Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] NOSTRO SIGNORE GESÙ CRISTO RE DELL'UNIVERSO (Anno A) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2023/11/112-003-2012-Collegio-San-Lorenzo-da-Brindisi-Roma-Italia-Pantocratore-2-400x400.jpg "[SEMI] NOSTRO SIGNORE GESÙ CRISTO RE DELL'UNIVERSO (Anno A) 2")
Il brano della seconda lettura della Solennità di Cristo, Re dell’universo, è tratto dalla prima Lettera ai Corinzi.
La prima cosa che Paolo dice è che Cristo è risorto dai morti.
Paolo afferma così il punto cardine della fede delle origini.
Anche se è ovvio che nel cuore delle prime comunità cristiane c’era Cristo in persona, bisogna pur dire che la cristologia di Paolo è molto teocentrica.
Cosa vuol dire questo?
Che Cristo ha compiuto la missione che Dio Padre gli ha consegnato, perciò il suo orientamento è al Padre, e dal Padre Lui riceve il disegno da compiere secondo la sua volontà e a Lui consegna sé stesso con tutto ciò che è la sua opera.
Per questo anche la risurrezione dalla morte non è un’opera di Cristo da solo.
Paolo dice tantissime volte nelle sue Lettere che è il Padre che ha risuscitato Cristo dai morti.
Negli Atti degli Apostoli c’è una lunga serie di esempi in cui gli apostoli affermano che è Dio che ha risuscitato Cristo: non si tratta di una realtà individuale di Cristo, della sua vita e della sua opera. Era mandato.
“Da me, io non posso fare nulla. Giudico secondo quello che ascolto e il mio giudizio è giusto, perché non cerco la mia volontà, ma la volontà di colui che mi ha mandato” (Gv 5,30).
Il giudizio, cioè vedere bene secondo la verità, dipende dal fatto di non essere attaccati alla propria volontà con la propria ragione e neanche a quella degli altri, ma accogliere nella propria volontà il contenuto della volontà del Padre. La volontà si riempie allora del contenuto della volontà del Padre.
E questo viene accolto come cibo, come nutrimento, come ciò che dà forza per vivere, perché la volontà del Padre, come dice Basilio il Grande, è l’Amore.
“Il mio cibo è fare la volontà di colui che mi ha mandato e compiere la sua opera” (Gv 4,34).
Cristo non sta compiendo una sua opera personale, che lui ha ideato e deciso di realizzare. No, è l’opera del Padre, che Lui ha semplicemente accolto e in questo modo diventa anche assolutamente sua.
Questa volontà del Padre è un comando che è la vita eterna: “E io so che il suo comandamento è vita eterna” (Gv 12,50).
Il comandamento è quello di dare la vita. “Nessuno me la toglie: io la do da me stesso” (Gv 10,18).
E proprio perché è un dono libero, la vita gli viene ridonata. Lo dice nello stesso versetto.
Allora tra il Padre e il Figlio tutto è vissuto nell’Amore.
“Il Padre ama il Figlio e gli ha dato in mano ogni cosa” (Gv 3,35).
“Bisogna che il mondo sappia che io amo il Padre, e come il Padre mi ha comandato, così io agisco” (Gv 14,31).
Allora, la via della vita è l’Amore.
Infatti, è solo donando la vita che si può passare dalla mortalità alla vita, zoē, quella di Dio (cf Mc 8,35).
Il peccato ci ha separato dal soffio della vita e l’uomo è reso realmente mortale.
Dio disse: “Il mio spirito non resterà sempre nell’uomo” (Gen 6,3).
In Cristo Gesù ci viene dato lo Spirito Santo personalmente.
La vita del Dio Trino ci viene data nella persona dello Spirito Santo ed è questo stesso Spirito Santo che versa nei nostri cuori l’amore del Padre (cf Rm 5,5), in modo che siamo abilitati ad amare come amano i figli, nel Figlio di Dio, Gesù Cristo.
Siccome la vita del Figlio e del Padre è l’amore, per mezzo dello Spirito Santo, in Cristo Gesù, ci è donata la partecipazione a questo modo di vivere, a questa vita.
E l’Amore rimane (cf 1Cor 13,8).
Non solo, ma come dice Paolo, “E se lo Spirito di Dio, che ha risuscitato Gesù dai morti, abita in voi, colui che ha risuscitato Cristo dai morti darà la vita anche ai vostri corpi mortali per mezzo del suo Spirito che abita in voi” (Rm 8,11).
Allora, la verità del cristiano è essere abitato dallo Spirito Santo, che si manifesta nell’Amore.
L’Amore realizzato dal cristiano è il testimone infallibile che questa persona è abitata dallo Spirito Santo, cioè dalla vita di Dio.
La verità del cristiano è pertanto non avere paura per sé stesso, ma essere consegnato all’Amore, per Amore, nell’Amore. Ed è così che si rimane nascosti in Cristo.
Siamo nascosti in Cristo, con Cristo in Dio, nell’attesa della sua manifestazione.
Infatti, Paolo dice che il Risorto è la primizia di coloro che sono morti.
Cos’è la primizia?
Se leggiamo Dt 26 o Lv 23,10.17 vediamo che la primizia è la consegna che racchiude tutto il raccolto del campo, come gesto di consacrazione di tutto a Dio, perché tutto viene da Lui, tutto il raccolto è un dono che Lui ci fa.
Allora, la primizia esprime e racchiude in sé stessa la verità di tutto ciò che io raccolgo nel campo.
È interessante, perché se Cristo è la nostra primizia, Cristo dice che gli uomini sono dati a Lui dal Padre (cf Gv 6,39; Gv 17,2; Gv 17,9; Gv 17,24).
Perciò Cristo, come primizia dei morti, è colui che rivela il vero senso della verità di ogni uomo che lo accoglie, e che dunque è di Cristo.
Così, come la primizia del raccolto dei frutti include tutta la raccolta, allo stesso modo Cristo come primizia include tutti gli uomini.
È Lui veramente la nostra vita e noi siamo nascosti in Lui in attesa della manifestazione (cf Col 3,3-4).
Cristo è re dei morti e dei vivi. “Per questo infatti Cristo è morto ed è ritornato alla vita: per essere il Signore dei morti e dei vivi” (Rm 14,9).
Lui ha raggiunto i morti, consegnandosi nelle mani degli uomini, quando erano ancora i nemici di Dio.
Infatti, nella sua persona donata abbiamo la redenzione dalla morte e il dono della vita nuova.
“Se infatti, quand’eravamo nemici, siamo stati riconciliati con Dio per mezzo della morte del Figlio suo, molto più, ora che siamo riconciliati, saremo salvati mediante la sua vita” (Rm 5,10).
E la sua vita, alla quale noi partecipiamo, è il dono di sé.
Infatti, “Anche il Figlio dell’uomo non è venuto per farsi servire, ma per servire e dare la propria vita in riscatto per molti” (Mc 10,45).
La croce è il momento in cui viene attribuito a Cristo il titolo di re, perché questo è il trono dell’Agnello, e Dio Padre governa il mondo al modo dell’Agnello.
Quanti secoli ci vorranno perché ci liberiamo dalla sacralizzazione dell’impero e dal potere di questo mondo?
Poi abbiamo sacralizzato varie filosofie, scienze, economia, visioni politiche, ecc., – tutto ciò che in qualche modo ci giustificava, soprattutto i certi ambienti ecclesiali, a non indossare il grembiule e a lavorare con le mani, mossi dall’Amore.
Infatti, nel Regno del Padre, Cristo governa proprio secondo la natura del suo trono, cioè servendo.
“Beati quei servi che il padrone al suo ritorno troverà ancora svegli; in verità io vi dico, si stringerà le vesti ai fianchi, li farà mettere a tavola e passerà a servirli” (Lc 12,37).
Ecco il Cristo, re dell’universo!
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
El pasaje de la segunda lectura de la Solemnidad de Cristo, Rey del Universo, está tomado de la Primera Epístola a los Corintios.
Lo primero que dice Pablo es que Cristo ha resucitado de entre los muertos.
Pablo afirma así el punto central de la fe primitiva.
Aunque es obvio que en el corazón de las primeras comunidades cristianas estaba el propio Cristo, hay que decir que la cristología de Pablo es muy teocéntrica.
¿Qué quiere decir esto?
Que Cristo cumplió la misión que Dios Padre le encomendó, por tanto su orientación es hacia el Padre, y del Padre recibe el plan a cumplir según su voluntad y a él se entrega con todo lo que es su obra.
Por eso ni siquiera la resurrección de entre los muertos es obra sólo de Cristo.
Pablo dice muchas veces en sus Epístolas que es el Padre quien resucitó a Cristo de entre los muertos.
En los Hechos de los Apóstoles hay una larga serie de ejemplos en los que los Apóstoles afirman que es Dios quien resucitó a Cristo: no es una realidad individual de Cristo, de su vida y de su obra. Él fue enviado.
“Por mí no puedo hacer nada. Yo juzgo según lo que oigo, y mi juicio es recto, porque no busco mi voluntad, sino la voluntad del que me envió” (Jn 5,30).
El juicio, es decir, el ver rectamente según la verdad, depende de no apegarse a la propia voluntad con la propia razón, ni siquiera a la de los demás, sino aceptar el contenido de la voluntad del Padre en la propia voluntad. La voluntad se llena entonces del contenido de la voluntad del Padre.
Y esto se acepta como alimento, como nutrición, como aquello que da fuerza para vivir, porque la voluntad del Padre, como dice Basilio el Grande, es el Amor.
“Mi alimento es hacer la voluntad del que me ha enviado y realizar su obra” (Jn 4, 34).
Cristo no está haciendo su propia obra, que él concibió y decidió hacer. No, es la obra del Padre, que Él simplemente ha aceptado y, de este modo, también se convierte absolutamente en la suya.
Esta voluntad del Padre es un mandamiento que es vida eterna: “Y yo sé que su mandamiento es vida eterna” (Jn 12,50).
El mandamiento es dar la vida. “Nadie me la quita: yo la doy de mí mismo” (Jn 10,18).
Y precisamente porque es un don gratuito, se le devuelve la vida. Lo dice el mismo versículo.
Luego entre el Padre y el Hijo todo se vive en el Amor.
“El Padre ama al Hijo y se lo ha dado todo” (Jn 3,35).
“Que el mundo sepa que amo al Padre, y que como el Padre me ha mandado, así actúo yo” (Jn 14,31).
Así pues, el camino hacia la vida es el Amor.
En efecto, sólo dando la vida se puede pasar de la mortalidad a la vida, zoē, la de Dios (cf. Mc 8, 35).
El pecado nos ha separado del soplo de vida y el hombre se hace verdaderamente mortal.
Dios dijo: “Mi espíritu no permanecerá en el hombre para siempre” (Gn 6,3).
En Cristo Jesús se nos da personalmente el Espíritu Santo.
La vida del Dios Trino se nos da en la persona del Espíritu Santo, y es este mismo Espíritu Santo quien derrama el amor del Padre en nuestros corazones (cf. Rm 5,5), de modo que seamos capaces de amar como aman los hijos, en el Hijo de Dios, Jesucristo.
Puesto que la vida del Hijo y del Padre es amor, por el Espíritu Santo, en Cristo Jesús, se nos da participación en este modo de vida, en esta vida.
Y el Amor permanece (cf. 1 Co 13,8).
No sólo eso, sino que, como dice Pablo: “Y si el Espíritu de Dios, que resucitó a Jesús de entre los muertos, habita en vosotros, el que resucitó a Cristo de entre los muertos también dará vida a vuestros cuerpos mortales por medio de su Espíritu, que habita en vosotros” (Rom 8,11).
Así pues, la verdad del cristiano es estar habitado por el Espíritu Santo, que se manifiesta en el Amor.
El Amor realizado por el cristiano es el testimonio infalible de que esta persona está habitada por el Espíritu Santo, es decir, por la vida de Dios.
La verdad del cristiano es, pues, no temer por sí mismo, sino entregarse al Amor, por Amor, en el Amor. Y así es como se permanece oculto en Cristo.
Estamos escondidos en Cristo, con Cristo en Dios, esperando su manifestación.
De hecho, Pablo dice que el Resucitado es la primicia de los que han muerto.
¿Qué son las primicias?
Si leemos Dt 26 o Lv 23,10.17 vemos que las primicias son la entrega que encierra toda la cosecha del campo, como gesto de consagración de todo a Dios, porque todo viene de Él, toda la cosecha es un don que Él nos hace.
Así, la primicia expresa y encierra en sí la verdad de todo lo que cosecho en el campo.
Es interesante, porque si Cristo es nuestra primicia, Cristo dice que los hombres le son dados por el Padre (cf. Jn 6,39; Jn 17,2; Jn 17,9; Jn 17,24).
Por tanto, Cristo, como primicia de los muertos, es quien revela el verdadero sentido de la verdad de todo hombre que lo recibe y que, por tanto, es de Cristo.
Así, como la primicia de la cosecha de los frutos incluye a toda la cosecha, del mismo modo Cristo como primicia incluye a todos los hombres.
Él es verdaderamente nuestra vida y nosotros estamos escondidos en Él esperando la manifestación (cf. Col 3,3-4).
Cristo es Rey de los muertos y de los vivos. “Porque para esto murió Cristo y volvió a la vida: para ser Señor de muertos y vivos” (Rm 14,9).
Se unió a los muertos, entregándose en manos de los hombres, cuando éstos eran todavía enemigos de Dios.
En efecto, en su persona autoentregada tenemos la redención de la muerte y el don de la vida nueva.
“Porque si, siendo enemigos, fuimos reconciliados con Dios por la muerte de su Hijo, mucho más, estando reconciliados, seremos salvados por su vida” (Rm 5,10).
Y su vida, de la que participamos, es el don de sí mismo.
En efecto, “ni siquiera el Hijo del hombre ha venido a ser servido, sino a servir y a dar su vida en rescate por muchos” (Mc 10, 45).
La cruz es el momento en que Cristo recibe el título de rey, porque éste es el trono del Cordero, y Dios Padre gobierna el mundo a la manera del Cordero.
¿Cuántos siglos tardaremos en liberarnos de la sacralización del imperio y del poder de este mundo?
Entonces sacralizamos diversas filosofías, ciencias, economía, visiones políticas, etc., – todo lo que de alguna manera nos justificaba, especialmente en ciertos círculos eclesiásticos, a no llevar delantal y trabajar con las manos, movidos por el Amor.
Porque en el Reino del Padre, Cristo gobierna precisamente según la naturaleza de su trono, es decir, sirviendo.
“Bienaventurados aquellos siervos a quienes el señor, al volver, encuentre todavía despiertos; de cierto os digo que se ceñirá sus vestidos a las caderas, los sentará a la mesa y vendrá a servirles” (Lc 12, 37).
¡He aquí a Cristo, Rey del Universo!
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Drugo berilo današnje nedelje Kristusa, Kralja vesoljstva je vzeto iz Prvega pisma Korinčanom.
Pavel najprej pove, da je Kristus vstal od mrtvih.
S tem poudari ključno točko vere prvih kristjanov.
Čeprav je jasno, da je v središču prvih krščanskih skupnosti Kristusova oseba, je vendarle treba reči, da je Pavlova kristologija zelo teocentrična.
Kaj to pomeni?
Pomeni, da je Kristus izpolnil poslanstvo, ki mu ga je izročil Bog Oče in je zato ves usmerjen k Očetu. Od Očeta prejme načrt, ki naj ga izpolni po njegovi volji in se ves preda Očetu, skupaj z vsem svojim delom.
Zato tudi vstajenje od mrtvih ni zgolj Kristusovo delo.
Pavel v svojih pismih velikokrat pove, da je Oče obudil Kristusa od mrtvih.
V Apostolskih delih je cela vrsta primerov, kjer apostoli potrjujejo, da je Bog tisti, ki je obudil Kristusa: ne gre za Kristusovo posamičnost, za njegovo življenje in njegovo delo. Bil je poslan.
»Jaz sam od sebe ne morem ničesar storiti: kakor slišim, sodim, in moja sodba je pravična, ker ne iščem svoje volje, ampak voljo tistega, ki me je poslal« (Jn 5,30).
Sodba, kar pomeni videti dobro glede na resnico, je odvisna od tega, da nismo navezani na lastno voljo in svoj prav in tudi ne na voljo drugih in njihov prav, ampak, da v svojo voljo sprejmemo vsebino Očetove volje. Tako se volja napolni z vsebino Očetove volje.
In to sprejemamo kot hrano, kot življenjsko moč, kajti Očetova volja je Ljubezen, kot pravi Bazilij Veliki.
»Moja hrana je, da uresničim voljo tistega, ki me je poslal, in dokončam njegovo delo« (Jn 4,34).
Kristus ne izvršuje nekega svojega osebnega dela, ki bi si ga sam zamislil in se odločil, da ga uresniči. Ne, to je Očetovo delo, ki ga je On preprosto sprejel in je na ta način postalo tudi povsem njegovo.
Ta Očetova volja je zapoved, ki je večno življenje: »In vem, da je njegova zapoved večno življenje« (Jn 12,50).
Zapoved je v tem, da da življenje. »Nihče mi ga ne jemlje, ampak ga dajem sam od sebe« (Jn 10,18).
Prav zato, ker gre za zastonjski dar, mu je življenje vrnjeno. To pove v isti vrstici.
Med Očetom in Sinom je torej vse živeto v ljubezni.
»Oče ljubi Sina in mu je vse dal v roko« (Jn 3,35).
»Vendar naj svet spozna, da ljubim Očeta in da delam tako, kakor mi je naročil Oče« (Jn 14,31).
Pot življenja je torej Ljubezen.
Samo z darovanjem življenja človek lahko preide iz umrljivosti v življenje, zoē, Božje življenje (prim. Mr 8,35).
Greh nas je ločil od diha življenja in nas naredil umrljive.
Bog je rekel: »Moj dih ne bo ostal v človeku za vedno« (1 Mz 6,3).
V Kristusu Jezusu nam je osebno dan Sveti Duh.
Življenje troedinega Boga nam je podarjeno v osebi Svetega Duha. Ta isti Sveti Duh v naša srca vliva Očetovo ljubezen (prim. Rim 5,5) in nas tako usposablja, da ljubimo kot ljubijo sinovi, v Božjem Sinu, Jezusu Kristusu.
Ker je Sinovo in Očetovo življenje ljubezen, nam je po Svetem Duhu, v Kristusu Jezusu, podarjena udeležba pri tem načinu življenja in pri tem življenju.
In ljubezen ostane (prim. 1 Kor 13,8).
Ne samo to, ampak kot pravi Pavel: »In če prebiva v vas Duh njega, ki je obudil od mrtvih Jezusa, bo on, ki je obudil Kristusa od mrtvih, po svojem Duhu, ki prebiva v vas, priklical v življenje tudi vaša umrljiva telesa« (Rim 8,11).
Resnica kristjana je torej, da je naseljen s Svetim Duhom, ki se razodeva v Ljubezni.
Ljubezen, ki jo uresničuje kristjan, je nezmotljiva priča, da je ta oseba naseljena s Svetim Duhom, to je z Božjim življenjem.
Kristjanova resnica je torej, da se ne boji zase, ampak je izročen Ljubezni, za Ljubezen, v Ljubezni. Tako ostanemo skriti v Kristusu.
Skriti smo v Kristusu in s Kristusom v Bogu, v pričakovanju njegovega razodetja.
Pavel namreč pravi, da je Vstali prvenec tistih, ki so umrli.
Kaj je prvenec?
Če beremo 5 Mz 26 ali 3 Mz 23,10.17, vidimo, da je prvenec to, kar povzame celoten pridelek polja, kot dejanje posvetitve vsega Bogu, kajti vse pride od Njega, ves pridelek je dar, ki nam ga daje.
Tako prvenec izrazi in povzame resničnost vsega, kar pridelamo na polju.
To je zanimivo, kajti, če je Kristus naš prvenec, On pove, da so mu ljudje podarjeni od Očeta (prim. Jn 6,39; Jn 17,2; Jn 17,9; Jn 17,24).
Zato Kristus, kot prvenec tistih, ki so umrli, razodene pravi smisel resnice vsakega človeka, ki ga sprejme in ki je potemtakem Kristusov.
Tako kot prvine nabranih sadov vključujejo celoten pridelek, enako Kristus kot prvenec vključuje vse ljudi.
On je resnično naše življenje in mi smo skriti v Njem v pričakovanju razodetja (prim. Kol 3,3-4).
Kristus je kralj mrtvih in živih. »Kajti Kristus je umrl in oživel prav zato, da bi gospodoval mrtvim in živim« (Rim 14,9).
Dosegel je umrle, tako, da se je izročil v roke ljudem, ko so bili še Božji sovražniki.
V njem, ki se je podaril, imamo odrešenje mrtvih in dar novega življenja.
»Kajti če smo se po smrti njegovega Sina spravili z Bogom, ko smo bili še sovražniki, bomo veliko bolj rešeni po njegovem življenju, odkar smo prišli do sprave« (Rim 5,10).
Njegovo življenje, pri katerem smo udeleženi, je dar samega sebe.
»Saj tudi Sin človekov ni prišel, da bi mu stregli, ampak da bi stregel in dal svoje življenje v odkupnino za mnoge« (Mr 10,45).
Križ je trenutek, ko Kristus dobi naziv kralja, kajti to je Jagnjetov prestol in Bog Oče vlada svet na Jagnjetov način.
Koliko stoletij bo še potrebnih, da se bomo osvobodili sakralizacije imperija in moči tega sveta?
Sakralizirali smo tudi razne filozofije, znanosti, ekonomijo, politične vizije itd. –, vse, kar nas je na nek način opravičevalo, zlasti v določenih cerkvenih okoljih, da si ne bi nadeli predpasnika in delali z rokami, spodbujeni od Ljubezni.
V Očetovem kraljestvu namreč Kristus vlada v slogu njegovega prestola, to je tako, da služi.
»Blagor tistim služabnikom, ki jih bo gospodar ob svojem prihodu našel budne! Resnično, povem vam: Opasal se bo in jih posadil za mizo. Pristopil bo in jim stregel« (Lk 12,37).
To je Kristus, kralj vesoljstva!
SEMENA je rubrika centra Aletti, ki je na voljo vsak petek ali soboto (v italijanščini že v petek). Vsak teden bo na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Odlomak drugog čitanja svetkovine Krista, Kralja svega stvorenoga, uzet je iz Prve poslanice Korinćanima.
Pavao najprije kaže da je Krist uskrsnuo od mrtvih.
Na taj način Pavao ističe ključnu točku vjere prvih kršćana.
Iako je očito da je Kristova osoba bila u središtu prvih kršćanskih zajednica, treba ipak reći da je Pavlova kristologija vrlo teocentrična.
Što to znači?
Da je Krist ispunio poslanje koje mu je povjerio Bog Otac i stoga je sav usmjeren prema Ocu. Od Oca prima plan koji treba ispuniti po njegovoj volji i Ocu predaje samoga sebe sa svim svojim djelom.
Zato ni uskrsnuće od mrtvih nije samo Kristovo djelo.
Pavao mnogo puta u svojim poslanicama kaže da je Otac uskrisio Krista od mrtvih.
U Djelima apostolskim postoji čitav niz primjera gdje apostoli tvrde da je Bog onaj koji je uskrisio Krista: ne radi se o individualnoj Kristovoj stvarnosti, o njegovu životu i njegovu djelu. Bio je poslan.
„Ja sam od sebe ne mogu učiniti ništa: kako čujem, sudim, i sud je moj pravedan jer ne tražim svoje volje, nego volju onoga koji me posla“ (Iv 5,30).
Sud, što znači vidjeti dobro po istini, ovisi o tome da ne budemo navezani na vlastitu volju i svoje pravo, niti na volju drugih i njihovo pravo, već da prihvatimo sadržaj Očeve volje u svoju volju. Tako se naša volja ispunjava sadržajem Očeve volje.
To primamo kao jelo, kao hranu, kao ono što daje snagu za život, jer je Očeva volja Ljubav, kako kaže Bazilije Veliki.
„Jelo je moje vršiti volju onoga koji me posla i dovršiti djelo njegovo“ (Iv 4,34).
Krist ne izvršava neko svoje osobno djelo, koje je on smislio i odlučio ostvariti. Ne, to je Očevo djelo, koje je On jednostavno prihvatio pa je tako u potpunosti postalo njegovo.
Ta Očeva volja jest zapovijed, koja je život vječni: „I znam: zapovijed njegova jest život vječni“ (Iv 12,50).
Zapovijed je u tome da dade život. „Nitko mi ga ne oduzima, nego ja ga sam od sebe polažem“ (Iv 10,18).
I upravo zato što je to slobodan dar, život mu je vraćen. Kaže to u tom istom retku.
Dakle, između Oca i Sina sve se živi u Ljubavi.
„Otac ljubi Sina i sve je predao u ruku njegovu“ (Iv 3,35).
„Ali neka svijet upozna da ja ljubim Oca i da tako činim kako mi je zapovjedio Otac“ (Iv 14,31).
Dakle, put života je Ljubav.
Naime, samo davanjem života čovjek može prijeći iz smrtnosti u život, zoē, Božji život (usp. Mk 8,35).
Grijeh nas je odvojio od daha života i učinio nas smrtnima.
Bog je rekao: „Neće moj duh u čovjeku ostati dovijeka“ (Post 6,3).
U Kristu Isusu nam je osobno dan Duh Sveti.
Život Trojedinog Boga dan nam je u osobi Duha Svetoga. Taj isti Duh Sveti ulijeva Očevu ljubav u naša srca (usp. Rim 5,5) i tako nas osposobljava da ljubimo kao što ljube sinovi, u Sinu Božjemu, Isusu Kristu.
Budući da je život Sina i Oca ljubav, darovano nam je, po Duhu Svetomu, u Kristu Isusu, sudjelovanje u tom načinu življenja, u tom životu.
A ljubav ostaje (usp. 1 Kor 13,8).
I ne samo to, nego kao što Pavao kaže: „Ako li Duh Onoga koji uskrisi Isusa od mrtvih prebiva u vama, Onaj koji uskrisi Krista od mrtvih oživit će i smrtna tijela vaša po Duhu svome koji prebiva u vama“ (Rim 8,11).
Istina kršćanina je dakle da je u njemu nastanjen Duh Sveti, koji se očituje u Ljubavi.
Ljubav koju kršćanin ostvaruje nepogrešivo je svjedočanstvo da je u toj osobi nastanjen Duh Sveti, to jest Božji život.
Kršćaninova istina je dakle da se on ne boji za sebe, već da se predaje Ljubavi, za Ljubav, u Ljubavi. Tako ostajemo skriveni u Kristu.
Skriveni smo u Kristu i s Kristom u Bogu, u očekivanju njegova očitovanja.
Pavao kaže da je Uskrsli prvina onih koji su umrli.
Što je to prvina?
Ako čitamo Pnz 26 ili Lev 23,10.17, vidimo da je prvina prinos što sažima cjelokupni urod s polja, kao čin posvećivanja svega Bogu, jer sve dolazi od Njega, sav urod je dar što nam ga On daje.
Dakle, prvina izražava i sažima istinu svega što uzgajamo na polju.
To je zanimljivo, jer ako je Krist naša prvina, On kaže da su mu ljudi dani od Oca (usp. Iv 6,39; Iv 17,2; Iv 17,9; Iv 17,24).
Zato Krist, kao prvina onih koji su umrli, otkriva pravi smisao istine svakog čovjeka koji ga prima, i koji je stoga Kristov.
Kao što prvina sabranih plodova uključuju sav urod, tako i Krist kao prvina uključuje sve ljude.
On je uistinu naš život i mi smo skriveni u Njemu dok iščekujemo njegovu pojavu (usp. Kol 3,3-4).
Krist je kralj mrtvih i živih. „Ta Krist zato umrije i oživje da gospodar bude i mrtvima i živima“ (Rim 14,9).
On je dopro do mrtvih predajući se u ruke ljudi, dok su još bili Božji neprijatelji.
U Njemu, koji je darovao samoga sebe, imamo otkupljenje mrtvih i dar novog života.
„Doista, ako se s Bogom pomirismo po smrti Sina njegova dok još bijasmo neprijatelji, mnogo ćemo se više, pomireni, spasiti životom njegovim“ (Rim 5,10).
A njegov život, u kojem sudjelujemo, jest sebedarje.
„Jer ni Sin Čovječji nije došao da bude služen, nego da služi i život svoj dade kao otkupninu za mnoge“ (Mk 10,45).
Križ je trenutak kad je Kristu dodijeljena titula kralja, jer je prijestolje Jaganjčevo, a Bog Otac vlada svijetom na Jaganjčev način.
Koliko će nam još stoljeća trebati da se oslobodimo sakralizacije carstva i moći ovoga svijeta?
Također smo sakralizirali razne filozofije, znanosti, ekonomiju, političke vizije itd., sve ono što nas je na neki način opravdavalo, osobito u određenim crkvenim krugovima, da si ne pripašemo pregaču i radimo svojim rukama, potaknuti Ljubavlju.
Naime, u Očevom kraljevstvu Krist vlada upravo prema samoj naravi svoga prijestolja, to jest služeći.
„Blago onim slugama koje gospodar, kada dođe, nađe budne! Zaista, kažem vam, pripasat će se, posaditi ih za stol pa će pristupiti i posluživati ih“ (Lk 12,37).
To je Krist, kralj svega stvorenoga!
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Fragment drugiego czytania w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata pochodzi z Pierwszego Listu do Koryntian.
Pierwszą rzeczą, o której mówi Paweł, jest to, że Chrystus zmartwychwstał.
W ten sposób Paweł potwierdza kluczowy punkt wiary początków.
Chociaż oczywiste jest to, że w sercu wczesnych wspólnot chrześcijańskich był właśnie sam Chrystus, trzeba powiedzieć, że chrystologia Pawła jest bardzo teocentryczna.
Co to oznacza?
Oznacza to, że Chrystus wypełnił misję, którą powierzył Mu Bóg Ojciec, dlatego Jego ukierunkowanie jest na Ojca. Chrystus od Ojca otrzymuje plan, który ma być wypełniony zgodnie z Jego wolą, i Jemu oddaje się ze wszystkim, co jest Jego dziełem.
Dlatego nawet zmartwychwstanie nie jest dziełem samego Chrystusa.
Paweł wielokrotnie mówi w swoich Listach, że to Ojciec wskrzesił Chrystusa z martwych.
W Dziejach Apostolskich znajduje się długa seria przykładów, w których apostołowie potwierdzają, że to Bóg wskrzesił Chrystusa: nie jest to indywidualna rzeczywistość Chrystusa, Jego życia i Jego dzieła. On został posłany.
“Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał” (J 5,30).
Osąd, czyli właściwe widzenie zgodnie z prawdą, zależy od tego, czy nie jesteśmy przywiązani do własnej woli z własnym rozumem, ani nawet do woli innych, ale od przyjęcia we własnej woli zawartości woli Ojca. Wola wypełnia się wtedy treścią woli Ojca.
I to zostaje przyjmowane jako pokarm, jako pożywienie, jako to, co daje siłę do życia, ponieważ wolą Ojca, jak mówi Bazyli Wielki, jest Miłość.
“Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” (J 4, 34).
Chrystus nie dokonuje własnego dzieła, które wymyślił i potem postanowił je zrealizować. Nie, jest to dzieło Ojca, które On jedynie przyjął i które w ten sposób stało się całkowicie Jego własnym.
Ta wola Ojca jest przykazaniem, które jest życiem wiecznym: “A ja wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym” (J 12,50).
Przykazaniem jest dawanie życia. “Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję” (J 10,18).
I właśnie dlatego, że jest to darmowy dar, życie zostaje Mu zwrócone. Mówi o tym ten sam werset.
Tak więc pomiędzy Ojcem i Synem wszystko jest przeżywane w Miłości.
“Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w Jego ręce” (J 3,35).
“Niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca, i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał” (J 14,31).
Tak więc drogą życia jest Miłość.
Rzeczywiście, tylko dając życie, można przejść ze śmiertelności do życia, do zoē, czyli życia Bożego (por. Mk 8, 35).
Grzech oddzielił nas od tchnienia życia i człowiek stał się śmiertelny.
Bóg powiedział: “Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze” (Rdz 6,3).
W Chrystusie Jezusie osobiście otrzymaliśmy Ducha Świętego.
Życie Trójjedynego Boga jest nam dane w osobie Ducha Świętego i to ten sam Duch Święty, który wlewa w nasze serca miłość Ojca (por. Rz 5,5), abyśmy mogli kochać tak, jak kochają dzieci, w Synu Bożym, Jezusie Chrystusie.
Ponieważ życie Syna i Ojca jest miłością, przez Ducha Świętego, w Chrystusie Jezusie, dane nam jest uczestniczyć w tym sposobie życia, w tym życiu.
A Miłość pozostaje (por. 1 Kor 13,8).
Nie tylko to, ale jak mówi Paweł: ” jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha” (Rz 8,11).
Tak więc prawdą chrześcijanina jest bycie zamieszkanym przez Ducha Świętego, który objawia się w Miłości.
Miłość urzeczywistniana przez chrześcijanina jest nieomylnym świadectwem, że osoba ta jest zamieszkana przez Ducha Świętego, to znaczy przez życie Boga.
Prawdą chrześcijanina jest zatem nie lękać się o siebie, ale oddać się Miłości, z Miłości, w Miłości. W ten sposób pozostaje się ukrytym w Chrystusie.
Jesteśmy ukryci w Chrystusie, z Chrystusem w Bogu, oczekując na Jego objawienie się.
W rzeczywistości Paweł mówi, że Zmartwychwstały jest pierwociną tych, którzy umarli. (według Biblii Tysiąclecia: pierwszy spośród tych, co pomarli – 1 Kor 15,20).
Czym jest pierwocina?
Jeśli przeczytamy Księgę Powtórzonego Prawa 26 lub Księgę Kapłańską 23,10.17, zobaczymy, że pierwocina to zbiór, która obejmuje całe żniwo na polu, jako gest poświęcenia wszystkiego Bogu, ponieważ wszystko pochodzi od Niego, całe żniwo jest darem, który On nam daje.
Tak więc pierwociny wyrażają i zawierają w sobie prawdę o wszystkim, co zbieram na polu.
Jest to interesujące, ponieważ jeśli Chrystus jest naszą pierwociną, On sam mówi, że ludzie są Mu dani przez Ojca (por. J 6,39; J 17,2; J 17,9; J 17,24).
Dlatego Chrystus, jako pierwocina umarłych, jest tym, który objawia sens prawdy każdemu, kto Go przyjmuje, a zatem jest Chrystusowy.
Tak więc, jak pierwociny zbioru plonów obejmują całe żniwo, w ten sam sposób Chrystus jako pierwocina (jako pierwszy) obejmuje wszystkich ludzi.
On jest naprawdę naszym życiem, a my jesteśmy w Nim ukryci, czekając na objawienie (por. Kol 3,3-4).
Chrystus jest Królem umarłych i żywych. „Po to bowiem Chrystus umarł i powrócił do życia, by zapanować tak nad umarłymi, jak nad żywymi” (Rz 14,9).
Dołączył do umarłych, oddając się w ręce ludzi, gdy ci byli jeszcze wrogami Boga.
Rzeczywiście, w Jego osobie, która się ofiarowała, otrzymujemy wybawienie od śmierci i dar nowego życia.
„Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie” (Rz 5,10).
Jego życie zaś, w którym uczestniczymy, jest darem z samego siebie.
„Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10,45).
Krzyż jest momentem, w którym Chrystus otrzymuje tytuł króla, ponieważ jest to tron Baranka, a Bóg Ojciec rządzi światem na sposób Baranka.
Ile stuleci zajmie nam uwolnienie się od sakralizacji imperium i władzy tego świata?
Następnie uświęcaliśmy różne filozofie, nauki, ekonomię, wizje polityczne itp. – wszystko, co w jakiś sposób usprawiedliwiało nas, zwłaszcza w niektórych kręgach kościelnych, aby nie zakładać fartucha i nie pracować własnymi rękoma, poruszani przez Miłość.
Faktycznie, w Królestwie Ojca Chrystus rządzi dokładnie zgodnie z naturą swojego tronu, to znaczy służąc.
„Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał” (Łk 12,37).
Oto Chrystus, Król Wszechświata!
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
