Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih čitanja
Pogłębienie czytań liturgicznych

[SEMI] XXXI DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2

ITALIANO

I sacerdoti dell’antico sacerdozio erano in un grande numero, perché morivano e non duravano a lungo. Ma che sacerdozio è, se i sacerdoti sono sottomessi alla morte?

Cristo invece è un nuovo sacerdote, e un aspetto della novità consiste nel fatto che lui non muore più: “Cristo risorto dai morti non muore più, la morte non ha più potere su di lui” (Rm 6,9).

Il suo sacerdozio è eterno. Lui è sacerdote da Figlio di Dio con il suo corpo risorto. In Lui l’umanità partecipa già pienamente alla vita della gloria di Dio.

Detto in una parola, il sacerdozio è il sacrificio d’amore, compiuto da Figlio, che unisce gli uomini a Dio Padre. E questa realtà è esattamente la persona di Gesù Cristo: Figlio di Dio e vero uomo. Perciò nel brano ascoltato oggi abbiamo sentito che Egli può salvare perfettamente. Chi è veramente salvato? San Paolo con la parola molto complessa da comprendere – “giustificati” –, dice che siamo salvati trovandoci in una giusta relazione con Dio. E siccome Dio è Padre, la giusta relazione è quella da figli. Perciò questa salvezza viene gratuitamente compiuta da Cristo Gesù (cf Rm 3,24). Ma siamo anche abitati dallo Spirito Santo, che è la garanzia che anche i nostri corpi mortali avranno la vita senza tramonto perché partecipi della risurrezione di Cristo (cf Rm 8,9-11).

Ed è proprio vivendo nel corpo di Cristo, vivificati dallo Spirito Santo, che conosciamo Dio rivolgendoci a Lui nella verità, cioè da figli, chiamandolo Padre (cf Rm 8,15).

Il brano oggi precisa che questa salvezza perfetta è “di quelli che si accostano a Dio per mezzo di Lui (di Cristo)”. Allora la Lettera agli Ebrei insiste sul fatto che Cristo è il vero e unico autentico mediatore fra gli uomini e Dio.

Infatti, è Cristo stesso che lo dice in modo molto chiaro e senza possibili equivoci. “Nessuno viene al Padre se non per mezzo di me” (Gv 14,6).

Non si può conoscere il Padre se non si è figli. Solo il Figlio ha un accesso verso il Padre. Il Figlio è la via al Padre, perché vive della sua stessa vita. La via al Padre, infatti, è la vita filiale e questa relazione Padre-Figlio è la verità: “Io sono la via, la verità e la vita” (Gv 14,6).

Su questo non è possibile far finta di niente, e bisogna almeno aprire un capitolo molto problematico. Occorre domandarci: quanti cristiani abbiano una conoscenza esistenziale, esperienziale che siamo figli di Dio e che Dio è il nostro Abba, Papà? Facciamo un piccolo esempio: non basta a dimostrare chi è mio padre un foglio dell’anagrafe: Ci vuole anche la mensa alla quale sediamo insieme in un amore incrollabile, le parole che ci scambiamo a cuore aperto bevendo un calice di vino. Mio padre è l’unica persona alla quale neanche per un secondo mi viene il pensiero di nascondere qualcosa. Il Padre dei cieli è l’amore che accoglie e salva, e questo si traduce nella forza di cambiare il passo, nelle cose che faccio, nella direzione che prendo, in qualsiasi cosa. Il Padre è l’orizzonte della vita che rimane e vive in eterno (cf Lc 15,11-32).

Eppure, quanti astrattismi abbiamo inventato per conoscere Dio e che poi obbligato a imparare e studiare! Ma bisogna domandarci se ci fosse qualcuno che in tutto quel meccanismo abbia mai trovato la zoē, la vita che il Padre ci dona perché da Lui generati. La vita di Dio Padre, infatti, è totalmente personale. Non esiste qualche dio, un essere assoluto e perfetto che poi ad un certo momento si presenti come Padre. No. Dio è Padre. Dio è Figlio. Dio è Spirito Santo. La sua vita è personale perché è agapica. E l’amore non esiste in forma generica, ma solo personale. E, più è personale, più è universale. “L’amore di Cristo infatti ci possiede; e noi sappiamo bene che uno è morto per tutti, dunque tutti sono morti. Ed egli è morto per tutti, perché quelli che vivono non vivano più per se stessi, ma per colui che è morto e risorto per loro” (2Cor 5,14-15).

In questa nostra realtà contemporanea della Chiesa, che vede tanta gente andarsene, dovremmo forse chiederci se abbiamo trasmesso la paternità di Dio e la figliolanza degli uomini per lo Spirito Santo in Cristo Gesù. La via più sicura per conoscere il Padre è il Figlio, come dice Cristo stesso, nel versetto di Gv 14 che abbiamo citato. Quante vie razionalistiche, scientifiche, socio-psicologiche abbiamo inventato… Eppure, ciò che persino i non credenti constatano è che manca proprio l’amore, l’unità e la misericordia tra noi cattolici stessi, una realtà che sconfessa apertamente il testamento stesso di Cristo. “Perché tutti siano una sola cosa; come tu, Padre, sei in me e io in te, siano anch’essi in noi, perché il mondo creda che tu mi hai mandato. E la gloria che tu hai dato a me, io l’ho data a loro, perché siano una sola cosa, come noi siamo una sola cosa. Io in loro e tu in me, perché siano perfetti nell’unità e il mondo conosca che tu mi hai mandato e che li hai amati come hai amato me” (Gv 17,20-23).

Meno male che abbiamo il Cristo sacerdote, perché, anche se nella storia ci fosse un lungo periodo di ritorno al sacerdozio di Levi e di Aronne, Cristo da vivo ci presenta al Padre con tanto amore.

È davvero forte questo messaggio che il Figlio di Dio presenta i suoi fratelli ai quali “annuncerò il tuo nome (Padre)” (Eb 2,12; Sal 22,23).

La missione della Chiesa ha qui il suo fondamento: manifestare, da figli, l’amore del Padre per tutti gli uomini.

Cristo, il sacerdote con l’umanità risorta, ci custodisce nel cuore del Padre con tutto ciò che da figli abbiamo vissuto in questo mondo, in questa storia. Nulla sarà perduto, ogni cosa che è stata vissuta e fatta nell’amore di figli, Cristo sacerdote la custodisce in eterno per quella definitiva manifestazione della sua gloria quando con Lui appariremo noi tutti con ogni particolare della nostra vita innestato nell’insieme del suo corpo di gloria (cf Col 3,4).

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ESPAÑOL

Los sacerdotes del antiguo sacerdocio eran muy numerosos, porque morían y no duraban mucho. Pero ¿qué clase de sacerdocio es éste, si los sacerdotes están sujetos a la muerte?

Cristo, en cambio, es un sacerdote nuevo, y un aspecto de la novedad consiste en que ya no muere: «Cristo resucitado de entre los muertos ya no muere, la muerte ya no tiene poder sobre él» (Rm 6,9).

Su sacerdocio es eterno. Es sacerdote como Hijo de Dios con su cuerpo resucitado. En Él, la humanidad participa ya plenamente de la vida de la gloria de Dios.

En una palabra, el sacerdocio es el sacrificio de amor, realizado por el Hijo, que une a la humanidad con Dios Padre. Y esta realidad es precisamente la persona de Jesucristo: Hijo de Dios y verdadero hombre. Por eso, en el pasaje escuchado hoy hemos oído que Él puede salvar perfectamente. ¿Quién se salva verdaderamente? San Pablo con una palabra muy compleja de entender -‘justificado’- dice que nos salvamos por estar en una relación correcta con Dios. Y como Dios es Padre, la relación correcta es la de hijos. Por tanto, esta salvación se realiza gratuitamente por Cristo Jesús (cf. Rm 3,24). Pero también nos habita el Espíritu Santo, que es la garantía de que incluso nuestros cuerpos mortales tendrán vida sin desvanecerse, porque somos partícipes de la resurrección de Cristo (cf. Rm 8,9-11).

Y precisamente viviendo en el cuerpo de Cristo, vivificado por el Espíritu Santo, llegamos a conocer a Dios dirigiéndonos a Él de verdad, es decir, como hijos, llamándole Padre (cf. Rm 8,15).

El pasaje de hoy precisa que esta salvación perfecta es «de los que se acercan a Dios por medio de Él (Cristo)». Así pues, la Carta a los Hebreos insiste en que Cristo es el verdadero y único mediador auténtico entre los hombres y Dios.

De hecho, es el mismo Cristo quien lo dice con toda claridad y sin equívoco posible «Nadie viene al Padre si no es por mí» (Jn 14,6).

No se puede conocer al Padre si no se es hijo. Sólo el Hijo tiene acceso al Padre. El Hijo es el camino hacia el Padre, porque vive de su propia vida. En efecto, el camino hacia el Padre es la vida filial y esta relación Padre-Hijo es la verdad: «Yo soy el camino, la verdad y la vida» (Jn 14,6).

No es posible hacer la vista gorda ante esto, y debemos al menos abrir un capítulo muy problemático. Hay que preguntarse cuántos cristianos tienen un conocimiento existencial, vivencial, de que somos hijos de Dios y de que Dios es nuestro Abba, papá… Pongamos un pequeño ejemplo: no basta una hoja del Registro Civil para demostrar quién es mi padre: También hace falta la mesa en la que nos sentamos juntos en un amor inquebrantable, las palabras que intercambiamos con el corazón abierto ante una copa de vino. Mi padre es la única persona a la que ni por un segundo se me pasa por la cabeza ocultarle nada. El Padre celestial es el amor que acoge y salva, y esto se traduce en la fuerza para cambiar mi paso, en las cosas que hago, en la dirección que tomo, en cualquier cosa. El Padre es el horizonte de vida que permanece y vive para siempre (cf. Lc 15,11-32).

Y, sin embargo, ¡cuántas abstracciones hemos inventado para conocer a Dios y luego nos hemos visto obligados a aprender y estudiar! Pero tenemos que preguntarnos si hubo alguien en todo ese mecanismo que encontrara alguna vez la zoē, la vida que el Padre nos da porque fuimos engendrados por Él. Porque la vida de Dios Padre es totalmente personal. No existe un dios cualquiera, un ser absoluto y perfecto que luego en un momento dado se presenta como Padre. No. Dios es Padre. Dios es Hijo. Dios es Espíritu Santo. Su vida es personal porque es agápica. Y el amor no existe de forma genérica, sólo es personal. Y, cuanto más personal es, más universal es. «Porque el amor de Cristo nos posee; y bien sabemos que uno murió por todos, por eso murieron todos. Y él murió por todos, para que los que viven ya no vivan para sí, sino para aquel que murió y resucitó por ellos» (2 Co 5,14-15).

En nuestra realidad contemporánea de la Iglesia, que ve cómo se va tanta gente, quizá deberíamos preguntarnos si no hemos transmitido la paternidad de Dios y la filiación de los hombres por el Espíritu Santo en Cristo Jesús. El camino más seguro para conocer al Padre es a través del Hijo, como dice el propio Cristo en el versículo de Juan 14 que hemos citado. Cuántos caminos racionalistas, científicos, socio-psicológicos nos hemos inventado… Sin embargo, lo que incluso los no creyentes constatan es que el amor, la unidad y la misericordia faltan precisamente entre nosotros, los propios católicos, una realidad que reniega abiertamente del propio testamento de Cristo. «Que todos sean uno; como tú, Padre, en mí y yo en ti, que también ellos estén en nosotros, para que el mundo crea que tú me has enviado. Y la gloria que tú me diste, yo les he dado, para que sean uno, así como nosotros somos uno. Yo en ellos y tú en mí, para que sean perfectos en la unidad, y para que el mundo conozca que tú me has enviado y que los has amado a ellos como me has amado a mí» (Jn 17, 20-23).

Es una suerte que tengamos a Cristo Sacerdote, pues, aunque hubiera un largo período en la historia en el que volviera el sacerdocio de Leví y Aarón, Cristo como persona viva nos presenta al Padre con tanto amor.

En efecto, es un mensaje poderoso el que el Hijo de Dios presenta a sus hermanos, a quienes «proclamaré tu nombre (Padre)» (Hb 2,12; Sal 22,23).

La misión de la Iglesia tiene aquí su fundamento: manifestar, como hijos, el amor del Padre a todos los hombres.

Cristo, sacerdote con la humanidad resucitada, nos guarda en el corazón del Padre con todo lo que como hijos hemos vivido en este mundo, en esta historia. Nada se perderá, todo lo que se ha vivido y hecho en el amor de hijos, Cristo sacerdote lo guarda en la eternidad para aquella manifestación final de su gloria, cuando con Él aparezcamos todos con cada detalle de nuestras vidas injertadas en el conjunto de su cuerpo de gloria (cf. Col 3,4).

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

V stari zavezi je bilo veliko duhovnikov, ker so umirali in niso dolgo delovali. Toda, kakšno duhovništvo je, če so duhovniki podvrženi smrti?

Kristus pa je novi duhovnik. Eden od vidikov novosti je ta, da ne umre več: »Kristus, potem ko je bil obujen od mrtvih, več ne umre; smrt nad njim nima več oblasti« (Rim 6,9).

Njegovo duhovništvo je večno. On je duhovnik kot Božji Sin s svojim vstalim telesom. V Njem je človeštvo že v polnosti udeleženo pri življenju slave Boga.

Z eno besedo: duhovništvo je žrtev ljubezni, ki jo je izpolnil Sin in ki združuje ljudi z Bogom Očetom. Ta resničnost je prav oseba Jezusa Kristusa: Božji Sin in pravi človek. Zato smo v današnjem odlomku slišali, da On lahko dokončno odreši. Kdo je resnično odrešen? Sveti Pavel z zelo težko razumljivo besedo »opravičeni« pove, da smo odrešeni, ker smo v pravem odnosu z Bogom. In ker je Bog Oče, je pravi odnos sinovski. Zato je to odrešenje zastonj izpolnil Jezus Kristus (prim. Rim 3,24). V nas pa je tudi naseljen Sveti Duh, ki je poroštvo, da bodo tudi naša umrljiva telesa imela življenje brez zatona, saj so udeležena pri Kristusovem vstajenju (prim. Rim 8,9-11).

In prav s tem, da živimo v Kristusovem telesu in nas oživlja Sveti Duh, spoznavamo Boga in se obračamo Nanj v resnici, to je kot otroci ter ga kličemo Oče (prim. Rim 8,15).

Današnji odlomek pove, da je to odrešenje popolno in za »tiste, ki po njem [po Kristusu] prihajajo k Bogu« (Heb 7,25). Pismo Hebrejcem vztraja pri dejstvu, da je Kristus resnični in edini pristni posrednik med ljudmi in Bogom.

To namreč zelo jasno in brez vsake dvoumnosti pove Kristus sam: »Nihče ne pride k Očetu drugače kot po meni« (Jn 14,6).

Očeta ne moremo spoznati, če nismo sinovi. Samo Sin ima dostop do Očeta. Sin je pot k Očetu, ker živi iz njegovega življenja. Pot k Očetu je namreč sinovsko življenje in odnos Oče-Sin je resnica: »Jaz sem pot, resnica in življenje« (Jn 14,6).

Pred tem si ni mogoče zatiskati oči in je treba vsaj načeti enega zelo problematičnih poglavij. Vprašati se je potrebno, koliko kristjanov je iz izkušnje spoznalo, da smo Božji otroci in da je Bog naš Aba, Očka? Vzemimo majhen primer: ni dovolj pokazati na matičnem listu, kdo je moj oče, ampak je potrebno tudi, da sedemo za skupno mizo v neomajni ljubezni in se pogovarjamo z odprtim srcem ob kozarcu vina. Moj oče je edina oseba, pred katero mi niti za sekundo ne pride na misel, da bi pred njim skril kakšno stvar. Nebeški Oče je ljubezen, ki sprejema in rešuje, in to se kaže v moči, da spremenim korak, vidi se v stvareh, ki jih delam, v smeri, v kateri hodim, in v vsaki stvari. Oče je obzorje življenja, ki ostane in večno živi (prim. Lk 15,11-32).

In vendar, koliko abstraktnih idej smo si izmislili, da bi spoznali Boga, nato pa smo jih na silo učili in poučevali! Vendar se je potrebno vprašati, ali je kdo v vsem tem mehanizmu kdaj našel življenje kot zoē, ki nam ga daje Oče, saj nas je rodil. Življenje Boga Očeta je namreč povsem osebno. Ne obstaja noben bog, nobeno absolutno in popolno bitje, ki bi se v določenem trenutku predstavilo kot Oče. Ne. Bog je Oče. Bog je Sin. Bog je Sveti Duh. Njegovo življenje je osebno, ker je polno ljubezni. Ljubezen ne obstaja v neki splošni obliki, ampak samo v osebni. In bolj kot je osebna, bolj je univerzalna. »Kristusova ljubezen nas stiska, saj smo presodili takole: eden je umrl za vse in zato so umrli vsi. Za vse pa je umrl zato, da tisti, ki živijo, ne bi živeli več zase, ampak za tistega, ki je zanje umrl in bil obujen« (2 Kor 5,14-15).

V naši sodobni cerkveni stvarnosti, ko toliko ljudi zapušča Cerkev, bi se morda morali vprašati, ali smo posredovali Božje očetovstvo in sinovstvo ljudi po Svetem Duhu v Jezusu Kristusu. Najbolj gotova pot, da spoznamo Očeta, je Sin, kot nam pove Kristus sam v vrstici iz Jn 14, ki smo jo navedli. Koliko razumskih, znanstvenih, socialno-psiholoških načinov smo iznašli … In vendar celo neverni opažajo, da manjka prav ljubezen, edinost in usmiljenje med nami katoličani samimi, s čemer pa povsem zatajimo Kristusovo oporoko. »Toda ne prosim samo za té, ampak tudi za tiste, ki bodo po njihovi besedi verovali vame: da bi bili vsi eno, kakor si ti, Oče, v meni in jaz v tebi, da bi bili tudi oni v naju, da bo svet veroval, da si me ti poslal. In jaz sem jim dal veličastvo, ki si ga dal meni, da bi bili eno, kakor sva midva eno: jaz v njih in ti v meni, da bi bili popolnoma eno. Naj svet spozna, da si me ti poslal in da si jih ljubil, kakor si ljubil mene« (Jn 17,20-23).

Še dobro, da imamo Kristusa duhovnika, kajti, tudi če bi se v zgodovini za dolgo obdobje vrnili k Levijevemu in Aronovemu duhovništvu, nas Kristus predstavlja Očetu z veliko ljubeznijo.

Res je močno sporočilo, da Božji Sin predstavi svoje brate: »Oznanjal bom tvoje [Očetovo] ime svojim bratom, sredi zbora te bom hvalil« (Heb 2,12; Ps 22,23).

Temelj poslanstva Cerkve je v tem, da kot otroci razodevamo Očetovo ljubezen do vseh ljudi.

Kristus, duhovnik z vstalim človeštvom nas ohranja v Očetovem srcu z vsem, kar smo na tem svetu, v tej zgodovini živeli kot sinovi. Nič ne bo izgubljeno, vse, kar smo živeli in delali v ljubezni sinov, Kristus duhovnik ohranja za večno v dokončnem razodetju svoje slave, ko se bomo vsi z njim prikazali z vsako podrobnostjo svojega življenja, vcepljenega v celoto njegovega poveličanega telesa (prim. Kol 3,4).

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Svećenikâ starozavjetnog svećeništva bio je velik broj, jer su umirali te nisu dugo djelovali. Ali kakvo je to svećeništvo ako su svećenici podložni smrti?

Krist je pak novi svećenik, a jedan od vidika te novosti je da on više ne umire: „Krist uskrišen od mrtvih, više ne umire, smrt njime više ne gospoduje“ (Rim 6,9).

Njegovo svećeništvo je vječno. On je svećenik kao Sin Božji sa svojim uskrslim tijelom. U njemu čovještvo već potpuno sudjeluje u životu slave Božje.

Jednom riječju, svećeništvo je žrtva ljubavi, koju je Sin izvršio, koja sjedinjuje ljude s Bogom Ocem. A ta je stvarnost upravo osoba Isusa Krista: Sin Božji i pravi čovjek. Zato smo u današnjem odlomku čuli da On može konačno spasiti. Tko je uistinu spašen? Sveti Pavao koristi vrlo teško razumljivu riječ „opravdani“ kako bi rekao da smo spašeni jer se nalazimo u ispravnom odnosu s Bogom. A budući da je Bog Otac, pravi odnos je sinovski. Stoga je Isus Krist besplatno ostvario to spasenje (usp. Rim 3,24). No u nama također prebiva Duh Sveti, koji je jamstvo da će i naša smrtna tijela imati neprolazni život jer sudjeluju u Kristovu uskrsnuću (usp. Rim 8,9-11).

I upravo živeći u tijelu Kristovu i oživljeni Duhom Svetim, spoznajemo Boga i obraćamo mu se u istini, tj. kao djeca nazivajući ga Ocem (usp. Rim 8,15).

Današnji odlomak kaže da je to savršeno spasenje za „one koji po njemu (Kristu) pristupaju k Bogu“ (Heb 7,25). Dakle, Poslanica Hebrejima inzistira na činjenici da je Krist pravi i jedini autentični posrednik između ljudi i Boga.

Naime, sam Krist to kaže vrlo jasno i bez imalo dvosmislenosti. „Nitko ne dolazi Ocu osim po meni“ (Iv 14,6).

Ne možemo upoznati Oca ako nismo sinovi. Samo Sin ima pristup k Ocu. Sin je put do Oca, jer živi od njegova života. Put do Oca je zapravo sinovski život, a odnos Otac-Sin je istina: „Ja sam Put i Istina i Život“ (Iv 14,6).

Pred tim ne možemo zatvarati oči i trebamo otvoriti barem jedno od vrlo problematičnih poglavlja. Potrebno je zapitati se koliko je kršćana iz iskustva spoznalo da smo djeca Božja i da je Bog naš Abba, Tata? Uzmimo jedan mali primjer: nije dovoljno na rodnom listu pokazati tko je moj otac, nego je potrebno i sjediti za zajedničkim stolom u postojanoj ljubavi i razgovarati otvorenog srca uz čašu vina. Moj otac je jedina osoba od koje mi nikad ne pada na pamet da nešto skrivam. Nebeski Otac je ljubav koja prihvaća i spašava, a to se pokazuje u moći da promijenim korak, vidi se u stvarima koje činim, u smjeru kojim idem, u svakoj stvari. Otac je obzor života koji ostaje i živi zauvijek (usp. Lk 15,11-32).

Pa ipak, koliko smo samo apstraktnih ideja izmislili da bismo spoznali Boga, a potom ljude silili da ih nauče i proučavaju! Međutim, valja se zapitati je li itko u cijelom tom mehanizmu ikada pronašao život kao zoē, život koji nam daje Otac jer nas je On rodio. Naime, život Boga Oca potpuno je osoban. Ne postoji neki bog, nekakvo apsolutno i savršeno biće koje se potom u određenom trenutku predstavlja kao Otac. Ne, Bog je Otac. Bog je Sin. Bog je Duh Sveti. Njegov život je osoban jer je pun ljubavi. A ljubav ne postoji u nekom općem obliku, već samo u osobnom. I, što je osobnija, to je univerzalnija. „Jer ljubav nas Kristova obuzima kad promatramo ovo: jedan za sve umrije, svi dakle umriješe; i za sve umrije da oni koji žive ne žive više sebi, nego onomu koji za njih umrije i uskrsnu“ (2 Kor 5,14-15).

U našoj suvremenoj crkvenoj stvarnosti, kada toliki ljudi napuštaju Crkvu, možda bismo se trebali zapitati jesmo li prenijeli Božje očinstvo i sinovstvo ljudi po Duhu Svetom u Kristu Isusu. Najsigurniji način da upoznamo Oca je Sin, kako nam sam Krist kaže u retku iz Iv 14 koji smo citirali. Koliko smo samo racionalističkih, znanstvenih, socio-psiholoških metoda izmislili… Pa ipak, čak i nevjernici primjećuju da među nama katolicima nedostaje upravo ljubav, jedinstvo i milosrđe, čime potpuno poričemo samu Kristovu oporuku. „Ne molim samo za ove nego i za one koji će na njihovu riječ vjerovati u mene: da svi budu jedno kao što ti, Oče, u meni i ja u tebi, neka i oni u nama budu da svijet uzvjeruje da si me ti poslao. I slavu koju si ti dao meni ja dadoh njima: da budu jedno kao što smo mi jedno – ja u njima i ti u meni, da tako budu savršeno jedno da svijet upozna da si me ti poslao i ljubio njih kao što si mene ljubio“ (Iv 17,20-23).

Dobro je što imamo Krista svećenika, jer i kad bi postojalo dugo povijesno razdoblje u kojem bi se vratilo Levijevo i Aronovo svećeništvo, živi nas Krist s velikom ljubavlju prikazuje Ocu.

Doista je snažna poruka da Sin Božji predstavlja svoju braću: „Braći ću svojoj naviještat ime tvoje (Oče)“ (Heb 2,12; Ps 22,23).

Poslanje Crkve ovdje ima svoj temelj: očitovati, kao djeca, Očevu ljubav za sve ljude.

Krist, svećenik s uskrslim čovještvom, čuva nas u srcu Očevu sa svime što smo kao sinovi živjeli na ovom svijetu, u ovoj povijesti. Ništa neće biti izgubljeno; sve što smo živjeli i činili u sinovskoj ljubavi, Krist svećenik vječno čuva za ono konačno očitovanje svoje slave kada ćemo se svi pojaviti s njime sa svakom pojedinošću našeg života ucijepljenom u cjelokupnost njegova proslavljenog tijela (usp. Kol 3,4).

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

Kapłani starożytnego kapłaństwa byli bardzo liczni, ponieważ umierali i ich życie nie trwało długo. Ale co to za kapłaństwo, jeśli kapłani podlegają śmierci?

Chrystus natomiast jest nowym kapłanem, a jeden z aspektów tej nowości polega na tym, że już nie umiera: „Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy” (Rz 6, 9).

Jego kapłaństwo jest wieczne. On jest kapłanem jako Syn Boży ze swoim zmartwychwstałym ciałem. W Nim ludzkość już w pełni uczestniczy w Bożym życiu chwały.

Jednym słowem, kapłaństwo jest ofiarą miłości, złożoną przez Syna, która jednoczy ludzkość z Bogiem Ojcem. Tą rzeczywistością jest właśnie osoba Jezusa Chrystusa: Syna Bożego i prawdziwego człowieka. Dlatego w dzisiejszym fragmencie usłyszeliśmy, że On może zbawić w sposób doskonały. Kto jest prawdziwie zbawiony? Paweł za pomocą bardzo złożonego słowa – “usprawiedliwieni” – mówi, że jesteśmy zbawieni poprzez bycie we właściwej relacji z Bogiem. A ponieważ Bóg jest Ojcem, właściwą relacją jest relacja dzieci. Dlatego też zbawienie to zostało dobrowolnie dokonane przez Chrystusa Jezusa (por. Rz 3,24). Jesteśmy również zamieszkani przez Ducha Świętego, który jest gwarancją, że nawet nasze śmiertelne ciała będą miały życie, które nie przemija, ponieważ jesteśmy uczestnikami zmartwychwstania Chrystusa (por. Rz 8, 9-11).

I to właśnie żyjąc w ciele Chrystusa, ożywieni przez Ducha Świętego, poznajemy Boga, zwracając się do Niego w prawdzie, to znaczy jako dzieci, nazywając Go Ojcem (por. Rz 8, 15).

Dzisiejszy fragment precyzuje, że to doskonałe zbawienie należy do “tych, którzy zbliżają się do Boga przez Niego (Chrystusa)”. Tak więc List do Hebrajczyków podkreśla, że Chrystus jest prawdziwym i jedynym autentycznym pośrednikiem między ludźmi a Bogiem.

W rzeczywistości sam Chrystus mówi to bardzo wyraźnie i bez żadnego możliwego nieporozumienia. „Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14, 6).

Nie można poznać Ojca, jeśli nie jest się synem. Tylko Syn ma dostęp do Ojca. Syn jest drogą do Ojca, ponieważ żyje Jego własnym życiem. Drogą do Ojca jest życie synowskie, a relacja Ojciec-Syn jest prawdą: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14, 6).

Nie można przymykać na to oczu i musimy przynajmniej otworzyć bardzo problematyczny rozdział. Musimy zadać sobie pytanie, ilu chrześcijan ma egzystencjalne, doświadczalne poznanie, że jesteśmy dziećmi Bożymi i że Bóg jest naszym Abba, (Ojcem)?

Weźmy mały przykład: karta z urzędu nie wystarczy, aby udowodnić, kim jest mój ojciec: Potrzebny jest także stół, przy którym siedzimy razem w niezachwianej miłości, słowa, które wymieniamy z otwartym sercem przy lampce wina.

Mój ojciec jest jedyną osobą, przed którą nawet przez sekundę nie pomyślałem o ukrywaniu czegokolwiek. Ojciec w niebie jest miłością, która przyjmuje i zbawia, a to przekłada się na siłę, by zmienić mój krok, rzeczy, które robię, kierunek, który obieram, cokolwiek. Ojciec jest horyzontem życia, który pozostaje i jest wieczny (por. Łk 15, 11-32).

A jednak, jak wiele abstrakcji wymyśliliśmy, aby poznać Boga, a następnie byliśmy zmuszeni uczyć się tego i studiować! Ale musimy zadać sobie pytanie, czy był ktoś, kto w całym tym mechanizmie kiedykolwiek odnalazł zoē, życie, które daje nam Ojciec, ponieważ przez Niego zostaliśmy zrodzeni. Życie Boga Ojca jest bowiem całkowicie osobiste. Nie istnieje jakis bóg, istota absolutna i doskonała, która w pewnym momencie przedstawiłaby się jako Ojciec.

Nie. Bóg jest Ojcem. Bóg jest Synem. Bóg jest Duchem Świętym. Jego życie jest osobiste, ponieważ jest agapiczne. A miłość nie istnieje w formie ogólnej, jest tylko osobista. A im bardziej jest osobista, tym bardziej jest uniwersalna. „Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (2 Kor 5, 14-15).

W naszej współczesnej rzeczywistości Kościoła, w której tak wielu ludzi odchodzi, powinniśmy być może zadać sobie pytanie, jeśli nie przekazaliśmy ojcostwa Boga i synostwa ludzi przez Ducha Świętego w Chrystusie Jezusie. Najpewniejszym sposobem poznania Ojca jest poznanie Go przez Syna, jak mówi sam Chrystus w cytowanym przez nas wersecie z Ewangelii Jana, rozdział 14.

Jak wiele racjonalistycznych, naukowych, socjo-psychologicznych sposobów wymyśliliśmy… Jednak nawet niewierzący zauważają, że miłości, jedności i miłosierdzia brakuje właśnie nam, katolikom, co otwarcie zaprzecza testamentowi samego Chrystusa. „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś” (J 17, 20-23).

To dobrze, że mamy Chrystusa Kapłana, ponieważ nawet gdyby w historii był długi okres, w którym powróciłoby kapłaństwo Lewiego i Aarona, żywy Chrystus przedstawia nas Ojcu z wielką miłością.

To naprawdę potężne przesłanie, że Syn Boży przedstawia swoich braci, którym „oznajmię imię twoje (Ojcze)” (Hbr 2, 12; Ps 22, 23).

Misja Kościoła ma tutaj swój fundament: objawiać, jako dzieci, miłość Ojca do wszystkich ludzi.

Chrystus, kapłan ze zmartwychwstałym człowieczeństwem, zachowuje nas w sercu Ojca ze wszystkim, czym żyliśmy jako synowie na tym świecie, w tej historii. Nic nie zostanie utracone; wszystko, co zostało przeżyte i uczynione w miłości synów, Chrystus Kapłan strzeże to w wieczności do ostatecznego objawienia się Jego chwały, kiedy wraz z Nim wszyscy ukażemy się z każdym szczegółem naszego życia wszczepionym w całe Jego chwalebne ciało (por. Kol 3, 4).

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej