dio.

Ma, come testimonia la storia della nostra teologia e, di conseguenza, la nostra catechesi e pastorale, il processo al contrario è veramente fallimentare. Infatti, spiegare Dio e applicare questo al Padre, è astratto, non corrisponde al Dio vero.

Da Dio non si arriva all’esperienza del Padre. Altrimenti oggi non avremmo il processo di fuga dalle chiese a cui assistiamo. Infatti, le cose che abbiamo attribuito a Dio a partire dalla filosofia, se vengono applicate al Padre, portano a fuggire lontano da Lui. Non per niente si racconta che Freud, una volta che è entrato nella Chiesa di San Pietro in Vincoli a Roma, guardava la statua di Mosè di Michelangelo da dietro una colonna, perché gli incuteva tanta paura.

Come è possibile che il Padre, che ha tanto amato il mondo da dare il suo Figlio unigenito (cf Gv 3,16) ora ci faccia talmente paura da provocarci addirittura a fuggire lontano da lui?

Se Feuerbach, uno dei più grandi pensatori della modernità, arriva persino a suggerire che per essere salvi conviene stare il più lontano possibile da Dio, vuol dire che il Dio Padre misericordioso da alcuni secoli non è stato manifestato dalla nostra realtà.

È chiaro che tanti cristiani, con amore vero e autentico, lo hanno reso manifesto e ci sono tanti cristiani in tutto il mondo che silenziosamente testimoniano la vita come comunione dell’amore di Dio Padre.

Ma, sulla base della linea prevalente e più roboante, non è così facile scorgere il fluire della vita come comunione dei fratelli e delle sorelle perché amati da Dio Padre.

Non solo, ma applicando, a partire dal razionalismo metafisico, dalla teodicea, dalla teologia astratta i titoli propri a Dio Padre, abbiamo anche cominciato a proiettare su Dio Padre le nostre esperienze dei padri terreni, finendo così per minare tragicamente anche la paternità nell’umanità.

Oggi non si può pacificamente parlare della paternità, perché, sbagliando la via della conoscenza, cioè non scegliendo l’amore come via della conoscenza, abbiamo permesso una confusione fuorviante. Ed è chiaro che, con tutti i complessi di tipo psicologico verso i genitori, siamo rimasti infelici eredi in una tale confusione.

Invece è esattamente l’opposto.

“Per questo io piego le ginocchia davanti al Padre, dal quale ha origine ogni discendenza in cielo e sulla terra” (Ef 3,14-15). È il Dio Padre della misericordia il fondamento fondante di ogni generazione sulla terra. Infatti, dal trascurare l’amore come via della conoscenza, seguono due conseguenze assai tragiche che sono oggi davanti agli occhi di tutti come frutto della storia cristiana dell’Europa.

“Per questo il mondo non ci conosce: perché non ha conosciuto lui” (1Gv 3,1).

Il mondo non ha conosciuto il Figlio di Dio Padre come vero uomo e, di conseguenza, non si sa più chi è l’uomo se non è figlio. La confusione antropologica nella quale ci troviamo è forse anche frutto del nostro sbandamento. Per quante generazioni la conoscenza di Dio Padre – e dunque una chiara presa di coscienza di essere figli, pertanto sorelle e fratelli – non è stata un’esperienza fondante!

E siccome Dio Padre è anche un’autorità, ecco un’altra trappola.

Se non si ha l’esperienza del Padre come amore gratuito, come perdono e accoglienza, allora è aperta la porta a svariate patologie riguardo all’autorità e all’obbedienza. Basta pensare al figlio maggiore della parabola di Lc 15: “‘Ecco, io ti servo da tanti anni e non ho mai disobbedito a un tuo comando, e tu non mi hai mai dato un capretto per far festa con i miei amici. Ma ora che è tornato questo tuo figlio, il quale ha divorato le tue sostanze con le prostitute, per lui hai ammazzato il vitello grasso’. Gli rispose il padre: ‘Figlio, tu sei sempre con me e tutto ciò che è mio è tuo’” (Lc 15,29-31).

Ecco, un tale atteggiamento del figlio maggiore è fondato su di lui e sulle sue convinzioni, che possono essere anche religiose e altamente etiche, ma basate su una non conoscenza del Padre, e perciò neanche del fratello.

Infatti, il figlio maggiore si rivolge al padre definendo suo fratello “tuo figlio”. Dunque è perduto, perché non sa nemmeno chi è lui stesso. Lui pensa di sapere tutto, chi è, quanto è bravo, chi è il padre, come si comporta, come si comporta l’altro figlio, che non chiama mai fratello. Ma in realtà non conosce nulla, perché non ha una conoscenza esperienziale d’amore. Gli manca l’esperienza di essere generato da una relazione fondante, da un amore indistruttibile che è quello del Padre.

Essere figlio vuol dire partecipare come esistenza a tutto ciò che è del Padre e gioire dei gesti che il Padre fa per i tuoi fratelli.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ESPAÑOL

La fuente de nuestra existencia es el amor de Dios, que es Padre.

“Mirad qué gran amor nos ha dado el Padre, para que seamos llamados hijos de Dios, y verdaderamente lo somos” (1Jn 3,1).

En virtud del amor de Dios Padre somos hijos, de modo que es el amor que nos engendró el que se identifica como amor del Padre.

Al Padre se le reconoce por amor y a través del amor.

El ADN del Hijo es el amor del Padre, es el Hijo quien manifiesta al Padre.

“El que me ha visto a mí, ha visto al Padre” (Jn 14,9).

Pero, ¿cómo manifiesta el Hijo al Padre?

Sólo con amor, por amor y en el amor.

“Como el Padre me ha amado, así os he amado yo a vosotros. Permaneced en mi amor” (Jn 15,9).

Permanecer en su amor significa amar a los demás, transmitir a través de la propia humanidad el amor con el que uno es amado: “Como yo os he amado, amaos también los unos a los otros” (Jn 13,34).

El amor no es obra nuestra, sino un arte de transmisión.

Quien no experimenta ser amado no conoce al Dios verdadero, al Padre de nuestro Señor Jesucristo, nuestro hermano (cf. Jn 20,17).

El Padre de Jesucristo es nuestro Padre, y su Dios es nuestro Dios.

Es de gran importancia para nuestra vida que diga: “Subo a mi Padre y a vuestro Padre, a mi Dios y a vuestro Dios” (Jn 20,17). No dice primero Dios, sino Padre, y esto indica que el camino hacia el conocimiento de Dios es la paternidad vivida por los hijos. Desde el Padre se llega a conocer a Dios.

Pero, como atestigua la historia de nuestra teología y, en consecuencia, de nuestra catequesis y pastoral, el proceso, por el contrario, es verdaderamente infructuoso. En efecto, explicar a Dios y aplicar esto al Padre es abstracto, no corresponde al Dios verdadero.

Desde Dios no llegamos a la experiencia del Padre. De lo contrario, no tendríamos el proceso de huida de las Iglesias al que asistimos hoy. De hecho, las cosas que hemos atribuido a Dios desde la filosofía, si se aplican al Padre, conducen a una huida de Él. No en vano se dice que Freud, una vez que entró en la iglesia de San Pietro in Vincoli de Roma, miró la estatua de Moisés de Miguel Ángel desde detrás de una columna, porque le infundía mucho miedo.

¿Cómo es posible que el Padre, que amó tanto al mundo que dio a su Hijo único (cf. Jn 3,16), nos asuste ahora tanto que incluso huyamos de él?

Si Feuerbach, uno de los más grandes pensadores de la modernidad, llega incluso a sugerir que para salvarse es mejor mantenerse lo más lejos posible de Dios, significa que el Dios Padre misericordioso no se manifiesta en nuestra realidad desde hace algunos siglos.

Es evidente que muchos cristianos, con verdadero y auténtico amor, lo han manifestado y hay muchos cristianos en todo el mundo que silenciosamente dan testimonio de la vida como comunión del amor de Dios Padre.

Pero basándonos en la línea imperante y más rimbombante, no es tan fácil ver el fluir de la vida como una comunión de hermanos y hermanas porque son amados por Dios Padre.

No sólo eso, sino que al aplicar desde el racionalismo metafísico, desde la teodicea, desde la teología abstracta los títulos precisamente a Dios a Dios Padre, también hemos empezado a proyectar sobre Dios Padre nuestras experiencias de padres terrenales, con lo que trágicamente acabamos socavando incluso la paternidad en la humanidad.

Hoy no podemos hablar tranquilamente de paternidad, porque, al no elegir el amor como vía de conocimiento, hemos permitido una confusión engañosa. Y está claro que, con todos los complejos psicológicos hacia los padres, hemos quedado como infelices herederos en tal confusión.

En cambio, es exactamente lo contrario.

“Por eso doblo mis rodillas ante el Padre, de quien procede toda la descendencia en el cielo y en la tierra” (Ef 3,14-15). Es Dios Padre de misericordia, que es el fundamento de toda generación en la tierra. En efecto, del descuido del amor como camino hacia el conocimiento, se siguen dos consecuencias muy trágicas que están hoy ante los ojos de todos como fruto de la historia cristiana de Europa.

“Por eso el mundo no nos conoce: porque no ha llegado a conocerle” (1Jn 3,1).

El mundo no ha llegado a conocer al Hijo de Dios Padre como verdadero hombre y, en consecuencia, ya no sabemos quién es el hombre si no es hijo. La confusión antropológica en la que nos encontramos es quizá también el resultado de nuestra desorientación. Durante cuántas generaciones el conocimiento de Dios Padre -y, por tanto, la clara conciencia de ser hijos y, por tanto, hermanas y hermanos- no ha sido una experiencia fundante.

Y puesto que Dios Padre es también una autoridad, he aquí otra trampa.

Si no se tiene la experiencia del Padre como amor gratuito, como perdón y acogida, entonces se abre la puerta a diversas patologías en relación con la autoridad y la obediencia. Basta pensar en el hijo mayor de la parábola de Lucas 15: “Mira que te he servido durante muchos años y nunca he desobedecido una orden tuya, y nunca me has dado un cabrito para que lo festeje con mis amigos. Pero ahora que ha vuelto este hijo tuyo, que ha devorado tus bienes con prostitutas, por él has matado el becerro gordo’. Su padre le respondió: ‘Hijo, tú estás siempre conmigo y todo lo mío es tuyo'” (Lc 15, 29-31).

Aquí, esa actitud del hijo mayor se basa en él y en sus convicciones, que pueden ser incluso religiosas y muy éticas, pero basadas en un desconocimiento del Padre y, por tanto, ni siquiera de su hermano.

De hecho, el hijo mayor se dirige a su padre llamando a su hermano “tu hijo”. Así que está perdido, porque ni siquiera sabe quién es. Cree que lo sabe todo, quién es, lo bueno que es, quién es su padre, cómo se comporta, cómo se comporta el otro hijo, al que nunca llama hermano. Pero en realidad no sabe nada, porque no tiene conocimiento experiencial del amor. Le falta la experiencia de ser generado por una relación fundante, por un amor indestructible, que es el del Padre.

Ser hijo es participar como existencia en todo lo que es del Padre y alegrarte de las obras que el Padre hace por tus hermanos.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Vir našega obstoja je ljubezen Boga, ki je Oče.

»Poglejte, kakšno ljubezen nam je podaril Oče: Božji otroci se imenujemo in to tudi smo« (1 Jn 3,1).

Na podlagi ljubezni Boga Očeta smo otroci. Torej nas je rodila ljubezen, ki je Očetova ljubezen.

Očeta prepoznamo po ljubezni in z ljubeznijo.

DNK Sina je Očetova ljubezen. Sin je tisti, ki razodeva Očeta.

»Kdor je videl mene, je videl Očeta« (Jn 14,9).

Vendar, kako Sin razodene Očeta?

Samo z ljubeznijo, iz ljubezni in v ljubezni.

»Kakor je Oče mene ljubil, sem tudi jaz vas ljubil. Ostanite v moji ljubezni!« (Jn 15,9).

Ostati v njegovi ljubezni pomeni ljubiti druge, prosevati skozi svojo človeškost ljubezen, s katero smo ljubljeni: »Kakor sem vas jaz ljubil, tako se tudi vi ljubite med seboj!« (Jn 13,34).

Ljubezen ni naše dejanje, ampak je umetnost prenašanja.

Kdor nima izkušnje, da je ljubljen, ne pozna pravega Boga, Očeta našega Gospoda Jezusa Kristusa, našega brata (prim. Jn 20,17).

Oče Jezusa Kristusa je naš Oče, in njegov Bog je naš Bog.

Za naše življenje so velikega pomena njegove besede: »Odhajam gor k svojemu Očetu in vašemu Očetu, k svojemu Bogu in vašemu Bogu« (Jn 20,17). Ne reče najprej Bog, ampak Oče. To pomeni, da je pot našega spoznavanja Boga očetovstvo, ki ga doživljajo otroci. Ko spoznamo Očeta, poznamo Boga.

Zgodovina naše teologije ter posledično naše kateheze in pastorale pa nam pričuje, da je obraten proces zares neuspešen. Razložiti Boga in to pripisati Očetu, je abstraktno in ne ustreza resničnemu Bogu.

Od Boga ne pridemo do izkušnje Očeta. Drugače danes ne bi bili priče procesu bega iz cerkva. Stvari, ki smo jih pripisali Bogu, izhajajoč iz filozofije, in jih prenesli na Očeta, dejansko vodijo v beg od Njega. Ne pripoveduje se zaman, da je Freud, ko je vstopil v cerkev sv. Petra v vezeh v Rimu, Michelangelov kip Mojzesa gledal od daleč, izza stebra, ker mu je vzbujal tak strah.

Kako je mogoče, da nam Oče, ki je tako ljubil svet, da je dal svojega edinorojenega Sina (prim. Jn 3,16), zdaj prebuja tolikšen strah, da celo bežimo od njega?

Če gre Feuerbach, eden največjih mislecev moderne dobe, celo tako daleč, da svetuje, da je za to, da bi bili rešeni, bolje biti čim dlje od Boga, pomeni, da že nekaj stoletij ne razodevamo usmiljenega Boga Očeta.

Jasno je, da so ga mnogi kristjani z resnično in pristno vero razodeli in da je veliko kristjanov po vsem svetu, ki tiho pričujejo o življenju kot občestvu ljubezni Boga Očeta.

Toda na podlagi prevladujoče in najglasnejše smeri ni tako lahko videti tok življenja kot občestvo bratov in sester, ki so ljubljeni od Boga Očeta.

Ne samo, ampak smo iz metafizičnega racionalizma, teodiceje in abstraktne teologije nazive za Boga prenesli na Boga Očeta ter tako začeli na Boga Očeta projicirati tudi svoje izkušnje zemeljskih očetov. Tako smo končali tudi v tragičnem spodkopavanju očetovstva v človeštvu.

Danes ne moremo mirno govoriti o očetovstvu, saj smo s tem, da smo zgrešili pot spoznavanja, ker nismo izbrali poti ljubezni, dopustili zavajajočo zmedo. In je jasno, da smo z vsemi psihološkimi kompleksi do staršev ostali nesrečni dediči v tej zmešnjavi.

Dejansko pa je ravno obratno.

»Zato upogibam svoja kolena pred Očetom, po katerem se imenuje vsakršno očetovstvo v nebesih in na zemlji« (Ef 3,14-15). Bog Oče usmiljenja je temelj vsakega rojevanja na zemlji. Zanemarjanje ljubezni kot poti spoznavanja ima dejansko dve zelo tragični posledici, ki sta danes pred očmi vseh kot sad krščanske zgodovine Evrope.

»Svet nas zato ne spoznava, ker ni spoznal njega« (1 Jn 3,1).

Svet ni spoznal Sina Boga Očeta kor pravega človeka, zato se tudi ne ve, kdo je človek, če ta ni sin. Antropološka zmeda, v kateri smo se znašli, je morda sad tudi naše zgrešene smeri.

Koliko generacij ni imelo temeljne izkušnje Boga Očeta – in zato tudi ne temeljne izkušnje, da so otroci, torej sestre in bratje!

Ker pa je Bog Oče tudi avtoriteta, je tu še ena past.

Če nimamo izkušnje Očeta kot zastonjske ljubezni, odpuščanja in sprejemanja, potem so vrata odprta različnim patologijam glede avtoritete in pokorščine. Dovolj je pomisliti na starejšega sina iz prilike v 15. poglavju Lukovega evangelija: »›Glej, toliko let ti služim in nikoli nisem prestopil tvojega ukaza, pa mi nisi še nikoli dal kozliča, da bi se poveselil s svojimi prijatelji. Ko pa je prišel ta tvoj sin, ki je z vlačugami uničil tvoje premoženje, si mu zaklal pitano tele.‹ On pa je rekel: ›Otrok, ti si vedno pri meni in vse, kar je moje, je tvoje‹« (Lk 15,29-31).

Taka drža starejšega sina sloni na njem in na njegovih prepričanjih, ki so lahko tudi religiozna in visoko etična, vendar ne temeljijo na poznavanju Očeta in zato tudi ne brata.

Ko namreč starejši sin nagovori očeta, svojega brata imenuje »tvoj sin«.

Torej je izgubljen, saj ne ve niti kdo je on sam. Misli, da ve vse; misli, da ve, kdo je in kako je priden; kdo je oče, kako se obnaša, kako se obnaša drugi sin, ki ga nikoli ne imenuje brat. Dejansko pa ne pozna ničesar, ker nima izkustvenega spoznanja v ljubezni. Manjka mu izkušnja, da je bil rojen iz temeljnega odnosa, iz neuničljive ljubezni, ki je Očetova ljubezen.

Biti sin pomeni biti del vsega, kar je Očetovo in se veseliti vsega, kar Oče stori za tvoje brate.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsak petek.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Izvor našeg postojanja je ljubav Boga, koji je Otac.

„Gledajte koliku nam je ljubav darovao Otac: djeca se Božja zovemo, i jesmo“ (1Iv 3,1).

Na temelju ljubavi Boga Oca mi smo djeca. Dakle, rodila nas je ljubav koja je Očeva ljubav.

Oca prepoznajemo po ljubavi i s ljubavlju.

Sinov DNK je Očeva ljubav. Sin je onaj koji očituje Oca.

„Tko je vidio mene, vidio je i Oca“ (Iv 14,9).

Ali, kako Sin očituje Oca?

Samo s ljubavlju, iz ljubavi i u ljubavi.

„Kao što je Otac ljubio mene tako sam i ja ljubio vas; ostanite u mojoj ljubavi“ (Iv 15,9).

Ostati u njegovoj ljubavi znači ljubiti druge, provesti kroz naše čovještvo ljubav s kojom smo ljubljeni: „Kao što sam ja ljubio vas tako i vi ljubite jedni druge“ (Iv 13,34).

Ljubav nije naš djelo, nego umijeće prenošenja.

Tko nema iskustvo da je ljubljen, ne poznaje pravoga Boga, Oca Gospodina našega Isusa Krista, našega brata (usp. Iv 20,17).

Otac Isusa Krista naš je Otac, a njegov Bog je naš Bog.

Njegove su riječi od velike važnosti za naše živote: „Uzlazim Ocu svomu i Ocu vašemu, Bogu svomu i Bogu vašemu“ (Iv 20,17). Ne kaže najprije Bog, nego Otac. To znači da je put naše spoznaje Boga očinstvo koje doživljavaju djeca. Kad upoznamo Oca poznajemo Boga.

Povijest naše teologije, a posljedično i naše kateheze i pastorala, pokazuje nam da je obratni proces doista neuspješan. Naime, razložiti Boga i to pripisati Ocu apstraktno je i ne odgovara pravom Bogu.

Od Boga ne dolazimo do iskustva Oca. Inače danas ne bismo svjedočili procesu bijega iz crkava. Naime, stvari što smo ih pripisali Bogu počevši od filozofije, a koje smo prenijeli na Oca, zapravo vode u bijeg od Njega. Ne priča se tek tako da je Freud, nakon što je ušao u crkvu Svetog Petra u okovima u Rimu, Michelangelov kip Mojsija promatrao izdaleka, iza  stupa, jer mu je ulijevao veliki strah.

Kako je moguće da nam Otac, koji je tako ljubio svijet da je dao svoga Sina Jedinorođenca (usp. Iv 3,16), sada ulijeva toliki strah da čak bježimo od njega?

Ako Feuerbach, jedan od najvećih mislilaca modernog doba, čak ide toliko daleko da savjetuje kako je, za spasiti se, bolje biti što dalje od Boga, to znači da već nekoliko stoljeća nismo očitovali milosrdnog Boga Oca.

Jasno je da su ga mnogi kršćani, s pravom i izvornom ljubavlju, očitovali i da ima toliko kršćana diljem svijeta koji šutke svjedoče o životu kao zajedništvu ljubavi Boga Oca.

Ali na temelju prevladavajuće i najbučnije struje, nije tako lako vidjeti tijek života kao zajedništvo braće i sestara koje ljubi Bog Otac.

Ne samo to, nego smo iz metafizičkog racionalizma, teodiceje i apstraktne teologije nazive za Boga prenijeli na Boga Oca i tako svoja iskustva zemaljskih očeva počeli projicirati i na Boga Oca. Tako smo završili u tragičnom podrivanju očinstva u čovještvu.

Danas ne možemo mirno govoriti o očinstvu, jer smo, promašivši put spoznaje, to jest ne odabirući ljubav kao put spoznaje, dopustili zavaravajuću zbrku. I jasno je da smo, uz sve psihološke komplekse prema roditeljima, ostali nesretni baštinici u takvoj zbrci.

Zapravo je baš suprotno.

„Zato prigibam koljena pred Ocem, od koga ime svakom očinstvu na nebu i na zemlji“ (Ef 3,14-15). Bog Otac milosrđa temelj je svakog rađanja na zemlji. Naime, zanemarivanje ljubavi kao puta spoznaje, ima dvije vrlo tragične posljedice, koje su danas svima pred očima kao plod kršćanske povijesti Europe.

„A svijet nas ne poznaje zato što ne poznaje njega“ (1Iv 3,1).

Svijet nije upoznao Sina Boga Oca kao pravog čovjeka, pa ne zna više tko je čovjek ako nije sin. Antropološka zbrka u kojoj smo se našli može također biti rezultat našeg pogrešnog usmjerenja. Koliko naraštaja nije imalo temeljno iskustvo Boga Oca – prema tome ni temeljno iskustvo da su djeca, odnosno sestre i braća!

A budući da je Bog Otac također autoritet, postoji još jedna zamka.

Ako Oca ne doživljavamo kao besplatnu ljubav, praštanje i prihvaćanje, onda su otvorena vrata raznim patologijama glede autoriteta i poslušnosti. Dovoljno se prisjetiti starijeg sina iz prispodobe u 15. poglavlju Lukinog evanđelja: „‘Evo, toliko ti godina služim i nikada ne prestupih tvoju zapovijed, a nikad mi ni jareta nisi dao da se s prijateljima proveselim. A kada dođe ovaj sin tvoj koji s bludnicama proždrije tvoje imanje, ti mu zakla ugojeno tele.’ Nato će mu otac: ‘Sinko, ti si uvijek sa mnom i sve moje – tvoje je’“ (Lk 15,29-31).

Takav stav starijeg sina oslanja se na njega i na njegova uvjerenja, koja mogu biti religiozna i visoko etična, ali se ne temelje na poznavanju Oca, pa tako ni brata.

Kad se stariji sin obraća ocu, onda svoga brata naziva „sin tvoj“. Dakle, izgubljen je, jer ne zna ni tko je on sam. Misli da sve zna; misli da zna tko je i koliko je vrijedan; tko je otac, kako se ponaša, kako se ponaša drugi sin, kojeg nikada ne naziva bratom. On zapravo ne zna ništa jer nema iskustvenu spoznaju u ljubavi. Nedostaje mu iskustvo da je rođen iz temeljnog odnosa, iz neuništive ljubavi koja je Očeva ljubav.

Biti sin znači biti dio svega što je Očevo i radovati se svemu što Otac čini za tvoju braću.

 

SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije

 

POLSKI

Źródłem naszego istnienia jest miłość Boga, który jest Ojcem.

“Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1J 3,1).

Na mocy miłości Boga Ojca jesteśmy dziećmi, więc to miłość, która nas zrodziła, jest utożsamiana z miłością Ojca.

Ojciec jest rozpoznawany przez miłość i dzięki miłości.

Kod genetyczny – DNA Syna jest miłością Ojca, to Syn objawia Ojca.

“Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14, 9).

Ale w jaki sposób Syn objawia Ojca?

Tylko z miłością, przez miłość i w miłości.

“Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!” (J 15, 9).

Trwanie w Jego miłości oznacza kochanie innych, przekazywanie poprzez własne człowieczeństwo miłości, którą sam jesteś kochany: “abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem” (J 13, 34).

Miłość nie jest naszym własnym dziełem, ale jest sztuką przekazywania.

Kto nie ma doświadcza bycia kochanym, nie zna prawdziwego Boga, Ojca naszego Pana Jezusa Chrystusa, naszego brata (por. J 20, 17).

Ojciec Jezusa Chrystusa jest naszym Ojcem, a Jego Bóg jest naszym Bogiem.

To bardzo ważne dla naszego życia, że On mówi: “Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego” (J 20, 17). Nie mówi najpierw Bóg, ale Ojciec, a to wskazuje, że drogą do poznania Boga jest ojcostwo doświadczane przez dzieci. Poprzez Ojca potwierdza się Boga.

Ale, jak świadczy historia naszej teologii, a w konsekwencji naszej katechezy i pracy duszpasterskiej, proces ten jest prawdziwym bankructwem. W rzeczywistości wyjaśnianie Boga i stosowanie tego do Ojca jest abstrakcyjne, nie odpowiada prawdziwemu Bogu.

Od Boga nie dochodzimy do doświadczenia Ojca. W przeciwnym razie nie mielibyśmy do czynienia z procesem ucieczki z kościołów, którego jesteśmy dziś świadkami. W rzeczywistości rzeczy, które przypisujemy Bogu, poczynając od filozofii, jeśli zastosujemy je do Ojca, doprowadzą nas do ucieczki od Niego. Nie bez powodu mówi się, że Freud, gdy wszedł do kościoła San Pietro in Vincoli w Rzymie, spoglądał na posąg Mojżesza Michała Anioła zza kolumny, ponieważ wzbudzał w nim taki strach.

Jak to możliwe, że Ojciec, który tak umiłował świat, że dał swojego jedynego Syna (por. J 3,16), teraz tak bardzo nas przeraża, że prowokuje nas nawet do dalekiej ucieczki od Niego?

Jeśli Feuerbach, jeden z największych myślicieli nowoczesności, posuwa się nawet do sugestii, że aby być zbawionym, lepiej trzymać się jak najdalej od Boga, oznacza to, że miłosierny Bóg Ojciec nie objawił się w naszej rzeczywistości od kilku stuleci.

Oczywiste jest, że wielu chrześcijan, z prawdziwą i autentyczną miłością, Go objawiło i jest wielu chrześcijan na całym świecie, którzy w milczeniu świadczą o życiu jako komunii miłości Boga Ojca.

Opierając się jednak na dominującej i najbardziej pompatycznej linii nie jest łatwo postrzegać przepływ życia jako wspólnotę braci i sióstr, ponieważ są oni kochani przez Boga Ojca.

Nie tylko to, ale stosując tytuły Boga z metafizycznego racjonalizmu, z teodycei, z abstrakcyjnej teologii, do Boga Ojca,  zaczęliśmy również rzutować na Boga Ojca nasze doświadczenia ziemskich ojców, co tragicznie kończy się podważaniem nawet ojcostwa w ludzkości.

Dziś nie możemy spokojnie mówić o ojcostwie, ponieważ nie wybierając miłości jako ścieżki poznania, dopuściliśmy do mylącego zamieszania. I jasne jest, że ze wszystkimi psychologicznymi kompleksami wobec rodziców pozostaliśmy nieszczęśliwymi spadkobiercami tego zamieszania.

Zamiast tego jest dokładnie odwrotnie.

“Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi” (Ef 3, 14-15). To Bóg, Ojciec miłosierdzia, jest fundamentem każdego pokolenia na ziemi.

W rezultacie, z zaniedbania miłości jako drogi do wiedzy, wynikają dwie bardzo tragiczne konsekwencje, które dziś stają przed oczami wszystkich jako owoc chrześcijańskiej historii Europy.

“Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego” (1 J 3, 1).

Świat nie poznał Syna Boga Ojca jako prawdziwego człowieka i w rezultacie nie wiemy już, kim jest człowiek, jeśli nie jest synem. Antropologiczne zamieszanie, w którym się znajdujemy, jest być może również wynikiem naszej dezorientacji. Dla ilu pokoleń poznanie Boga Ojca – a tym samym jasna świadomość bycia synami, a więc siostrami i braćmi – nie było fundamentalnym doświadczeniem!

A skoro Bóg Ojciec jest także autorytetem, to tu jest jeszcze jedna pułapka. Jeśli ktoś nie ma doświadczenia Ojca jako bezinteresownej miłości, jako przebaczenia i akceptacji, wtedy drzwi są otwarte dla różnych patologii dotyczących autorytetu i posłuszeństwa. Wystarczy pomyśleć o najstarszym synu z przypowieści Łukasza , rozdział 15: “Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: “Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy” (Łk 15, 29-31).

Taka postawa najstarszego syna opiera się na nim samym i jego przekonaniach, które mogą być również religijne i wysoce etyczne, ale oparte na nieznajomości Ojca, a zatem także i swojego brata.

W rzeczywistości najstarszy syn zwraca się do ojca i nazywa brata “twoim synem”. Jest więc zagubiony, ponieważ nawet nie wie, kim jest. Myśli, że wie wszystko, kim jest, jak jest dobry, kim jest ojciec, jak się zachowuje, jak zachowuje się drugi syn, którego nigdy nie nazywa bratem. Ale w rzeczywistości nie wie nic, ponieważ nie ma doświadczalnej wiedzy o miłości. Brakuje mu doświadczenia bycia zrodzonym przez fundamentalną relację, przez niezniszczalną miłość, którą jest miłość Ojca.

Bycie synem oznacza uczestniczenie jako byt we wszystkim, co należy do Ojca i radowanie się z czynów, które Ojciec czyni dla braci.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej