Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih čitanja
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] XXIII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/09/144-189b-2015-San-Giovanni-Paolo-II-Washington-Stati-Uniti-Reliquia-Guarigione-del-cieco-nato-2-400x400.jpg "[SEMI] XXIII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2")
Nella seconda lettura, già dalle prime parole san Giacomo ci avverte subito che la fede nel Signore nostro Gesù Cristo non è compatibile con favoritismi personali. La fede ti fa aprire gli occhi dopo la morte dell’uomo vecchio, ti fa vedere Colui che ti ha fatto superare la sepoltura e ti fa respirare la vita nuova, quella che non conosce più tramonto (cf Ef 2,4-7).
La nostra esistenza è completamente dono suo: “Nessuno di noi infatti vive per se stesso e nessuno muore per se stesso, perché se noi viviamo, viviamo per il Signore, se noi moriamo, moriamo per il Signore. Sia che viviamo, sia che moriamo siamo del Signore” (Rm 14,7-8).
Noi siamo veramente del Signore, cioè viviamo del suo amore, della sua stessa vita (cf 1Ts 5,10). È lui la nostra vita: “Io sono la resurrezione e la vita” (Gv 11,25). Infatti, lo Spirito di Dio che abita in noi è garante della nostra vita eterna, cioè quella da risorti (cf Rm 8,11). La vita che il cristiano vive si vede dai frutti, cioè in Colui che viene manifestato in essa: “Io sono la vite e voi i tralci. Chi rimane in me e io in lui porta molto frutto, perché senza di me non potete fare nulla” (Gv 15,5).
Perciò, anche oggi tocchiamo nuovamente il punto cruciale della vita cristiana: di che vita vive chi si professa cristiano?
Perché, per chi ha esperienza di essere raggiunto da Cristo e si scopre trovato in Lui, Cristo è tutto, perché è la vita della relazione con il Padre, che non può avere né concorrenza né alternativa. Anzi, come dice san Paolo, tutto il resto, anche le cose religiose, viene ritenuto una perdita di fronte alla conoscenza di Cristo (cf Fil 3,5-11) che per la fede inabita nei nostri cuori (cf Ef 3,17).
Quando si parla di favoritismi personali, non si parla più della fede. Si può parlare di religione, ma certamente non si vive la zoē, la vita del Figlio amato da Dio Padre. Non solo i favoritismi non c’entrano più con la vita di Cristo, ma addirittura si comincia a considerare la fede in Cristo come se fosse una religione con le sue leggi, che vengono interpretate deducendone favoritismi. Dai versetti che seguono il brano letto oggi, sappiamo che già a quel tempo c’erano persone che si dichiaravano cristiane, ma non credevano in Cristo perché non partecipavano alla sua vita. Perciò si esprimevano con una certa autorevolezza, giudicando gli altri, non vedendo però sé stessi. Infatti, la storia della Chiesa fino a oggi fa vedere questa specie di persone che si impuntano su alcune cosette e dall’altro lato vivono e producono ingiustizie gravose, se non altro almeno con i loro giudizi. “Guide cieche, che filtrate il moscerino e ingoiate il cammello” (Mt 23,24).
Considerare una parte, cioè un valore del Vangelo, e non vedere come a te manchi ciò che nel Vangelo è essenziale, cioè la misericordia, vuol dire essere fuori dalla fede. Cristo è la vita, la vita-zoē, e con quella Lui vive l’umanità. Perciò già Origine diceva che Cristo è la virtù, ossia tutte le virtù. Di conseguenza, tutte le virtù che uno pratica sono la partecipazione a Cristo, e si vive una sofferenza per quella che ti manca. E anche questa sofferenza ti rende partecipe a Cristo e la vivi con umiltà, quella vera, quella spirituale. A chi invece fa favoritismi personali, Giacomo pone una domanda: “Non fate forse discriminazioni e non siete giudici dai giudizi perversi?” (Gc 2,4).
La misericordia è la dimensione inconfondibile di Dio. Chiunque partecipa alla sua vita, in qualche modo trasuda la misericordia. Invece, a chi fa gerarchie di persone sulla base dei propri favoritismi e giudica, Giacomo dice: “ma chi sei tu che giudichi il tuo prossimo?” (Gc 4,12). E anche “il giudizio sarà senza misericordia contro chi non avrà avuto misericordia. La misericordia ha sempre la meglio nel giudizio” (Gc 2,13).
Ma quando non si vive la zoē, la vita da figli amati dal Padre, si vive allora centrati nella psychē e ci si serve della religione per affermare sé stessi.
A questo riguardo Alexander Schmemann scrive: “Invece di insegnare all’uomo uno sguardo nuovo sul mondo e sulla vita, la Chiesa gli insegna a guardare solo a sé stesso. Invece di porsi in maniera nuova davanti a sé e alla propria vita, l’uomo ritiene suo dovere infilarsi la veste impersonale – maleodorante di fumi di candele e di cibi di magro – della cosiddetta ‘devozione’. Invece di cominciare a conoscere la gioia, la luce, il senso, l’eternità, diventa irascibile, gretto, intollerante e spesso addirittura malevolo, e per di più non se ne pente, perché tutto questo gli deriva dalla sua ‘appartenenza religiosa’”.
Questo modo di essere finisce per stancare la persona stessa, che infatti si ammala del male. È un modo che soprattutto fa rifiutare la Chiesa, anzi può suscitare anche una reazione violenta e aggressiva contro di essa. Solo che in questo caso non ci si può sentire martiri, perché il mondo ha reagito ad un modo di azione dei presunti cristiani.
Ma i favoritismi sono sempre espressione di chi non è sicuro nella vita e cerca rassicurazioni, promozioni… ecc. Dunque, fondamentalmente i favoritismi sono espressione di persone con la paura per sé stesse, perciò sempre preoccupate per sé e dunque che manifestano in modo assai evidente che ciò che non hanno è proprio la zoē, cioè la vita dei figli amati da Dio Padre.
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
En la segunda lectura, desde las primeras palabras Santiago nos advierte inmediatamente que la fe en nuestro Señor Jesucristo no es compatible con el favoritismo personal. La fe te hace abrir los ojos después de la muerte del hombre viejo, te hace ver a Aquel que te hizo superar la sepultura, y te hace respirar la vida nueva, la vida que ya no conoce ocaso (cf. Ef 2, 4-7).
Nuestra existencia es totalmente don suyo: «Porque ninguno de nosotros vive para sí y ninguno muere para sí, pues si vivimos, vivimos para el Señor; si morimos, morimos para el Señor. Vivamos o muramos, del Señor somos» (Rm 14,7-8).
Somos verdaderamente del Señor, es decir, vivimos de su amor, de su misma vida (cf. 1 Ts 5,10). Él es nuestra vida: «Yo soy la resurrección y la vida» (Jn 11,25). En efecto, el Espíritu de Dios que habita en nosotros es el garante de nuestra vida eterna, es decir, la vida de los resucitados (cf. Rm 8,11). La vida que vive el cristiano se ve en el fruto, es decir, en Aquel que se manifiesta en él: «Yo soy la vid y vosotros los sarmientos. El que permanece en mí y yo en él da mucho fruto, porque sin mí no podéis hacer nada» (Jn 15,5). Por eso, hoy volvemos a tocar el quid de la vida cristiana: ¿qué tipo de vida lleva quien se profesa cristiano?
Porque, para quien experimenta ser alcanzado por Cristo y se encuentra en Él, Cristo lo es todo, porque es la vida de relación con el Padre, que no puede tener competencia ni alternativa. Al contrario, como dice san Pablo, todo lo demás, incluso lo religioso, se considera pérdida ante el conocimiento de Cristo (cf. Flp 3, 5-11), que por la fe habita en nuestros corazones (cf. Ef 3, 17).
Cuando se habla de favoritismo personal, ya no se habla de fe. Se puede hablar de religión, pero ciertamente no se vive la zoē, la vida del Hijo amado de Dios Padre. No sólo el favoritismo ya no tiene nada que ver con la vida de Cristo, sino que incluso se empieza a considerar la fe en Cristo como si fuera una religión con sus propias leyes, que se interpretan deduciendo favoritismos.
De los versículos que siguen al pasaje leído hoy, sabemos que ya en aquella época había personas que decían ser cristianas, pero no creían en Cristo porque no participaban de su vida. Por eso se expresaban con cierta autoridad, juzgando a los demás, pero sin verse a sí mismos. De hecho, la historia de la Iglesia hasta nuestros días muestra este tipo de personas que se obsesionan con algunas pequeñas cosas y, por otro lado, viven y producen graves injusticias, aunque sólo sea con sus juicios. «Guías ciegos, filtráis el mosquito y os tragáis el camello» (Mt 23,24).
Considerar una parte, es decir, un valor del Evangelio, y no ver cómo te falta lo esencial del Evangelio, es decir, la misericordia, es estar fuera de la fe. Cristo es vida, vida-zoē, y por ello vive la humanidad. Por eso ya Orígenes dijo que Cristo es la virtud, es decir, todas las virtudes. En consecuencia, todas las virtudes que uno practica son una participación en Cristo, y uno experimenta el sufrimiento por aquello que te falta. E incluso este sufrimiento te hace participar de Cristo y lo vives con humildad, la verdadera, la espiritual. A los que hacen favoritismos personales, Santiago les hace una pregunta: «¿No discrimináis y no sois jueces de juicios perversos?
La misericordia es la dimensión inconfundible de Dios. Todo el que participa de su vida destila de algún modo misericordia. Por otra parte, a los que jerarquizan a las personas en función de su propio favoritismo juzgan, les dice Santiago: «pero ¿quién eres tú para que juzgues a tu prójimo?» (St 4,12). Y también «el juicio será sin misericordia contra los que no tienen misericordia. La misericordia siempre prevalece en el juicio» (Sant 2,13).
Pero cuando no se vive la zoē, la vida como hijos amados por el Padre, se vive entonces centrado en la psychē y se utiliza la religión para afirmarse.
A este respecto, Alexander Schmemann escribe: «En lugar de enseñar al hombre una nueva mirada sobre el mundo y la vida, la Iglesia le enseña a mirarse sólo a sí mismo. En lugar de situarse ante sí mismo y ante su propia vida de un modo nuevo, el hombre considera su deber ponerse la túnica impersonal -que huele a humo de vela y a comida magra- de la llamada «devoción». En lugar de empezar a conocer la alegría, la luz, el sentido, la eternidad, se vuelve irascible, estrecho de miras, intolerante y a menudo incluso malévolo, y lo que es más, no lo lamenta, porque todo esto le viene de su ‘afiliación religiosa’».
Este modo de ser acaba por cansar a la propia persona, que de hecho enferma de maldad. Es un modo que sobre todo hace rechazar a la Iglesia, es más, puede llegar a provocar una reacción violenta y agresiva contra ella. Sólo que en este caso uno no puede sentirse mártir, porque el mundo ha reaccionado ante un modo de actuar de supuestos cristianos.
Pero el favoritismo es siempre una expresión de quienes no están seguros en la vida y buscan seguridad, promoción, etc. Así que, fundamentalmente, el favoritismo es una expresión de personas que temen por sí mismas, por lo que siempre están preocupadas por sí mismas y, por lo tanto, manifiestan muy claramente que lo que no tienen es zoē, es decir, la vida de hijos amados por Dios Padre.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
V drugem berilu nas sveti Jakob že takoj s prvimi besedami opozori, da vera v našega Gospoda Jezusa Kristusa ni združljiva z osebnim koristoljubjem. Po smrti starega človeka nam vera odpre oči, omogoči nam, da vidimo Njega, ki nam je dal premagati grob in nam daje dihati novo življenje, ki nima več zatona (prim. Ef 2,4-7).
Naše bivanje je povsem njegov dar: »Kajti nobeden med nami ne živi zase in nobeden ne umira zase. Če namreč živimo, živimo za Gospoda; in če umiramo, umiramo za Gospoda. Naj torej živimo ali umiramo, smo Gospodovi« (Rim 14,7-8).
Resnično smo Gospodovi, kar pomeni, da živimo iz njegove ljubezni, iz njegovega lastnega življenja (prim. 1 Tes 5,10). On je naše življenje: »Jaz sem vstajenje in življenje« (Jn 11,25). Božji Duh, ki prebiva v nas, je namreč porok našega večnega življenja, to je življenja vstalih (prim. Rim 8,11). Življenje, ki ga živi kristjan, se vidi po sadovih, to je: vidi se v Njem, ki se razodeva po tem življenju: »Jaz sem trta, vi mladike. Kdor ostane v meni in jaz v njem, ta rodi obilo sadu, kajti brez mene ne morete storiti ničesar« (Jn 15,5).
Zato se tudi danes znova dotaknimo ključne točke krščanskega življenja: iz katerega življenja živi človek, ki se izreka za kristjana?
Za človeka, ki je izkusil, da ga je dosegel Kristus in je odkril, da se je znašel v Njem, je Kristus vse, saj je življenje odnosa z Očetom, ki ne more imeti konkurence ali alternative. Kot pravi Pavel, ima vse ostalo, tudi religiozne stvari, za izgubo spričo spoznanja Kristusa (prim. Flp 3,5-11), ki po veri prebiva v naših srcih (prim. Ef 3,17).
Ko govorimo o osebnih privilegijih, ne govorimo več o veri. Lahko govorimo o religiji, zagotovo pa ne živimo življenja kot zoē, življenja ljubljenega Sina Boga Očeta. Ne le, da privilegiji nimajo nič skupnega s Kristusovim življenjem, ampak vero v Kristusa smatramo celo kot kako religijo z njenimi zakoni, ki izhajajo iz tega, čemur dajemo prednost. Iz vrstic, ki sledijo današnjemu odlomku, vemo, da so bili že v tistem času ljudje, ki so se proglašali za kristjane, niso pa verovali v Kristusa, ker niso bili udeleženi pri njegovem življenju. Zato so se izražali z določenim ponašanjem, sodbo drugih, niso pa videli sami sebe. Pravzaprav v zgodovini Cerkve vse do danes vidimo tovrstne ljudi, ki se obremenjujejo z nekimi malenkostmi, po drugi strani pa živijo in povzročajo težke krivice, če ne drugače vsaj s svojimi sodbami. »Slepi vodniki! Precejate komarja, kamelo pa požirate« (Mt 23,24).
Če upoštevamo samo en del, se pravi le eno vrednoto evangelija, ne vidimo pa, kako nam manjka to, kar je v evangeliju bistveno, to je usmiljenje, pomeni, da smo zunaj vere. Kristus je življenje, življenje kot zoē, in s tem življenjem on živi človeškost. Zato je že Origen govoril, da je Kristus krepost, oziroma vse kreposti. Posledično so vse kreposti, ki jih človek udejanja, udeleženost pri Kristusu in človek trpi, če mu manjka ena krepost. Pa tudi to trpljenje nas udeleži pri Kristusu in ga živimo s ponižnostjo, tisto pravo ponižnostjo, duhovno ponižnostjo. Tiste pa, ki imajo osebne privilegije, Jakob vpraša: »Mar niste delali razlike med seboj in postali sodniki s hudobnimi mislimi?« (Jak 2,4).
Usmiljenje je nezamenljiva Božja razsežnost. Kdor je udeležen pri njegovem življenju, na nek način izžareva usmiljenje. Ta, ki pa razvršča ljudi na podlagi lastne lestvice oseb in sodi, mu Jakob pravi: »Kdo pa si ti, ki obsojaš bližnjega?« (Jak 4,12). In še: »Neusmiljena je namreč sodba za tistega, ki ne izkazuje usmiljenja. Usmiljenje pa slavi zmago nad sodbo« (Jak 2,13).
Ko pa ne živimo življenja kot zoē, življenja ljubljenih Očetovih otrok, živimo osredotočeni na življenje kot psychē in se poslužujemo religije za uveljavljanje samih sebe.
Alexander Schmemann piše o tem: »Namesto, da bi Cerkev učila človeka novega pogleda na svet in življenje, ga uči gledati samo nase. Namesto, da bi na nov način zastavil svoje življenje, se mu zdi dolžnost, da si obleče brezosebno obleko – ki zaudarja po dimu sveč in pusti hrani – tako imenovano ›pobožnost‹. Namesto, da bi začel spoznavati veselje, luč, smisel, večnost, postane togoten, ozkosrčen, nestrpen in pogosto celo zlohoten; povrh vsega pa se tega niti ne kesa, saj mu vse to prinaša njegova ›religiozna pripadnost‹.«
Ta način življenja človeka na koncu utrudi in zboli. Zaradi tega načina človek zavrne Cerkev, pravzaprav lahko sproži v njem celo nasilen in agresiven odziv proti njej. Vendar se v tem primeru ne smemo čutiti mučenci, kajti svet se je odzval na način delovanja domnevnih kristjanov.
Dajanje prednosti nekaterim je vedno izraz, da v življenju nismo varni in iščemo zagotovilo, napredovanje, itd. Privilegirati nekatere je torej v osnovi izraz ljudi, ki jih je strah zase in zato jasno pokažejo, da to, česar nimajo, je prav življenje kot zoē, se pravi življenje ljubljenih otrok Boga Očeta.
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
U drugom čitanju sveti Jakov nas odmah prvim riječima upozorava da vjera u Gospodina našega Isusa Krista nije spojiva s pristranošću. Nakon smrti našeg starog čovjeka (usp. Rim 6,6) vjera nam otvara oči, omogućuje nam da vidimo Onoga koji nam je dao nadvladati grob i daje nam disati novim životom, koji ne poznaje zalaska (usp. Ef 2,4-7).
Naše je postojanje u potpunosti njegov dar: „Jer nitko od nas sebi ne živi, nitko sebi ne umire. Doista, ako živimo, Gospodinu živimo, i ako umiremo, Gospodinu umiremo. Živimo li dakle ili umiremo – Gospodinovi smo“ (Rim 14,7-8).
Mi uistinu pripadamo Gospodinu, što znači da živimo od njegove ljubavi, od njegova vlastitog života (usp. 1Sol 5,10). On je naš život: „Ja sam uskrsnuće i život“ (Iv 11,25). Naime, Duh Božji koji boravi u nama jamac je našega vječnoga života, to jest života uskrsnulih (usp. Rim 8,11). Život koji živi kršćanin vidi se po njegovim plodovima, odnosno u Onome koji se kroz taj život očituje: „Ja sam trs, vi loze. Tko ostaje u meni i ja u njemu, taj donosi mnogo roda. Uistinu, bez mene ne možete učiniti ništa“ (Ivan 15,5).
Zato se i danas ponovno dotičemo ključne točke kršćanskog života: od kojeg života živi onaj tko se izjašnjava kršćaninom?
Za čovjeka koji je iskusio da ga je Krist dohvatio i otkrio da se našao u Njemu, Krist je sve, jer to je život odnosa s Ocem, koji ne može imati konkurencije ni alternative. Kako kaže sveti Pavao, sve ostalo, čak i religiozne stvari, gubitak su prema spoznaji Krista (usp. Fil 3,5-11) koji po vjeri prebiva u srcima našim (usp. Ef 3,17).
Kada se govori o pristranostima, više ne govorimo o vjeri. Može se govoriti o religiji, ali zasigurno se ne živi život kao zoē, život ljubljenog Sina Boga Oca. Ne samo da pristranosti nemaju nikakve veze s Kristovim životom, nego se vjeru u Krista čak počinje smatrati nekom vrstom religije sa svojim zakonima, koji proizlaze iz tih pristranosti. Iz redaka koji slijede iza današnjeg odlomka znamo da je i u to vrijeme bilo ljudi koji su se izjašnjavali kršćanima, ali nisu vjerovali u Krista jer nisu sudjelovali u njegovom životu. Zato su se izražavali s određenom autoritativnošću, osuđujući druge, ali ne videći sebe. Naime, u povijesti Crkve sve do danas viđamo takve ljude koji se opterećuju sa nekim sitnicama, a s druge strane žive i čine teške nepravde, ako ne drugačije onda barem svojim sudovima. „Slijepe vođe! Cijedite komarca, a gutate devu!“ (Mt 23,24).
Ako uzimamo u obzir samo jedan dio, odnosno samo jednu vrijednost Evanđelja i pri tom ne vidimo kako nam nedostaje ono bitno u Evanđelju, a to je milosrđe, znači da smo izvan vjere. Krist je život, život kao zoē, i s tim životom On živi čovještvo. Zato je već Origen rekao da je Krist krepost, odnosno sve kreposti. Prema tome, sve kreposti koje čovjek prakticira su sudjelovanje u Kristu, a čovjek pati ako mu jedna krepost nedostaje. Pa i po toj patnji sudjelujemo u Kristu i živimo je s poniznošću, istinskom poniznošću, duhovnom poniznošću. One koji su naprotiv pristrani, Jakov pita: „niste li u sebi pristrano sudili te postali suci što naopako sude?“ (Jak 2,4).
Milosrđe je nezamjenjiva Božja dimenzija. Tko god sudjeluje u njegovom životu, na neki način zrači milosrđem. Naprotiv, onome tko stvara hijerarhije ljudi na temelju vlastite pristranosti i koji sudi, Jakov kaže: „A tko si ti da sudiš bližnjega?“ (Jak 4,12). I također „Jer nemilosrdan je sud onomu tko ne čini milosrđa; a milosrđe likuje nad sudom“ (Jak 2,13).
Ali kada ne živimo život kao zoē, život Očeve ljubljene djece, živimo usredotočeni na život kao psychē i koristimo religiju za vlastitu afirmaciju.
Alexander Schmemann o tome piše: “Umjesto da čovjeka uči novom pogledu na svijet i život, Crkva ga uči gledati samo na sebe. Umjesto da se postavi na novi način prema sebi i vlastitom životu, čovjek smatra svojom dužnošću obući neosobnu haljinu – koja zaudara po dimu svijeća i posnoj hrani – takozvane ‘pobožnosti’. Umjesto da počne spoznavati radost, svjetlo, smisao, vječnost, on postaje nestrpljiv, uskogrudan, krut, a često čak i zlonamjeran; a još k tome niti se ne kaje, jer mu sve to donosi njegova ‘religiozna pripadnost’“.
Takav način života na koncu čovjeka dovede do umora i bolesti. To je način koji prije svega dovodi do odbacivanja Crkve, dapače može izazvati nasilnu i agresivnu reakciju protiv nje. Samo što se u tom slučaju ne bi trebali osjećati kao mučenici, jer svijet je reagirao na način na koji se ponašaju navodni kršćani.
Pristranost je uvijek izraz onoga tko je nesiguran u životu i traži sigurnosti, unapređenja… itd. Dakle, pristranost je u biti izraz ljudi koji se boje za sebe i zato jasno očituju da ono što oni nemaju jest upravo život kao zoē, odnosno život ljubljene djece Boga Oca.
SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.
W drugim czytaniu, już od pierwszych słów, św. Jakub natychmiast ostrzega nas, że wiara w naszego Pana Jezusa Chrystusa nie jest kompatybilna z osobistym faworyzowaniem, z osobistymi przywilejami. Wiara otwiera ci oczy po śmierci starego człowieka; sprawia, że widzisz Tego, dzięki któremu , przezwyciężyłeś złożenie do grobu, i sprawia, że oddychasz nowym życiem, życiem, które nie zna już zachodu słońca (por. Ef 2, 4-7).
Nasze istnienie jest całkowicie Jego darem: „Nikt bowiem z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie; jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana, jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. Czy żyjemy, czy umieramy, należymy do Pana” (Rz 14, 7-8).
Jesteśmy prawdziwie Pana, to znaczy żyjemy Jego miłością, Jego życiem (por. 1 Tes 5, 10). On jest naszym życiem: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” (J 11, 25). W rzeczywistości Duch Boży, który w nas mieszka, jest gwarantem naszego życia wiecznego, czyli życia zmartwychwstałego (por. Rz 8, 11). Życie, którym żyje chrześcijanin, jest widoczne w owocach, czyli w Tym, który się w nich objawia: „ Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 5).
Dlatego dzisiaj ponownie dotykamy sedna życia chrześcijańskiego: jakie życie prowadzi ten, kto wyznaje, że jest chrześcijaninem?
Dla tych, którzy doświadczają bycia dosięgniętymi przez Chrystusa i odnajdują się w Nim, Chrystus jest wszystkim, ponieważ On jest życiem relacji z Ojcem, która nie może mieć konkurencji ani alternatywy. Wręcz przeciwnie, jak mówi św. Paweł, wszystko inne, nawet rzeczy religijne, jest uważane za stratę w obliczu poznania Chrystusa (por. Flp 3, 5-11), który przez wiarę mieszka w naszych sercach (por. Ef 3, 17).
Kiedy ktoś mówi o osobistym faworyzowaniu, nie mówi już o wierze. Można mówić o religii, ale z pewnością nie żyje się zoē, życiem Syna umiłowanego przez Boga Ojca. Przywileje nie tylko nie mają już nic wspólnego z życiem Chrystusa, ale nawet zaczyna się traktować wiarę w Chrystusa jak religię z własnymi prawami, które są interpretowane poprzez wnioskowanie o przywileje. Z wersetów, które następują po czytanym dziś fragmencie, wiemy, że już wtedy byli ludzie, którzy twierdzili, że są chrześcijanami, ale nie wierzyli w Chrystusa, ponieważ nie uczestniczyli w Jego życiu. Dlatego wyrażali się z pewnym autorytetem, osądzając innych, ale nie widząc siebie. W rzeczywistości historia Kościoła do dnia dzisiejszego pokazuje tego rodzaju ludzi, którzy czepiają się kilku drobiazgów, a z drugiej strony żyją i powodują poważne niesprawiedliwości, choćby tylko poprzez swoje osądy. „Przewodnicy ślepi, którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda” (Mt 23, 24).
Branie pod uwagę części, tj. wartości Ewangelii, i nie dostrzeganie braku tego, co w Ewangelii najważniejsze, tj. miłosierdzia, jest byciem poza wiarą. Chrystus jest życiem, życiem-zoē, i tym życiem przeżywa człowieczeństwo. Dlatego już Orygenes powiedział, że Chrystus jest cnotą, to znaczy wszystkimi cnotami. W konsekwencji wszystkie cnoty, które praktykujemy, są uczestnictwem w Chrystusie i doświadczamy cierpienia z powodu tego, czego nam brakuje. I nawet to cierpienie sprawia, że uczestniczysz w Chrystusie i żyjesz z pokorą, prawdziwą, tą duchową. Tym, którzy faworyzują innych, Jakub zadaje pytanie: „czy nie czynicie różnic między sobą i nie stajecie się sędziami przewrotnymi?” (Jk 2,4).
Miłosierdzie jest niewątpliwym wymiarem Boga. Każdy, kto uczestniczy w Jego życiu, w jakiś sposób emanuje miłosierdziem. Natomiast do tego ten, kto tworzy hierarchie ludzi na podstawie własnego faworyzowania i osądza, Jakub mówi: „ale ty kimże jesteś, byś sądził bliźniego?” (Jk 4, 12). A także „będzie to bowiem sąd nieubłagany dla tego, który nie czynił miłosierdzia: miłosierdzie odnosi triumf nad sądem” (Jk 2, 13).
Ale kiedy ktoś nie żyje zoē, życiem jako dzieci kochane przez Ojca, żyje wtedy skoncentrowany na psychē i używa religii, by się bronić.
Na ten temat Aleksander Schmemann pisze: „Zamiast uczyć człowieka nowego spojrzenia na świat i życie, Kościół uczy go patrzeć tylko na siebie. Zamiast nadać sobie i swojemu życiu nowy kierunek, człowiek uważa za swój obowiązek przywdziać bezosobową szatę – pachnącą dymem świec i chudym jedzeniem – tak zwanej „pobożności”. Zamiast zacząć poznawać radość, światło, sens, wieczność, staje się drażliwy, ograniczony, nietolerancyjny, a często nawet złośliwy, a co więcej, nie żałuje tego, ponieważ wszystko to pochodzi od jego ‘przynależności religijnej'”.
Taki sposób bycia męczy samego człowieka, który w rzeczywistości staje się chory na zło. Jest to sposób, który przede wszystkim odrzuca Kościół, a nawet może wywołać gwałtowną i agresywną reakcję przeciwko niemu. Tylko, że w tym przypadku nie można czuć się męczennikiem, ponieważ świat zareagował na sposób działania rzekomych chrześcijan.
A przywileje są zawsze wyrazem tych, którzy nie są bezpieczni w życiu i szukają wsparcia, awansu itp. Tak więc, zasadniczo, przywileje są wyrazem ludzi, którzy boją się o siebie, dlatego zawsze martwią się o siebie, a zatem bardzo wyraźnie manifestują, że to, czego nie mają, to właśnie zoē, czyli życie dzieci kochanych przez Boga Ojca.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
