Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih čitanja
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] XX DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/08/225.006-2020-Opera-Salesiana-Testaccio-Roma-Italia-Crocifissione-p-2-400x400.jpg "[SEMI] XX DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2")
Paolo mette subito a fuoco che la vita va vissuta da saggi, e non da stolti. Questa prima parola è una esplicitazione del versetto precedente. “Svegliati, tu che dormi, risorgi dai morti e il Cristo ti illuminerà” (Ef 5,14). Qui Paolo fa vedere che in Cristo si compie per l’uomo l’attesa che Isaia ha profetizzato: “Alzati, rivestiti di luce, perché viene la tua luce, la gloria del Signore brilla su di te” (Is 60,1).
Questa luce è il Figlio di Dio, Cristo, il Salvatore che il Padre ha mandato. “Veniva nel mondo la luce vera, quella che illumina ogni uomo” (Gv 1,9). Cristo, Figlio di Dio, si è fatto uomo. Attraverso la sua umanità traspare una luce che manifesta l’amore di Dio Padre. Il Figlio fattosi uomo vive l’umanità da Figlio e questa vita si manifesta come luce, proprio nella sua umanità. Dal di dentro appare la luce (cf Gv 1,14). E questa vita era veramente la luce (cf Gv 1,4). La vita sta dentro e si manifesta fuori come luce. “E Dio che disse: ‘Rifulga la luce dalle tenebre’, rifulse nei nostri cuori per far risplendere la conoscenza della gloria di Dio sul volto di Cristo” (2Cor 4,6). Le tenebre sono manifestazione della morte e il destino è la morte perché siamo abitati dalla tenebra, e la tenebra si vince solo con la risurrezione. È dal cuore che appare il cambiamento radicale: la luce splende nel cuore e illumina tutta la persona, perché il cuore è il suo centro, dove si raccoglie tutto ciò che l’uomo è. Ma per la vita vera, quella di Cristo in noi, la vita-zoē, non basta la sapienza umana. La sapienza umana non riesce a dare la vita per poter vivere luminosi in un mondo di tenebre. “Un tempo infatti eravate tenebra, ora siete luce nel Signore: camminate dunque come figli della luce – infatti, il frutto della luce consiste in ogni bontà, giustizia e verità – distinguendo ciò che è gradito al Signore” (Ef 5,8-10). Dalle tenebre si esce risuscitando. Infatti, dalla morte, che è la conseguenza del peccato, l’unica via di uscita è Cristo con la risurrezione per mezzo della gloria del Padre. Chi pensa di poter vincere le tenebre con un ragionamento frutto della sapienza umana sappia che, più penserà di liberarsi dalle tenebre, più vi sprofonderà. Solo la risurrezione, la vita nuova, è quella luce che fa sparire dal cuore le tenebre, cioè la morte. Paolo ammonisce i cristiani ad essere saggi nel senso della luce di Cristo, perché i giorni sono cattivi, cioè i cristiani sono circondati da gente che appartiene alle tenebre e fa opere delle tenebre. La parola che Paolo usa per “cattivi” (ponērai) si può tradurre anche con “dannosi”, cioè che non sopporta la luce perché ama le tenebre. Oppure con la parola “perversi”, “malvagi”. Infatti, chi è in preda alla propria volontà sta al servizio di colui che cerca di vestire le tenebre con la luce per ingannarci (cf 2Cor 11,14).
Bisogna dunque vivere con cura alla luce, cioè essere ricolmi dello Spirito Santo, il quale ci ricorda il modo di vedere e di conoscere di Cristo e della sua salvezza (cf Gv 14,26) per non lasciarsi corrompere dalla cattiveria di chi sta nelle tenebre e non vive l’umanità con la vita divina. Perciò finge la gioia, cioè finge di essere allegro e sereno, mentre è brillo di vino ed è mosso dalla violenza dell’invidia e della gelosia, opera dell’oppositore della vita, cioè opera del ribelle (cf Ef 2,2).
Non ci si può liberare dalle tenebre da soli. Non basta un insegnamento morale su come comportarsi. Abbiamo tanti esempi di questo anche nella storia di noi cristiani. Bisogna che i credenti in Cristo passino la risurrezione, cioè davvero si trovino nella luce, nella vita nuova. Se non c’è la vita-zoē, si rinchiude tutto nella psychē e si va inevitabilmente verso la morte. Pertanto, non si sperimenta la gioia del Risorto e non si può discernere la volontà del Padre, perché non si vive la vita da figli nel suo Figlio amato. Se non siamo abitati dallo Spirito Santo, è difficile vivere nell’amore filiale, è difficile che Cristo sia veramente il Signore che unisce tutta la nostra vita nella lode a Dio Padre (cf Ef 5,20). Chi non ha la vita del Figlio di Dio, non può neanche avvicinarsi alla questione della volontà del Signore, figuriamoci comprenderla.
Basti pensare quanta paura provano tanti giovani – e non solo giovani – quando si comincia a parlare della volontà di Dio. Invece, per chi ha lo Spirito Santo e vive la vita filiale, la volontà del Padre è il suo cibo (cf Gv 4,34).
Chi ha lo Spirito Santo ha anche il linguaggio suggerito dallo Spirito stesso. Nasce un linguaggio che fluisce tra la Parola di Dio, la liturgia e i canti ispirati. Si parla tra cristiani con il linguaggio usato nella liturgia. “Siate ricolmi di Spirito Santo, parlando con salmi, inni e canti ispirati, cantando e salmeggiando di cuore al Signore, rendendo sempre grazie per ogni cosa a Dio e Padre nel nome del Signore nostro Gesù Cristo” (Ef 5,18-20).
Nasce una vita nuova, nasce una cultura, cioè un modo di comunicare tra di noi che ha una dimensione simbolica. Simbolica perché apre in Cristo al Padre, dunque è veramente il linguaggio dei figli, ossia di fratelli e sorelle.
E, anche se viviamo in tempi difficili, perché i figli delle tenebre sembrano prevalere, i cristiani sono nella gioia e nella pace.
Gli altri non possono riconoscere tale cultura, perché chi vive solo la vita-psychē non capisce le cose dello Spirito e sembrano loro follia (cf 1Cor 2,14). Tanto è vero che, nel giorno del dono dello Spirito Santo, gli apostoli erano giudicati ubriachi (cf At 2,13). Infatti si tratta di una sapienza spirituale, cioè, dello Spirito Santo!
Chi è ancora radicato in una vita-psychē non solo che non può discernere la volontà di Dio, ma anche giudica gli altri secondo i propri peccati e le proprie delusioni.
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
Pablo pone inmediatamente de relieve que la vida ha de ser vivida por sabios y no por necios. Esta primera palabra es una explicación del versículo anterior. “Despierta, tú que duermes, levántate de entre los muertos, y Cristo te iluminará” (Ef 5,14). Aquí Pablo muestra que en Cristo se cumple para el hombre la expectativa que profetizó Isaías: “Levántate, revístete de luz, porque viene tu luz, la gloria del Señor brilla sobre ti” (Is 60,1).
Esta luz es el Hijo de Dios, Cristo, el Salvador que el Padre ha enviado. “Vino al mundo la luz verdadera, la que ilumina a todo hombre” (Jn 1,9). Cristo, el Hijo de Dios, se hizo hombre. A través de su humanidad brilla una luz que manifiesta el amor de Dios Padre. El Hijo que se hizo hombre vive la humanidad como Hijo y esta vida se manifiesta como luz, precisamente en su humanidad. La luz aparece desde dentro (cf. Jn 1,14). Y esta vida era verdaderamente la luz (Jn 1,4). La vida está dentro y se manifiesta fuera como luz. “Y Dios, que dijo: ‘Brille la luz de las tinieblas’, brilló en nuestros corazones para hacer resplandecer el conocimiento de la gloria de Dios en la faz de Cristo” (2 Co 4,6). Las tinieblas son una manifestación de la muerte y la muerte es nuestro destino porque estamos habitados por las tinieblas, y las tinieblas sólo pueden ser vencidas por la resurrección. Es desde el corazón donde aparece el cambio radical: la luz brilla en el corazón e ilumina a toda la persona, porque el corazón es su centro, donde se reúne todo lo que el hombre es. Pero para la verdadera vida, la vida de Cristo en nosotros, la vita-zoē, no basta la sabiduría humana. La sabiduría humana no consigue dar vida para que podamos vivir luminosamente en un mundo de tinieblas. “Porque en otro tiempo erais tinieblas, ahora sois luz en el Señor: andad, pues, como hijos de luz -porque el fruto de la luz consiste en toda bondad, justicia y verdad-, discerniendo lo que agrada al Señor” (Ef 5,8-10). De las tinieblas se sale resucitando. En efecto, de la muerte, que es consecuencia del pecado, la única salida es Cristo mediante la resurrección en la gloria del Padre. Quien piense que puede vencer las tinieblas con razonamientos nacidos de la sabiduría humana, sabe que cuanto más piense que puede liberarse de las tinieblas, más se hundirá en ellas. Sólo la resurrección, la vida nueva, es esa luz que hace desaparecer del corazón las tinieblas, es decir, la muerte. Pablo exhorta a los cristianos a ser sabios en el sentido de la luz de Cristo, porque los días son malos, es decir, los cristianos están rodeados de personas que pertenecen a las tinieblas y hacen obras de tinieblas. La palabra que Pablo utiliza para “malvados” (ponērai) también puede traducirse como “dañinos”, es decir, que no soportan la luz porque aman las tinieblas. O con la palabra “perverso”, “malvado”. Porque el que se deja llevar por su propia voluntad está al servicio de aquel que pretende revestir las tinieblas de luz para engañarnos (cf. 2 Co 11,14).
Por tanto, es necesario vivir cuidadosamente en la luz, es decir, estar llenos del Espíritu Santo, que nos recuerda el modo de ver y conocer de Cristo y su salvación (cf. Jn 14,26) para que no nos dejemos corromper por la maldad de los que están en las tinieblas y no viven la humanidad con vida divina.
Por eso finge alegría, es decir, finge estar alegre y sereno, mientras está ebrio de vino y movido por la violencia de la envidia y los celos, obra del adversario de la vida, es decir, obra del rebelde (cf. Ef 2,2).
Uno no puede liberarse solo de las tinieblas. No basta con una enseñanza moral sobre cómo comportarse. Tenemos muchos ejemplos de esto también en la historia de nosotros los cristianos. Los creyentes en Cristo deben pasar por la resurrección, es decir, estar realmente en la luz, en la vida nueva. Si no hay vida-zoē, uno lo encierra todo en el psychē y avanza inevitablemente hacia la muerte. Por tanto, no se experimenta la alegría del Resucitado y no se puede discernir la voluntad del Padre, porque no se vive la vida como hijo en su Hijo amado. Si no estamos habitados por el Espíritu Santo, es difícil vivir en el amor filial, es difícil que Cristo sea verdaderamente el Señor que une toda nuestra vida en la alabanza a Dios Padre (cf. Ef 5, 20). Quien no tiene la vida del Hijo de Dios, no puede ni siquiera acercarse a la cuestión de la voluntad del Señor, y menos aún comprenderla.
Basta pensar en el miedo que sienten muchos jóvenes -y no sólo jóvenes- cuando se empieza a hablar de la voluntad de Dios. En cambio, para quien tiene el Espíritu Santo y vive la vida filial, la voluntad del Padre es su alimento (cf. Jn 4,34).
Quien tiene el Espíritu Santo tiene también el lenguaje sugerido por el Espíritu. Nace un lenguaje que fluye entre la Palabra de Dios, la liturgia y los cantos inspirados. Se habla entre cristianos con el lenguaje utilizado en la liturgia. “Llenaos del Espíritu Santo, hablando con salmos, himnos y cánticos inspirados, cantando y salmodiando de corazón al Señor, dando siempre gracias por todo a Dios y Padre en el nombre de nuestro Señor Jesucristo” (Ef 5,18-20).
Nace una vida nueva, nace una cultura, es decir, un modo de comunicarnos que tiene una dimensión simbólica. Simbólica porque se abre en Cristo al Padre, por lo que es verdaderamente el lenguaje de los hijos, es decir, de los hermanos.
Y aunque vivimos tiempos difíciles, porque parecen prevalecer los hijos de las tinieblas, los cristianos están en la alegría y la paz.
Los demás no pueden reconocer esta cultura, porque los que sólo viven la vida-psychē no entienden las cosas del Espíritu y les parecen una locura (cf. 1 Co 2,14). Tanto es así que, el día del don del Espíritu Santo, los apóstoles fueron juzgados borrachos (cf. Hch 2,13). De hecho, se trata de una cuestión de sabiduría espiritual, es decir, ¡del Espíritu Santo!
Los que siguen anclados en una vida-psychē no sólo no pueden discernir la voluntad de Dios, sino que juzgan a los demás según sus propios pecados y engaños.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Pavel takoj poudari, da je treba živeti kot modri, ne kot nespametni. Ta prva vrstica je razlaga prejšnje. »Prebúdi se, ki spiš, in vstani od mrtvih in razsvetlil te bo Kristus« (Ef 5,14). Tu Pavel pokaže, da se v Kristusu za človeka izpolni pričakovanje, ki ga je prerokoval Izaija: »Vstani, zasij, kajti prišla je tvoja luč in Gospodovo veličastvo je vzšlo nad teboj« (Iz 60,1).
Ta luč je Božji Sin, Kristus, Odrešenik, ki ga je poslal Oče. »Resnična luč, ki razsvetljuje vsakega človeka, je prihajala na svet« (Jn 1,9). Kristus, Božji Sin je postal človek. Skozi njegovo človeškost sije luč, ki razodeva ljubezen Boga Očeta. Sin, ki je postal človek, živi človeškost kot Sin in to življenje se razodeva kot luč, prav v njegovi človeškosti. Luč prihaja od znotraj (prim. Jn 1,14). In to življenje je bilo resnično luč (prim. Jn 1,4). Življenje je notri in se razodeva navzven kot luč. »Kajti Bog, ki je rekel: ›Iz teme bo zasvetila luč,‹ je zasijal v naših srcih, da bi nas razsvetlil s spoznanjem Božjega veličastva na obličju Jezusa Kristusa« (2 Kor 4,6). Tema razodeva smrt in naša usoda je smrt, ker v nas biva tema, tema pa se premaga samo z vstajenjem. Radikalna sprememba prihaja iz srca: luč sveti v srcu in razsvetljuje celotno osebo, kajti srce je njeno središče, v katerem se zbira vse, kar človek je. Toda za resnično življenje, za Kristusovo življenje v nas, ki je življenje kot zoē, ni dovolj človeška modrost. Človeška modrost ne zmore dati življenja, da bi lahko živeli kot svetli v svetu teme. »Nekoč ste bili namreč tema, zdaj pa ste luč v Gospodu. Živite kot otroci luči, kajti sad luči je v vsakršni dobroti, pravičnosti in resnici. Preizkušajte, kaj je všeč Gospodu« (Ef 5,8-10). Iz teme pridemo tako, da vstanemo od mrtvih. Edini izhod iz smrti, ki je posledica greha, je namreč Kristus z vstajenjem z Očetovo slavo. Kdor misli, da bo premagal temo z razmišljanjem, ki je sad človeške modrosti, naj ve, da bolj ko meni, da se lahko osvobodi teme, bolj bo tonil vanjo. Samo vstajenje, novo življenje, je tista luč, ki iz srca prežene temo, to je smrt. Pavel opominja kristjane, naj bodo modri v smislu Kristusove luči, kajti dnevi so hudi; se pravi, da so kristjani obkroženi z ljudmi, ki pripadajo temi in opravljajo dela teme. Besedo, ki jo Pavel uporabi za »hudi« (ponērai), lahko prevedemo tudi kot »škodljivi«, to je ki ne prenašajo luči, ker ljubijo temo. Ali pa z besedo »pokvarjeni«, »zlobni«. Kajti kdor je v oblasti svoje volje, je v službi tistega, ki skuša temo obleči v svetlobo, da bi nas prevaral (prim. 2 Kor 11,14).
Zato je treba skrbno živeti v luči, to je biti polni Svetega Duha, ki nas spominja na Kristusov način gledanja in spoznavanja ter na njegovo odrešenje (prim. Jn 14,26), da se ne pustimo pokvariti hudobiji tistih, ki so v temi in človeškosti ne živijo z božjim življenjem. Zato hlinijo veselje, se pravi pretvarjajo se, da so veseli in vedri, medtem ko so opijanjeni in jih vodi nasilje zavisti in nevoščljivosti, delo nasprotnika življenja, to je delo upornika (prim. Ef 2,2).
Sami se ne moremo osvoboditi teme. Ni dovolj moralistični poduk, kako naj se vedemo. Tudi v zgodovini nas kristjanov imamo veliko primerov tega. Verujoči v Kristusa morajo skozi vstajenje, se pravi, da se morajo resnično znajti v luči, v novem življenju. Če ni življenja kot zoē, se vse zapre v življenje kot psychē in gremo neizogibno naproti smrti. Zato ne doživljamo veselja Vstalega in ne moremo razločiti Očetove volje, saj ne živimo življenja sinov v njegovem ljubljenem Sinu. Če Sveti Duh ne biva v nas, je težko živeti v sinovski ljubezni, težko je, da bi bil Kristus resnično Gospod, ki celotno naše življenje združuje v hvalnico Bogu Očetu (prim. Ef 5,20). Kdor nima življenja Božjega Sina, se ne more niti približati vprašanju Gospodove volje, kaj šele, da bi jo razumel.
Dovolj je pomisliti na to, koliko strahu občutijo mnogi mladi – in ne samo mladi –, ko se začne govoriti o Božji volji. Kdor pa ima Svetega Duha in živi sinovsko življenje, je Očetova volja njegova hrana (prim. Jn 4,34).
Kdor ima Svetega Duha, ima tudi jezik, ki ga navdihuje Sveti Duh. Rodi se jezik, ki se pretaka med Božjo besedo, liturgijo in navdihnjenimi pesmimi. Kristjani govorimo med seboj z jezikom, ki se uporablja v bogoslužju. »Naj vas napolnjuje Duh: nagovarjajte se s psalmi, hvalnicami in z duhovnimi pesmimi, ko v svojem srcu prepevate in slavite Gospoda. V imenu našega Gospoda Jezusa Kristusa se nenehoma zahvaljujte Bogu Očetu za vse« (Ef 5,18-20).
Rodi se novo življenje, rodi se kultura, to je način sporazumevanja med nami, ki ima simbolno razsežnost. Simbolno, ker v Kristusu odpira k Očetu, zato je resnično jezik sinov in hčera, oziroma bratov in sester.
In čeprav živimo v težkih časih, ker zgleda, da prevladujejo sinovi teme, so kristjani v veselju in miru.
Drugi ne morejo prepoznati te kulture, kajti, tisti, ki živijo življenje zgolj kot psychē, ne razumejo stvari Duha in se jim zdijo norost (prim. 1 Kor 2,14). Tako da so na binkoštni dan sodili, da so apostoli pijani (prim. Apd 2,13). Gre namreč za duhovno modrost, to je za modrost Svetega Duha.
Tisti, ki so še vedno ukoreninjeni v življenju kot psychē, ne samo, da ne morejo razločiti Božje volje, ampak tudi druge sodijo po lastnih grehih in razočaranjih.
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Pavao odmah ističe da je potrebno živjeti kao mudri, a ne kao ludi. Ovaj prvi redak objašnjenje je prethodnog. „Probudi se, ti što spavaš, ustani od mrtvih i zasvijetljet će ti Krist“ (Ef 5,14). Tu Pavao pokazuje da se u Kristu za čovjeka ispunja očekivanje koje je Izaija prorokovao: „Ustani, zasini, jer svjetlost tvoja dolazi, nad tobom blista slava Gospodnja“ (Iz 60,1).
To svjetlo je Sin Božji, Krist, Spasitelj koga je Otac poslao. „Svjetlo istinsko koje prosvjetljuje svakog čovjeka dođe na svijet“ (Iv 1,9). Krist, Sin Božji postao je čovjekom. Kroz njegovo čovještvo prosijava svjetlo koje očituje ljubav Boga Oca. Sin koji je postao čovjekom živi čovještvo kao Sin, a taj se život očituje kao svjetlo, upravo u njegovom čovještvu. Svjetlo se pojavljuje iznutra (usp. Iv 1,14). I taj život uistinu bijaše svjetlo (usp. Iv 1,4). Život je unutra, a očituje se izvana kao svjetlo. „Ta Bog koji reče: Neka iz tame svjetlost zasine!, on zasvijetli u srcima našim da nam spoznanje slave Božje zasvijetli na licu Kristovu“ (2Kor 4,6). Tama obznanjuje smrt, a naša sudbina je smrt jer tama prebiva u nama, a tama se pobjeđuje samo s uskrsnućem. Radikalna promjena dolazi iz srca: svjetlo svijetli u srcu i obasjava cijelu osobu, jer je srce njeno središte u kojem je sabrano sve što čovjek jest. Ali za pravi život, onaj Kristov u nama, život kao zoē, ljudska mudrost nije dovoljna. Ljudska mudrost nije u stanju dati život kako bismo mogli živjeti kao svijetla u svijetu tame. „Da, nekoć bijaste tama, a sada ste svjetlost u Gospodinu: kao djeca svjetlosti hodite – plod je svjetlosti svaka dobrota, pravednost i istina – i odlučite se za ono što je milo Gospodinu“ (Ef 5,8-10). Izlazimo iz tame uskrsavajući od mrtvih. Naime, jedini izlaz iz smrti, koja je posljedica grijeha, jest Krist s uskrsnućem preko slave Očeve. Tko misli da može pobijediti tamu razmišljanjem, koje je plod ljudske mudrosti, neka zna da što više misli da se može osloboditi tame, to će više tonuti u nju. Samo je uskrsnuće, novi život, ono svjetlo koje tjera tamu iz srca, to jest smrt. Pavao opominje kršćane da budu mudri u smislu Kristova svjetla, jer dani su zli, to jest kršćani su okruženi ljudima koji pripadaju tami i čine djela tame. Riječ koju Pavao koristi za „zli“ (ponērai) može se prevesti i kao „štetni“, to jest oni koji ne podnose svjetlo jer vole tamu. Ili s riječju „izopačeni“, „zlobni“. Naime, tko je žrtva vlastite volje u službi je onoga koji nastoji tamu zaodjenuti svjetlom kako bi nas zaveo (usp. 2Kor 11,14).
Stoga je potrebno pažljivo živjeti u svjetlu, odnosno biti puni Duha Svetoga koji nas podsjeća na Kristov način gledanja i spoznavanja te na njegovo spasenje (usp. Iv 14,26), da ne dopustimo da nas iskvari zloća onih koji su u tami i čovještvo ne žive s Božjim životom. Zato glume radost, odnosno prave se da su veseli i spokojni, dok su opijeni i vođeni nasiljem zavisti i ljubomore, djelom protivnika života, odnosno djelom buntovnika (usp. Ef 2,2).
Ne možemo se sami osloboditi tame. Nije dovoljno moralno podučavanje o tome kako se ponašati. Čak i u povijesti nas kršćana imamo toliko primjera za to. Kristovi vjernici moraju proći kroz uskrsnuće, odnosno moraju se doista naći u svjetlu, u novom životu. Ako nema života kao zoē, sve se zatvara u život kao psychē te neizbježno idemo prema smrti. Stoga ne doživljavamo radost Uskrsloga i ne možemo razlučiti Očevu volju, jer ne živimo životom sinova u njegovu ljubljenom Sinu. Ako Duh Sveti ne prebiva u nama, teško je živjeti u sinovskoj ljubavi, teško da će Krist uistinu biti Gospodin koji cijeli naš život sjedinjuje u slavljenju Boga Oca (usp. Ef 5,20). Tko nema život Sina Božjega ne može ni doći do pitanja volje Gospodnje, a kamoli je razumjeti.
Dovoljno je samo pomisliti koliki strah osjećaju mnogi mladi – i ne samo mladi – kada se počne govoriti o Božjoj volji. Tko pak ima Duha Svetoga i živi sinovskim životom, njemu je Očeva volja hrana. (usp. Iv 4,34).
Tko ima Duha Svetoga, ima i jezik koji nadahnjuje Duh Sveti. Rađa se jezik koji struji između Riječi Božje, liturgije i nadahnutih pjesama. Kršćani međusobno razgovaraju jezikom koji se koristi u liturgiji. „Punite se Duhom! Razgovarajte među sobom psalmima, hvalospjevima i duhovnim pjesmama! Pjevajte i slavite Gospodina u svom srcu! Svagda i za sve zahvaljujte Bogu i Ocu u imenu Gospodina našega Isusa Krista!“ (Ef 5,18-20).
Rađa se novi život, rađa se kultura, odnosno način komunikacije među nama koji ima simboličku dimenziju. Simboličku jer u Kristu otvara prema Ocu, stoga je uistinu jezik sinova i kćeri, odnosno braće i sestara.
I premda živimo u teškim vremenima, jer se čini da sinovi tame prevladavaju, kršćani su u radosti i miru.
Drugi ne mogu prepoznati tu kulturu, jer oni koji žive život samo kao psychē ne razumiju ono što je od Duha i njima je to ludost (usp. 1Kor 2,14). Naime, tako su na dan Pedesetnice prosudili da su apostoli bili pijani (usp. Dj 2,13). A zapravo se radilo o duhovnoj mudrosti, odnosno mudrosti Duha Svetoga.
Oni koji su još uvijek ukorijenjeni u životu kao psychē ne samo da nisu u stanju razlučiti volju Božju, nego i druge prosuđuju prema vlastitim grijesima i razočaranjima.
SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.
Paweł natychmiast zwraca uwagę na to, że życie mamy przeżywać jako ludzie mądrzy, a nie głupcy. To pierwsze słowo jest objaśnieniem poprzedniego wersetu. “Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus” (Ef 5, 14). Paweł pokazuje tutaj, że w Chrystusie spełniło się dla człowieka oczekiwanie, o którym prorokował Izajasz: “Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą” (Iz 60, 1).
Tym światłem jest Syn Boży, Chrystus, Zbawiciel, którego posłał Ojciec. “Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi” (J 1, 9). Chrystus, Syn Boży, stał się człowiekiem. Przez Jego człowieczeństwo przeziera światło, które objawia miłość Boga Ojca. Syn, który stał się człowiekiem, żyje człowieczeństwem jako Syn i to życie objawia się jako światło, właśnie w Jego człowieczeństwie. Światło pojawia się od wewnątrz (por. J 1, 14). I to życie było prawdziwie światłością (por. J 1, 4). Życie jest wewnątrz i objawia się na zewnątrz jako światło. “Albowiem Bóg, Ten, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Chrystusa” (2 Kor 4, 6). Ciemność jest manifestacją śmierci, a śmierć jest naszym przeznaczeniem, ponieważ zamieszkuje nas ciemność, którą można pokonać jedynie przez zmartwychwstanie.
To z serca pochodzi radykalna zmiana: światło świeci w sercu i oświetla całą osobę, ponieważ serce jest jej centrum, w którym gromadzi się wszystko, co ludzkie. Ale dla prawdziwego życia, życia Chrystusa w nas, życia-zoē, ludzka mądrość nie wystarcza. Ludzka mądrość nie daje życia, abyśmy mogli żyć pełni światła w świecie ciemności. “Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości! Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie, co jest miłe Panu” (Ef 5, 8-10). Z ciemności wychodzi się zmartwychwstając. W rzeczywistości, ze śmierci, która jest konsekwencją grzechu, jedynym wyjściem jest Chrystus ze zmartwychwstaniem przez chwałę Ojca. Ten, kto myśli, że może pokonać ciemność poprzez rozumowanie oparte na ludzkiej mądrości, powinien wiedzieć, że im bardziej myśli, że może uwolnić się od ciemności, tym bardziej się w niej pogrąża. Tylko zmartwychwstanie, nowe życie, jest tym światłem, które sprawia, że ciemność, czyli śmierć, znika z serca.
Paweł napomina chrześcijan, aby byli mądrzy w sensie światła Chrystusa, ponieważ dni są złe, to znaczy chrześcijanie są otoczeni przez ludzi, którzy należą do ciemności i czynią uczynki ciemności. Słowo użyte przez Pawła jako “zły” (ponērai) można również przetłumaczyć jako “szkodliwy”, tj. taki, który nie może znieść światła, ponieważ kocha ciemność lub “przewrotny”, “niegodziwy”.
Ten bowiem, kto jest owładnięty własną wolą, jest w służbie tego, który usiłuje przyoblec ciemność w światłość, aby nas zwieść (por. 2 Kor 11, 14).
Dlatego konieczne jest uważne życie w świetle, to znaczy napełnianie się Duchem Świętym, który przypomina nam o sposobie widzenia i poznawania Chrystusa i Jego zbawienia (por. J 14, 26), abyśmy nie pozwolili się zepsuć przez niegodziwość tych, którzy są w ciemności i nie żyją człowieczeństwem z boskim życiem. Dlatego udają radość, to znaczy udają, że są radośni i pogodni, podczas gdy są upojeni winem i poruszeni gwałtownością zawiści i zazdrości, dziełem przeciwnika życia, to znaczy dziełem buntownika (por. Ef 2, 2).
Nie można samemu uwolnić się od ciemności. Nie wystarczy moralne nauczanie, jak należy postępować. Mamy na to wiele przykładów w historii nas, chrześcijan. Konieczne jest, aby wierzący w Chrystusa przeszli przez zmartwychwstanie, czyli naprawdę byli w świetle, w nowym życiu. Jeśli nie ma życia-zoē, wszystko zamyka się w psychice i nieuchronnie zmierza ku śmierci. Dlatego nie doświadcza się radości Zmartwychwstałego i nie można rozpoznać woli Ojca, ponieważ nie żyje się jak dziecko w Jego umiłowanym Synu. Jeśli nie jesteśmy zamieszkani przez Ducha Świętego, trudno jest żyć w synowskiej miłości, trudno, aby Chrystus naprawdę był Panem, który jednoczy całe nasze życie w uwielbieniu Boga Ojca (por. Ef 5, 20). Ci, którzy nie mają życia Syna Bożego, nie mogą nawet zbliżyć się do kwestii woli Bożej, nie mówiąc już o jej zrozumieniu.
Wystarczy pomyśleć, ile strachu odczuwa wielu młodych ludzi – i nie tylko młodych – kiedy zaczyna się mówić o woli Bożej. Natomiast dla tych, którzy mają Ducha Świętego i żyją synowskim życiem, wola Ojca jest ich pokarmem (por. J 4, 34). Ten, kto ma Ducha Świętego, ma również język sugerowany przez Ducha. Język przepływa między Słowem Bożym, liturgią i natchnionymi pieśniami. Między chrześcijanami mówi się językiem używanym w liturgii. “(…) napełniajcie się Duchem, przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach. Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa!” (Ef 5, 18-20).
Rodzi się nowe życie, rodzi się kultura, czyli sposób komunikowania się ze sobą, który ma wymiar symboliczny. Symboliczny, ponieważ otwiera się w Chrystusie na Ojca, więc jest to naprawdę język dzieci, to znaczy braci i sióstr. I chociaż żyjemy w trudnych czasach, ponieważ dzieci ciemności wydają się przeważać, chrześcijanie są w radości i pokoju.
Inni nie mogą rozpoznać takiej kultury, ponieważ ci, którzy żyją tylko życiem-psychē, nie rozumieją rzeczy Ducha i wydają się im głupstwem (por. 1 Kor 2, 14). Do tego stopnia, że w dniu otrzymania daru Ducha Świętego apostołowie zostali uznani za pijanych (por. Dz 2, 13). W rzeczywistości jest to kwestia duchowej mądrości, czyli Ducha Świętego! Ci, którzy nadal są zakorzenieni w życiu-psychē, nie tylko nie mogą rozpoznać woli Bożej, ale także osądzają innych według własnych grzechów i złudzeń.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
