Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych

[SEMI] IV DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2

ITALIANO

La seconda lettura, tratta dalla Prima Lettera ai Corinti, riguarda una questione molto presente a quel tempo nella cultura dei Corinti nella quale si trova la comunità.

Paolo dice apertamente che nella comunità di Corinto si verificano delle cose immorali tra gli sposati, così gravi che non si trovano nemmeno tra i pagani (cf 1Cor 5,1).

A partire da questa constatazione, Paolo dice che gli sposati hanno una grossa difficoltà a causa della preoccupazione di piacere al partner.

Ma questo è esattamente ciò che proviene dalla società pagana nella quale viveva la comunità di Corinto.

Di che si tratta veramente sotto l’aspetto spirituale?

Dopo il peccato di Adamo, si constata che quello che davvero è stato danneggiato è la relazione – la relazione fondante con Dio che l’uomo in qualche modo trascura, optando per un’altra relazione fondante, quella con il creato.

Di conseguenza nel rapporto verso gli altri uomini, e poi verso il cosmo, l’uomo cerca di possedere per rassicurarsi e addirittura, di conseguenza, cambia il rapporto verso sé stesso, cioè verso la propria storia, i propri talenti, il lavoro, ciò che si vuole, che si desidera.

La relazione diventa condizionata nella sua stessa natura e si passa dalla gratuità al merito.

Bisogna assolutamente piacere agli altri per essere considerati.

Ma, a tale proposito, abbiamo un esempio fondamentale che sconfessa questa mentalità. Cristo si è consegnato secondo la santa volontà del Padre, ma non è piaciuto agli uomini, addirittura non l’hanno guardato, hanno girato lo sguardo dall’altra parte (cf Is 53,3).

Cercare di piacere agli altri diventa una via della non-fede.

Infatti “è forse il consenso degli uomini che cerco, oppure quello di Dio? O cerco di piacere agli uomini?” (Gal 1,10).

Il fatto che uno cerca di far piacere all’altro, dice che il gestore della propria vita è determinato dagli schemi mentali e psichici.
L’unica via di piacere all’altro per i discepoli di Cristo è: “Ciascuno di noi cerchi di piacere al prossimo nel bene, per edificarlo” (Rm 15,2).

Infatti, chi ama e serve agli altri non cerca di piacere agli altri, perché questo è praticamente lo stesso che cercare di piacere a sé stessi (cf Rm 15,3).

Paolo lo dice proprio sull’esempio di Cristo.

Sono due realtà incompatibili: se si vuole piacere agli uomini non si può essere a servizio di Cristo (cf Ef 6,6).

Infatti, la Chiesa non può porsi davanti al mondo cercando di piacere al mondo, ma solo a Dio, che prova i nostri cuori (cf 1Ts 2,4).

Non esiste nessuna vera relazione umana che non sia fondata nell’amore, che lo Spirito Santo versa nei nostri cuori (cf Rm 5,5).

Questo è il fondamento della relazionalità dei cristiani. In forza di questo amore, l’uomo può vivere una vita che davvero manifesta Colui in cui crede.

Il vissuto del cristiano è la manifestazione della vita che ci è stata data e solo accogliendo il dono, cioè la vita filiale, si rende testimonianza all’amore del Padre.

“Come tu, Padre, sei in me e io in te, siano anch’essi in noi, perché il mondo creda che tu mi hai mandato” (Gv 17,21). Essendo Cristo nel Padre e noi in Cristo, non cerchiamo più niente da questo mondo.

Cristo non cerca di piacere agli uomini, non cerca l’approvazione da nessuno: “Io non ricevo gloria dagli uomini” (Gv 5,41).

Anzi, cercare il riconoscimento dagli altri significa tradire la fede, uscire dalla vita che Dio Padre ci dona, smettere di accoglierla.

“E come potete credere, voi che ricevete gloria gli uni dagli altri, e non cercate la gloria che viene dall’unico Dio?” (Gv 5,44).

Dunque, l’attenzione a ciò che posso ricevere dagli altri in termini di approvazione di me è fuorviante per la vita nuova che abbiamo ricevuto.

Secoli della nostra storia ci hanno dimostrato che questo rischio non è esclusivo del matrimonio, come invece lo era secondo san Paolo nella società pagana con le sue abitudini, a Corinto, a quei tempi.

Infatti, si può vivere anche da non sposati, da celibi, totalmente presi dal proprio io e con l’attenzione assolutizzante di piacere agli altri e di ricevere continuamente applausi e riconoscimenti – il ricevere la gloria gli uni dagli altri di cui parla il Vangelo.

Gloria nel senso di darsi peso, riconoscimento, approvazione.

Per liberarsi da una tale trappola che possiamo nascondere anche sotto decorazioni religiose per giustificarci più facilmente, è necessario vivere la fede come accoglienza di Cristo.

L’accoglienza ci fa vivere da figli (cf Gv 1,12). Ed è lo Spirito Santo che ci fa vivere questa vita da figli, amando. “Come il Padre ha amato me, anche io ho amato voi. Rimanete nel mio amore” (Gv 15,9).

Il Padre ci ama tanto da dare il suo Figlio unigenito (cf Gv 3,16) affinché possiamo vivere da figli amati da Dio Padre.

E questo amore è pasquale, cioè fa di noi un dono libero, anche passando per la via della morte.

Morire a sé stessi, diventare un dono libero di noi stessi, per essere mossi e portati dall’amore.

Questo vuol dire che molti non ci accoglieranno e ci odieranno, perché daremo loro fastidio, anzi, potranno addirittura eliminarci.

Infatti, “se il mondo vi odia, sappiate che prima di voi ha odiato me” (Gv 15,18).

Se non hanno conosciuto Cristo, non conosceranno nei nostri modi di vivere Colui che vi si manifesta, non conosceranno neanche noi che siamo uniti in Cristo con il Padre (cf Gv 16,1-3).

Infatti, se siamo veramente in Cristo la nostra vita diventa qualcosa che manifesta Cristo unito all’umanità con l’amore del Padre. Per san Paolo questo è il sacramento del matrimonio, che una parte dei cristiani è chiamata a vivere.

Nella Lettera agli Efesini, Paolo fa vedere che tra la moglie e il marito si vive sempre Cristo come amore, l’obbedienza come amore, la sottomissione all’altro come amore e il dono di sé della moglie per il marito – e viceversa – come amore.

Morire per l’altro come Cristo per la Chiesa, in una unità indissolubile ed eterna: così il marito e la moglie aderiscono all’amore. Ed è l’amore di Cristo che li realizza come l’unità in Dio, con tutta la loro umanità (cf Ef 5,21-32).

Questo è il senso di ogni vita redenta: rimanere fedelmente nell’amore del Padre in Cristo Gesù, mossi dalla vita dello Spirito Santo che è l’amore.

Niente ci può separare dall’amore di Cristo, né tribolazione né persecuzione né angoscia né fame né morte né vita né angeli né potenze celesti né il futuro né alcuna creatura – niente (cf Rm 8,35-39).

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ESPAÑOL

La segunda lectura, tomada de la Primera Epístola a los Corintios, se refiere a una cuestión muy presente en aquel tiempo en la cultura corintia en la que se encuentra la comunidad.
Pablo dice abiertamente que en la comunidad de Corinto se dan cosas inmorales entre los casados, tan graves que ni siquiera se dan entre los paganos (cf. 1Cor 5,1).
A partir de esta observación, Pablo dice que los casados tienen una gran dificultad debido a su preocupación por complacer a sus parejas.
Pero esto es exactamente lo que proviene de la sociedad pagana en la que vivía la comunidad de Corinto.
¿De qué se trata realmente desde un punto de vista espiritual?
Después del pecado de Adán, vemos que lo que realmente se ha dañado es la relación -la relación fundacional con Dios que el hombre de alguna manera descuida, optando por otra relación fundacional, la que tiene con la creación.
En consecuencia, en la relación hacia los demás hombres, y luego hacia el cosmos, el hombre busca poseer para tranquilizarse e incluso, como consecuencia, cambia la relación hacia sí mismo, es decir, hacia su propia historia, sus talentos, su trabajo, lo que quiere, lo que desea.
La relación se vuelve condicionada en su propia naturaleza y se pasa de la gratuidad al mérito.
Hay que complacer absolutamente a los demás para ser considerado.
Pero, a este respecto, tenemos un ejemplo fundamental que derrota esta mentalidad. Cristo se entregó según la santa voluntad del Padre, pero no gustó a los hombres, ni siquiera le miraron, apartaron los ojos (cf. Is 53,3).
Tratar de agradar a los demás se convierte en una forma de no fe.
Porque “¿busco el consentimiento de los hombres o el de Dios? ¿O busco agradar a los hombres?” (Ga 1,10).
El hecho de buscar agradar al otro dice que el gestor de la propia vida está determinado por esquemas mentales y psíquicos.
El único modo de agradar al otro para los discípulos de Cristo es: “Procure cada uno agradar a su prójimo con buenas obras, para edificarlo” (Rom 15,2).
En efecto, quien ama y sirve a los demás no busca agradar a los demás, pues esto es prácticamente lo mismo que buscar agradarse a sí mismo (cf. Rm 15,3).
Pablo lo dice precisamente a ejemplo de Cristo.
Son dos realidades incompatibles: si se quiere agradar a los hombres, no se puede estar al servicio de Cristo (cf Ef 6,6).
De hecho, la Iglesia no puede presentarse ante el mundo buscando agradar al mundo, sino sólo a Dios, que prueba nuestros corazones (cf 1 Tes 2,4).
No hay verdadera relación humana que no esté fundada en el amor, que el Espíritu Santo derrama en nuestros corazones (cf. Rm 5,5).
Éste es el fundamento de la relacionalidad de los cristianos. En virtud de este amor, el hombre puede vivir una vida que manifieste verdaderamente a Aquel en quien cree.
La vida del cristiano es la manifestación de la vida que se nos ha dado, y sólo acogiendo el don, es decir, la vida filial, se da testimonio del amor del Padre.
“Como tú, Padre, estás en mí y yo en ti, que también ellos estén en nosotros, para que el mundo crea que tú me has enviado” (Jn 17,21). Puesto que Cristo está en el Padre y nosotros en Cristo, no buscamos nada más de este mundo.
Cristo no busca agradar a los hombres, no busca la aprobación de nadie: “Yo no recibo gloria de los hombres” (Jn 5,41).
Al contrario, buscar el reconocimiento de los demás es traicionar la fe, abandonar la vida que Dios Padre nos da, dejar de aceptarla.
“¿Y cómo podéis creer vosotros, que recibís gloria unos de otros, y no buscáis la gloria que viene del único Dios?” (Jn 5,44).
Por lo tanto, centrarse en lo que puedo recibir de los demás en términos de aprobación hacia mí es engañoso para la nueva vida que hemos recibido.
Siglos de nuestra historia nos han mostrado que este riesgo no es exclusivo del matrimonio, como lo era según San Pablo en la sociedad pagana con sus costumbres, en Corinto, en aquella época.
De hecho, también se puede vivir sin estar casado, como célibe, totalmente ensimismado en uno mismo y con el afán absolutista de agradar a los demás y de recibir constantemente aplausos y reconocimiento, el recibir gloria unos de otros del que habla el Evangelio.
Gloria en el sentido de darse peso, reconocimiento, aprobación.
Para liberarnos de semejante trampa, que también podemos esconder bajo adornos religiosos para justificarnos más fácilmente, es necesario vivir la fe como acogida a Cristo.
La acogida nos hace vivir como hijos (cf. Jn 1,12). Y es el Espíritu Santo quien nos hace vivir esta vida de hijos, amando. “Como el Padre me ha amado, yo también os he amado. Permaneced en mi amor” (Jn 15,9).
El Padre nos ama tanto que dio a su Hijo único (cf. Jn 3,16) para que vivamos como hijos amados por Dios Padre.
Y este amor es pascual, es decir, nos hace don gratuito, incluso pasando por el camino de la muerte.
Morir a uno mismo, convertirnos en don gratuito de nosotros mismos, dejarnos mover y llevar por el amor.
Esto significa que muchos no nos acogerán y nos odiarán, porque les molestaremos; es más, puede que incluso nos eliminen.
Porque “si el mundo os odia, sabed que a mí me ha odiado primero” (Jn 15,18).
Si no han conocido a Cristo, no conocerán en nuestros caminos a Aquel que se manifiesta en ellos, ni nos conocerán a nosotros, que estamos unidos en Cristo al Padre (cf. Jn 16, 1-3).
En efecto, si estamos verdaderamente en Cristo, nuestra vida se convierte en algo que manifiesta a Cristo unido a la humanidad con el amor del Padre. Para san Pablo, éste es el sacramento del matrimonio, que algunos cristianos están llamados a vivir.
En la Epístola a los Efesios, Pablo muestra que, entre esposa y esposo, Cristo se vive siempre como amor, la obediencia como amor, la sumisión al otro como amor, y el don de sí de la esposa por el esposo -y viceversa- como amor.
Morir por el otro como Cristo por la Iglesia, en una unidad indisoluble y eterna: así se adhieren al amor los esposos. Y es el amor de Cristo el que los realiza como unidad en Dios, con toda su humanidad (cf Ef 5,21-32).
Éste es el sentido de toda vida redimida: permanecer fielmente en el amor del Padre en Cristo Jesús, movidos por la vida del Espíritu Santo, que es amor.
Nada puede separarnos del amor de Cristo, ni la tribulación, ni la persecución, ni la angustia, ni el hambre, ni la muerte, ni la vida, ni los ángeles, ni las potestades celestiales, ni el futuro, ni criatura alguna: nada (cf. Rm 8, 35-39).

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Drugo berilo, ki je iz Prvega pisma Korinčanom, zadeva vprašanje, ki je bilo v tistem času zelo prisotno v kulturi Korinčanov, med katerimi se je nahajala skupnost.

Pavel jasno pove, da se v korintski skupnosti med poročenimi dogajajo tako hude nemoralne stvari, kakršnih ni niti med pogani (prim. 1 Kor 5,1).

Na podlagi tega opažanja Pavel pove, da imajo poročeni velike težave, ker se ukvarjajo s tem, kako ugajati partnerju.

Vendar to izhaja iz poganske družbe, v kateri živi korintska skupnost.

Za kaj gre pravzaprav z duhovnega vidika?

Občutimo, da je to, kar je po Adamovem grehu v resnici poškodovano, odnos – temeljni odnos z Bogom, ki ga človek na nek način zanemarja in raje izbira drug temeljni odnos, odnos s stvarstvom.

Človek posledično v odnosu do drugih ljudi in nato do stvarstva skuša posedovati, da bi se pomiril, zatem pa celo spremeni odnos do sebe, to je do lastne zgodovine, talentov, dela, do tega, kar hoče in kar želi.

Odnos v svojem bistvu postane pogojen in človek preide od zastonjskosti k zaslužkarstvu.

Na vsak način mora ugajati drugim, da bi ga upoštevali.

Glede tega imamo temeljni primer, ki ovrže to miselnost. Kristus se je izročil po sveti Očetovi volji, vendar ni ugajal ljudem, niti pogledali ga niso, celo obrnili so pogled od njega (prim. Iz 53,3).

Skušati ugajati ljudem postane pot ne-vere.

»Koga si namreč skušam dobiti na svojo stran, ljudi ali Boga? Si mar prizadevam, da bi ugajal ljudem?« (Gal 1,10).

Dejstvo, da skuša nekdo ugajati drugim, pove, da njegovo življenje določajo miselne in psihične sheme.

Za Kristusove učence je edina pot, da ugajajo drugim: »Vsak izmed nas naj skuša ugoditi bližnjemu, in sicer v njegovo dobro in njegovo izgraditev« (Rim 15,2).

Kdor namreč ljubi in služi drugim, ne išče, kako bi jim ugajal, saj je to dejansko enako kot če bi hotel ugajati samemu sebi (prim. Rim 15,3).

Pavel to pove prav na podlagi Kristusovega zgleda.

Gre za dve nezdružljivi stvarnosti: kdor želi ugajati ljudem, ne more služiti Kristusu (prim. Ef 6,6).

Cerkev se ne more postaviti pred svet tako, da mu skuša ugajati, ampak samo tako, da skuša ugajati Bogu, ki preizkuša naša srca (prim. 1 Tes 2,4).

Nobenega resničnega človeškega odnosa ni, če ne temelji v ljubezni, ki jo Sveti Duh izliva v naša srca (prim. Rim 5,5).

To je temelj odnosov med kristjani. V moči te ljubezni človek lahko živi življenje, ki resnično razodeva Tistega, v katerega veruje.

Življenje kristjana razodeva življenje, ki mu je bilo podarjeno in samo s sprejemanjem daru, to je sinovskega življenja, pričuje Očetovo ljubezen.

»Da bi bili vsi eno, kakor si ti, Oče, v meni in jaz v tebi, da bi bili tudi oni v naju, da bo svet veroval, da si me ti poslal« (Jn 17,21). Kristus je v Očetu in mi v Kristusu, zato ne pričakujemo ničesar več od tega sveta.

Kristus ni gledal, kako bi ugajal ljudem, pri nikomer ni iskal odobravanja: »Ne sprejemam slave od ljudi« (Jn 5,41).

Iskanje priznanja drugih pomeni zatajiti vero, zapustiti življenje, ki nam ga Bog Oče podarja, prenehati ga sprejemati.

»Kako bi mogli verovati vi, ki sprejemate slavo drug od drugega in ne iščete slave od edinega Boga?« (Jn 5,44).

Zato je osredotočanje na to, kaj lahko dobim od drugih, v smislu odobravanja, zavajajoče za novo življenje, ki smo ga prejeli.

Stoletja naše zgodovine so nam pokazala, da to tveganje ni zgolj v zakonskem življenju, kot je bilo po Pavlovo v tistem času v Korintu, v poganski družbi, z njenimi navadami.

Tudi kot neporočeni, samski smo lahko povsem ujeti vase in skušamo zgolj ugajati drugim ter nenehno prejemati aplavze in priznanja – sprejemati slavo drug od drugega, o čemer govori evangelij.

Slavo v smislu, da si dajemo težo, priznanje, odobravanje.

Da bi se mogli osvoboditi take pasti, ki jo lahko skrijemo tudi pod religiozno okrasje, da se lažje opravičimo, je treba živeti vero kot sprejemanje Kristusa.

Ko sprejemamo, lahko živimo kot sinovi (prim. Jn 1,12). Sveti Duh je tisti, ki nam daje živeti to življenje kot sinovi, ki ljubijo. »Kakor je Oče mene ljubil, sem tudi jaz vas ljubil. Ostanite v moji ljubezni!« (Jn 15,9).

Bog nas tako ljubi, da je dal svojega edinorojenega Sina (prim. Jn 3,16), da bi mogli živeti kot ljubljeni otroci Boga Očeta.

Ta ljubezen pa je velikonočna. To pomeni, da nas stori za svoboden dar, tudi tako, da gremo preko smrti.

Umreti sebi, postati svoboden dar samih sebe, da bi nas nagibala in nosila ljubezen.

To pomeni, da nas mnogi ne bodo sprejeli in nas bodo sovražili, ker jim bomo moteči, še več: celo odstraniti nas bodo skušali.

Kajti, »če vas svet sovraži, vedite, da je mene sovražil pred vami« (Jn 15,18).

Če niso poznali Kristusa, tudi v našem načinu ne bodo prepoznali Njega, ki se razodeva in niti tega, da smo v Kristusu združeni z Očetom (prim. Jn 16,1-3).

Če smo resnično v Kristusu, naše življenje razodeva Kristusa, ki je združen s človeštvom z Očetovo ljubeznijo. Za svetega Pavla je to zakrament svetega zakona, ki so ga mnogi kristjani poklicani živeti.

Pavel v Pismu Efežanom pokaže, da žena in mož vedno živita Kristusa kot ljubezen, pokorščino kot ljubezen, podrejenost drug drugemu kot ljubezen in podarjanje žene možu – in obratno – kot ljubezen.

Umirati za drugega kot Kristus za Cerkev, v neločljivi in večni edinosti: tako mož in žena pristajata na ljubezen. In Kristusova ljubezen ju uresničuje kot enost v Bogu, z vso njuno človeškostjo (prim. Ef 5,21-32).

To je smisel vsakega odrešenega življenja: zvesto ostajati v Očetovi ljubezni v Kristusu Jezusu, ko nas nagiba življenje Svetega Duha, ki je ljubezen.

Nič nas ne more ločiti od Kristusove ljubezni, ne stiska, ne preganjanje, ne nadloga, ne lakota, ne smrt, ne življenje, ne angeli, ne nebeške moči, ne prihodnost, nobena stvar – prav nič (prim. Rim 8,35-39).

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsak petek.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Drugo čitanje, preuzeto iz Prve poslanice Korinćanima, tiče se problematike koja je bila vrlo prisutna u tadašnjoj kulturi Korinćana, među kojima se zajednica nalazila.

Pavao jasno kaže da se u korintskoj zajednici među oženjenima događaju takve nemoralne stvari kakvih nema ni među poganima (usp. 1Kor 5,1).

Na temelju tog zapažanja, Pavao kaže da oni koji su u braku imaju velikih poteškoća, jer se brinu kako ugoditi svome bračnom drugu.

No to proizlazi iz poganskog društva u kojem živi korintska zajednica.

O čemu se zapravo radi s duhovnog gledišta?

Osjećamo da ono što je doista narušeno, nakon Adamova grijeha, jest odnos – temeljni odnos s Bogom koji čovjek na neki način zanemaruje, odlučujući se radije za drugi temeljni odnos, onaj sa stvorenjem.

Zbog toga, u odnosu prema drugim ljudima, a zatim i prema stvorenju, čovjek pokušava posjedovati kako bi se osigurao, pa zbog toga mijenja čak i odnos prema sebi, to jest prema vlastitoj povijesti, vlastitim talentima, radu, onomu što hoće, onomu što želi.

Odnos postaje uvjetovan u samoj svojoj naravi pa se prelazi iz besplatnosti u zaslugu.

Nužno je na bilo koji način svidjeti se drugima da bi bili uvaženi.

Ali, glede toga, imamo jedan temeljni primjer koji opovrgava takav način razmišljanja. Krist se predao po svetoj volji Očevoj, ali se nije svidio ljudima, nisu ga čak ni pogledali, odvratili su pogled od njega (usp. Iz 53,3).

Nastojanje da se ugađa drugima postaje put nevjere.

Naime, „nastojim li ovo pridobiti ljude ili Boga? Ili idem li za tim da ljudima ugodim?“ (Gal 1,10).

Činjenica da netko pokušava ugoditi drugome, ukazuje na to da je ravnanje njegovim životom uvjetovano mentalnim i psihičkim shemama. Jedini način ugađanja drugome za Kristove učenike jest ovaj: „Svaki od nas neka ugađa bližnjemu na dobro, na izgrađivanje“ (Rim 15,2).

Naime, onaj tko ljubi druge i služe im, ne nastoji im ugađati, jer je to praktički isto kao da želi ugoditi sebi (usp. Rim 15,3).

Pavao to kaže upravo na temelju Kristova primjera.

Radi se o dvije nespojive stvarnosti: ako se želi ugađati ljudima, ne može se služiti Kristu (usp. Ef 6,6).

Naime, Crkva se ne može stati pred svijet nastojeći mu ugoditi, nego samo nastojeći ugoditi Bogu, koji prosuđuje naša srca (usp. 1Sol 2,4).

Ne postoji nijedan istinski ljudski odnos ako nije utemeljen na ljubavi, koju Duh Sveti ulijeva u naša srca (usp. Rim 5,5).

To je temelj odnosa među kršćanima. U snazi te ljubavi, čovjek može živjeti životom koji doista očituje Onoga u koga vjeruje.

Kršćaninovo življenje očituje život koji mu je dan te se samo prihvaćanjem dara, to jest sinovskog života, svjedoči Očevu ljubav.

„Da svi budu jedno kao što ti, Oče, u meni i ja u tebi, neka i oni u nama budu da svijet uzvjeruje da si me ti poslao“ (Iv 17,21). Budući da je Krist u Ocu, a mi u Kristu, ne tražimo ništa više od ovoga svijeta.

Krist nije nastojao udovoljiti ljudima, nije tražio odobravanje ni od koga: „Slave od ljudi ne tražim“ (Iv 5,41).

Štoviše, tražiti priznanje od drugih znači izdati vjeru, napustiti život koji nam Bog Otac daje, prestati ga prihvaćati.

„Ta kako biste vi vjerovali kad tražite slavu jedni od drugih, a slave od Boga jedinoga ne tražite!“ (Iv 5,44).

Dakle, fokusiranje na ono što mogu primiti od drugih, a što bi mi povlađivalo, pogubno je za novi život koji smo primili.

Stoljeća naše povijesti pokazala su nam da taj rizik ne postoji samo u bračnom životu, kao što je to, prema svetom Pavlu, bilo u ono vrijeme u Korintu, u poganskom društvu, sa njegovim običajima.

Naime, možemo čak i u neženstvu, u celibatu, biti potpuno zaokupljeni sobom, s posvemašnjom usredotočenošću na to kako udovoljiti drugima te stalno primati aplauze i priznanja – primati slavu jedni od drugih, o čemu govori Evanđelje.

Slavu u smislu da sebi dajemo težinu, priznanje, odobravanje.

Da bismo se oslobodili takve zamke, koju možemo sakriti čak ispod religioznih ukrasa kako bismo se lakše opravdali, nužno je živjeti vjeru kao prihvaćanje Krista.

Prihvaćanje nam omogućuje da živimo kao sinovi (usp. Iv 1,12). A Duh Sveti je onaj koji nam omogućuje da živimo ovaj život kao sinovi, koji ljube. „Kao što je Otac ljubio mene tako sam i ja ljubio vas; ostanite u mojoj ljubavi“ (Iv 15,9).

Otac nas toliko ljubi da je dao svoga Sina Jedinorođenca (usp. Iv 3,16) kako bismo mogli živjeti kao ljubljena djeca Boga Oca.

No ta ljubav je pashalna. To znači da nas čini slobodnim darom, čak i onda kad idemo preko smrti.

Umrijeti sebi, postati slobodni dar nas samih, kako bi nas pokretala i nosila ljubav.

To znači da nas mnogi neće prihvatiti nego će nas mrziti, jer ćemo im smetati; štoviše, čak će nas pokušati i ukloniti.

Naime, „Ako vas svijet mrzi, znajte da je mene mrzio prije nego vas“ (Iv 15,18).

Ako nisu upoznali Krista, neće ni u našim načinima življenja prepoznati Onoga koji se u tome očituje, niti nas koji smo u Kristu sjedinjeni s Ocem (usp. Iv 16,1-3).

Naime, ako smo doista u Kristu, naš život očituje Krista sjedinjenog s čovještvom Očevom ljubavlju. Za svetog Pavla to je sakrament braka koji su mnogi kršćani pozvani živjeti.

U Poslanici Efežanima Pavao pokazuje da žena i muž uvijek žive Krista kao ljubav, poslušnost kao ljubav, podložnost drugome kao ljubav, a ženino darivanje sebe mužu – i obrnuto – kao ljubav.

Umrijeti za drugoga kao Krist za Crkvu, u nerazdvojivom i vječnom jedinstvu: tako muž i žena pristaju na ljubav. A Kristova ih ljubav ostvaruje kao jedinstvo u Bogu, sa svim njihovim čovještvom (usp. Ef 5,21-32).

To je smisao svakog otkupljenog života: ostati vjerno u Očevoj ljubavi u Kristu Isusu, budući da nas pokreće život Duha Svetoga, koji je ljubav.

Ništa nas ne može rastaviti od ljubavi Kristove, ni nevolja, ni progonstvo, ni tjeskoba, ni glad, ni smrt, ni život, ni anđeli, ni nebeske sile, ni budućnost, ni ikoji stvor –ȁma baš ništa (usp. Rim 8,35-39).

 

SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije

 

POLSKI

Drugie czytanie, zaczerpnięte z Pierwszego Listu do Koryntian, dotyczy kwestii bardzo obecnej w kulturze Koryntian w czasie, w której znalazła się wspólnota.

Paweł otwarcie mówi, że w społeczności Koryntu dochodzi do niemoralnych rzeczy wśród żonatych, tak poważnych, że nie występują one nawet wśród pogan (por. 1 Kor 5,1).

Poczynając od tego spostrzeżenia, Paweł mówi, że osoby pozostające w związkach małżeńskich mają wielkie trudności, ponieważ ich troską jest przypodobanie się partnerowi.

Ale to jest dokładnie to, co wywodzi się z pogańskiego społeczeństwa, w którym żyła wspólnota Koryntu.

O co tak naprawdę chodzi z duchowego punktu widzenia?

Po grzechu Adama widzimy, że to, co naprawdę zostało zniszczone, to relacja – fundamentalna relacja z Bogiem, którą człowiek w jakiś sposób zaniedbuje, wybierając dla siebie inną fundamentalną relację, tę ze stworzeniem.

W konsekwencji, w relacji do innych ludzi, a następnie do kosmosu, człowiek dąży do posiadania, aby zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa, a nawet, w konsekwencji, zmienia relację do samego siebie, to znaczy do swojej historii, swoich talentów, swojej pracy, tego, czego chce, czego pragnie.

Relacja staje się warunkowa w swej naturze i człowiek przechodzi od darmowości do zasługi.

Chrystus wydał samego siebie zgodnie ze świętą wolą Ojca, ale ludziom się to nie podobało, nawet nie patrzyli na Niego, odwrócili wzrok (por. Iz 53,3).

Próba przypodobania się innym staje się drogą nie-wiary.

Bo “czy zabiegam o względy ludzi, czy raczej Boga? Czy ludziom staram się przypodobać?” (Gal 1,10a).

Fakt, że jedna osoba stara się zadowolić drugą, mówi, że zarządca jej życia jest zdeterminowany przez wzorce mentalne i psychiczne.

Jedynym sposobem podobania się innym dla uczniów Chrystusa jest: “Niech każdy z nas stara się o to, co dla bliźniego dogodne – dla jego dobra, dla zbudowania” (Rz 15,2).

Rzeczywiście, ci, którzy kochają i służą innym, nie starają się podobać innym, ponieważ jest to praktycznie to samo, co staranie się, aby podobać samemu sobie (por. Rz 15,3).

Paweł mówi to na przykładzie Chrystusa.

Są to dwie rzeczywistości nie do pogodzenia: jeśli chcesz podobać się ludziom, nie możesz służyć Chrystusowi (por. Ef 6,6).

Rzeczywiście, Kościół nie może ustawiać się przed światem, starając się podobać światu, ale tylko Bogu, który wypróbowuje nasze serca (por. 1 Tes 2,4).

Nie ma prawdziwej relacji międzyludzkiej, która nie byłaby oparta na miłości, którą Duch Święty rozlewa w naszych sercach (por. Rz 5, 5).

To jest fundament chrześcijańskiej relacji. Dzięki tej miłości człowiek może prowadzić życie, które prawdziwie objawia Tego, w którego wierzy.

Życie chrześcijanina jest manifestacją życia, które zostało nam dane i tylko przyjmując ten dar, czyli życie synowskie, dajemy świadectwo miłości Ojca.

“Jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.” (J 17, 21). Ponieważ Chrystus jest w Ojcu, a my w Chrystusie, nie szukamy niczego więcej od tego świata. Chrystus nie stara się podobać ludziom, nie szuka aprobaty u nikogo: “Nie odbieram chwały od ludzi” (J 5, 41).

Wręcz przeciwnie, szukanie uznania u innych jest zdradą wiary, odejściem od życia, które daje nam Bóg Ojciec, zaprzestaniem przyjmowania go.

“Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga?” (J 5,44).

Tak więc skupianie się na tym, co mogę otrzymać od innych pod kątem aprobaty dla mnie, jest mylące w odniesieniu do nowego życia, które otrzymaliśmy.

Stulecia naszej historii pokazały nam, że ryzyko to nie dotyczy wyłącznie małżeństwa, jak to było według św. Pawła w pogańskim społeczeństwie Koryntu z jego zwyczajami, w tamtym czasie.

W rzeczywistości można również żyć jako niezamężna osoba, całkowicie pochłonięta sobą i bezwzględnie skupiona na zadowalaniu innych oraz na ciągłym otrzymywaniu poklasku i uznania – otrzymywaniu chwały od siebie nawzajem, o której mówi Ewangelia.

Chwała w sensie nadawania sobie wagi, uznania, aprobaty.

Aby uwolnić się od takiej pułapki, którą możemy również ukryć pod religijnymi dekoracjami, aby łatwiej się usprawiedliwić, konieczne jest przeżywanie wiary jako przyjęcia Chrystusa.

Przyjęcie sprawia, że żyjemy jak synowie (por. J 1,12). To Duch Święty sprawia, że żyjemy jako synowie, kochając. “Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej” (J 15, 9).

Ojciec kocha nas tak bardzo, że dał swojego jedynego Syna (por. J 3, 16), abyśmy mogli żyć jako dzieci kochane przez Boga Ojca.

I ta miłość jest paschalna, to znaczy czyni nas wolnym darem, także przechodząc przez drogę śmierci.

Umrzeć dla siebie, stać się darem wolnym od siebie samego, być poruszonym i niesionym przez miłość.

Oznacza to, że wielu nas nie przyjmie i znienawidzi, ponieważ będziemy ich irytować; mogą nas nawet wyeliminować.

W rzeczywistości, “jeśli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził” (J 15, 18).

Jeśli nie poznali Chrystusa, nie poznają w naszym sposobie życia Tego, który jest w nim objawiony, ani nie poznają nas, którzy jesteśmy zjednoczeni w Chrystusie z Ojcem (por. J 16,1-3).

Rzeczywiście, jeśli naprawdę jesteśmy w Chrystusie, nasze życie staje się czymś, co objawia Chrystusa zjednoczonego z ludzkością miłością Ojca. Dla św. Pawła jest to sakrament małżeństwa, do którego przeżywania powołani są niektórzy chrześcijanie.

W Liście do Efezjan Paweł pokazuje, że między żoną a mężem zawsze doświadcza się Chrystusa jako miłości, posłuszeństwa jako miłości, poddania się drugiemu jako miłości oraz daru z siebie żony dla męża – i odwrotnie – jako miłości.

Umierać za siebie nawzajem, jak Chrystus za Kościół, w nierozerwalnej i wiecznej jedności: w ten sposób mąż i żona przylegają do miłości. I to miłość Chrystusa urzeczywistnia ich jako jedność w Bogu, z całym ich człowieczeństwem (por. Ef 5, 21-32).

Takie jest znaczenie każdego odkupionego życia: wierne trwanie w miłości Ojca w Chrystusie Jezusie, będąc poruszanym przez życie Ducha Świętego, który jest miłością.

Nic nie może oddzielić nas od miłości Chrystusa, ani ucisk, ani prześladowanie, ani udręka, ani głód, ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani moce niebieskie, ani przyszłość, ani żadne stworzenie – nic (por. Rz 8, 35-39).

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej