Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih čitanja
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] XXVIII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/10/229-038-2020-Grotta-di-S.-Ignazio-Manresa-Spagna-Sinsitra-Giovane-ricco-2-400x400.jpg "[SEMI] XXVIII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2")
Oggi, nella seconda lettura, abbiamo sentito uno dei brani più belli sulla Parola di Dio.
Le prime parole certamente rimandano alla Sapienza divina, che viene descritta come un movimento che parte da Dio e penetra ogni cosa.
Si tratta di una luce che non subisce resistenza, ma penetra fino in fondo a tutto ciò che esiste, perché tutto è stato fatto alla sua presenza (cf Pr 8,22-31).
E questa Sapienza rende amici di Dio tutti quelli che la accolgono (cf Sap 7,27).
Ciò significa che la penetrazione di questa Parola-Sapienza nella nostra persona realizza il vero bene.
“Infatti, chi trova me trova la vita” (Pr 8,35).
E questa vita è immortale.
“Grazie a lei [la Sapienza] avrò l’immortalità” (Sap 8,13).
Allora la Sapienza è “uno spirito intelligente, santo, unico, molteplice, sottile, agile, penetrante, senza macchia, schietto, inoffensivo, amante del bene, pronto, libero, benefico, amico dell’uomo, stabile, sicuro, tranquillo, che può tutto e tutto controlla, che penetra attraverso tutti gli spiriti intelligenti, puri, anche i più sottili. La sapienza è più veloce di qualsiasi movimento, per la sua purezza si diffonde e penetra in ogni cosa” (Sap 7,22-24).
Non serve precisare se la Sapienza fa parte della Parola per mezzo della quale tutto fu creato e che questa Parola è il Figlio di Dio Padre, in vista di cui tutto fu creato (cf Col 1,16).
Per noi è importante che questa descrizione che ora abbiamo fatto, ci offra le immagini giuste, per accostarci alle parole del passo della Lettera agli Ebrei che abbiamo ascoltato.
Si tratta della Parola che è viva, che compie la sua opera e che penetra tutta la persona, realizzando la sua missione, che è un bene assoluto per l’uomo.
“La parola di Dio è viva” (Eb 4,12).
La Parola vive della stessa vita di Dio.
La Parola di Dio è piena dello Spirito che dà la vita.
“È lo Spirito che dà la vita, la carne non giova a nulla; le parole che io vi ho detto sono spirito e sono vita” (Gv 6,63).
E qui il termine greco è molto chiaro. Infatti, si tratta di zoē, della stessa vita di Dio.
Allora, la Parola di Dio porta la vita di Dio, perciò è efficace.
Non è efficace solo nel senso dell’inizio della Genesi, quando Dio disse e tutte le cose esistono, ma soprattutto nel senso espresso da Isaia: “Come infatti la pioggia e la neve scendono dal cielo e non vi ritornano senza avere irrigato la terra, senza averla fecondata e fatta germogliare, perché dia il seme a chi semina e il pane a chi mangia, così sarà della mia parola uscita dalla mia bocca: non ritornerà a me senza effetto, senza aver operato ciò che desidero e senza aver compiuto ciò per cui l’ho mandata” (Is 55,10-11).
L’efficacia della Parola è nel fatto che chi la accoglie porta i frutti della zoē, della vita della comunione di Dio, ossia che si è fatto tutto impregnare dalla vita d’amore, che è la vita che rimane, perciò non perde nulla.
“In verità, in verità io vi dico: chi ascolta la mia parola e crede a colui che mi ha mandato, ha la vita eterna (zoē) e non va incontro al giudizio, ma è passato dalla morte alla vita” (Gv 5,24).
È vero che il passo della Lettera agli Ebrei parla di Parola di Dio, ma è anche vero che chi meglio di Cristo ci mostra l’efficacia della Parola di Dio e la sua potenza nel dare la vita di Dio?
La Parola di Dio è “più tagliente di ogni spada a doppio taglio” (Eb 4,12).
È interessante come nel passato ci siamo fermati su questa spada “tagliente” sotto l’aspetto del giudizio, come se la Parola esprimesse un giudizio, come fosse la spada del carnefice che taglia e consegna alla morte chi si allontana da Dio.
È interessante, perché in questo caso, si opta per “tagliente” come traduzione del termine greco tomōteros, che però non è affatto univoco nel suo significato.
Inoltre non si dice affatto che la Parola tagli qualcosa, mentre si mette in rilievo la penetrazione più che il taglio.
Infatti, il temine greco può essere tradotto con “affilata”, proprio come avviene per la spada a doppio taglio.
In questo modo si evidenzia l’immagine di qualcosa che può penetrare nelle profondità.
Fin dove può penetrare?
Fino al confine tra “psychē e spirito”, fino alle “giunture e midolla”. Dunque, la Parola penetra dove la psychē viene vivificata dallo spirito, poi arriva alle giunture dove si manifesta la vita biologica, fino al suo punto più sensibile, che è il midollo.
Si tratta di tutta la realtà umana, quella dello spirito creato proprio affinché l’uomo possa aprirsi e accogliere lo Spirito di Dio e la sua Parola.
Dio rivolge all’uomo la sua Parola e con essa il suo Spirito che dona la sua vita. E, con il suo rivolgersi all’uomo, coinvolge tutta la realtà spirituale, psichica e corporea. La Parola di Dio penetra con la sua vita in tutto ciò che l’uomo è. E siccome la Parola è efficace, coinvolge tutta la persona umana in relazione con Colui che gli rivolge la Parola.
Proprio in questa risposta, in questo dialogo, si compie la verità dell’uomo.
L’uomo vive nell’Amore. Dio è Amore e rivolge all’uomo la sua Parola piena della sua vita, che è Amore.
L’uomo, accogliendola, risponde e si scopre figlio di Dio amato.
Il discernimento che mette in atto la Parola di Dio nell’uomo è di per sé molto semplice.
Dopo Genesi 3, l’uomo sperimenta il suo tragico destino, che è la morte.
Nel Battesimo sperimentiamo il dono di essere uniti alla morte di Cristo attraverso la quale il Padre manifesta la sua gloria, risuscitando il Figlio con tutta la sua umanità resa manifestazione della gloria di Dio (cf Rm 6,3-10).
Il discernimento consiste nel vedere quali pensieri e sentimenti mi fanno rimanere nell’amore di Cristo, per partecipare in tutto ciò che sono alla manifestazione della vita di Dio, che è Amore.
Dunque, non si tratta di morire secondo la natura della morte, ma secondo il modo di Cristo, per partecipare con tutto ciò che siamo, corpo, psychē e spirito, alla manifestazione della gloria di Dio.
La morte in Cristo, dopo Genesi 3, è una vera manifestazione d’amore in questa nostra storia.
La Parola è piena di Spirito Santo e lo Spirito Santo è il Signore che dà la vita senza tramonto.
“Portando sempre e dovunque nel nostro corpo la morte di Gesù, perché anche la vita di Gesù si manifesti nel nostro corpo” (2Cor 4,10).
Il discernimento sta nell’imparare come rimanere nell’amore di Cristo che ci unisce a Lui, nell’arte di morire e nell’arte di vivere da risorti.
Lo Spirito ci vivifica con la Parola in ogni particella della nostra realtà, in modo che in nessuna parte di noi si possa annidare il buio che ci inganna con la paura per noi stessi e ci fa concentrare sul nostro io, radicato nella nostra carne, quell’io che di per sé è già morto nelle acque battesimali, ma che il nemico vuole in tutti i modi rianimare.
Lo Spirito Santo invece parla all’io nuovo, risorto in Cristo e gli insegna a chiamare Dio “Abbà”, papà. Ora non c’è nessuna paura di essere visti dal Padre in tutto ciò che siamo, perché lo Spirito Santo in Cristo manifesta “il disegno d’amore della sua volontà” (Ef 1,5), che ci ama nel suo Figlio amato. Perciò non abbiamo nessuna paura di essere visti dal Padre e di essere esposti a ciò che è il suo desiderio per noi, perché Lui è Amore.
Ecco, in due versetti si dischiude la bellezza della vita dei cristiani e si manifesta ciò che dovrebbe essere l’annuncio della Chiesa. Questi due versetti fanno vedere senza illusioni in che stato infatti si trova la vita dei cristiani. Noi cristiani siamo la manifestazione visibile della Parola.
Questa è l’evangelizzazione. E la vita dei fedeli nella Chiesa dovrebbe essere una manifestazione della Parola, che agisce in noi e porta i suoi frutti.
Infatti, l’arte della vita spirituale è come lasciar agire l’amore di Dio in noi.
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
Hoy, en la segunda lectura, hemos escuchado uno de los pasajes más bellos sobre la Palabra de Dios.
Las primeras palabras se refieren ciertamente a la Sabiduría divina, que se describe como un movimiento que parte de Dios y lo penetra todo.
Es una luz que no sufre resistencia, sino que penetra hasta el fondo de todo lo que existe, porque todo ha sido hecho en su presencia (cf. Pr 8,22-31).
Y esta Sabiduría hace amigos de Dios a todos los que la reciben (cf. Sab 7,27).
Esto significa que la penetración de esta Palabra-Sabiduría en nuestra persona realiza el verdadero bien.
«Porque quien me encuentra, encuentra la vida» (Pr 8,35).
Y esta vida es inmortal.
«Por ella [la Sabiduría] tendré la inmortalidad» (Sab 8,13).
Luego la Sabiduría es «inteligente, santa, única, múltiple, sutil, ágil, penetrante, intachable, franca, inofensiva, bondadosa, dispuesta, libre, benéfica, amiga del hombre, estable, segura, tranquila, que todo lo puede y todo lo domina, que penetra a través de todos los espíritus inteligentes y puros, incluso los más sutiles. La Sabiduría es más veloz que cualquier movimiento, por su pureza se extiende y penetra en todas las cosas» (Sab 7,22-24).
No es necesario precisar si la Sabiduría forma parte del Verbo por el que todo fue creado y que este Verbo es el Hijo de Dios Padre, ante cuya mirada todo fue creado (cf. Col 1,16).
Para nosotros, es importante que esta descripción que acabamos de hacer nos proporcione la imagen adecuada para acercarnos a las palabras del pasaje de la Carta a los Hebreos que acabamos de escuchar.
Se trata de que la Palabra está viva, realiza su obra y penetra en toda la persona, cumpliendo su misión, que es un bien absoluto para el hombre.
«La Palabra de Dios está viva» (Hb 4,12).
La Palabra vive de la vida misma de Dios.
La Palabra de Dios está llena del Espíritu que da vida.
«El Espíritu es el que da vida, la carne no sirve de nada; las palabras que yo os he hablado son espíritu y son vida» (Jn 6,63).
Y aquí el término griego es muy claro. En efecto, es zoē, la vida misma de Dios.
Así pues, la Palabra de Dios trae la vida de Dios, por eso es eficaz.
Es eficaz no sólo en el sentido del comienzo del Génesis, cuando Dios dijo y todas las cosas existen, sino sobre todo en el sentido expresado por Isaías: «Porque así como la lluvia y la nieve descienden del cielo y no vuelven a él sin haber regado la tierra, sin haberla fecundado y hecho fructificar, para que dé semilla a los que siembran y pan a los que comen, así será mi palabra que sale de mi boca: no volverá a mí sin efecto, sin haber hecho lo que yo quiero y sin haber cumplido lo que le envié a hacer» (Is 55,10-11).
La eficacia de la Palabra está en el hecho de que quien la recibe lleva los frutos de zoē, de la vida de comunión de Dios, es decir, que se ha impregnado todo él de la vida del amor, que es la vida que permanece, por eso no pierde nada.
«De cierto, de cierto os digo que el que oye mi palabra y cree en el que me envió, tiene vida eterna (zoē), y no va a juicio, sino que pasa de muerte a vida» (Jn 5, 24).
Es verdad que el pasaje de la Epístola a los Hebreos habla de la Palabra de Dios, pero también es verdad que ¿quién mejor que Cristo nos muestra la eficacia de la Palabra de Dios y su poder para dar la vida de Dios?
La Palabra de Dios es «más cortante que cualquier espada de dos filos» (Heb 4,12).
Es interesante cómo en el pasado nos hemos detenido en esta espada «afilada» bajo el aspecto del juicio, como si la Palabra expresara el juicio, como si fuera la espada del verdugo que corta y entrega a la muerte a los que se apartan de Dios.
Es interesante, porque en este caso se opta por «cortar» como traducción de la palabra griega tomōteros, que no es en absoluto unívoca en su significado.
Además, no se dice en absoluto que la palabra corte algo, sino que se hace hincapié en la penetración más que en el corte.
De hecho, el término griego puede traducirse como «afilado», al igual que la espada de doble filo.
Esto acentúa la imagen de algo que puede penetrar hasta lo más profundo.
¿Hasta dónde puede penetrar?
Hasta la frontera entre «lo psíquico y lo espiritual», hasta «las articulaciones y los tuétanos». Así, la Palabra penetra allí donde el psychē es vivificado por el espíritu, luego llega a las articulaciones donde se manifiesta la vida biológica, hasta su punto más sensible, que es la médula.
Esta es toda la realidad humana, la del espíritu creado precisamente para que el hombre pueda abrirse y recibir el Espíritu de Dios y su Palabra.
Dios dirige su Palabra al hombre y con ella su Espíritu vivificador. Y, con su dirigirse al hombre, involucra toda la realidad espiritual, psíquica y corporal. La Palabra de Dios penetra con su vida en todo lo que el hombre es. Y porque la Palabra es eficaz, implica a toda la persona humana en relación con Aquel que le dirige la Palabra.
Es precisamente en esta respuesta, en este diálogo, donde se realiza la verdad del hombre.
El hombre vive en el Amor. Dios es Amor y dirige al hombre su Palabra llena de su vida, que es Amor.
El hombre, acogiéndola, responde y se descubre hijo del Dios amado.
El discernimiento que la Palabra de Dios pone en el hombre es en sí mismo muy sencillo.
Después del Génesis 3, el hombre experimenta su destino trágico, que es la muerte.
En el Bautismo, experimentamos el don de estar unidos a la muerte de Cristo, mediante la cual el Padre manifiesta su gloria, resucitando al Hijo con toda su humanidad manifestada en la gloria de Dios (cf. Rm 6, 3-10).
El discernimiento consiste en ver qué pensamientos y sentimientos me hacen permanecer en el amor de Cristo, para participar con todo lo que soy en la manifestación de la vida de Dios, que es Amor.
Por tanto, no se trata de morir según la naturaleza de la muerte, sino según el modo de Cristo, para participar con todo lo que somos, cuerpo, psychē y espíritu, en la manifestación de la gloria de Dios.
La muerte en Cristo, después de Génesis 3, es una verdadera manifestación de amor en nuestra historia.
La Palabra está llena del Espíritu Santo, y el Espíritu Santo es el Señor que da vida sin ocaso.
«Llevando siempre y en todo lugar en nuestros cuerpos la muerte de Jesús, para que también la vida de Jesús se manifieste en nuestros cuerpos» (2 Cor 4,10).
El discernimiento está en aprender a permanecer en el amor de Cristo que nos une a Él, en el arte de morir y en el arte de vivir como resucitados.
El Espíritu nos vivifica con la Palabra en cada partícula de nuestra realidad, para que en ninguna parte de nosotros pueda acechar la oscuridad que nos engaña con el miedo a nosotros mismos y nos hace centrarnos en nuestro yo, arraigado en nuestra carne, ese yo que de por sí ya está muerto en las aguas bautismales, pero que el enemigo quiere por todos los medios reavivar.
El Espíritu Santo, en cambio, habla al nuevo yo, resucitado en Cristo, y le enseña a llamar a Dios «Abba», Papá. Ahora no hay miedo de ser vistos por el Padre en todo lo que somos, porque el Espíritu Santo en Cristo manifiesta «el designio amoroso de su voluntad» (Ef 1,5), que nos ama en su Hijo amado. Por eso no tenemos miedo de ser vistos por el Padre y de ser expuestos a lo que es su voluntad para nosotros, porque Él es Amor.
Aquí, en dos versículos se revela la belleza de la vida cristiana y lo que debe ser el anuncio de la Iglesia. Estos dos versículos muestran sin ilusiones en qué estado se encuentra la vida de los cristianos. Los cristianos somos la manifestación visible de la Palabra.
Esto es la evangelización. Y la vida de los fieles en la Iglesia debe ser manifestación de la Palabra, que actúa en nosotros y da fruto.
En efecto, el arte de la vida espiritual consiste en dejar que el amor de Dios actúe en nosotros.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Danes smo v drugem berilu slišali enega najlepših odlomkov o Božji Besedi.
Prve besede se zagotovo nanašajo na Božjo Modrost, ki je opisana kot gibanje, ki izhaja iz Boga in prodira v vse.
Gre za luč, ki se ji nič ne more upreti, ampak pronica vse do dna vsega, kar obstaja, kajti vse je bilo ustvarjeno v njeni prisotnosti (prim. Prg 8,22-31).
In vse, ki jo sprejmejo, naredi za Božje prijatelje (prim. Mdr 7,27).
To pomeni, da Beseda-Modrost, ki pronica v nas, uresničuje resnično dobro.
»Kajti kdor me najde, najde življenje« (Prg 8,35).
In to življenje je nesmrtno.
»Po njej [Modrosti] bom dosegel nesmrtnost« (Mdr 8,13).
Modrost je torej »duh, ki je umen, svet, enkraten, mnogoter, pretanjen, gibek, razločen, neomadeževan, jasen, neranljiv, dobrohoten, oster, samostojen, dobrotljiv, človekoljuben, stanoviten, neomajen, spokojen, vsemogočen, vseviden, ki pronica skozi vse duhove, umne, čiste in najbolj pretanjene. Modrost se giblje hitreje kakor katero koli gibanje, zaradi svoje čistosti prodira in pronica skozi vse« (Mdr 7,22-24).
Ni treba podrobno opredeliti, če je Modrost poistovetena z Besedo, po kateri je bilo vse ustvarjeno, torej z Besedo, ki je Sin Boga Očeta, za katerega je bilo vse ustvarjeno (prim. Kol 1,16).
Za nas je pomembno, da nam to, kar smo sedaj opisali, nudi pravilne podobe, da se lahko približamo besedam odlomka Pisma Hebrejcem, ki smo ga poslušali.
Gre za Besedo, ki je živa, ki opravlja svoje delo in pronica v celotno osebo ter uresničuje poslanstvo, ki je za človeka popolno dobro.
»Božja beseda je živa« (Heb 4,12).
Beseda živi od Božjega življenja.
Božja Beseda je polna Duha, ki daje življenje.
»Duh je tisti, ki oživlja, meso nič ne koristi. Besede, ki sem vam jih govoril, so duh in življenje« (Jn 6,63).
Na tem mestu je grški izraz zelo jasen. Gre namreč za življenje kot zoē, sámo Božje življenje.
Božja Beseda torej prinaša Božje življenje, zato je učinkovita.
Ni učinkovita samo v smislu začetka Prve Mojzesove knjige, ko je Bog rekel in je vse nastalo, ampak zlasti v smislu, ki ga izrazi Izaija: »Kajti kakor pride dež in sneg izpod neba in se ne vrača tja, ne da bi napojil zemljo, jo naredil rodovitno in brstečo, dal sejalcu seme in uživalcu kruh,
takó bo z mojo besedo, ki prihaja iz mojih ust: ne vrne se k meni brez uspeha, temveč bo storila, kar sem hotel, in uspela v tem, za kar sem jo poslal« (Iz 55,10-11).
Učinkovitost Besede je v tem, da tisti, ki jo sprejme, obrodi sadove življenja kot zoē, življenja Božjega občestva, oziroma je ves prepojen z življenjem ljubezni, ki je življenje, ki ostane in zato ne izgubi ničesar.
»Resnično, resnično, povem vam: Kdor posluša mojo besedo in veruje njemu, ki me je poslal, ima večno življenje (zoē) in ne pride v obsodbo, temveč je prestopil iz smrti v življenje« (Jn 5,24).
Res je, da odlomek iz Pisma Hebrejcem govori o Božji Besedi, vendar je tudi res, da nam nihče ne pokaže bolje kot Kristus učinkovitosti Božje Besede in njene moči dati Božje življenje.
Božja Beseda je »ostrejša kakor vsak dvorezen meč« (Heb 4,12).
Zanimivo je, kako smo se v preteklosti ustavljali pri tem »ostrem« meču pod vidikom sodbe, kot da bi Beseda sodila, kot da bi bila meč krvnika, ki reže in izroča smrti tiste, ki se oddaljijo od Boga.
Tudi ni rečeno, da Beseda karkoli reže, ampak bolj kot rez poudari pronicanje.
To poudarja podobo nečesa, kar lahko prodre do globin.
Do kje lahko prodre?
Vse do meje med »dušo in duhom«, vse do »sklepov in mozga«. Beseda torej prodre tja, ker je duša (psychē) poživljena od duha, potem pa pride do sklepov, kjer se pokaže biološko življenje, vse do najobčutljivejše točke, ki je mozeg.
To je celotna človeška stvarnost, stvarnost ustvarjenega duha, da bi se človek lahko odprl in sprejel Božjega Duha in njegovo Besedo.
Bog človeku nameni Besedo in z njo svojega Duha, ki daje življenje. Ko se tako obrne k človeku, vključi vso njegovo duhovno, duševno in telesno resničnost. Božja Beseda s svojim življenjem pronica v vse, kar človek je. In ker je Beseda učinkovita, vključi celotno človeško osebo v odnos z Njim, ki človeku namenja Besedo.
Prav v tem odgovoru, v tem dialogu, se uresničuje resnica človeka.
Človek živi v Ljubezni. Bog je Ljubezen in človeku namenja svojo Besedo, polno njegovega življenja, ki je Ljubezen.
Človek, ki jo sprejme, odgovori in odkrije, da je ljubljen Božji otrok.
Razločevanje, ki ga v človeku udejanja Božja Beseda, je samo po sebi zelo preprosto.
Po 1 Mz 3 človek izkusi svojo tragično usodo, ki je smrt.
Pri krstu izkusimo dar, da smo združeni s Kristusovo smrtjo, po kateri Oče razodene svojo slavo s tem, da je obudil Sina in je po njem celotno človeštvo postalo razodetje Božje slave (prim. Rim 6,3-10).
Razločevanje je v tem, da vidimo, katere misli in čustva nam omogočajo, da ostajamo v Kristusovi ljubezni, da bi bili, v vsem, kar smo, deležni razodetja Božjega življenja, ki je Ljubezen.
Zato ne gre za umiranje po naravi smrti, ampak na Kristusov način, da bi z vsem, kar smo, s telesom, dušo in duhom, razodevali Božjo slavo.
Po 1 Mz 3 je smrt v Kristusu resnično razodetje ljubezni v tej naši zgodovini.
Beseda je polna Svetega Duha. Sveti Duh pa je Gospod, ki daje življenje brez zatona.
»Vedno nosimo v svojem telesu Jezusovo umiranje, da bi se v našem telesu razodelo tudi Jezusovo življenje« (2 Kor 4,10).
Razločevanje je v tem, da se učimo, kako ostati v Kristusovi ljubezni, ki nas združuje z Njim, v umetnosti umiranja in v umetnosti življenja kot vstali.
Duh nas poživlja z Besedo v sleherni celici naše biti, tako da se v noben del nas samih ne bi ugnezdila tema, ki vceplja prevaro strahu zase in nas osredotoča na naš jaz, zakoreninjen v naše meso, v tisti jaz, ki je sam po sebi že umrl v krstni vodi, a nam ga hoče sovražnik na vsak način oživiti.
Sveti Duh pa govori našemu novemu jazu, ki je vstal v Kristusu, in nas uči klicati Boga »Aba«, očka. Zdaj ni več nobenega strahu, da nas Oče vidi v vsem kar smo, kajti Sveti Duh v Kristusu razodeva »blagohotni sklep njegove [Očetove] volje« (Ef 1,5), ki nas ljubi v svojem ljubljenem Sinu. Zato se prav nič ne bojimo, da nas Oče vidi in da smo izpostavljeni temu, kar želi za nas, saj je On Ljubezen.
V dveh vrsticah se tako odpira lepota življenja kristjanov in se razodeva to, kar naj bi bilo oznanilo Cerkve. Ti dve vrstici brez iluzij pokažeta, v kakšnem stanju je življenje kristjanov. Kristjani smo vidno razodetje Besede.
To je evangelizacija. Življenje vernikov v Cerkvi naj bi bilo razodevanje Besede, ki deluje v nas in prinaša svoje sadove.
Umetnost duhovnega življenja je namreč v tem, kako dopustiti, da v nas deluje Božja ljubezen.
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Danas smo u drugom čitanju čuli jedan od najljepših odlomaka o Riječi Božjoj.
Prve se riječi svakako odnose na Božju Mudrost, koja je opisana kao gibanje koje proizlazi od Boga i sve prožima.
To je nazaprečivo svjetlo koje prodire do dna svega što postoji, jer je sve stvoreno u njegovoj prisutnosti (usp. Izr 8,22-31).
I ta Mudrost čini Božjim prijateljima sve koji je prihvaćaju (usp. Mudr 7,27).
To znači da Riječ-Mudrost koja prodire u nas ostvaruje istinsko dobro.
„Jer tko nalazi mene, nalazi život“ (Izr 8,35).
A taj život je besmrtan.
„Po njoj [Mudrosti] ću zadobiti besmrtnost“ (Mudr 8,13).
Dakle, Mudrost „je duh razborit, svet, jedinstven, mnogostran, tanan, okretan, pronicav, neoskvrnjen, jasan, nepristran, dobrohotan, oštar nezaprečiv, dobrotvoran, čovjekoljubiv, postojan, pouzdan, bezbrižan, svemoćan, svenadzoran, što prodire kroza sve duše, mudre, čiste i najtanje. Jer je mudrost gibljivija od svakog gibanja, ona proniče i prožima sve svojom čistoćom“ (Mudr 7,22-24).
Nije potrebno pobliže određivati poistovjećuje li se Mudrost s Riječju po kojoj je sve stvoreno, odnosno s Riječju koja je Sin Boga Oca, za kojega je sve stvoreno (usp. Kol 1,16).
Za nas je važno da nam ono što smo upravo opisali nudi prave slike kako bismo se mogli približiti riječima odlomka Poslanice Hebrejima kojeg smo slušali.
Radi se o Riječi koja je živa, koja vrši svoje djelo i koja prožima cijelu osobu te ostvaruje poslanje koje je apsolutno dobro za čovjeka.
„Živa je, uistinu, Riječ Božja“ (Heb 4,12).
Riječ živi Božjim životom.
Riječ Božja puna je Duha koji daje život.
„Duh je onaj koji oživljuje, tijelo ne koristi ništa. Riječi koje sam vam govorio duh su i život su“ (Iv 6,63).
Na tom je mjestu grčki izraz vrlo jasan. Naime, radi se o životu kao zoē, samom Božjem životu.
Dakle, Riječ Božja donosi Božji život, i stoga je djelotvorna.
Nije djelotvorna samo u smislu početka Knjige Postanka, kada je Bog rekao i sve je postalo, nego prije svega u smislu koji je izrazio Izaija: „Kao što daždi i sniježi s neba bez prestanka dok se zemlja ne natopi, oplodi i ozeleni da bi dala sjeme sijaču i kruha za jelo, tako se riječ koja iz mojih usta izlazi ne vraća k meni bez ploda, nego čini ono što sam htio i obistinjuje ono zbog čega je poslah“ (Iz 55,10-11).
Djelotvornost Riječi je u tome što onaj tko je prihvaća donosi plodove života kao zoē, života Božjeg zajedništva, odnosno sav je prožet životom ljubavi, a to je život koji ostaje i zato ništa ne gubi.
„Zaista, zaista, kažem vam: tko sluša moju riječ i vjeruje onomu koji me posla, ima život vječni i ne dolazi na sud, nego je prešao iz smrti u život“ (Iv 5,24).
Istina je da odlomak Poslanice Hebrejima govori o Riječi Božjoj, ali je također istina da nam nitko bolje od Krista ne pokazuje učinkovitost Riječi Božje i njenu moć u davanju Božjeg života.
Riječ Božja „oštrija je od svakoga dvosjekla mača“ (Heb 4,12).
Zanimljivo je kako smo se u prošlosti zaustavljali na tom „oštrom“ maču pod vidom suda, kao da je Riječ sudila, kao da je krvnikov mač koji siječe i predaje smrti one koji su se udaljili od Boga.
To je zanimljivo, jer se u tom slučaju opredjeljuje za izraz „oštar“ kao prijevod grčkog pojma tomōteros, koji nije nipošto jednoznačan u svom značenju.
Nadalje, nije rečeno da Riječ išta siječe, nego se umjesto sječenja naglašava prodiranje.
Naime, grčki se izraz može prevesti kao „naoštren“, baš kao što je to kod dvosjekla mača.
Time se naglašava slika nečega što može prodrijeti u dubinu.
Dokle može prodrijeti?
Sve do granice između „psychē i duha“, do „zglobova i moždine“. Dakle, Riječ prodire tamo gdje je duša (psychē) oživljena duhom, a zatim dopire do zglobova gdje se očituje biološki život, do njegove najosjetljivije točke, a to je moždina.
Riječ je o cjelokupnoj ljudskoj stvarnosti, stvarnosti stvorenoga duha, kako bi se čovjek mogao otvoriti i prihvatiti Duha Božjega i njegovu Riječ.
Bog čovjeku upućuje svoju Riječ i s njom svoga Duha koji dariva život. Kada se na taj način obraća čovjeku, uključuje svu njegovu duhovnu, psihičku i tjelesnu stvarnost. Riječ Božja svojim životom prodire u sve što čovjek jest. A budući da je Riječ djelotvorna, ona uključuje cijelu ljudsku osobu u odnos s Onim koji čovjeku upućuje Riječ.
Upravo se u tom odgovoru, u tom dijalogu, ostvaruje čovjekova istina.
Čovjek živi u Ljubavi. Bog je Ljubav i čovjeku upućuje svoju Riječ, punu svoga života, koji je Ljubav.
Čovjek koji je prihvaća, odgovara i otkriva da je ljubljeni sin Božji.
Razlučivanje koje Božja Riječ provodi u čovjeku samo je po sebi vrlo jednostavno.
Nakon trećeg poglavlja Knjige Postanka, čovjek kuša svoju tragičnu sudbinu, a to je smrt.
U krštenju kušamo dar sjedinjenja s Kristovom smrću, kroz koju Otac očituje svoju slavu time što uskrsava Sina sa cijelim njegovim čovještvom, koje je postalo očitovanje slave Božje (usp. Rim 6,3-10).
Razlučivanje se sastoji u tome da vidimo koje nam misli i osjećaji omogućuju da ostanemo u Kristovoj ljubavi, tako da možemo, u svemu što jesmo, sudjelovati u očitovanju Božjeg života, koji je Ljubav.
Ne radi se dakle o umiranju po naravi smrti, nego na Kristov način, kako bismo sa svime što jesmo, tijelom, dušom (psychē) i duhom, očitovali slavu Božju.
Nakon trećeg poglavlja Knjige Postanka, smrt u Kristu je pravo očitovanje ljubavi u ovoj našoj povijesti.
Riječ je puna Duha Svetoga, a Duh Sveti je Gospodin koji daje život bez zalaska.
„Uvijek umiranje Isusovo u tijelu pronosimo da se i život Isusov u tijelu našem očituje“ (2Kor 4,10).
Razlučivanje je u tome da naučimo kako ostati u Kristovoj ljubavi koja nas sjedinjuje s Njim, u umijeću umiranja i u umijeću življenja kao uskrsli.
Duh nas oživljava Riječju u svakoj stanici našega bića, tako da se ni u jednom našem dijelu ne ugnijezdi tama koja nas vara sa strahom za nas same i usredotočuje na naš „ja“, ukorijenjen u našem tijelu, na onaj „ja“ koji je već po sebi umro u vodama krštenja, ali koga neprijatelj želi na svaki način oživjeti.
Duh Sveti pak govori našem novom „ja“, uskrsnulom u Kristu, i uči nas zvati Boga „Abbà“, tata. Sada više nema nikakva straha da nas Otac vidi u svemu što jesmo, jer Duh Sveti u Kristu očituje dobrohotnost njegove [Očeve] volje (usp. Ef 1,5), koji nas ljubi u svom ljubljenom Sinu. Stoga se nimalo ne bojimo da nas Otac vidi i da smo izloženi onome što želi za nas, jer On je Ljubav.
U dva retka se tako otkriva ljepota života kršćana i očituje ono što bi trebao biti navještaj Crkve. Ova dva retka pokazuju, bez iluzija, u kakvom je stanju život kršćana. Mi kršćani smo vidljivo očitovanje Riječi.
To je evangelizacija. A život vjernika u Crkvi trebao bi biti očitovanje Riječi koja u nama djeluje i donosi svoje plodove.
Naime, umijeće duhovnog života je u tome kako dopustiti Božjoj ljubavi da djeluje u nama.
SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.
Dzisiaj, w drugim czytaniu, usłyszeliśmy jeden z najpiękniejszych fragmentów o Słowie Bożym.
Pierwsze słowa z pewnością odnoszą się do Bożej Mądrości, która jest opisana jako ruch, który zaczyna się od Boga i który przenika wszystko.
Jest to światło, które nie stawia oporu, ale przenika do głębi wszystko, co istnieje, ponieważ wszystko zostało stworzone w Jego obecności (por. Prz 8, 22-31).
Mądrość ta czyni przyjaciółmi Boga wszystkich, którzy ją przyjmują (por. Mdr 7, 27).
Oznacza to, że wniknięcie tego Słowa-Mądrości w naszą osobę realizuje prawdziwe dobro.
„Bo kto mnie znajdzie, ten znajdzie życie” (Prz 8, 35).
A życie to jest nieśmiertelne.
„Przez nią [Mądrość] zdobędę nieśmiertelność” (Mdr 8, 13).
W Mądrości „jest bowiem duch rozumny, święty, jedyny, wieloraki, subtelny, rączy, przenikliwy, nieskalany, jasny, niecierpiętliwy, miłujący dobro, bystry, niepowstrzymany, dobroczynny, ludzki, trwały, niezawodny, beztroski, wszechmogący i wszystkowidzący, przenikający wszelkie duchy rozumne, czyste i najsubtelniejsze. Mądrość bowiem jest ruchliwsza od wszelkiego ruchu i przez wszystko przechodzi, i przenika dzięki swej czystości” (Mdr 7, 22-24).
Nie ma potrzeby stwierdzać, że Mądrość jest częścią Słowa, przez które wszystko zostało stworzone i że to Słowo jest Synem Boga Ojca, w którego zamyśle wszystko zostało stworzone (por. Kol 1, 16).
Dla nas ważne jest, że ten przedstawiony opis daje nam właściwe wyobrażenie, aby zbliżyć się do słów fragmentu Listu do Hebrajczyków, którego wysłuchaliśmy.
Chodzi o Słowo, które jest żywe, które wykonuje swoją pracę i przenika całą osobę, wypełniając swoją misję, która jest absolutnym dobrem dla ludzkości.
„Żywe jest bowiem słowo Boże” (Hbr 4, 12).
Słowo żyje samym życiem Boga.
Słowo Boże jest wypełnione Duchem, który daje życie.
„Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem” (J 6, 63).
I tutaj grecki termin jest bardzo jasny. W rzeczywistości jest to zoē, samo życie Boga. Tak więc Słowo Boże przynosi życie Boże, dlatego jest skuteczne.
Jest ono skuteczne nie tylko w sensie początku Księgi Rodzaju, kiedy Bóg powiedział i wszystko istnieje, ale szczególnie w sensie wyrażonym przez Izajasza: „Zaiste, podobnie jak ulewa i śnieg
spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi,
nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa” (Iz 55, 10-11).
Skuteczność Słowa polega na tym, że ten, kto je przyjmuje, przynosi owoce zoē, życia w komunii z Bogiem, to znaczy, że stał się cały nasycony życiem miłości, które jest życiem, które trwa, dlatego nic nie traci.
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne(zoē) i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia” (J 5, 24).
To prawda, że fragment Listu do Hebrajczyków mówi o Słowie Bożym, ale prawdą jest również to, że kto lepiej niż Chrystus pokazuje nam skuteczność Słowa Bożego i jego moc dawania Bożego życia?
Słowo Boże jest „ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny” (Hbr 4, 12).
Interesujące jest to, jak w przeszłości skupialiśmy się na tym „ostrym” mieczu w aspekcie osądzania, tak jakby Słowo wyrażało osąd, jakby było mieczem kata, który tnie i skazuje na śmierć tych, którzy oddalają się od Boga.
Jest to o tyle interesujące, że w tym przypadku optuje się za „cięciem” jako tłumaczeniem greckiego słowa tomōteros, które jednak nie jest bynajmniej jednoznaczne w swoim znaczeniu.
Co więcej, wcale nie jest powiedziane, że Słowo coś przecina, a raczej podkreśla przenikanie niż cięcie.
W rzeczywistości grecki termin można przetłumaczyć jako „ostry”, podobnie jak miecz obosieczny.
Daje to obraz czegoś, co może przeniknąć do głębi.
Jak daleko może przeniknąć?
Aż do granicy między „psychiką a duchem”, aż do „stawów i szpiku”. Tak więc Słowo przenika tam, gdzie psychika jest ożywiana przez ducha, następnie dociera do stawów, gdzie przejawia się życie biologiczne, aż do najbardziej wrażliwego punktu, jakim jest szpik.
To jest cała ludzka rzeczywistość, duch stworzony właśnie po to, by człowiek mógł się otworzyć i przyjąć Ducha Bożego i Jego Słowo.
Bóg kieruje swoje Słowo do człowieka, a wraz z nim swojego życiodajnego Ducha. Zwracając się do człowieka, obejmuje całą rzeczywistość duchową, psychiczną i cielesną. Słowo Boże przenika swoim życiem wszystko, czym jest człowiek. A ponieważ Słowo jest skuteczne, angażuje całą osobę ludzką w relacji do Tego, który kieruje do niej Słowo.
To właśnie w tej odpowiedzi, w tym dialogu, spełnia się prawda o człowieku.
Człowiek żyje w Miłości. Bóg jest Miłością i kieruje do człowieka swoje Słowo pełne Jego życia, które jest Miłością.
Człowiek, przyjmując ją, odpowiada i odkrywa, że jest umiłowanym dzieckiem Boga.
Rozeznanie, którego Słowo Boże dokonuje w człowieku, jest samo w sobie bardzo proste.
Po 3. rozdziale Księgi Rodzaju człowiek doświadcza swojego tragicznego przeznaczenia, którym jest śmierć.
W chrzcie doświadczamy daru zjednoczenia ze śmiercią Chrystusa, poprzez którą Ojciec objawia swoją chwałę, wskrzeszając Syna z całym Jego człowieczeństwem, które objawiło się w chwale Bożej (por. Rz 6, 3-10).
Rozeznawanie polega na zobaczeniu, które myśli i uczucia sprawiają, że pozostaję w miłości Chrystusa, aby uczestniczyć całym sobą w manifestacji życia Boga, który jest Miłością.
Dlatego nie chodzi o umieranie zgodnie z naturą śmierci, ale zgodnie ze sposobem Chrystusa, aby uczestniczyć ze wszystkim, czym jesteśmy, ciałem, psychiką i duchem, w objawieniu się chwały Bożej.
Śmierć w Chrystusie, po 3. rozdziale Księgi Rodzaju, jest prawdziwą manifestacją miłości w naszej historii.
Słowo jest pełne Ducha Świętego, a Duch Święty jest Panem, który daje życie nie znające zachodu.
„Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele” (2 Kor 4, 10).
Rozeznawanie polega na uczeniu się, jak trwać w miłości Chrystusa, która jednoczy nas z Nim, w sztuce umierania i w sztuce życia jako zmartwychwstali.
Duch ożywia nas Słowem w każdej cząstce naszej rzeczywistości, aby w żadnej części nas nie czaiła się ciemność, która zwodzi nas strachem o nas samych i sprawia, że skupiamy się na naszym „ja”, zakorzenionym w naszym ciele, tym „ja”, które samo w sobie jest już martwe w wodach chrztu, ale które wróg chce na wszelkie sposoby ożywić.
Zamiast tego Duch Święty przemawia do nowego „ja”, zmartwychwstałego w Chrystusie i uczy je nazywać Boga „Abba”, Tato. Teraz nie ma strachu przed byciem widzianym przez Ojca we wszystkim, czym jesteśmy, ponieważ Duch Święty w Chrystusie objawia „pełen miłości plan Jego woli” (por. Ef 1, 5), który kocha nas w swoim umiłowanym Synu. Dlatego nie boimy się być widziani przez Ojca i być wystawieni na to, co jest Jego wolą dla nas, ponieważ On jest Miłością.
Oto w dwóch wersetach ujawnia się piękno życia chrześcijan i to, czym powinno być głoszenie Kościoła. Te dwa wersety pokazują bez żadnych złudzeń, w jakim stanie jest życie chrześcijan. My, chrześcijanie, jesteśmy widzialną manifestacją Słowa.
To jest ewangelizacja. A życie wiernych w Kościele powinno być manifestacją Słowa, które działa w nas i przynosi owoce.
Istotnie, sztuka życia duchowego polega na tym, jak pozwolić Bożej miłości działać w nas.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
