Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] SANTISSIMA TRINITÀ (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/05/2023-03-Paolo-e-Timoteo-400x400.jpg "[SEMI] SANTISSIMA TRINITÀ (Anno B) 2")
Siamo nella Domenica successiva a quella dell’effusione dello Spirito Santo, il Signore che dà la vita, la vita di Dio, quella vita che a noi, proprio per mezzo dello Spirito viene data in Cristo come vita filiale.
Questa vita è un dono, non una nostra conquista.
Si tratta di un dono che ci toglie i peccati, che ci strappa alla condizione di schiavitù al peccato e ci riempie del dono dello Spirito Santo, cioè della vita della figliolanza con Dio Padre.
Allora si tratta non di realizzare una nostra opera, ma di ricevere e di accogliere il dono dello Spirito Santo.
San Paolo oggi nella Seconda lettura scrive: “E voi non avete ricevuto uno spirito da schiavi per ricadere nella paura, ma avete ricevuto lo Spirito che rende figli adottivi, per mezzo del quale gridiamo: ‘Abbà! Padre!’” (Rm 8,15).
Il dono dello Spirito ha a che fare anzitutto con la sua identità, cioè il modo della sua esistenza.
Lo Spirito Santo è il Signore della vita come comunione e, accogliendo tale dono, cominciamo a partecipare ad un’esistenza relazionale, d’amore, di comunione.
L’uomo da solo non può arrivare allo Spirito, non può farsi abitare dallo Spirito Santo, lo può solo ricevere in dono.
La carne non può farsi abitare dallo Spirito Santo, perché la carne e lo Spirito sono radicalmente opposti.
La carne porta alla morte, mentre lo Spirito porta alla vita (cf Rm 8,6).
“La carne infatti ha desideri contrari allo Spirito e lo Spirito ha desideri contrari alla carne; queste cose si oppongono a vicenda, sicché voi non fate quello che vorreste” (Gal 5,17).
Ma in Rm 8,15, Paolo parla di “aver ricevuto”, quindi è come se affermasse che ci sono due doni, di cui uno è lo spirito che poi diventa “lo spirito da schiavi, per ricadere nella paura”.
Siccome Paolo dice: “Non avete ricevuto uno spirito da schiavi” (Rm 8,15), allora vuol dire che succede qualcosa dentro l’uomo che fa cambiare un dono in qualcosa di opposto di dono. Che cosa allora è successo?
È ovvio che la carne ha la capacità di renderci schiavi, anzi “l’uomo è schiavo di ciò che lo domina” (2Pt 2,19). Infatti, fino alla discesa dello Spirito di Dio, l’uomo è sotto il dominio della carne (cf Rm 8,9). E la carne accoglie male la Legge ricevuta come dono di Dio.
La carne, infatti, non si può sottomettere alla Legge (cf Rm 8,7) e serve infatti la legge del peccato (cf Rm 7,25). La carne, cioè, instaura verso la Legge un rapporto da schiavi.
Infatti, eravamo “rinchiusi sotto la Legge, in attesa della fede” (Gal 3,23).
La Legge, in un certo senso, fa abitare l’uomo dalla paura: “Quando qualcuno ha violato la legge di Mosè, viene messo a morte senza pietà sulla parola di due o tre testimoni” (Eb 10,28).
La Legge diventa qualcosa di pesante, che riempie l’uomo di paura.
“Quando infatti eravamo nella debolezza della carne, le passioni peccaminose, stimolate dalla Legge, si scatenavano nelle nostre membra al fine di portare frutti per la morte. Ora invece, morti a ciò che ci teneva prigionieri, siamo stati liberati dalla Legge per servire secondo lo Spirito, che è nuovo, e non secondo la lettera, che è antiquata” (Rm 7,5-6).
Infatti, la questione della Legge è diventata così grave che Cristo è venuto proprio per riscattarci dalla Legge.
“Cristo ci ha riscattati dalla maledizione della Legge, diventando lui stesso maledizione per noi, poiché sta scritto: Maledetto chi è appeso al legno” (Gal 3,13). Lui stesso è stato condannato in nome della Legge: “Noi abbiamo una Legge e secondo la Legge deve morire, perché si è fatto Figlio di Dio” (Gv 19,7).
Il Figlio di Dio viene punito dalla Legge, per riscattarci dalla Legge, dalla schiavitù. Viene condannato a morte e ucciso secondo una lettura della Legge non spirituale, ma secondo la carne.
È morto per liberarci da quello spirito che la carne ha mutato in schiavitù.
Ma come è possibile questo, se “la legge del Signore è perfetta, rinfranca l’anima”? (Sal 19,8). Cosa è successo, dunque?
La Legge, dono di Dio per sostenere l’Alleanza e aiutare a vivere l’Alleanza, cade in una vita dell’uomo che non la accoglie come dono, come via di Dio, Salvatore del popolo.
Paolo vede nella Legge lo Spirito, la Legge è spirituale, ma l’uomo la vive con un altro spirito, la vive da schiavo.
“Sappiamo infatti che la Legge è spirituale, mentre io sono carnale, venduto come schiavo del peccato” (Rm 7,14). Ecco, è la carne che cambia totalmente il modo di vivere secondo la Legge.
La carne crea una mentalità che sa usare la Legge per affermare l’io dell’uomo, per affermare l’uomo come tale, per affermare sé stessi, per mettersi in mostra, per salvarsi e rassicurare sé stessi. Ma questa è proprio la via verso la morte: “Il comandamento, che doveva servire per la vita, è divenuto per me motivo di morte” (Rm 7,10).
È lo Spirito Santo che dà la vita, quella vera, filiale.
Lo Spirito Santo ci fa partecipare in Cristo direttamente all’amore di Dio Padre.
Ecco il dono di Dio Padre per mezzo di Cristo, perché Cristo manda il suo Spirito dal Padre.
Lo Spirito Santo ci rende figli di adozione.
Paolo usa questa formula dell’adozione nell’ottica dell’eredità, perché i figli adottivi hanno avuto lo stesso diritto all’eredità come i figli naturali. E lo Spirito Santo fa di noi i fratelli di Cristo: Cristo è “il primogenito fra molti fratelli” (Rm 8,29).
Infatti, nel Vangelo di Giovanni per la prima volta Cristo, da risorto, chiama gli apostoli “fratelli” (cf Gv 20,17).
Ecco l’eredità alla quale ci porta la figliolanza: la risurrezione, essere seduti in Cristo nei cieli (cf Ef 2,6), partecipi della gloria che il Figlio aveva prima della creazione del mondo, perché amato dal Padre (cf Gv 17,24).
Allora la vita della figliolanza è l’unica che riesce a cambiare la direzione alla nostra esistenza destinata alla morte.
Non solo, lo Spirito Santo ci porterà alla verità tutta intera (cf Gv 16,13).
La verità, come sostiene De La Potterie, grande esegeta di Giovanni, è l’amore della relazione tra Padre e Figlio.
Noi siamo già figli, e lo Spirito ci fa vedere la verità intera, anche quando i figli vengono giudicati, rifiutati, disprezzati, come si vede nel figlio maggiore che non conosce il Padre e di conseguenza non conosce il fratello, ma si sente autorizzato, in nome della sua presunta osservanza, a condannare il Padre e il fratello (cf Lc 15).
Nel figlio maggiore della parabola di Lc 15 si vede ciò che dice Gal 4,29, cioè che i figli della schiava disprezzano i figli della libera. Chi vive la vita chiamata psychē, infatti, non può amare, perciò in nome della Legge cerca di camuffare la propria mentalità di morte.
I figli che vivono riconoscendo l’amore del Padre e dunque amando i fratelli sono coloro che partecipano alle sofferenze del Figlio (cf Rm 8,17).
E le sofferenze che il Figlio subisce sono praticamente procurate da coloro che sono sotto il dominio della carne, da coloro che cercano di salvarsi, di realizzare sé stessi e di giustificarsi religiosamente attraverso la Legge, in modi che possono anche essere suggeriti addirittura dal mondo. In nome di una certa legge, gli schiavi della carne scaricano infatti sui figli le opere della carne (cf Gal 5,19-21). Per quelli che si servono della Legge per affermare sé stessi non esiste il perdono del Padre, né la sua misericordia manifestata nel Figlio. Perciò tutto ciò genera una gravissima decadenza della fede ecclesiale, che preferisce alla fede le forme religiose che piacciono al mondo, ossia alla mentalità che non si rinnova in Cristo (cf Rm 12,2).
Infatti, come dice san Massimo il Confessore, chi segue le passioni, anche se sotto apparenza religiosa, nega il Dio Padre della misericordia.
Fanno queste cose perché non hanno conosciuto né il Padre né il Figlio (cf Gv 16,3), perché se avessero conosciuto il Padre avrebbero la vita filiale, quella chiamata zoē e perciò potrebbero dare la propria vita psyché per gli altri, come ha fatto Cristo e, in Lui, quelli di Cristo (cf Gv 10,11).
La fede nella comunione del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo si vede dal fatto che si preferisce portare il peso della violenza di coloro che seguono la carne, camuffata dalla Legge, e accogliere con Cristo il loro male, evitando così la guerra.
Proprio questa è la testimonianza dei cristiani dei primi secoli.
Il Battesimo ci innesta nella vita della comunione della Santissima Trinità di cui lo Spirito Santo ci rende partecipi in Cristo Gesù. E questo è incompatibile con un certo modo di osservanza della legge e con una ricerca del potere per salvare sé stessi, invece di donarsi nell’amore.
La Santissima Trinità è conosciuta nella libertà dei figli che nel Figlio già qui gustano il banchetto di nozze dell’Agnello.
Chi ama conosce lo Spirito, che versa nei loro cuori l’amore. Conosce Cristo, perché partecipa con Lui alla realizzazione pasquale dell’amore, partecipando pure alla gloria del Padre, che risuscita i suoi figli come ha risuscitato Cristo, l’Unigenito, il primo tra molti fratelli.
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
Estamos en el domingo siguiente al de la efusión del Espíritu Santo, el Señor que da la vida, la vida de Dios, esa vida que se nos da en Cristo como vida filial por el Espíritu.
Esta vida es un don, no un logro nuestro.
Es un don que quita nuestros pecados, que nos arranca de nuestra condición de esclavos del pecado y nos llena del don del Espíritu Santo, es decir, de la vida de filiación con Dios Padre.
Por tanto, no se trata de que nosotros hagamos nuestra propia obra, sino de recibir y acoger el don del Espíritu Santo.
San Pablo escribe hoy en la segunda lectura: “Y no habéis recibido un espíritu de esclavitud para caer de nuevo en el temor, sino que habéis recibido el Espíritu que os hace hijos adoptivos, por el cual clamamos: ¡Abbá, Padre!”. (Rom 8,15).
El don del Espíritu tiene que ver ante todo con su identidad, es decir, con el modo de su existencia.
El Espíritu Santo es el Señor de la vida como comunión y, al aceptar este don, comenzamos a participar en una existencia relacional, de amor, de comunión.
El hombre solo no puede llegar al Espíritu, no puede hacerse habitar por el Espíritu Santo, sólo puede recibirlo como don.
La carne no puede hacerse habitar por el Espíritu Santo, porque la carne y el Espíritu son radicalmente opuestos.
La carne conduce a la muerte, mientras que el Espíritu conduce a la vida (cf. Rm 8,6).
“Porque la carne tiene deseos contrarios al Espíritu, y el Espíritu tiene deseos contrarios a la carne; estas cosas se oponen entre sí, para que no hagáis lo que queréis” (Gal 5,17).
Pero en Rom 8:15, Pablo habla de “haber recibido”, por lo que es como si afirmara que hay dos dones, uno de los cuales es el espíritu, que luego se convierte en “espíritu de esclavitud, para volver a caer en el temor”.
Puesto que Pablo dice: “No habéis recibido un espíritu de esclavos” (Rom 8:15), entonces significa que algo sucede dentro del hombre que hace que un don se transforme en algo opuesto a un don. ¿Qué ha sucedido entonces?
Es obvio que la carne tiene la capacidad de esclavizarnos, de hecho “el hombre es esclavo de aquello que lo domina” (2 Pe 2,19). En efecto, hasta el descenso del Espíritu de Dios, el hombre está bajo el dominio de la carne (cf. Rm 8,9). Y la carne acepta mal la Ley recibida como don de Dios.
En efecto, la carne no puede someterse a la Ley (cf. Rm 8,7) y, de hecho, sirve a la ley del pecado (cf. Rm 7,25). Es decir, la carne establece con la Ley una relación de esclavitud.
De hecho, estábamos “encerrados bajo la Ley, esperando la fe” (Gal 3,23).
La Ley, en cierto sentido, hace que el hombre habite en el miedo: “Cuando alguien ha violado la ley de Moisés, es condenado a muerte sin misericordia por la palabra de dos o tres testigos” (Heb 10,28).
La Ley se convierte en algo pesado, que llena al hombre de miedo.
“Porque cuando estábamos en la debilidad de la carne, las pasiones pecaminosas, excitadas por la Ley, se desencadenaban en nuestros miembros para dar fruto de muerte. Pero ahora, muertos a lo que nos tenía cautivos, hemos sido liberados de la Ley para servir según el Espíritu, que es nuevo, y no según la letra, que es anticuada” (Rom 7,5-6).
De hecho, la cuestión de la Ley ha llegado a ser tan grave que Cristo vino precisamente para redimirnos de ella.
“Cristo nos redimió de la maldición de la Ley, haciéndose él mismo maldición por nosotros, pues está escrito: Maldito el que cuelga del madero” (Ga 3,13). Él mismo fue condenado en nombre de la Ley: “Tenemos una Ley y según la Ley debe morir, porque se hizo Hijo de Dios” (Jn 19,7).
El Hijo de Dios es castigado por la Ley, para redimirnos de la Ley, de la esclavitud. Es condenado a muerte y asesinado según una lectura de la Ley que no es espiritual, sino según la carne.
Murió para liberarnos de ese espíritu que la carne ha convertido en esclavitud.
Pero ¿cómo es esto posible, si “la ley del Señor es perfecta, que refresca el alma”? (Sal 19,8). ¿Qué ha sucedido, pues?
La Ley, don de Dios para mantener la Alianza y que ayuda a vivir la Alianza, cae en la vida del hombre que no la acepta como don, como camino de Dios, Salvador del pueblo.
Pablo ve en la Ley el Espíritu, la Ley es espiritual, pero el hombre la vive con otro espíritu, la vive como esclavo.
“Porque sabemos que la Ley es espiritual, mientras que yo soy carnal, vendido como esclavo al pecado” (Rom 7,14). Aquí, es la carne la que cambia totalmente la manera de vivir según la Ley.
La carne crea una mentalidad que sabe utilizar la Ley para afirmar el ego del hombre, para afirmar al hombre como tal, para afirmarse, para presumir, para salvarse y tranquilizarse. Pero éste es precisamente el camino hacia la muerte: “El mandamiento, que debía ser para vida, se ha convertido para mí en motivo de muerte” (Rm 7,10).
Es el Espíritu Santo quien da la vida, la verdadera vida filial.
El Espíritu Santo nos hace participar en Cristo directamente en el amor de Dios Padre.
He aquí el don de Dios Padre por medio de Cristo, porque Cristo envía su Espíritu desde el Padre.
El Espíritu Santo nos hace hijos por adopción.
Pablo utiliza esta fórmula de la adopción en el contexto de la herencia, porque los hijos adoptivos tienen el mismo derecho a la herencia que los hijos naturales. Y el Espíritu Santo nos hace hermanos de Cristo: Cristo es “el primogénito entre muchos hermanos” (Rom 8,29).
De hecho, en el Evangelio de Juan, por primera vez Cristo, como resucitado, llama “hermanos” a los apóstoles (cf. Jn 20,17).
Esta es la herencia a la que nos conduce la filiación: la resurrección, estar sentados con Cristo en el cielo (cf. Ef 2,6), participar de la gloria que el Hijo tenía antes de la creación del mundo, porque era amado por el Padre (cf. Jn 17,24).
Luego la vida de filiación es la única que puede cambiar el rumbo de nuestra existencia destinada a la muerte.
No sólo eso, el Espíritu Santo nos conducirá a la verdad completa (cf. Jn 16,13).
La verdad, como sostiene De La Potterie, el gran exégeta de Juan, es el amor de la relación entre el Padre y el Hijo.
Ya somos hijos, y el Espíritu nos hace ver toda la verdad, incluso cuando los hijos son juzgados, rechazados, despreciados, como vemos en el hijo mayor que no conoce al Padre y, en consecuencia, no conoce a su hermano, pero se siente autorizado, en nombre de su supuesta observancia, a condenar al Padre y a su hermano (cf. Lc 15).
En el hijo mayor de la parábola de Lc 15 vemos lo que dice Gal 4,29, que los hijos de la esclava desprecian a los hijos de la libre. Los que viven la vida llamada psychē, de hecho, no pueden amar, así que en nombre de la Ley intentan camuflar su mentalidad de muerte.
Los hijos que viven reconociendo el amor del Padre y, por tanto, amando a sus hermanos, son los que participan de los sufrimientos del Hijo (cf. Rm 8,17).
Y los sufrimientos que padece el Hijo se los procuran prácticamente los que están bajo el dominio de la carne, los que buscan salvarse, realizarse y justificarse religiosamente por medio de la Ley, por caminos que incluso pueden ser sugeridos por el mundo. Porque en nombre de una cierta Ley, los esclavos de la carne descargan sobre sus hijos las obras de la carne (cf. Ga 5,19-21). Para quienes utilizan la Ley para afirmarse, no hay perdón del Padre, ni su misericordia manifestada en el Hijo. Por tanto, todo esto genera una gravísima decadencia de la fe eclesial, que prefiere las formas religiosas que agradan al mundo, es decir, la mentalidad que no se renueva en Cristo (cf. Rm 12,2).
En efecto, como dice san Máximo el Confesor, quien sigue las pasiones, aunque sea bajo una apariencia religiosa, niega a Dios Padre de misericordia.
Hacen estas cosas porque no han conocido ni al Padre ni al Hijo (cf. Jn 16,3), porque si hubieran conocido al Padre tendrían vida filial, la vida llamada zoē, y por tanto podrían dar su propia vida psyché por los demás, como hizo Cristo y, en Él, los de Cristo (cf. Jn 10,11).
La fe en la comunión del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo se ve por el hecho de que se prefiere soportar la carga de violencia de los que siguen la carne, disfrazada por la Ley, y aceptar su mal con Cristo, evitando así la guerra.
Éste es precisamente el testimonio de los cristianos de los primeros siglos.
El bautismo nos injerta en la vida de comunión de la Santísima Trinidad, de la que el Espíritu Santo nos hace partícipes en Cristo Jesús. Y esto es incompatible con un cierto modo de guardar la ley y con una búsqueda de poder para salvarse, en lugar de entregarse por amor.
La Santísima Trinidad se conoce en la libertad de los hijos que en el Hijo gozan ya de las bodas del Cordero.
Los que aman conocen al Espíritu, que derrama amor en sus corazones. Conocen a Cristo, porque participan con Él en la realización pascual del amor, participando también de la gloria del Padre, que resucita a sus hijos como resucitó a Cristo, el Unigénito, el primero entre muchos hermanos.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Ta nedelja sledi nedelji izlitja Svetega Duha, Gospoda, ki daje življenje, Božje življenje – tisto življenje, ki nam je prav po Svetem Duhu podarjeno v Kristusu kot sinovsko življenje.
To življenje je dar in ne naš dosežek.
Gre za dar, ki nam odvzame grehe, nas iztrga iz stanja suženjstva grehu in nas napolni z darom Svetega Duha, to je z življenjem sinovstva z Bogom Očetom.
Torej ne gre za to, da bi mi nekaj delali, ampak, da sprejmemo dar Svetega Duha.
Sveti Pavel v današnjem drugem berilu zapiše: »Saj niste prejeli duha suženjstva, da bi spet zapadli v strah, ampak ste prejeli duha posinovljenja, v katerem kličemo: ›Aba, Oče!‹« (Rim 8,15).
Dar Svetega Duha je povezan predvsem z njegovo identiteto, to je z načinom njegovega obstoja.
Sveti Duh je Gospod življenja kot občestva. Ko sprejmemo ta dar, smo udeleženi pri bivanju, ki je odnos, ljubezen, občestvo.
Človek ne more sam priti do Duha, ne more sam naseliti vase Svetega Duha, lahko ga samo sprejme v dar.
Meso se ne more naseliti s Svetim Duhom, kajti meso in Duh sta si popolnoma nasprotna. Meso vodi v smrt, Duh pa v življenje (prim. Rim 8,6).
»Kajti meso si želi, kar je zoper Duha, Duh pa, kar je zoper meso. Ta dva si namreč nasprotujeta, da ne bi delali tega, kar hočete« (Gal 5,17).
Toda v Rim 8,15 Pavel govori o tem, da »so prejeli«, torej kot da trdi, da sta dva darova, od katerih je eden duh, ki potem postane »duh suženjstva, da bi zapadli v strah«.
Ker Pavel pravi: »Niste prejeli duha suženjstva« (Rim 8,15), pomeni, da se v človeku zgodi nekaj, kar dar spremeni v nekaj nasprotnega daru. Kaj se je torej zgodilo?
Očitno je, da ima meso sposobnost, da nas zasužnji, še več, »človek je suženj tega, čemur podleže« (2 Pt 2,19). Do prihoda Svetega Duha je človek namreč pod oblastjo mesa (prim. Rim 8,9). Meso slabo sprejema Postavo, ki jo je človek prejel kot Božji dar.
Meso se namreč ne more podvreči Postavi (prim. Rim 8,7) in dejansko služi zakonu greha (prim. Rim 7,25). Meso torej vzpostavi do Postave suženjski odnos.
Kajti »postava nas je držala zaprte pod ključem, v pričakovanju vere« (Gal 3,23).
Postava v nekem smislu v človeka naseli strah: »Če kdo Mojzesovo postavo zavrže, ga po pričevanju dveh ali treh prič brez usmiljenja doleti smrt (Heb 10,28).
Postava postane nekaj težkega, kar človeka napolni s strahom.
»Ko smo bili namreč v mesu, so strasti grehov prek postave delovale po naših udih, da smo obrodili sadove za smrt. Zdaj pa smo bili oproščeni postave in smo odmrli temu, kar nas je vklepalo, tako da služimo v novosti Duha in ne v postaranosti črke« (Rim 7,5-6).
Dejansko je vprašanje Postave postalo tako resno, da je Kristus prišel prav zato, da nas odkupi od Postave.
»Kristus pa nas je odkupil od prekletstva postave tako, da je za nas postal prekletstvo. Pisano je namreč: Preklet je vsak, kdor visi na lesu« (Gal 3,13). On sam je bil obsojen v imenu Postave: »Mi imamo Postavo in po Postavi mora umreti, ker se je delal Božjega Sina« (Jn 19,7).
Božji Sin je bil kaznovan po Postavi, da bi nas odkupil od Postave, od suženjstva. Bil je obsojen na smrt in umorjen po branju Postave, ki ni duhovno branje, ampak je branje po mesu.
Umrl je, da bi nas osvobodil duha, ki ga je meso spremenilo v suženjstvo.
Toda, kako je to mogoče, če »je Gospodova postava popolna, poživlja dušo« (Ps 19,8)? Kaj se je torej zgodilo?
Postava, Božji dar, ki naj bi podpiral Zavezo in jo pomagal živeti, pade v življenje človeka, ki je ne sprejme kot dar, kot pot Boga, Odrešenika ljudstva.
Pavel v Postavi vidi Duha, Postava je duhovna, vendar jo človek živi z drugim duhom, kot suženj.
»Vemo namreč, da je postava duhovna, medtem ko sem jaz mesen, prodan grehu« (Rim 7,14). Meso je torej tisto, ki povsem spremeni način življenja po Postavi.
Meso ustvarja miselnost, ki zna uporabiti Postavo za uveljavljanje človekovega jaza, za uveljavljanje človeka kot takega, za to, da človek uveljavlja samega sebe, da se pokaže, da rešuje sebe in si zagotavlja življenje. Vendar je prav to pot v smrt: »Izkazalo se je, da je zapoved, ki naj bi mi bila v življenje, bila v smrt« (Rim 7,10).
Sveti Duh je tisti, ki daje življenje, resnično, sinovsko življenje.
Sveti Duh nam daje, da smo v Kristusu neposredno deležni ljubezni Boga Očeta.
To je dar Boga Očeta po Kristusu, kajti Kristus pošilja svojega Duha od Očeta.
Sveti Duh nas naredi za posinovljene otroke.
Pavel uporabi izraz posvojeni v vidiku dediščine, kajti posvojeni otroci so imeli iste pravice do dediščine kot naravni otroci. Sveti Duh iz nas naredi Kristusove brate: Kristus je »prvorojenec med mnogimi brati« (Rim 8,29).
V Janezovem evangeliju Kristus kot vstali prvič imenuje apostole »brate« (prim. Jn 20,17).
To je dediščina, do katere nas pripelje sinovstvo: vstajenje, sedeti s Kristusom v nebesih (prim. Ef 2,6), biti deležni veličastva, ki ga je imel Sin pred stvarjenjem sveta, ker ga je Oče ljubil (prim. Jn 17,24).
Torej je samo sinovsko življenje tisto, ki uspe spremeniti smer našega obstoja, namenjenega smrti.
Ne le to, ampak nas Sveti Duh povede k vsej resnici (prim. Jn 16,13).
Kot trdi velik razlagalec Janezovega evangelija De La Potterie, je resnica odnos ljubezni med Očetom in Sinom.
Mi smo že sinovi, in Sveti Duh nam bo pokazal vso resnico, tudi takrat, ko so sinovi sojeni, zavrnjeni, prezirani, kot vidimo pri starejšem sinu, ki ne pozna Očeta in zato tudi ne brata, ampak se ima za pooblaščenega, da v imenu svojega domnevnega izpolnjevanja vsega, obsodi Očeta in brata (prim. Lk 15).
Pri starejšem sinu iz prilike v Lk 15 vidimo, kar pravi Gal 4,29, to je, da sinovi sužnje zaničujejo sinove svobodne. Kdor živi življenje kot psychē, namreč ne more ljubiti, zato skuša v imenu Postave prikriti svojo miselnost smrti.
Sinovi, ki živijo tako, da prepoznavajo Očetovo ljubezen in zato ljubijo brate, so tisti, ki so deležni trpljenja Sina (prim. Rim 8,17).
Sin prestaja trpljenje, ki mu ga dejansko priskrbijo tisti, ki so pod oblastjo mesa, tisti, ki se skušajo odrešiti sami, uresničiti sebe in se religiozno opravičevati preko Postave, na načine, ki jih morda ponuja celo svet. V imenu postave namreč sužnji mesa preložijo dela mesa na sinove (prim. Gal 5,19-21). Za tiste, ki se poslužujejo Postave, da uveljavljajo sebe, ne obstaja Očetovo odpuščanje in ne njegovo usmiljenje, ki ga je razodel v Sinu. Vse to zato ustvarja velik propad cerkvene vere, ki ima raje kot vero religiozne oblike, ki so všeč svetu, oziroma miselnost, ki se ne obnavlja v Kristusu (prim. Rim 12,2).
Sveti Maksim Spoznavalec namreč pravi, da človek, ki sledi strastem, tudi pod religioznim videzom, zanika Boga Očeta in njegovo usmiljenje.
Te stvari počenjajo, ker niso spoznali ne Očeta ne Sina (prim. Jn 16,3), kajti, če bi spoznali Očeta, bi imeli sinovsko življenje, ki mu rečemo zoē in bi zato lahko darovali svoje življenje psyché za druge, kot je to storil Kristus, in v Njem tisti, ki so Kristusovi (prim. Jn 10,11).
Vera v občestvo Očeta, Sina in Svetega Duha se vidi iz dejstva, da raje nosijo breme nasilja tistih, ki sledijo mesu, pod krinko Postave, in s Kristusom sprejmejo njihovo zlo ter tako preprečijo vojno.
Prav to je pričevanje kristjanov prvih stoletij.
Krst nas vcepi v življenje občestva Svete Trojice, pri katerem nas udeleži Sveti Duh v Kristusu Jezusu. To pa ni skladno z določenim načinom izpolnjevanja postave in z iskanjem moči, da bi rešili sebe, namesto, da bi se darovali v ljubezni.
Sveto Trojico je moč spoznati v svobodi sinov, ki v Sinu že okušajo Jagnjetovo svatbeno gostijo.
Kdor ljubi, pozna Duha, ki v njihova srca vliva ljubezen. Pozna Kristusa, ker je z njim deležen velikonočnega uresničevanja ljubezni in prav tako veličastva Očeta, ki obuja svoje otroke kot je obudil Kristusa, Edinorojenega, prvorojenca med mnogimi brati.
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsak petek.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Ova nedjelja slijedi nakon nedjelje izlijevanja Duha Svetoga, Gospodina koji daje život, Božji život, onaj život koji nam je, upravo po Duhu, darovan u Kristu kao sinovski život.
Taj život je dar, a ne naše postignuće.
To je dar koji oduzima naše grijehe, koji nas čupa iz stanja robovanja grijehu i ispunja darom Duha Svetoga, to jest sinovskim životom s Bogom Ocem.
Dakle, ne se radi o tome da mi nešto učinimo, nego da prihvatimo dar Duha Svetoga.
Sveti Pavao u današnjem drugom čitanju piše: „Ta ne primiste duh robovanja da se opet bojite, nego primiste Duha posinstva u kojem kličemo: ‘Abba! Oče!’“(Rim 8,15).
Dar Duha prvenstveno je povezan s identitetom Duha, odnosno s njegovim načinom postojanja.
Duh Sveti je Gospodin života kao zajedništva. Kad prihvatimo taj dar, počinjemo sudjelovati u postojanju koje je odnos, ljubav, zajedništvo.
Čovjek sam ne može doći do Duha, ne može sam u sebi nastaniti Duha Svetoga, može ga samo primiti kao dar.
Tijelo ne može nastaniti Duha Svetoga u sebe, jer su tijelo i Duh potpuno suprotni jedno drugome.
Tijelo vodi u smrt, dok Duh vodi u život (usp. Rim 8,6).
„Jer tijelo žudi protiv Duha, a Duh protiv tijela. Doista, to se jedno drugomu protivi da ne činite što hoćete“ (Gal 5,17).
Ali u Rim 8,15, Pavao kaže „primiste“, dakle kao da tvrdi da postoje dva dara, od kojih je jedan duh koji potom postaje „duh robovanja da se opet bojite“.
Budući da Pavao kaže: „Ta ne primiste duh robovanja“ (Rim 8, 15), to znači da se u čovjeku događa promjena koja dar pretvara u nešto suprotno daru. Što se dakle dogodilo?
Očito je da tijelo ima sposobnost da nas učini robovima, štoviše, „svatko robuje onomu tko ga svlada“ (2Pt 2,19). Naime, sve do silaska Duha Božjega, čovjek je pod vlašću tijela (usp. Rim 8,7). Tijelo ne prihvaća Zakon, koji je čovjek dobio kao dar od Boga.
Tijelo se naime ne može podvrći Zakonu (usp. Rim 8,7) i zapravo služi zakonu grijeha (usp. Rim 7,25). Tijelo dakle uspostavlja ropski odnos sa Zakonom.
Jer, „pod Zakonom zatvoreni, bili smo čuvani za vjeru“ (Gal 3,23).
Zakon u izvjesnom smislu ulijeva strah u čovjeka: „Je li tko prekršio Zakon Mojsijev, bez milosrđa biva pogubljen na osnovi dvojice ili trojice svjedoka“ (Heb 10,28).
Zakon postaje nešto teško, što čovjeka ispunja strahom.
„Doista, dok bijasmo u tijelu, grešne su strasti, Zakonom izazvane, djelovale u našim udovima te smrti donosile plodove; sada pak umrijevši onomu što nas je sputavalo, riješeni smo Zakona te služimo u novosti Duha, a ne u stareži slova“ (Rim 7,5-6).
Doista, pitanje Zakona postalo je toliko ozbiljno da je Krist došao upravo da nas otkupi od Zakona.
„Krist nas otkupi od prokletstva Zakona, postavši za nas prokletstvom – jer pisano je: Proklet je tko god visi na drvetu“ (Gal 3,13). On sam je osuđen u ime Zakona: „Mi imamo Zakon i po Zakonu on mora umrijeti jer se pravio Sinom Božjim“ (Iv 19,7).
Sin Božji kažnjen je po Zakonu, da nas otkupi od Zakona, od ropstva. Osuđen je na smrt i ubijen po iščitavanju Zakona koje nije duhovno iščitavanje, nego iščitavanje po tijelu.
Umro je da nas oslobodi od onog duha kojega je tijelo preinačilo u sužanjstvo.
No kako je to moguće, ako psalmist kaže: „Savršen je zakon Gospodnji – dušu krijepi“? (Ps 19,8). Što se dakle dogodilo?
Zakon, Božji dar, koji je trebao podupirati Savez i pomoći da ga se živi, pada u ljudski život koji ga ne prihvaća kao dar, kao put Boga, Spasitelja naroda.
Pavao u Zakonu vidi Duha, Zakon je duhovan, ali ga čovjek živi s drugim duhom, kao rob.
„Zakon je, znamo, duhovan; ja sam pak tjelesan, prodan pod grijeh“ (Rim 7,14). Dakle, tijelo je ono koje potpuno mijenja način života po Zakonu.
Tijelo stvara mentalitet koji koristi Zakon za afirmaciju čovjekova „ja“, za afirmaciju čovjeka kao takvog, za afirmaciju samog sebe, za pokazati se, za spasiti se i osigurati se. No, upravo je to put u smrt: „Zapovijed dana za život bî mi na smrt“ (Rim 7,10).
Duh Sveti je onaj koji daje život, istinski, sinovski život.
Duh Sveti nam omogućuje da u Kristu budemo izravno dionici ljubavi Boga Oca.
To je dar Boga Oca po Kristu, jer Krist šalje svoga Duha od Oca.
Duh Sveti nas čini posinjenom djecom.
Pavao koristi izraz posinjenja u pogledu baštine, jer su posinjena djeca imala isto pravo na baštinu kao i rođena djeca. Duh Sveti nas čini Kristovom braćom: Krist je „prvorođenac među mnogom braćom“ (Rim 8,29).
Naime, u Ivanovu Evanđelju Krist, kao Uskrsli, prvi put naziva apostole „braćom“ (usp. Iv 20,17).
To je baština do koje nas sinovstvo dovodi: uskrsnuće, sjedenje na nebesima u Kristu (usp. Ef 2,6), sudioništvo u slavi koju je Sin imao prije stvaranja svijeta, jer ga je Otac ljubio (usp. Iv 17,24).
Dakle, samo sinovski život uspijeva promijeniti smjer našeg postojanja određenog za smrt.
Ne samo to, nego će nas Duh Sveti upućivati u svu istinu (usp. Iv 16,13).
Kao što tvrdi veliki tumač Ivanovog Evanđelja De La Potterie, istina je odnos ljubavi između Oca i Sina.
Mi smo već sinovi i Duh Sveti će nam pokazati svu istinu, čak i onda kada sinovi budu osuđivani, odbačeni, prezreni, kao što vidimo kod starijeg sina, koji ne poznaje Oca, pa zato ne poznaje ni brata, nego se smatra ovlaštenim da u ime svog tobožnjeg ispunjavanja svega osuđuje Oca i brata (usp. Lk 15).
Kod starijeg sina iz prispodobe u Lk 15 vidimo ono što kaže Gal 4,29, to jest da sinovi ropkinje preziru sinove slobodne. Onaj tko živi život zvani psychē, zapravo ne može ljubiti, pa u ime Zakona pokušava prikriti svoj mentalitet smrti.
Sinovi koji žive tako da prepoznaju Očevu ljubav i stoga ljube svoju braću, sudionici su Sinovljeve patnje (usp. Rim 8,17).
Sin podnosi patnju, koju mu zapravo priređuju oni koji su pod vlašću tijela, oni koji se nastoje spasiti, ostvariti i opravdati se na religiozan način preko Zakona, na načine koje čak i svijet može ponuditi. U ime određenog zakona, robovi tijela istovaruju djela tijela na sinove (usp. Gal 5,19-21). Za one koji se koriste Zakonom kako bi afirmirali sebe, nema Očeva oproštenja, niti Njegovog milosrđa očitovanog u Sinu. Zato sve to dovodi do velikog propadanja crkvene vjere, koja se radije opredjeljuje za religijske oblike koji se sviđaju svijetu, to jest za mentalitet koji se ne obnavlja u Kristu (usp. Rim 12,2).
Naime, sveti Maksim Ispovjedalac kaže da onaj tko slijedi strasti, pa makar pod religioznom maskom, niječe Boga Oca i njegovo milosrđe.
To čine zato što nisu upoznali ni Oca ni Sina (usp. Iv 16,3), jer da su upoznali Oca, imali bi sinovski život, kojeg nazivamo zoē, i zato bi mogli darovati svoj život psyché za druge, kao što je to Krist učinio i, u Njemu, oni koji su Kristovi (usp. Iv 10,11).
Vjera u zajedništvo Oca, Sina i Duha Svetoga vidi se u tome da, oni koji je imaju, radije nose teret nasilja onih koji slijede tijelo, pod krinkom Zakona, i s Kristom prihvaćaju njihovo zlo te tako izbjegavaju rat.
Upravo je to svjedočanstvo kršćana prvih stoljeća.
Krštenje nas ucjepljuje u život zajedništva Presvetog Trojstva. Duh Sveti nas čini dionicima tog zajedništva u Kristu Isusu. A to je nespojivo s određenim načinom vršenja zakona i traženjem moći da spasimo sebe, umjesto da se darujemo u ljubavi.
Presveto Trojstvo se može prepoznati u slobodi sinova, koji u Sinu već ovdje kušaju Jaganjčevu svadbenu gozbu.
Oni koji ljube poznaju Duha koji u njihova srca ulijeva ljubav. Poznaju Krista, jer sudjeluju s Njim u pashalnom ostvarenju ljubavi i u slavi Oca, koji uskrisuje svoju djecu kao što je uskrisio Krista, Jedinorođenca, prvorođenca među mnogom braćom.
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Jesteśmy w niedzielę po wylaniu Ducha Świętego, Pana, który daje życie, życie Boże – to jest życie, które jest nam dane w Chrystusie jako życie synowskie – właśnie za pośrednictwem Ducha.
To życie jest darem, a nie naszym osiągnięciem.
Jest to dar, który gładzi nasze grzechy, który wyrywa nas z niewoli grzechu i napełnia darem Ducha Świętego, czyli życiem synostwa z Bogiem Ojcem.
A więc nie jest to kwestia wykonania własnej pracy, ale otrzymania i przyjęcia daru Ducha Świętego.
Święty Paweł pisze dziś w drugim czytaniu: „Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»” (Rz 8, 15).
Dar Ducha ma przede wszystkim związek z Jego tożsamością, to znaczy z Jego sposobem istnienia.
Duch Święty jest Panem życia jako komunii, a przyjmując ten dar, zaczynamy uczestniczyć w egzystencji relacyjnej, w miłości, w komunii.
Sam człowiek nie może dotrzeć do Ducha, nie może zamieszkać w Duchu Świętym, może Go jedynie otrzymać w darze.
Ciało nie może sprawić, by Duch Święty w nim zamieszkał, ponieważ ciało i Duch są sobie radykalnie przeciwne.
Ciało prowadzi do śmierci, podczas gdy Duch prowadzi do życia (por. Rz 8, 6).
„Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie” (Ga 5,17).
Ale w Rz 8,15 Paweł mówi o „otrzymaniu”, więc to tak, jakby stwierdzał, że istnieją dwa dary, z których jednym jest duch, który następnie staje się „duchem niewolników, aby ponownie popaść w bojaźń”.
Ponieważ Paweł mówi: „Nie otrzymaliście ducha niewoli” (Rz 8,15), oznacza to, że coś dzieje się w człowieku, co powoduje, że dar zmienia się w coś przeciwnego do daru. Co zatem się stało?
Oczywiste jest, że ciało jest w stanie nas zniewolić, a „człowiek jest niewolnikiem tego, co nad nim panuje” (por. 2 P 2,19). Rzeczywiście, aż do zstąpienia Ducha Bożego, człowiek znajduje się pod panowaniem ciała (por. Rz 8, 9). A ciało źle pojmuje Prawo otrzymane jako dar od Boga.
Ciało w rzeczywistości nie może podporządkować się Prawu (por. Rz 8, 7) i w rzeczywistości służy prawu grzechu (por. Rz 7, 25). Ciało ustanawia wobec Prawa niewolniczą relację.
W rzeczywistości zostaliśmy „byliśmy poddani pod straż Prawa i trzymani w zamknięciu aż do objawienia się wiary” (Ga 3, 23).
Prawo w pewnym sensie sprawia, że w człowieku zamieszkuje strach: „Kto przekracza Prawo Mojżeszowe, ponosi śmierć bez miłosierdzia na podstawie [zeznania] dwóch albo trzech świadków” (Hbr 10, 28).
Prawo staje się czymś ciężkim, co napełnia człowieka strachem.
„Jak długo bowiem wiedliśmy życie cielesne, grzeszne namiętności [pobudzane] przez Prawo działały w naszych członkach, by owoc przynosić śmierci. Teraz zaś straciło moc nad nami Prawo, gdy umarliśmy temu, co trzymało nas w jarzmie, tak, że możemy pełnić służbę w nowym duchu, a nie według przestarzałej litery” (Rz 7, 5-6).
W rzeczywistości kwestia Prawa stała się tak poważna, że Chrystus przyszedł właśnie po to, aby nas od niego odkupić.
„Z tego przekleństwa Prawa Chrystus nas wykupił – stawszy się za nas przekleństwem, bo napisane jest: Przeklęty każdy, którego powieszono na drzewie” (Ga 3, 13). On sam został potępiony w imię Prawa: „My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym»” (J 19, 7).
Syn Boży został ukarany przez Prawo, aby wykupić nas z Prawa, z niewoli. Został skazany na śmierć i zabity zgodnie z lekturą Prawa, które nie jest duchowe, ale według ciała.
Umarł, aby uwolnić nas od ducha, którego ciało zamieniło w niewolę.
Ale jak to możliwe, skoro „Prawo Pana doskonałe – krzepi ducha”? (Ps 19, 8). Co w takim razie sie stało?
Prawo, Boży dar, który podtrzymuje Przymierze i pomaga żyć zgodnie z Przymierzem, wchodzi w życie człowieka, który nie przyjmuje go jako daru, jako drogi Boga, Zbawiciela ludzi.
Paweł widzi w Prawie Ducha, Prawo jest duchowe, ale człowiek żyje nim w innym duchu, żyje nim jako niewolnik.
„Wiemy przecież, że Prawo jest duchowe. A ja jestem cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu” (Rz 7, 14). Oto ciało całkowicie zmienia sposób życia według Prawa.
Ciało tworzy mentalność, która wie, jak wykorzystać Prawo, aby potwierdzić ego człowieka, aby potwierdzić człowieka jako takiego, aby potwierdzić siebie, aby się popisać, aby się uratować i aby się uspokoić. Ale to jest właśnie droga do śmierci: „przykazanie, które miało prowadzić do życia, zawiodło mnie ku śmierci” (Rz 7, 10).
To Duch Święty daje życie, prawdziwe, synowskie życie.
Duch Święty sprawia, że uczestniczymy w Chrystusie bezpośrednio w miłości Boga Ojca.
Jest to dar Boga Ojca przez Chrystusa, ponieważ Chrystus posyła swojego Ducha od Ojca.
Duch Święty czyni nas synami przez adopcję.
Paweł używa tej formuły adopcji w kontekście dziedziczenia, ponieważ adoptowane dzieci miały takie samo prawo do dziedziczenia jak dzieci naturalne. A Duch Święty czyni nas braćmi Chrystusa: Chrystus jest „pierworodnym między wielu braćmi” (Rz 8, 29).
W rzeczywistości, w Ewangelii Jana po raz pierwszy Chrystus jako zmartwychwstały nazywa apostołów „braćmi” (por. J 20, 17).
To jest dziedzictwo, do którego prowadzi nas synostwo: zmartwychwstanie, zasiadanie w Chrystusie w niebie (por. Ef 2, 6), uczestnictwo w chwale, którą Syn miał przed stworzeniem świata, ponieważ był umiłowany przez Ojca (por. J 17, 24).
Tak więc życie w synostwie, w Bożym dziecięctwie, jest jedynym, które może zmienić kierunek naszej egzystencji przeznaczonej na śmierć.
Co więcej, Duch Święty doprowadzi nas do całej prawdy (por. J 16, 13).
Prawda, jak twierdzi De La Potterie, wielki egzegeta świętego Jana, jest miłością relacji między Ojcem i Synem.
Już jesteśmy dziećmi, a Duch sprawia, że widzimy całą prawdę, nawet gdy dzieci są osądzane, odrzucane, pogardzane, jak widzimy w najstarszym synu, który nie zna Ojca i w konsekwencji nie zna swojego brata, ale czuje się upoważniony, w imię rzekomej obserwancji, do potępienia Ojca i swojego brata (por. Łk 15).
W przypowieści o starszym synu z Łk 15 widzimy to, o czym mówi list do Galatów 4, 29, że synowie niewolnicy gardzą synami wolnymi. Ci, którzy żyją życiem zwanym psychē, w rzeczywistości nie potrafią kochać, więc w imię Prawa próbują zakamuflować swoją mentalność śmierci.
Dzieci, które żyją rozpoznając miłość Ojca i dlatego kochają swoich braci, są tymi, którzy uczestniczą w cierpieniach Syna (por. Rz 8,17).
A cierpienia, których doświadcza Syn, są w praktyce zadawane przez tych, którzy są pod panowaniem ciała, przez tych, którzy chcą się zbawić, spełnić i usprawiedliwić religijnie poprzez Prawo, w sposób, który może być nawet sugerowany przez świat. W imię bowiem pewnego prawa niewolnicy ciała wyładowują uczynki ciała na synach (por. Ga 5, 19-21). Dla tych, którzy używają Prawa, aby się utwierdzić, nie ma przebaczenia od Ojca, ani Jego miłosierdzia objawionego w Synu. Dlatego wszystko to powoduje bardzo poważną dekadencję wiary eklezjalnej, która przedkłada nad wiarę formy religijne, które podobają się światu, to znaczy mentalność, która nie jest odnowiona w Chrystusie (por. Rz 12, 2).
Rzeczywiście, jak mówi św. Maksym Wyznawca, ci, którzy podążają za namiętnościami, nawet jeśli dzieje sie to pod płaszczykiem religijnym, zaprzeczają Bogu Ojcu miłosierdzia.
Czynią to, ponieważ nie poznali ani Ojca, ani Syna (por. J 16, 3), ponieważ gdyby poznali Ojca, mieliby życie synowskie, życie zwane zoē, a zatem mogliby oddać własne życie psyché za innych, tak jak uczynił to Chrystus, a w Nim ci, którzy należą do Chrystusa (por. J 10, 11).
Wiara w komunię Ojca, Syna i Ducha Świętego przejawia się w tym, że woli się ponieść ciężar przemocy tych, którzy podążają za ciałem, zamaskowaną przez Prawo, i zaakceptować ich zło z Chrystusem, unikając w ten sposób wojny.
Takie jest właśnie świadectwo chrześcijan pierwszych wieków.
Chrzest wszczepia nas w życie komunii Trójcy Świętej, której Duch Święty czyni nas uczestnikami w Chrystusie Jezusie. A to jest nie do pogodzenia z pewnym sposobem przestrzegania prawa i z poszukiwaniem mocy, aby się zbawić, zamiast dawać siebie w miłości.
Trójca Święta jest rozpoznawana w wolności synów, którzy w Synu już cieszą się ucztą weselną Baranka.
Ci, którzy kochają, znają Ducha, który wlewa miłość w ich serca. Znają Chrystusa, ponieważ uczestniczą z Nim w paschalnym urzeczywistnieniu miłości, uczestnicząc także w chwale Ojca, który wskrzesza swoje dzieci, tak jak wskrzesił Chrystusa, Jednorodzonego, pierwszego pośród wielu braci.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
